บทที่ 26 จัดงานต้อนรับให้กับคุณชายเฉิน

“ฉัน…ฉันไม่รออยู่ที่นี่!”

หยางเสว่มองไปที่ ลู่หยาง ก็รู้ว่าเขาหมายถึง

อะไร

อับอายขายหน้าเกินไป!

หยางเสว่ รีบส่ายหัว

“ที่รัก เธอเห็นแก่ที่ฉันทำดีกับเธอ เธอรอฉันที่นี่ ครู่เดียว ฉันไปเอาเงินเอาได้แล้วก็ขับรถกลับมารับเธอ เราพักข้างนอกโดยตรงเลย!”

ขณะที่ลู่หยางพูดก็มองไปที่ หยางเสว่ และเป็นการเตือน หยางเสว่ด้วย

วันนี้ที่พวกเขามา เพื่อให้เฉินเกออับอายขายหน้า อย่าทำให้เสียเรื่อง

ก็ใช่!

หยางเสว่นึกถึง เฉินเกอก็สงบลง

เธอหยางเสว่แฟนใหม่ที่หามา ต้องดีกว่า เฉินเก อร้อยเท่า ดีกว่าหมื่นเท่า!

ตัวเองจะต้องไม่อับอายขายหน้าต่อหน้าเฉินเกอ

แน่นอน

“ได้ ฉันรออยู่ที่นี่! ยังไงฉันก็รู้ว่าคุณมีเงินอยู่

แล้ว!”
หยางเสว่ จงใจพูดให้เสียงดัง

และเมื่อลู่หยาง เห็นว่า หยางเสว่ตกลงรออยู่ที่นี่ ก็รีบออกไปทันที

สำหรับกลุ่มเพื่อนของหยางเสว่ เดิมทีหยางเสว่ ต้องการให้คนอื่นอยู่เป็นเพื่อนกับเธอ

แต่เมิ่งไฉ่หรูบอกว่า คนเยอะขนาดนี้ไม่กลับ หอพักจะไม่ดีนัก ก็เลยพาคนที่เหลือกลับไปหมด

เฉินเกอเป็นคนสุดท้ายที่จากไป

พูดตามความจริง เห็น หยางเสว่เช่นนี้ เฉินเกอยัง รู้สึกเจ็บปวดใจเล็กน้อย!

จริงๆ!

ลู่หยางทั้งหยางเสวไว้ที่ร้านอาหารคนเดียว ใน เวลากลางค่ำกลางคืนแบบนี้เลย หัวใจของเฉินเกอ เจ็บ แปลบขึ้นมาทันที

ทั้งสองคบกันเป็นเวลาสามปี ถ้าพูดว่าไม่มีความ รู้สึกเลยนั้นก็ไม่จริง

แม้ว่าเฉินเกอจะรู้สึกผิดหวังกับหยางเสามาโดย ตลอด แม้กระทั่งเป็นเกลียดด้วยซ้ำ

ยังชักชวนตัวเองว่า หยางเสว่เป็นผู้หญิงตอแหล และยังพูดกล่อมตัวเองเสมอมาหยางเสว่ก็เป็น แค่ผู้หญิงแรดเงียบคนหนึ่งเท่านั้น

แต่เมื่อ หยางเสว่เป็นแบบนี้จริงๆ หัวใจของเฉินเกอ ก็เสียความรู้สึก

ถ้า หยางเสว่สามารถขอร้องเขาในเวลานี้เฉินเก ออาจใจอ่อนแล้วตกลงเลย

แต่หยางเสว่ กลับกอดอกไว้ แล้วมอง เฉินเก อด้วยความเย็นชาโดยตลอด

ซึ่งก็หมายความว่า นายรอดูเถอะ เดี๋ยวลู่หยางก็

จะมารับเธอแล้ว

เฮ้ย!

เฉินเกอถอนหายใจออก ถ้าเป็นเช่นนี้ ตัวเองก็ไม่ ต้องทำตัวไร้ค่า!

