บทที่ 20 อย่างต่ำมื้อละสามแสนหยวน

“ให้ตายเถอะ หรือจะแอบปืนเข้ามาจากที่อื่น?”

เป็นคำพูดของหลี่ห้าวเพื่อนของจวงเฉียง

ในขณะนั้นเขาใช้แววตาดูถูกมองไปทางพวกเฉิน

เกอ

ความจริงประโยคนี้เป็นประโยคที่จ้าวยีฟานและ สาวๆคนอื่นกำลังคิดอยู่ในใจพอดี

พวกเธอคิดดูสิ

วิลล่าเวินฉวนเป็นสถานที่แบบไหน คิดเอาเองว่า อยากจะเข้าก็เข้ามาได้งั้นหรือ?

แม้ว่าจะมีจวงเฉียงอยู่ที่นี่ แต่เมื่อกี้นี้เขาโทรศัพท์ ติดต่อพ่ออยู่ข้างนอกหลายครั้งกว่าจะใช้เส้นสายให้ รปภ.ปล่อยเข้ามาได้

หากไม่ใช่ในกรณีนี้ก็คงได้เดินแค่บริเวณรอบนอก เท่านั้น

“น่าโมโห ถ้าแอบปีนเข้ามาจริงๆก็น่าขายหน้าชะมัด

เลย!”

“ทำอะไรน่าอับอาย ถ้ารปภ.มาเจอเข้า ถ้ารู้ว่าพวก เขารู้จักพวกเราล่ะก็ อย่างงั้นเราจะโดนไล่ออกไปไหม?”

กลุ่มผู้หญิงมองมาที่เฉินเกอด้วยสายตาดูถูก ดูแคลน ในขณะที่พึมพำอย่างเป็นกังวล

“หยางฮุย พวกนายเข้ามาได้อย่างไร?”
สวีเสียไม่ได้พูด

เธอเดินตรงเข้าไปถามหยางฮุยเบาๆ

ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลแทนหยางฮุย

“พวกเราก็เข้ามาทางประตูไง!” เฉินเกอบอกไป

ตรงๆ

และหยางฮุยก็พยักหน้าให้กับสวีเสีย

“หีนึ ทางประตู? รปภ.ตาบอดหรือไงถึงให้พวกนาย

เข้ามาได้?”

หลินเจียวเชิดหน้าพุ่งเข้าไปพูดกับเฉินเกอ

เธอเริ่มโมโห ถ้าวันนี้เธอโดนไล่ออกไปเพราะเฉิน เกอคนนี้จริงๆ เธอจะตบเฉินเกอให้คว่ำอย่างแน่นอน!

น่าโมโห!

จ้าวฟานก็รู้ผลของการแอบเข้ามา

เธอเดินมาตรงหน้าเฉินเกอด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“เฉินเกอ ฉันหวังว่านายจะพูดความจริง ถ้าพวกนายแอบ เข้ามาล่ะก็ ตอนนี้ก็สารภาพต่อหน้าจวงเฉียงซะดีดี จวง เฉียงอาจจะช่วยพวกนายหาทางออกได้!”

“ใช่แล้ว แบบนี้จะได้ไม่ทำให้ทุกคนขายหน้า!”

จวงเฉียงพูดเสริมไปอีกประโยค

พลางพูดในใจ “ยีฟานเพื่อนของเธอพวกนี้จะ

ประหลาดไปถึงไหน?”

“เอ่อ…

เฉินเกอได้ฟังพวกเขาพูดคนละประโยคสองประโยคอย่างไม่รู้จบ

ในใจรู้สึกจนปัญญา

ก็เขาเพิ่งบอกไปหยกๆว่าเข้ามาจากทางประตู ยัง จะให้เขาพูดความจริงอะไรอีก

หรือจะให้บอกว่าปีนเข้ามาทางประตูหมาถึงจะ

พอใจ?

“ที่ฉันพูดไปคือเรื่องจริง ถ้าพวกเธอเต็มใจ พวกเรา ไปเที่ยวด้านในและกินข้าวกันสักหน่อยเถอะ แล้วค่อยไป แช่น้ำพุร้อน!”

