บทที่ 22 ควรจ่ายค่าเทอมแล้ว
แม้จะกลับถึงหอพักแล้ว
พวกจ้าวยีฟานภายในใจของสาวๆทั้งหลาย แต่ละ คนรู้สึกอึดอัดในใจ
ถ้าเฉินเกอเป็นนายกระจอกจริงๆ หรือว่าเขาถูก รางวัลลอตเตอรี่ จะเป็นจำนวนหลายแสน มันก็จะไม่ ทำให้คนอึดอัดมากเป็นพิเศษ
แต่ตอนนี้ เขาทั้งซื้อกระเป๋าหรูแบรนด์ดัง ทั้งกิน ข้าวในชั้นบนสุดของวิลล่า
และภาพวาดชื่อดัง หนึ่งล้านเชียวนะ พูดเพียงไม่ กี่คำ ก็ชนะใจคนอย่างหลี่เจิ้นกั๋ว ?
เป็นไปได้อย่างไร?
“ยีฟาน เรื่องในวันนี้ เธอคิดยังไง?”
จ้าวอี้ฟานนั่งบนเตียง ฟังหลินเจียวที่กำลังเช็ด เครื่องสำอางออกสอบถาม ขมวดคิ้วแล้วก็พูดว่า
“ฉันก็ไม่รู้ บางที่พวกเราอาจจะคิดมากไปก็ได้ เมื่อกี้สวีเสียโทรยืนยันครั้งแล้วครั้งเล่ากับหยางฮุย ไม่ใช่หรือ? หลี่เจิ้นกั่วประธานหลี่คนนั้น เป็นเพราะเฉิน เกอได้ช่วยชีวิตลูกสาวของเขาไว้ จึงต้อนรับอย่างมี มารยาทกับเฉินเกอเช่นนี้
“คาดว่าเรื่องของภาพวาดชื่อดังนั้น หลี่เจ้นกั๋วก็ แค่ต้องการหาเหตุผลที่จะไม่ทำให้เฉินเกอ ลำบากใจเท่านั้น เพราะมีหนี้บุญคุณที่ยิ่งใหญ่ ที่ช่วยชีวิตลูกสาว ของเขาไว้นะ!”
จ้าวยีฟานสันนิษฐานในใจแบบนี้จริงๆ
“อย่างนี้ก็สมเหตุสมผลแล้ว หึม! วันนี้ยังคิดว่า เฉินเกอรวยอย่างฉับพลันแล้วทำให้ฉันตกใจจริงๆ!”
หลินเจียวถอนหายใจยาวๆ
“ทำไม? ช่วงนี้ไม่เรียกพี่เฉินเกอแล้ว?”
สาวสวยทั้งหลายล้อเลียน
“ใครเรียกมัน โธ่ เว้ย ใช้หนี้บุญคุณสิ้นเปลืองมาก ขนาดนี้ ก็ไม่มีใครจะเทียบแล้วจริงๆ ถ้าฉันมีหนี้บุญคุณนี้ ในอนาคตจะให้หลี่เจิ้นกั่วประธานหลี่จัดตำแหน่งงาน อะไรก็ได้ให้ฉันที่หนึ่ง ฉันก็ไม่ต้องเครียดแล้ว!”
“ใช่เลย เฉินเกอนี่มันจริงๆเลยนะ ใช้เวลาแค่วัน เดียว ก็ถือว่าให้คนอื่นเขาคืนหนี้บุญคุณจนหมดจดแล้ว เฮ้ย สติปัญญาน่าเป็นห่วงจริงๆเลย!”
พวกสาวสวยต่างคนต่างพูด
จ้าวอี้ฟานฟังแล้ว ในใจรู้สึกมีประโยชน์มาก เฉิน เกอยิ่งไม่ได้เรื่องมากเท่าไหร่ ในใจจ้าวยีฟานก็ยิ่งรู้สึก สบายใจมากเท่านั้น
ความรู้สึกแบบนี้แปลกมากจริงๆ…
แต่เฉินเกอ กลับไม่ได้คิดมากอะไรเลย หลังจาก กลับมาที่หอพัก เพราะวันนี้เล่นสนุกตื่นเต้นมากทั้งวัน แต่ละคนก็นอนหลับไปทันทีเลย
จนกระทั่งวันรุ่งขึ้น ตอนที่จะไปเรียน
ได้เห็นหยางฮุย พวกเขาอยู่ในหอพัก กำลังจ่าย เงินเขียนชื่อตัวเอง
เฉินเกอดูข้อความในกลุ่ม ถึงรู้ว่าวันนี้หัวหน้าห้อง ได้@สมาชิกทุกคน เป็นวันที่จ่ายค่าเทอม
“เฉินเกอ สำหรับค่าเทอมของนาย คือจะรอเงิน ช่วยเหลือความยากจนอีกครึ่งเดือนใช่ไหม หรือว่า?”