บางทีที่ตัวเองรู้สึกเจ็บปวดใจ คือหยางเสว่คน ก่อน ที่น่ารักเชื่อฟัง และยังช่างเอาอกเอาใจ ออดอ้อน แต่ไม่ใช่หยางเสว่คนนี้ ที่หลงระเริงในวัตถุภายนอก

เฉินเกอหันหลังจากไปอย่างเสียอารมณ์

กลับไปที่หอพัก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร วันที่มีความ สุขแบบนี้ ตัวเองได้ระบายความแค้นกับลู่หยางอย่าง สะใจ ต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้น

แต่กลับไม่มีความสุขเลย

ในตอนนี้หยางฮุยได้เดินเข้ามาตบไหล่เฉินเกอ เบาๆ “พี่เฉิน วันนี้นายใช้เงินแบบนี้ ไม่เป็นไรใช่ไหม? มากเกินไปแล้ว พวกเราเพื่อนๆห้ามนายก็ห้ามไม่ไหว เลย! เฮ้ย! นายมีเงินสองแสนนี่ เอาไปเรียนให้จบดีๆ ดี กว่าเยอะ!”
เฉินเกอยิ้มแล้วพูดว่า “อ๊าก? ฉันไม่ได้บอกว่าฉัน ถูกสองแสน สี่ ”

“อะไรนะ?”

พวกเพื่อนๆล้อมเข้ามาทันที ตกตะลึงกันหมดเลย

“เฮๆ ฉันถูกมากกว่านี้ และอาหารมื้อนี้ในคืนนี้ ดู เหมือนจะใช้ไปหลายแสน ที่จริงฉันไม่ได้ใช้เงินไปเท่า ไหร่….”

เฉินเกออธิบายให้กับเพื่อนๆ

“งั้นนายถูกลอตเตอรี่เท่าไหร่ พี่เฉิน?”

“ใช่อ่ะ อย่าเล่นตัวแล้ว รีบพูดกับเพื่อนๆเร็ว

เข้า…

พวกหยางฮุยนอนอยู่บนเตียงของเฉินเกอ ทำท่า เหมือน นายไม่พูด อย่าคิดว่าจะได้นอน

เฉินเกอจนปัญญา เลยยื่นฝ่ามือให้กับพวกเขา

“ห้า? ห้าแสน?”

พวกหยางฮุย ตกตะลึง

“นอนแล้ว พรุ่งนี้วันเสาร์ นอนก็เร็วตื่นเร็ว ยังต้อง ไปศึกษาที่ห้องสมุดอีกนะ!”

เฉินเกอหาข้ออ้างส่งๆ คลุมหัวแล้วนอนทันที

ห้าแสน หรือ ห้าล้านอ่ะ?”

พวกหยางฮุย กระดือรือร้นยิ่งนัก
ทุบเฉินเกอ อย่างเมามันผ่านผ้าห่ม จึงยอมจบลง

ที่จริงแค่พูดเล่นกันตามสนุก ไม่ว่า เฉินเกอจะถูก ห้าแสนหรือห้าล้านก็ไม่สำคัญ แค่เขามีเงินก็พอแล้ว

พวกหยางฮุยคิดเช่นนี้ในใจ

แต่เฉินเกอ อยู่ในผ้าห่ม แม้ว่าอยากจะนอน แต่ก็

นอนไม่หลับ

ยังทำตัวไร้ค่า คิดถึงหยางเสว่อยู่

ไม่รู้ว่าเธอออกมาหรือยัง

เมื่อก่อนเฉินเกอเคยสืบเรื่องลู่หยางพ่อของเขาก็ แค่เปิดโรงงาน แต่ละเดือนให้ลู่หยาง ค่าใช้จ่ายห้าถึง หกพันหยวน ลู่หยางมีเงินออมมากสุดสามสี่หมื่นเท่านั้น

