บทที่ 17 เพื่อนเก่ากลับมาจากต่างประเทศ

เฉินเกอมีความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ต่อจ้าวยี

ฟาน

แม้ว่าเธอจะเป็นคนสวยมากและอารมณ์ดี

แต่เธอเป็นคนประเภทดูถูกคนจนชอบคนรวยไป หน่อยจึงทำให้เฉินเกอรู้สึกอึดอัด

ไม่รู้ว่าเสี่ยวหนานกำลังคิดอะไรอยู่ถึงอยากให้ทั้ง สองสนิทสนมกัน

ดังนั้นเฉินเกอจึงไม่อยากไปเพื่อหลีกเลี่ยง สถานการณ์ที่น่าอึดอัดแบบนั้น

แต่ก็ไม่สามารถหยุดการคะยั้นคะยอของหยางฮุย

ได้

เพราะไม่อยากขัดความสุขของเพื่อนจึงตอบตกลง

ไป

สถานที่นัดหมายคือร้านอาหารตะวันตกที่มีชื่อว่า

ซึ่งหุย

แน่นอนว่าหยางฮุยไม่สามารถไปโรงแรมห้าดาว ใดๆเหมือนอย่างทายาทเศรษฐีอย่างสวีตงและลู่หยาง

การออกไปทานอาหารคราวนี้ คนที่มาก็มีจ้าวยีฟาน สวีเสียและสาวๆที่หอพักรวมเป็นหกคน

ทั้งหกคนในหอพักของเฉินเกอและหม่าเสี่ยวหนาน เฉินเกอไม่ได้ออกไปพร้อมกันกับหยางฮุยและคน

อื่นๆเพราะเขากลับไปที่หอพัก
“ความจริงแล้วฉันเห็นว่าหอพักของเสี่ยวหนานและ หยางฮุยมีหกคน พวกเราสิบสองคนออกมาเที่ยวพร้อมกัน เป็นกลุ่มก็ดีแล้ว!”

จ้าวยีฟานนั่งลงบนที่นั่งและนั่งห้อยขากำลังดื่มน้ำ

ผลไม้

ความหมายในคำพูดนั้นชัดเจนในตัวเอง

เธอค่อนข้างประทับใจในตัวหยางฮุย เพราะหยาง ฮุยดูเป็นคนสุขุมอย่างมาก

เพียงแต่พ่อแม่ของหยางฮุยเป็นเพียงครูโรงเรียน มัธยมธรรมดาๆ จึงยังไม่ผ่านเกณฑ์มาตรฐานภายในใจ ของจ้าวอี้ ฟาน

“อืมๆ แต่อย่าให้เฉินเกอคนนั้นมาล่ะ! พอเห็นเขา แล้ว ฉันก็นึกถึงเรื่องพวกนั้นที่เขาทำ! ตลกชะมัด!”

สวีเสียยังกล่าวติดตลก

“เอาล่ะๆ ยีฟาน สวีเสีย พวกเธอก็อย่าไปเกลียด เฉินเกอแบบนั้นเลย ที่จริงเขาเป็นคนดี พวกเธอลองคบไป นานๆก็จะรู้!”

หม่าเสี่ยวหนานพูดยิ้มๆ

“ใช่แล้ว พี่เฉินเป็นคนดี…”

หยางฮุยและคนอื่นๆพูดเสริมทัพ

“หีนึ้ คนดี? ถ้าดีจริงคงไม่ปล่อยให้พวกเราสิบสอง คนนั่งรอเขาอยู่คนเดียวหรอก สวีเสียเธอว่าไง?”

จ้าวฟานส่งเสียงฮี
“อ๊ะ! เฉินเกอมาแล้ว!”

ในขณะนี้หม่าเสี่ยวหนานก็ลุกขึ้นโบกมือให้เฉินเกอ ที่อยู่หน้าประตูเพื่อเรียกเฉินเกอเข้ามา

“โทษที ฉันกลับไปคุยโทรศัพท์ที่หอ พอดีมีเรื่องที่ ต้องจัดการนิดหน่อยก็เลยมาสาย!”