เฉินเกอพูดประโยคนี้และมองไปที่หม่าเสี่ยวหนาน

จริงๆแล้วหม่าเสี่ยวหนานก็รู้สึกกังวลเกี่ยวกับเฉิน เกอเล็กน้อย

กลัวว่าเฉินเกอจะเจอปัญหา

แต่หลังจากได้ยินคำพูดเจตนาดี ทุกคนมองไปที่ ดวงตาง่เง่าของเฉินเกอ

“อะไรนะ? นายคิดจะเข้าไปข้างในอีกหรือ? ทำไม ไม่ส่องกระจกดูตัวเองซะบ้าง หน้านายดูเป็นคนดีมาก หรือ? ไม่เห็นกลุ่มบอดี้การ์ดข้างในหรือไง?”

หลินเจียวพูดด้วยความโมโห

“ใช่ แม้แต่คุณชายจวงก็ยังพาคนเข้าไปเยอะๆไม่ ได้ แล้วนายเป็นใคร?”

สาวๆเริ่มคุยกัน

“ห์นึ พวกเราสิบสี่คน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องกินหรอกแค่แช่น้ำพุร้อนอย่างน้อยๆคงไม่ต่ำกว่า 150,000 หยวน กินอาหารไปอีกก็คงเป็นเงินสองถึงสามแสนหยวนแล้ว! ถ้าพวกเราคนน้อยหน่อยล่ะก็ ฉันยังพอสามารถรองรับได้ แต่คนเยอะขนาดนี้ฉันก็หนักใจ!”

จวงเฉียงมองไปที่เฉินเกอและยิ้มอย่างหดหู

จ้าวยีฟานอดไม่ได้ที่จะหวั่นไหวที่จวงเฉียงดีกับ พวกเธอขนาดนี้

และมองไปทางเฉินเกอโดยไม่พูดอะไร

“ช่างเถอะ งั้นพวกเราค่อยมาใหม่คราวหน้า เพื่อไม่ ให้เป็นการขายหน้า พวกเราออกไปกันเถอะ!?”

“ไม่ได้ ทำไมจะต้องออกไปเพียงเพราะไอ้กากเดน นี่ล่ะ!”

“ใช่แล้วๆ พี่ยีฟาน กว่าพวกเราจะได้เข้ามาที่นี่ไม่ใช่ เรื่องง่ายๆนะ!”

ในขณะที่พูดก็มองเฉินเกอด้วยความโมโห และจ้าวยีฟานก็ทำเพื่อให้ได้ผลลัพธ์เช่นนี้ เป็นการบังคับให้เฉินเกอออกไป แต่เฉินเกอได้แต่ส่ายหน้าและยิ้มอย่างหดหู “ถ้า พวกเธอไม่เต็มใจตามเข้ามาก็แล้วแต่พวกเธอ!”

พอพูดจบก็หันไปหาหม่าเสี่ยวหนาน “เสี่ยวหนาน เธอเชื่อใจฉันไหม? ถ้าเธอเชื่อใจฉันก็ตามฉันเข้ามา!” หม่าเสี่ยวหนานกัดฟันและพยักหน้า

สุดท้ายแล้วเฉินเกอก็พาคนอื่นๆข้ามสะพานเล็กแล้วเดินตรงเข้าไปพื้นที่ด้านใน

“หีนึ ฝันไปก่อนเถอะ! เดี๋ยวถ้ามีเรื่องล่ะก็ อย่ามา ตามพวกเราล่ะ ขายหน้า!”

หลินเจียวมองตามโดยไม่พูดอะไร

“คนพวกนี้ปั้นหน้าเก่งจัง!”