เงินไม่พอแน่นอน

และตามพฤติกรรมมนุษยสัมพันธ์ของเขา ยากนัก ที่จะกลับไปรับหยางเสว่

เฉินเกอ คิดว่า หยางเสว่จะโทรหาตัวเอง

แต่รอจนถึงเที่ยงคืน ก็รอไม่ได้

เหอะๆ ตัวเองทำตัวตกต่ำที่นี่ทำไม

คนที่เธอรักคือ ลู่หยาง ไม่ใช่นายกระจอกอย่าง

ตัวเองเสียหน่อย…

เฉินเกอคิดออกอย่างจำใจ

วันรุ่งขึ้นคือวันเสาร์
เพื่อนร่วมหอยังไม่ตื่น

เฉินเกอรับสายตั้งแต่เช้า ดูแล้วไม่ใช่ หยางเสว่ที่ โทรมา แต่เป็นหลี่เจิ้นกั๋ว!

เฉินเกอลุกขึ้นจากเตียง แล้วไปรับสายที่ห้องน้ำ

“คุณชายเฉิน อรุณสวัสดิ์ !”

หลี่เจิ้นกั๋วพูดด้วยความเคารพ

“ประธานหลี่ คุณโทรมาพอดี ฉันยังคิดว่าจะโทร หาคุณวันนี้…” เฉินเกอหัวเราะเบาๆ

“คุณชายเฉิน มีเรื่องอะไร คุณรับสั่งได้เลย!”

เฉินเกอก็เลยพูดถึงเรื่องที่ไปใช้จ่ายที่ห้องครัว เจียหยวนในเมื่อวานนี้

“อ๊ะ! คืออย่างนี้นี่เอง นั้นคุณชายเฉิน ที่คุณใช้จ่าย

ไปก็ไม่ได้ถึงหกเจ็บหมื่นนะ ไวน์แดงระดับหรูราคาหก

หมื่นนั่น ผลิตโดยอุตสาหกรรมของครอบครัวเฉินเองใน

ต่างประเทศ เมื่อรวมกันแล้ว ราคาทุนเพียงพันกว่าหยวน เท่านั้น ฮ่าฮ่า…” หลี่เจิ้นกั๋วยิ้มเบาๆ บอกตามตรง คุณชายเฉินยอม

ใช้เงินแบบนี้แล้ว แม้ว่าจะใช้ไปเพียงแค่แสนกว่าเท่านั้น ตัวเลขน้อยจนน่าสงสาร

แต่นี่ก็กำลังดำเนินไปสู่งานที่ประธานเฉินเสี่ยว มอบหมายให้ตัวเองไม่ใช่หรือ?

“คุณชายเฉินความหมายของคุณคือ ให้ฉันคืน เงินแสนกว่าหยวนของคุณใช่ไหม? ทั้งหมดนี้ ก็เพียงแค่คำพูดของคุณคำเดียว….”

หลี่เจิ้นกั่วฟังแล้วพูดอีกครั้ง

“อะแฮ่ม ช่างดีกว่า เงินพวกนั้น โอนเข้าบัญชีร้าน อาหารทั้งหมดแล้วกัน”

เดิมทีเฉินเกอตั้งใจจะขอกลับมาจริงๆ

แต่เมื่อฟังจากน้ำเสียงของหลี่เจิ้นกั๋วแล้ว แสน กว่าหยวนนี้ เหมือนธาตุอากาศ ไม่สนใจเลยสักนิด

ถ้าเขาขออีก ก็จะลดคุณค่าหน่อยแล้ว

โอนเข้าในบัญชีโดยตรงดีกว่า เพราะยังไงเงินที่ พี่สาวให้กับตัวเอง ก็มาจากอุตสาหกรรมเหล่านี้

“ใช่แล้ว ประธานหลี่ วันนี้ที่คุณโทรหาฉัน มีเรื่อง อะไรหรือเปล่า?”