เฉินเกอยิ้ม

หม่าเสี่ยวหนานและจ้าวยีฟานนั่งอยู่ตรงข้ามกัน

ในขณะเดียวกันดวงตาที่สวยงามของเธอก็สังเกต โดยรอบและลุกขึ้นลากเฉินเกอมานั่งตรงที่นั่ง “เฉินเกอ นายมานั่งตรงนี้สิ!”

เฉินเกอไม่เข้าใจการกระทำของหม่าเสี่ยวหนาน

แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากและนั่งลง “หลินเจียว เรามาสลับที่กันเถอะ!”

ไม่คิดว่าพอเฉินเกอนั่งลง จ้าวยีฟานที่มีใบหน้าเย็น ชาก็พูดกับเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

“พี่ยีฟาน ฉันไม่อยากสลับที่นั่ง ฉันไม่อยากนั่งกับ คนจนคนนี้! ไม่รู้ว่าเขาจะคิดว่าเขาเป็นแฟนฉันหรือเปล่า!”

“อะไรนะ? เธอไม่พอใจหรือที่ได้เฉินเกอเป็นแฟน เธอดูสิ เฉินเกอซื้อได้แม้กระทั่งกระเป๋าใบละสามแสนกว่า! คิกคิก”

“จริงด้วยหลินเจียว ถ้าเธอได้ผู้ชายแบบเฉินเกอก็ดี

ไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า!”

หลินเจียวแต่งตัวสวยและรู้จักการแต่งหน้า
ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่แบรนด์เนม

และแน่นอนว่าเธอดูถูกเฉินเกออย่างมาก

เมื่อได้ยินเพื่อนร่วมหอพูดติดตลก เธอก็หมดคำพูด “อัยหยา ในเมื่อพวกเธอเห็นเฉินเกอดีเสียขนาดนั้นก็เอา เขาไปเป็นแฟนเลยสิ!”

“อ๊ะ! ยอมแล้วๆ!

เมื่อได้ยินแบบนั้น สาวๆจึงไม่มีใครกล้าล้อเล่น

เห็นได้ชัดว่าพวกเธออ่อนไหวต่อคำพูดที่ว่าได้เฉิน เกอเป็นแฟน ก็เหมือนกับว่าหากเฉินเกอได้เป็นแฟนใคร คนคนนั้นก็จะโดนเยาะเย้ย

เมื่อหยางฮุย หลี่ปินและพวกเขาที่นั่งอีกฝั่งได้ยิน คำพูดแบบนี้ ความจริงก็รู้สึกโมโหเล็กน้อย

แต่ก็ต้องทนเอาไว้

เฉินเกอถูกจ้าวยีฟานปฏิเสธที่จะนั่งกับเขาไปตรงๆ แม้ว่าจะไม่สมเหตุสมผลแต่ก็เป็นไปตามคาด

“เสี่ยวหนาน ฉันนั่งตรงนั้นก็ได้! เธอรีบนั่งเร็ว!”

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างหดหู ในสายตาของผู้ หญิงหลายคน เขาดูเหมือนเทพแห่งโรคระบาดอะไรอย่าง นั้น

ทายาทเศรษฐีคนอื่นๆมีเงิน 30,000 ถึง 50,000 อยู่ในมือก็สามารถปั้นหน้าต่อหน้าผู้หญิงสวยๆและได้รับ ความโปรดปรานจากผู้หญิงเหล่านั้น

ในมือเฉินเกอไม่รู้ว่ามีรายการทรัพย์สินจำนวน

เท่าใด
แต่ทำไมถึงไม่ได้รับความโปรดปรานจากผู้หญิง สวยๆพวกนั้นล่ะ?

เฉินเกอก็เคยคิดจะใช้เงินโอ้อวด แต่เขาไม่ทำ!

ฮี!

ในขณะที่พูดเฉินเกอก็ลุกขึ้นเดินไปอีกฝั่ง

หม่าเสี่ยวหนานต้องการจะโน้มน้าวให้ยีฟานตาม เฉินเกอมาอีกครั้ง คราวนี้เธอคิดอยากจะปรับความเข้าใจ กับคนทั้งสองจริงๆ

เพราะทั้งสองต่างก็เป็นเพื่อนสนิทของเธอ!