จวงเฉียงก็ยืนดูฉากการแสดงอยู่ด้านข้าง

เพียงชั่วครู่ ตาของพวกเขาก็เบิกกว้าง

เพราะเฉินเกอสามารถเดินผ่านเข้าไปได้โดยตรง และกลุ่มบอดี้การ์ดต่างก็โค้งคำนับเฉินเกอ

“นี่มันอะไรกัน?” จวงเฉียงแทบไม่อยากจะเชื่อ หลินเจียวก็ยิ่งแล้วใหญ่ เธอเอามือปิดปากด้วย ความตกใจ

เดิมที่เธอย่ามใจที่จะได้เห็นเฉินเกอโดนรุมตี แต่ผลปรากฏว่าเขาเข้าไปข้างในได้จริงๆ

ใบหน้าพวกเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งจ้าวยีฟาน ถ้าไม่เห็นกับตา ตีให้ ตายอย่างไรเธอก็ไม่เชื่อ

ในสายตาของเธอ เฉินเกอเป็นไอ้กระจอกที่โดนคน อื่นดูถูกมาโดยตลอด

เธอรู้ว่าเสี่ยวหนานตั้งใจที่จะสานต่อความสัมพันธ์ ระหว่างทั้งสอง

อย่างไรก็ตามตั้งแต่เรื่องที่เฉินเกอซื้อกระเป๋ามาจนถึงเหตุการณ์ ณ ตอนนี้ ทำให้จ้าวอี้ฟานรู้สึกว่าเขาเป็น ผู้ชายที่เสแสร้งจนไม่รู้จะเสแสร้งอย่างไรแล้ว

พอมองแล้วก็รู้สึกเอื้อมระอา

แต่ตอนนี้เขาก็สามารถเข้าออกวิลล่าเวินฉวนได้ อย่างอิสระ

ซึ่งแม้กระทั่งจวงเฉียงก็ยังไม่สามารถพาคนเข้าไป

ในวิลล่าเวินฉวนเยอะๆได้

“พี่ยี่ฟาน ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี?”

หลินเจียวจ้องมองพวกเฉินเกอที่เดินไปไกลแล้ว

เธอรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

จ้าวยีฟานหันไปสบตากับจวงเฉียงและหลี่ห้าวที่อยู่ ด้านข้างราวกับสอบถาม

ต้องรู้ไว้ว่าพ่อของจวงเฉียงมีความสามารถพอที่จะ ทำให้หลี่เฟยหงแห่งหวางKTVยอมงอเข่าได้ ถ้าพ่อเขา

เป็นคนออกตัวจัดการแล้วล่ะก็ จะต้องไม่มีปัญหา! ตอนนี้สีหน้าของจวงเฉียงนั้นดูแทบไม่ได้ หากตอนนี้จวงเฉียงตามเฉินเกอเข้าไปต่อยได้ก็คง

เหมือนเฉินเกอได้ตบหน้าพวกเขาทั้งสองโดยตรง

ทำไปแล้ว!

ทำอย่างไรดี?

หรือจะโทรศัพท์หาพ่ออีกครั้ง!

เขาไม่อยากล้มต่อหน้าจ้าวยฟาน

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเริ่มโทรหาพ่อเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์

ทางด้านพ่อของจวงเฉียงก็เป็นคนเห็นแก่หน้าเช่น กัน พอได้ยินว่าลูกชายตัวเองโดนคนใช้เงินตบหน้า

ก็ยอมไม่ได้

เขาสัญญาทันทีว่าวันนี้จะจัดการค่าใช้จ่ายให้จวง เฉียงด้วยเงินหนึ่งแสนหยวนเพื่อกู้หน้ากลับมา

แม้ว่าจะเข้าเนื้อ แต่เรื่องเห็นแก่หน้านั้นเรื่องใหญ่

“ฮี มีอะไรจะทำไม่ได้ ยีฟาน พวกเราก็เข้าไปข้างใน กันเถอะ วันนี้ฉันจะพาทุกคนเข้าไปเที่ยวถึงข้างในวิลล่า

เอง!”

จวงเฉียงยิ้มมุมปาก

“ดีจังเลย! พี่จวงเฉียงหล่อที่สุด! ใช่แล้ว ไอ้คนจน นั่นเทียบไม่ได้เลยสักนิด!”