อันที่จริงหยางฮุยต้องการถามว่า หรือว่าประธาน หลี่ ได้ให้เงินมาหน่อยไหม คำพูดเช่นนี้ เพื่อให้เฉินเกอ จ่ายค่าเทอม
แต่เมื่อนึกถึงภาพวาดชื่อดัง ราคานับล้านในเมื่อ วาน หยางฮุยก็ไม่ได้ถามต่อไป
เกรงว่าในวันนี้ เพื่อนเฉินเกอ ก็จะต้องยากจน แร้นแค้นอีกแล้ว
เฉินเกอยิ้มและพูดว่า: “ไม่เป็นไร ฉันยังมีเงินอยู่ นิดหน่อย พอจ่ายค่าเทอม ใช่แล้ว เดี๋ยวพวกนายกลับ ห้องเรียนไปจ่ายเงินก่อนเลย ฉันต้องไปกดเงินอีก หน่อย!”
หยางฮุยดูท่าที่เฉินเกอ ไม่เหมือนว่ากำลังโกหก
อยู่
นึกว่าเฉินเกอจะยังมีอีกนิดหน่อยจริงๆ
จึงรู้สึกโล่งใจ
เฉินเกอจึงมาถึงสหกรณ์ธนาคารแห่งหนึ่งที่ประตูมหาวิทยาลัย
“ฉันเบิกเงินห้าพันหยวน!”
เฉินเกอส่งการ์ดผ่านช่องบริการ
แต่แล้วพนักงานบริการด้านในก็สะดุ้งในทันที
หยิบบัตรธนาคารของเฉินเกอจ้องมองซ้ำแล้วซ้ำ
เล่า
ในที่สุดก็ถามเฉินเกอด้วยความประหลาดใจ
“บัตรของนายเป็นอะไรไป ทำไมธุรกรรมทางการ เงินถูกคนแก้ไขแล้ว!”
ธุรกรรมทางการเงินถูกคนแก้ไขแล้ว?
เฉินเกอ ก็รู้สึกอึ้งเล็กน้อยเช่นกัน
ที่จริงพนักงานหญิงที่อยู่ข้างในคนนั้น เห็นเฉินเก อแต่งตัวธรรมดามาก แค่ดูก็รู้ว่า เป็นนักศึกษายากจนที่ ไม่มีเงิน
ดังนั้นน้ำเสียงก็เลยดูไร้ความอดทนเล็กน้อย
แต่ธุรกรรมทางการเงินถูกคนแก้ไข นอกจาก ลูกค้าชั้นนำบางราย ก็หาน้อยยิ่งนัก
เลยอธิบายทันทีว่า “ใช่ค่ะ บัตรธนาคารของคุณ มี การเปลี่ยนแปลงทางธุรกรรมอย่างหนักใน UnionPay ทั้งหมด บัตรในนี้ของคุณ สามารถถอนเงินขั้นต่ำครั้งละ สองแสนหยวนเท่านั้น ห้าพันหยวน ไม่สามารถถอนได้!”
พนักงานบริการหญิงมองพิจารณาเฉินเกอขึ้นลง
ดูยังไง นักศึกษาที่อยู่ตรงหน้าก็ดูไม่เหมือนจะจะ มีความเกี่ยวข้องกับเงิน
บัตรธนาคารของเขา ใครตั้งค่าไว้แบบนี้?
เฉินเกอรู้ทันทีว่าเป็นใคร
นอกจากพี่สาวของเขาเฉินเสี่ยว ยังสามารถเป็น
ใครได้อีก
พี่สาวคนนี้ ประหยัดเงินหน่อยจะเป็นอะไรไป ปัด โธ่ บัตรธนาคาร ยังต้องให้วงเงินขั้นต่ำสำหรับตัวเอง นี่ คือจะให้ตัวเองฟุ่มเฟือย สุรุ่ยสุร่ายเหรอ!
เขาโทรไปทันที
ทางนั้นรับสายอย่างรวดเร็ว
“พี่ บัตรธนาคารของฉัน พี่ได้ทำตุกติกหรือ
เปล่า?”