“ยีฟาน?”

ในขณะนี้มีเสียงดังขึ้นจากโต๊ะข้างๆของเฉินเกอ มีหนุ่มหล่อ รูปร่างดีในชุดลำลองแบรนด์เนมยืนอยู่

ต่อหน้าทุกคน

เขามองไปที่จ้าวอี้ฟานด้วยความประหลาดใจและ

แปลกใจ

“นายคือจวงเฉียง?”

จ้าวยีฟานก็ประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน เธอสาง ผมสั้นและยืนขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

“ใช่แล้ว จ้าวยี่ฟานฉันไม่ได้เจอเธอมาสองปีแล้ว เธอสวยขึ้นจนแทบจำไม่ได้แน่ะ!”

จวงเฉียงหัวเราะ

“อ้อ ใช่สิจวงเฉียง พ่อของนายส่งนายไปเรียนเมือง นอกไม่ใช่หรือ? นายกลับมาเมื่อไหร่?”
“ฉันเพิ่งกลับมาวันก่อน ฉันก็กำลังหาคนเพื่อหาวิธี ติดต่อเธออยู่พอดีเลย เมื่อวานเรื่องที่หวางKTV คงไม่มี อะไรเกิดขึ้นใช่ไหม? ตอนนั้นต้าเหลยเพื่อนสมัยมัธยม โทรศัพท์บอกฉันว่าบังเอิญเจอเธอมีเรื่องอยู่ที่นั่น!”

จวงเฉียงพูดยิ้มๆ

แต่จ้าวยีฟานเอามือปิดปากด้วยความตกตะลึง แม้แต่เพื่อนร่วมหอของจ้าวอี้ฟานก็รู้สึกได้ทันที “อ้า! จวงเฉียง เป็นนาย? เมื่อวานนายเป็นคนช่วย

เรา?”

จ้าวยีฟานเผยสีหน้าตกใจ

ที่แน่ๆเรื่องเมื่อวานจวงเฉียงก็คิดหาวิธีช่วย และ เขาก็เป็นคนให้พ่อโทรศัพท์หาหลี่เฟยหงแห่งตี้หวาง

แต่หลี่เฟยหงไม่ได้รับสาย

พอตอนนี้ได้ยินจ้าวยีฟานเข้าใจว่าเขาเป็นคนช่วย

จึงไม่ได้คิดอะไรมาก

แค่พูดว่า “อืม ฉันให้พ่อช่วยพูดให้น่ะ!”

จ้าวยีฟานรู้สึกซาบซึ่งอยู่ในใจ ในขณะเดียวกันก็มี

สีหน้าภาคภูมิใจ

ผู้หญิงมักจะไร้สาระที่สุดในโลก!

ตอนนี้ทุกอย่างก็หมดข้อสงสัยแล้ว ปรากฏว่าคนที่ โทรศัพท์วันนั้นไม่ใช่หนิงฝานคนนั้นหรือคนอื่น กลับกลาย เป็นว่าเป็นจวงเฉียงเพื่อนสมัยเด็กของเธอที่สามารถทำให้ พี่ใหญ่อย่างหลี่เฟยหงสยบได้
ก่อนหน้านี้พ่อของจวงเฉียงและพ่อของเธอเป็น สหายร่วมรบกัน ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนจึง ดีมาก

ต่อมาธุรกิจของตระกูลจวงเฉียงยิ่งใหญ่โตมากขึ้น เรื่อยๆ และจวงเฉียงเองก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ

จึงขาดการติดต่อไปโดยปริยาย

แต่คาดไม่ถึงว่าเมื่อจวงเฉียงกลับมาจะทำให้เธอ ประหลาดใจอย่างไม่คาดคิด

นอกจากนั้นยังจัดการหลี่เฟยหงได้ อิทธิพลของ ตระกูลจวงเฉียงดูแค่นี้ก็รู้แล้ว!

“จวงเฉียง ไม่ว่าจะอย่างไร ฉันก็ต้องขอบใจนาย มากนะ!”