หลินเจียวและคนอื่นเริ่มพูดให้กำลังใจ

ค่าเข้าชมประมาณหนึ่งหมื่นหยวนต่อคน ไม่รวมค่า บริการบ่อน้ำพุร้อนและพวกอาหาร นับประสาอะไรกับ กอล์ฟและกิจกรรมบันเทิงอื่นๆ

พวกเขาแปดคนจ่ายไปแล้วแปดหมื่นหยวน

“พวกเขาเข้ามาแล้วอย่างไร? ก็ทำได้แค่ด้อมๆ

มองๆ วันนี้ฉันจะเลี้ยงค่าโบว์ลิ่งเอง!” จวงเฉียงและหลี่ห้าวขยิบตากัน จ่ายไปแปดหมื่น หยวนก็เริ่มเลือดร้อนขึ้นหัวแล้ว

วันนี้ถือว่าร้ายแรงพอสมควร อาจจะจ่ายถึง150,000 หยวน!

โบว์ลิ่งน่าจะเป็นกิจกรรมที่ถูกที่สุดของวิลล่า อย่าง น้อยก็ถูกกว่าทานอาหาร!

ทุกคนเดินตามจวงเฉียงเข้ามาเป็นกลุ่ม

ภายในย่อมแตกต่างจากภายนอกอย่างมาก เหมือนเข้ามายังโลกใบใหม่

ไม่น่าแปลกใจที่แม้แต่เศรษฐีต่างถิ่นจะมองว่า สถานที่พักผ่อนอย่างภูเขาน้ำพุร้อนที่สร้างขึ้นบนแถบ ภูเขานั้นจะเป็นสวรรค์ มันงดงามราวกับสรวงสวรรค์จริงๆ

จ้าวยี่ฟานประหลาดใจเล็กน้อย

ตอนนี้อารมณ์ที่เหมือนโดนเฉินเกอตบหน้าเมื่อกี้ก็

เริ่มสงบลง

“อ๊ะ! พวกเธอดูนั่น นั่นอะไร?”

ในขณะนี้หลินเจียวที่กำลังยุ่งอยู่กับการแต่งหน้า และเตรียมถ่ายภาพเซลฟี่พบว่าตรงหน้ามีน้ำพุร้อนที่สวย ที่สุดไหลลงมาเหมือนน้ำตก อีกทั้งยังมีพื้นที่ส่วนชั้นลอย

ที่หรูหรา

ข้างในมีคนกำลังทานอาหารอยู่

ละอองน้ำรอบๆระเหยขึ้นมาราวกับฟูกสีรุ้ง

ทำให้คนที่อยู่ด้านล่างรู้สึกราวกับทานอาหารอยู่บน

ปุยเมฆ

สวมงามมาก

จ้าวยีฟานก็พบว่ามันสวยงามจริงๆ และยังเผลอคิดว่าตัวเองกำลังนั่งทานอาหารอยู่ในนั้น ทั้งยังรับรู้ได้ถึง ความอิจฉาของผู้คนที่พบเห็น

“นั่นร้านอาหารยู่เวยนี่? นั่นคือร้านอาหารยู่เวย!”

จวงเฉียงอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความอิจฉา “พี่จวงเฉียง ร้านอาหารยู่เวยคืออะไร? ฟังดูก็งั้นๆ? มันแพงมากหรือ?”

หลินเจียวและคนอื่นๆถามด้วยความประหลาดใจ

“งั้นๆอะไรกัน? แพงมากไหม? แพงมากน่ะสิ ไม่ ต้องพูดถึงเรื่องสั่งอาหารแค่เข้ามาใช้ร้านอาหารยู่เวย พวกเธอรู้ไหมว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่? สามแสนหยวน!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็ถึงกับตกตะลึง

แค่ใช้สถานที่ก็เป็นเงินถึงสามแสนหยวนเลยหรือ

แม่จำ!

นี่?