“ใช่แล้ว ฉันปรับวงเงินขั้นต่ำในการถอนนิดหน่อย เฮ้ย ไม่มีวิธี ใครให้นายตอนนี้ดูไม่เหมือนลูกคนรวยเลย ไอ้น้องชาย สภาพนายตอนนี้ ต่อไปจะยืนตั้งหลักใน ตระกูลของเราได้ยังไง ดังนั้น นายก็ค่อยๆชินกับชีวิต แบบนี้แล้วกัน!”
เฉินเกอ”.
“อีกอย่างวันนี้ถ้านายไม่โทรมาฉัน ฉันก็ต้องโทร หานายเหมือนกัน นอกจากบัตรธนาคารที่ฉันเพิ่งเปลี่ยน วงเงินให้นายแล้ว คุณจำพวกบัตรช้อปปิ้งที่ฉันให้นายได้ ไหม?”
“ในนั้นน่าจะยังมีเงินที่เติมไว้ประมาณสิบล้าน ฉัน ตั้งค่า หมดอายุตอนสิ้นเดือน ให้กับนาย ซึ่งก็ หมายความว่า ถ้านายไม่ไปใช้จ่ายบัตรช้อปปิ้งนั้นให้ หมดภายในสิ้นเดือน เงินจำนวนสิบล้านในบัตรช้อปปิ้ง นั้น ก็จะกลายเป็นของคนอื่นไปเปล่าๆ!”
“เฮ้ย!”
ดวงตาของเฉินเกอเกือบจะแดงแล้ว
โหดร้ายมาก!
นี่มันโหดร้ายมาก!
บังคับให้ตัวเองผลาญบ้านผลาญเมืองชัดๆ!
“นายรีบเติบโตไวๆ อย่าทำให้พ่อแม่และพี่สาวคน นี้ ต้องกังวลกับการพานายออกจากเงามืดของความ ยากจนทุกวันนะ…..”
หลังจากพูดจบ ทางพี่สาวก็วางสายโทรศัพท์
“ฉันว่านายคนนี้เป็นอะไรกันแน่ นายจะถอนไม่ ถอน? ไม่ถอนก็อย่าเสียเวลาของพวกเรา!”
ข้างหลังของเฉินเกอ มีนักศึกษายืนเข้าแถว ติดต่อกันเพื่อถอนเงินห้าหกคน โดยไม่รู้ตัว
คนที่พูด คือผู้ชายแต่งตัวไม่ธรรมดา ยังกอด นักศึกษาสาวสวยคนหนึ่งไว้มองเฉินเกอด้วยความดูถูก
วันนี้เป็นวันจ่ายค่าเทอม
นักศึกษาจำนวนมาก มาถอนค่าเทอมที่นี่
เห็นเฉินเกอ คุยโทรศัพท์นายขนาดนี้ บวกกับการ แต่งตัวของเขา ไม่คิดก็รู้ว่า ไอ้นี่ไม่มีเงินแน่นอน โทรหา ที่บ้าน เพื่อรวบรวมเงิน
“เฮ้ย นายต้องรวบรวมเงินถึงเมื่อไหร่กันนะ? เรา จะเข้าเรียนแล้วนะ ฮึ่มๆ”
ผู้หญิงที่ถูกผู้ชายกอดไว้ พูดอย่างดูถูก
“ถอนตอนนี้เลย!”
ไม่มีวิธี เห็นในธนาคาร มีคนมากขึ้นเรื่อยๆ
เฉินเกอคิดในใจ รีบถอนไปเถอะ ถอนสองแสน ก่อนแล้วกัน!
เลยพูดกับเจ้าหน้าที่บริการที่เคาน์เตอร์ธนาคาร
พนักงานหญิงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
แต่ก็ยังคงป้อนจำนวนเงินลงไป
จากนั้น ในคอมพิวเตอร์ของเธอก็แสดงโดยตรง การถอนเงินสำเร็จ!
ดวงตาของพนักงานหญิงสว่างขึ้นทันที
สองแสน!
โอ้โห! นักศึกษาคนนี้รวยมากจริงๆเลย!
“คุณผู้ชาย ถอนเรียบร้อยแล้ว!”