เฉินเกอถามขึ้น

“คือเรื่องเล็กน้อยเรื่องหนึ่ง คุณชายเฉิน ทราบ ข่าวว่า เวลาการเลี้ยงด้วยความยากจนของคุณสิ้นสุดลง แล้ว เจ้าของร้านค้าใหญ่ใน ถนนการค้าจินหลิงได้จัด งานเลี้ยงต้อนรับให้กับคุณโดยเฉพาะ เจิ้นกั๋วคิดว่าวันนี้ เป็นวันเสาร์ ไม่ทราบว่าคุณจะมีเวลาว่างไหม?”

หลี่เจิ้นกั๋วถามด้วยเสียงเบา

เดิมทีวันนี้เฉินเกอคิดไว้ว่าจะออกไปเดินเล่นข้าง นอกพักผ่อนหย่อนใจ

แต่เมื่อคิดดูแล้ว ในเมื่อจัดงานเลี้ยงต้อนรับโดยเฉพาะ ตัวเองก็ไม่อยากทำให้ทุกคนผิดหวังในใจ

และเฉินเกอก็ต้องการติดต่อสัมพันธ์กับผู้คนมาก ขึ้นจริงๆ ไม่เช่นนั้นก็เหมือนเด็กโง่คนหนึ่ง

ก็เลยตอบตกลงในทันที

และสถานที่จัด เพื่อแสดงให้ถึงความอลังการ ไม่ ได้เลือกที่ถนนการค้าของบ้านตัวเอง แต่เป็นโรงแรมที่ อีกแห่งหนึ่งในจินหลิง

ร้านอาหารฮุยหวง!

หลังจากที่พูดคุยกับพวกหยางฮุยแล้ว เฉินเกอก็ ลงจากตึกเลย เดินเล่นก่อน แล้วค่อยไป

เมื่อเดินผ่านหอพักหญิงเฉินเกอก็เงยหน้าขึ้น เห็นคนคนหนึ่งเดินออกมาจากหอพักหญิงพอดี

ซึ่งก็คือ หยางเสว่

“ฮึม? ทำไมเธอถึงกลับหอพักแล้ว?”

เดิมที่เฉินเกอยังคิดว่า หยางเสว่ตาม ลู่หยาง ที่ ไปช่วยเธอ ไปเปิดห้องที่โรงแรมแล้วเสียอีก

เฉินเกอเป็นเพราะเหตุนี้ ถึงรู้สึกเสียอารมณ์ และหยางเสว่ก็ได้เห็นเฉินเกอเหมือนกัน 1

“เหอะๆ เฉินเกอวันหยุดสุดสัปดาห์ จะออกไป ทำงานพาร์ทไทม์เหรอ? เมื่อคืนใช้เงินจนหมดแล้วใช่ ไหม?”

“ฉันบอกนายนะ นายไม่มีวันเทียบกับคุณชายลู่ได้นายรู้ไหม เมื่อคืนคุณชายลู่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็กลับมา แล้ว เดิมทีเราสองคนวางแผนที่จะออกไปนอนข้างนอก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าประจำเดือนของมา ฮึ่มๆ…”

หยางเสว่จ้องมอง เฉินเกออย่างมีชัย พูดประโยค นี้ ก็เพื่อตั้งใจจะยั่วยุอารมณ์ เฉินเกอ

ฉันหยางเสว่ก็คือเทพธิดาที่นายเฉินเกอไม่มีทาง ที่จะได้ครอบครอง!

“โอเค!”

เฉินเกอยิ้มเยาะเบาๆ คิดในใจว่าตัวเองทำตัวตก ต่ำจริงๆ

และในเวลานี้ รถบีเอ็มดับเบิลยูสีขาวซีรี่ย์ 3 คัน หนึ่ง ได้ขับผ่านเข้ามาในมหาวิทยาลัย จากนั้นได้ลดกระจกรถลง ลู่หยางมองหยางเสว่

ด้วยรอยยิ้ม แน่นอนว่าก็มองเห็นเฉินเกอด้วย

“เหอะๆเฉินเกอฉันรู้ว่าเมื่อคืนนายรอดูเรื่องตลก ของฉัน แต่ว่าทำให้นายผิดหวังแล้ว นายคิดว่าข้าไม่มี เงินแล้วจริงๆเหรอ?”