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าจวงเฉียงก็รู้อะไรมามาก เหมือนกัน “อีกอย่างไม่ใช่ว่าทุกคนที่มีเงินแล้วจะเข้าไป ข้างในได้ จะต้องมีสถานะทางสังคมด้วยถึงจะสามารถ เข้าไปทานอาหารข้างในได้ ต้องรวยในอันดับต้นๆ และใช้ สำหรับการพบปะทางธุรกิจระดับสูง

จ้าวฟานตกใจ

“เอ๊ะ ไม่ใช่แล้ว ! พี่ยีฟาน พี่จวงเฉียง พวกคุณรีบมา ดูคนพวกนั้นที่กำลังทานอาหารสิ ทำไมเหมือนเฉินเกอกับ พวกเพื่อนๆที่หอ?”

หลินเจียวตั้งใจมองอยู่นาน สุดท้ายก็พบว่ามันแปลกๆ

สวีเสียที่อยู่ข้างๆก็เอียงศีรษะมองแล้วพยักหน้า “ใช่แล้ว ฉันเห็นหยางฮุย!”

จ้าวยีฟานใจเต้นตุบตับ เธอมองออกไปพร้อมกับ จวงเฉียงและหลี่ห้าว

พอมองอย่างละเอียดอีกทีก็เป็นร่างที่เหมือนกับ เฉินเกอและเพื่อนๆจริงๆด้วย

“เป็นไปไม่ได้!”

จ้าวยีฟานไม่อยากจะเชื่อ ไอ้คนจนๆคนนั้นจะอยู่ใน

ที่แบบนั้นได้อย่างไร?

เป็นไปไม่ได้!

ตู้ตตูดตูต

ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของจ้าวยีฟานก็ดังขึ้น

หม่าเสี่ยวหนานเป็นคนโทรมา

“ยีฟาน ทำไมเธอถึงเพิ่งมาล่ะ อาหารขึ้นโต๊ะหมด แล้ว ฉันเห็นเธอแล้ว พวกเธอรีบเข้ามาเร็วเข้า! วิวข้างบน สวยมากๆ!

ในขณะที่คุยโทรศัพท์จ้าวยีฟานก็เห็นหม่าเสี่ยว หนานยืนโบกไม้โบกมือให้พวกเธออยู่บนชั้นลอยเพื่อเป็น สัญญาณให้พวกเธอรีบขึ้นมา!

“สวรรค์ เป็นพวกเฉินเกอกับเสี่ยวหนานจริง ด้วย…นี่……

หลินเจียวกลืนน้ำลาย นี่มันไม่จริง!
สีหน้าจวงเฉียงและหลี่ห้าวกลายเป็นมะเขือเผาวัน นี้หน้าแตกจนไม่มีชิ้นดี!

“พี่ยี่ฟาน ไปเถอะ พวกเรารีบขึ้นไปข้างบนเถอะ!”

หลินเจียวไม่อยากรอช้าเพราะที่สำคัญก็คือตอนนี้มี พวกผู้ดีมีเงินหลายๆคนมาเที่ยวเล่นที่วิลล่า และพวกเขาก็ มองมาทางพวกเธอด้วยความอิจฉา

หัวใจที่ฟุ้งเฟ้อก็พอใจอย่างมาก

จ้าวยีฟานกัดฟันกัดริมฝีปากพูด “อืม! ขึ้นไปเถอะ!” เธอจะต้องถามให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฉินเกอ? ไม่อย่างงั้นวันนี้เธอจะต้องนอนไม่หลับแน่ๆ

หลี่ห้าวมองจวงเฉียงด้วยความประหม่า “จวงเฉียง ไอ้คนจนนั่นมันสุดยอดขนาดนี้เลยหรือ หรือว่าพวกเราจะ ปล่อยไปก่อน พวกสาวๆนั่นก็ไม่ต้องแช่น้ำแล้ว?”

หลี่ห้าวเริ่มกลัวแล้ว

จวงเฉียงพูดด้วยความเย็นชา “ฮี นายกลัวไอ้กาก นั่นหรือ! ฉันไม่เชื่อว่าไอ้กระจอกนั่นจะทำอะไรได้ ไป พวก เราก็ขึ้นไป ดูซิว่ามันทำได้ไปถึงไหน!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