พนักงานหญิงจัดทรงผมของเธอเบาๆ แล้วยืนขึ้น ดำเนินการโดยตรง แสดงความเคารพของเธอต่อเฉินเก อเธอหยิบเงินสองก้อนแล้วใส่ลงในเครื่องนับธนบัตรทันที
ซึ่งๆๆ…
เสียงเครื่องอุปกรณ์ข้างในดังขึ้น
คือเงินทั้งหมด!
นักศึกษาที่ถอนเงินในห้องโถง ได้อึ้งตะลึง ทั้งหมด
ผู้ชายและผู้หญิงข้างหลังเฉินเกอ ยิ่งอ้าปากค้าง สามารถยัดไข่ไก่เข้าไปได้สองฟองแล้ว
แค่เมื่อกี้เอง ทั้งสองคนยังเยาะเย้ยให้คนอื่นรีบ ถอน ยังคิดว่าเขารวบรวมเงินไม่พอเสียอีก ตอนนี้ดูเหมือนว่า นี่จะไม่เพียงพอเสียที่ไหน!
ในห้องโถงมีผู้หญิงจำนวนไม่น้อย มองมาทาง เฉินเกอ ด้วยแววตาที่แตกต่าง
เหมือนกำลังพูดว่า หนุ่มหล่อ มองฉันสิ รีบมอง ฉันสิ!
เฉินเกอแตะจมูกด้วยความอายเล็กน้อย
เห็นเงินไม่น้อยเหมือนกัน เขายังไม่มีอะไรจะใส่
เห็นถุงขยะสีดำ ที่อยู่ในถังขยะหน้าเคาน์เตอร์ ทันที เพิ่งเปลี่ยนเข้าไป ยังเป็นของใหม่! ก็เลยเอามา
โดยตรง
“คุณ..คุณใช้อันนี้?”
พนักงานหญิงพูดด้วยความตกใจ
โลกของคนรวย ก็จะไม่ธรรมดาใช่ไหม?”
“อืม!”
เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ใส่เงินสดสองแสน ให้เรียบร้อยจนเต็มถุง ก็เอาบัตรธนาคารและบัตร ประชาชนออกจากธนาคาร
“โอ้ยอุ้ยๆ นายดูคนอื่นเขา เมื่อกี้ยังเร่งเขาอีก นายมีเงินมากกว่าเขาไหม?”
ทันทีที่เฉินเกอจากไป ทั้งห้องก็เริ่มวิพากษ์ วิจารณ์กัน
และผู้หญิงคนนั้นก็ยิ่งทุบผู้ชายไปทีหนึ่ง ด้วย ความรังเกียจ
ผู้ชายก็มองไปที่ด้านหลังของเฉินเกอ ทันที และ พูดอย่างดุเดือด
“ปัดโธ่ คนรวยแต่งตัวแบบนี้ เสแสร้งอะไรกัน!”
แม้ว่าเฉินเกออยากจะรีบกลับไปที่ห้องเรียนเพื่อ จ่ายค่าเทอม แต่เร่งรีบยังไง สุดท้ายก็สายแล้ว
“ขออนุญาต!”
เฉินเกอยืนอยู่ที่ประตูห้องเรียน
เมิ่งไฉ่หรูครูหญิงสาวที่สวยงาม ได้เหลือบมอง ไปที่เฉินเกอทันที
“เหอะ! ยังนึกว่าวันนี้นายรู้ว่าต้องจ่ายค่าเทอม ก็ เลยกลัวจนไม่กล้ามาแล้ว?”
หลังจากพูดจบ ก็เหลือบไปที่ถุงขยะที่เฉินเกอ ถือไว้ในมือ “ทำไม ค่าเทอมมีไม่พอ ไปเก็บขยะแล้วเห รอ?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…..”
เมิ่งไฉ่หรู พูดคำนี้ออกไป ห้องเรียนก็ระเบิดเสียง หัวเราะขึ้นมาในทันที
เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไร
เมิ่งไฉ่หรูครูหญิงของตัวเองคนนี้ ก็เป็นแบบนี้ มี ความรังเกียจคนจน รักใคร่คนรวย หนักมาก
อธิบายยังไงดี
พวกสวีตง ที่ร่ำรวยกว่าในชั้นเรียน เมิ่งไฉ่หรูมี ความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขามาก
ปกติ ยังออกไปร้องเพลงด้วยกัน
พวกสวีตง หนีเรียน แม้แต่ไม่เข้าสอบ ก็สามารถ ได้รับคะแนนที่สูงมาก
แม้แต่ลาหยุดก็ไม่ต้องลา
แต่ถ้าเป็นเฉินเกอ ถ้าไม่ขอลาแล้วหนีเรียน เมิ่งไฉ่หรูสามารถไล่เขาออกได้ แม้ว่าจะดูเกินจริงไป หน่อย แต่ก็น่าจะประมาณนี้
“ดูสภาพนายแล้ว ก็รู้ว่าค่าเทอมของนาย ต้องพึ่ง เงินช่วยเหลือความยากจนอีกแล้วใช่ไหม? ทำไมฉันไม่ เห็นเจียงเวยเวยแจ้งชื่อให้นาย? ฉันบอกนายนะเฉินเก อสิ้นเดือน ช้าสุดเลื่อนให้ถึงสิ้นเดือน ถ้านายไม่จ่าย อย่าเห็นว่านายเรียนปีสามแล้ว ลาออกเองเลย!”