ลู่หยาง ยิ้มแสยะ

จากนั้นก็หยิบแหวนเพชรออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

“หยางเสว่ นี่คือที่ฉันสั่งจองไว้ให้กับเธอ ดูสิว่า ชอบไหม?”

“ว้าว! แหวนเพชร ต้องราคาหมื่นกว่าแน่เลย คุณชายลู่รวยจริงๆ ไม่ใช่พวกคนที่แค่ถูกลอตเตอรี่นิดหน่อย จะสามารถเทียบเทียมได้!”

“ฮืมๆ ต้องมีเงินแน่นอน เสว่เสว่วันนี้พาเธอไปที่ ดีๆอีกที่หนึ่ง เราไปใช่จ่ายระดับสูง! แต่ว่าใครบางคน ต่อ ไปก็จะต้องกลายเป็นคนยากจนแล้ว! ขึ้นรถ!”

หยางเสว่รู้สึกตื่นเต้นไม่หยุด รีบขึ้นรถทันที

ลู่หยางเหลือบมองเฉินเกออย่างดูถูกจากนั้นก็ขับ รถออกจากมหาวิทยาลัย

ระหว่างทางหยางเสว่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“หยางหยาง คุณรีบบอกฉัน เมื่อคืนคุณหาเงินมากขนาด นั้นได้ยังไง? และมีเงินมากมายขึ้นมากะทันหัน! พ่อของ คุณให้คุณเหรอ?”

ลู่หยางหัวเราะเบาๆ เล่นโทรศัพท์มือถือขณะขับ รถไปด้วย

ในขณะเดียวกัน ก็ลบแอพพลิเคชั่นหนึ่งใน

โทรศัพท์โดยไร้ร่องรอย “เรื่องนี้เธอก็ไม่ต้องสนใจแล้ว เธอแค่จำไว้ว่า นายเฉินเกอ นั้น อยู่ในสายตาของฉัน เป็น เพียงแค่ธาตุอากาศก็พอ!”

“ว้าว! มีความสุขจะแย่แล้ว!”

แม้ว่าเฉินเกอ จะถูกทั้งสองเยาะเย้ยตั้งแต่เช้า ไม่มีอารมณ์ที่จะออกไปเดินเล่นแล้ว

แค่มีความสงสัยนิดหน่อย ลู่หยางนี่ ทำไมถึงได้มี เงินมากมายในชั่วข้ามคืน?

เหอะ..
เฉินเกอหัวเราะเยาะตัวเอง เขาคิดเรื่องนี้ทำไม

กัน…

เขาตรงไปที่ห้องสมุดอ่านหนังสือสักพัก พอเวลาเกือบจะถึงเที่ยง ก็นั่งแท็กซี่ไปที่ร้านอา

หารฮุยหวง

นี่คือร้านอาหารระดับหกดาวในจินหลิง แน่นอน ว่าเทียบกับถนนการค้าจินหลิงไม่ได้ แต่แน่นอนว่าเกรด ก็ไม่เลว

เนื่องจากการอ่านหนังสือ บวกกับการจราจร ติดขัด สายไปหลายนาทีจากเวลาที่นัดกันไว้แล้ว

ในตอนนี้เลยไปอย่างเร่งรีบ

ปั้ง!

“อ๊ะ! นายคนนี้สติไม่ดีใช่ไหม!”

ตอนที่เข้าสู่ประตูหมุน เฉินเกอค่อยๆผลักประตู หมุน ไม่คาดคิดว่า หญิงสาวที่อยู่ข้างหลังชนเข้าใส่ กะทันหัน!

เธอด่าทอเฉินเกอ ทันที ซึ่งดึงดูดความสนใจของ ผู้คนในห้องโถงเข้ามามองดูมากมาย..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