ใจจ้าวยีฟานบานสะพรั่ง

ในขณะที่เห็นจ้าวยีฟานเป็นแบบนี้ เฉินเกอก็อายที่ จะพูดถึงเรื่องนี้

ให้ตายเถอะ เป็นหนิงฝานต่างหากล่ะ

ผลพวงจากชัยชนะของตัวเองถูกจวงเฉียงคนนี้ช่วง ชิงไปอีกครั้ง?

เฉินเกออยากบอกทุกคนว่า เขาเอง! เป็นเขาเฉินเก อคนนี้ที่เป็นคนโทรศัพท์ไปช่วย!

แต่นอกจากทำให้จ้าวยีฟานและพวกเธอเกลียดเขา มากยิ่งขึ้นแล้ว เขายังจะได้อะไรอีก?

หลักๆก็คือเฉินเกอไม่คิดอยากจะสูงสิ่งกับจ้าวยี่

ฟานมากเกินไป
ตอนนี้อยากทำอะไรก็เชิญ!

“อิมอิม ฉันมาร่วมงานเลี้ยงกับกลุ่มเพื่อนๆมัธยม ของพวกเราน่ะ ตอนนี้อยู่กันข้างบน ฉันจะขึ้นไปทักทาย ข้างบนก่อนแล้วลงมา เธอก็แนะนำเพื่อนๆของเธอให้ฉัน รู้จักหน่อยสิ!”

ในขณะที่พูดจวงเฉียงก็หันหน้ามาทางสาวๆและยิ้ม ให้ยิ้มให้เล็กน้อยด้วยท่าทางสุภาพบุรุษจากนั้นก็ปลีกตัว ออกไป

ปล่อยให้สาวสวยทั้งหลายคลั่งไคล้

ว้าว! หล่อจัง!

“ยีฟานยีฟาน รีบแนะนำหน่อยเร็ว ความเป็นมาของ ผู้ชายคนนั้นเป็นอย่างไร?”

“ใช่แล้ว เขามีแฟนหรือยัง?”

หลินเจียวและสาวๆรู้สึกสงสัย

จ้าวยีฟานพูดอย่างภาคภูมิใจ “จวงเฉียง เขาสุด ยอดมาก พวกเธอรู้จักบริษัทอาหารเซึ่งหัวไหม? นั่นเป็น ธุรกิจของครอบครัวเขา เป็นอุตสาหกรรมอาหารชั้นนำเลย นะ!

“ฉันรู้ ในบรรดากิจการจินหลิงที่เป็นบริษัทมหาชน ติดอันดับหนึ่งในร้อย! แข็งแกร่งจริงๆ!”

หลินเจียวและสาวๆคนอื่นพูดด้วยความชื่นชม

“ไม่กี่วันก่อนมีข่าวบอกว่าห่วงโซ่ทุนเซึ่งหัวมี ปัญหาอะไรบ้างอย่างนี่นา?”

เฉินเกอนั่งฟังอยู่อย่างเงียบๆจากด้านข้าง แต่เมื่อได้ยินพวกเธอคุยกันไม่กี่คำ เขาก็อยากจะพูดแทรกสัก สองสามคำ

แต่ทันทีที่พูดแบบนี้ บรรยากาศก็ขมุกขมัวขึ้นทันที

โดยเฉพาะจ้าวอี้ฟานที่มองเฉินเกออย่างโกรธ ๆ : “นายหมายความว่าอย่างไร? ห่วงโซ่ทุนมีปัญหาก็

เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว? นายจะทำตัวอวดเก่งไปถึงไหน?”

“ฮี คนบางคนก็เป็นแบบนี้แหละ อิจฉาริษยาคนอื่น พยายามหาข้อบกพร่องเพื่อเอาชนะ น่ารังเกียจ!”

หลินเจียวพูดดูถูก

สิ่งที่เฉินเกอพูดก็เกือบนำไปสู่สงครามในชั่วขณะ.

“ยีฟาน ! ”

ในขณะนี้ก็มีเพื่อนนักเรียนเดินตามหลังจวงเฉียงลง

มาจากบันได

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