เมิ่งไฉ่หรูพูดอย่างเย็นชาว่า “เอาล่ะ ถือขยะของ นาย แล้วกลับไปที่นั่งของนายสัก ขายหน้าคน!”
เนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ของเฉินเกอ เมิ่งไฉ่หรูได้ฟังมาแล้ว ในตอนนี้ ยิ่งรู้สึกไม่ชอบหน้า เฉินเกอที่สติปัญญาน่าเป็นห่วง
“ฮิๆ”
พวกสวีตง หวงเหมาที่อยู่ข้างล่าง ปิดปากหัวเราะ
สีหน้าของเฉินเกอ เรียบเฉย “ครู ใครบอกว่าฉัน จะเลื่อนไปสิ้นเดือนอีก วันนี้ฉันมาเพื่อจ่ายค่าเทอมโดย
เฉพาะ!”
“อะไรนะๆ? จ่ายค่าเทอม?”
เมิ่งไฉ่หรูใบหน้าเต็มไปด้วยความตะลึง
แม้แต่หยางเสว่ ที่นั่งอยู่ตรงกลาง ก็มองเฉินเกอ ตาขวางอย่างเย็นชา
“เฉินเกอ นิยายอย่าเป็นเหมือนครั้งที่แล้ว ให้แต่ แบงค์สิบหยวน หนึ่งหยวน ทำให้ฉันกับพวกเพื่อนร่วม ชั้น เสียเวลานับตั้งนาน!”
เมิ่งไฉ่หรูรู้สึกกังวลเล็กน้อย
น่าจะภาคเรียนที่หนึ่งของปีที่แล้ว ตอนที่เฉินเกอ จ่ายค่าเทอม ทำให้ทุกคนในชั้นตกใจจริงๆ
ภาคการศึกษาที่แล้ว ทุนการศึกษาสมัครไม่ได้เฉินเกอ ได้รวบรวมเงินที่เขาได้รับจากการทำงาน พาร์ทไทม์ มาจ่ายค่าเทอม ในตอนนั้น เป็นที่ฮือฮากันทั้ง คณะจริงๆ
มีคนยากจน มากขนาดนี้จริงๆหรือ?
เมิ่งไฉ่หรู กังวลจริงๆว่า ภาพในปีที่แล้ว จะเกิดขึ้น ซ้ำอีกรอบ นั้นเธอครูคนนี้ จะต้องขายหน้าอีกแล้ว!
“เฮ้ย! ครู ฉันว่าเราจะต้องเสียเวลาทำงานหนักอีก แล้ว! เห็นใจมือขวาของฉันที่สามารถกินข้าวเล่นเกมจัง เลย!”
พวกสวีตง หวงเหมา แกล้งสะบัดมือขวาอย่าง เจ็บปวด แล้วเดินขึ้นมาบนเวที หมายความว่าจะช่วยครู นับเงินแล้ว
ที่จริงก็แค่จงใจทำให้เฉินเกอหมั่นไส้
หยางเสว่ ยิ่งหันหน้าไปด้านข้าง เธอในฐานะ แฟนเก่า ยังรู้สึกอับอาย!
“เหอะๆ ถ้าพวกคุณเต็มใจที่จะนับ นั้นก็ค่อยๆนับ แล้วกัน นับเสร็จแล้วบอกฉันด้วย!”
ใบหน้าของเฉินเกอมีอารมณ์โกรธเล็กน้อย
โยนถุงขยะลงบนเวทีโดยตรงอย่างเย็นชา
ตึกๆๆ!
เงินในถุงขยะ กระจัดกระจายเต็มเวที…
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
