บทที่ 12 กระเป๋าใบนี้เป็นของแท้

หยางเสว่เห็นเงินกระจัดกระจายไปทั่วทุกที่

เธอตกใจอยู่พักหนึ่ง

เธอไม่เคยคาดฝันเลยว่าจริงๆแล้วถุงขยะของ เฉินเกอเป็นกองเงิน?

“อ๊ะ? เงินพวกนี้”

ใบหน้าหยางเสว่ร้อนใจและปวดร้าว “เฉินเกอ นายเอาเงินพวกนี้มาจากไหน?”

เฉินเกอไม่สนใจหยางเสว่

แต่นั่งคุกเข่าลงเก็บรวบรวมเงินกว่าแสนหยวนขึ้น มาอีกครั้ง

“เธอจะสนใจของพวกนี้ทำไม? ก็เหมือนที่เธอพูด คนจนๆอย่างฉันไม่คู่ควรกับเธอ!”

พอพูดเสร็จ เฉินเกอก็หันตัวจะจากไป

หยางเสว่ร้อนใจแทบทนไม่ไหว

หากบอกว่าเฉินเกอไม่มีเงินจะเลิกก็คงเลิกไป แล้ว แม้ว่าเขาจะซื้อกระเป๋าโดยใช้บัตรช้อปปิ้งเพียงครั้ง เดียวและให้คนอื่นไปแล้ว และหยางเสยก็รู้สึกเสียดาย อยู่มากแต่เรื่องพวกนี้ก็ถือว่าแล้วกันไป

เธอ…หยางเสว่ก็จะไม่เสียใจ!

แต่ตอนนี้เฉินเกอมีเงินสดหนึ่งแสนจริงๆ..
“เฉินเกอ นิยายหยุดเดียวนี้นะ วันนี้นายจะต้อง อธิบายเรื่องนี้ให้ฉันเข้าใจ ไม่อย่างนั้นฉันจะ ถือว่า…”หยางเสว่กระทืบเท้าอย่างลนลาน

เธอจะต้องทำให้ชัดเจน

ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงกลัวว่าเฉินเกอจะมีเงินขึ้นมา จริงๆ เธอกลัวมาก!

ว่าอะไรนะ?

เฉินเกอหัวเราะอย่างขมขื่น “เธอจะทำอะไร?”

“อะ! เร่เข้ามา มีคนรังแกผู้หญิง! มีคนรังแกผู้

หญิง!

หยางเสว่ร้องตะโกนเสียงดัง

แม้ว่าตอนนี้ฟ้าจะมืดแล้ว แต่ภายในบริเวณสถาน

ศึกษาก็มีคนออกมาเดินเล่นอยู่ไม่น้อย

เมื่อได้ยินเสียงนั้น พวกเขาต่างก็เข้ามาบริเวณริม

ทะเลสาบ

“ให้ตายเถอะ!”

เฉินเกอบ่นในใจอยู่สักพัก เขาไม่คิดเลยว่าหยาง

เสว่จะด่าเขา

“หยางเสว่ เธอคิดจะทำอะไรกันแน่? ฉันกลัวเธอ แล้ว โอเคไหม?” เฉินเกอรีบกลับมา ทำให้หยางเสว่

หุบปาก
“ฮี เฉินเกอ นายแค่บอกฉันมาว่าได้เงินหนึ่งแสน นั่นมาได้อย่างไร? นายต้องบอกฉัน!”

หยางเสว่ขมวดคิ้ว

ตอนนี้เฉินเกอไม่มีความหวังอะไรกับผู้หญิงคนนี้

แล้ว

และไม่อยากเกี่ยวพันกับเธออีก

หรือจะโกหกต่อไปให้เธอตายใจ?

“อ๋อ ฉันจะเอาเงินนี่ไปคืนคนอื่น ก่อนหน้านี้ที่ฉัน ช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้น นอกจากบัตรช้อปปิ้งนั่น พวกเขา ยังให้เงินอีกหนึ่งหมื่นหยวน แต่ตอนนั้นพวกเขากดมาก ไปก็เลยให้ฉันมาหนึ่งแสนฉันว่าจะเอาไปคืนให้พวกเขา อีกเก้าหมื่น!”

เฉินเกอทำหน้าจริงจัง

และในที่สุดหยางเสว่ก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ ข้อแรกเป็นเพราะเฉินเกอคนนี้โกหกไม่เป็น

ข้อที่สอง ถ้าเฉินเกอร่ำรวยในชั่วข้ามคืนแบบที่ คิดไว้ ตอนนี้เขาจะแต่งตัวแบบนี้ได้อย่างไร?

ดูไม่เป็นผู้เป็นคนเลยสักนิด…

หลังจากฟังคำอธิบายของเฉินเกอ

ทุกอย่างก็ดูสมเหตุสมผล

“ฉันเข้าใจแล้ว พูดอีกอย่างก็คือตอนนี้ทั้งเนื้อทั้ง ตัวของนายนอกจากเงินหนึ่งหมื่นแล้วก็ไม่มีอะไร!”
หยางเสว่สูดหายใจเข้าลึกๆ หัวใจที่ค้างเติ่งใน ที่สุดก็ผ่อนคลายลง

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันไปละนะ!”

เฉินเกอพูดจบก็หอบเงินหนึ่งแสนเดินออกไป

“เฮ้อ คนจนก็ยังจนอยู่วันยังค่ำ กลับไปหาพี่หยาง ของฉันดีกว่า! ” หยางเสว่มองแผ่นหลังของเฉินเกอและ เดินไปอย่างหงุดหงิด

หลังจากเฉินเกอนำเงินไปฝากเสร็จเรียบร้อยก็ รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

หยางเสว่เปลี่ยนไปจนเขาแทบไม่รู้จัก

หยางเสว่นะหยางเสว่

หากเมื่อกี้เธอไม่สนใจกระเป๋าหรือเงินพวกนั้น จริงๆ แม้ว่าเธอยังสามารถแสร้งทำต่อไป

ฉันเฉินเกอก็จะสัญญากับเธอว่าตอนนี้ทั้งเนื้อ ทั้งตัวของฉันนอกจากเงินหนึ่งหมื่นแล้ว ยังมีเงินอีก หลายหมื่นหยวนนับไม่ถ้วนอีกด้วย

เฮ้อ!

เฉินเกอถอนหายใจและเตรียมจะกลับ

ในขณะนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

เป็นหม่าเสี่ยวหนานที่โทรมา

“เฉินเกอ นายจะกินเค้กไหม? ถ้าจะกินก็มาหา พวกเราที่ใต้ตึกหอพักหญิง ฉันจะลงเอาไปให้นายข้างล่าง!”

หม่าเสี่ยวหนานยังคงเป็นห่วงเป็นใยเฉินเกอ

จะพูดว่าอย่างไรดีล่ะ หม่าเสี่ยวหนานและเฉินเกอ เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะกัน และหม่าเสี่ยวหนานเองก็รู้สึกผ่อน คลายและมีความสุขมากที่ได้อยู่กับเฉินเกอ

ทั้งยังสามารถพูดคุยกับเฉินเกอได้ในหลายๆ เรื่อง

ไม่เหมือนกับผู้ชายหน้าเหม็นพวกนั้น แค่ได้อยู่ กับผู้หญิงก็คิดแต่จะพาขึ้นเตียง พอคิดแล้วก็รู้สึก ขยะแขยง

ฮี!

“เค้กหรือ? ฉันไม่กิน..”

เฉินเกอหัวเราะให้กับเพื่อนผู้หญิงคนเดียวของ เขา มิตรภาพแบบนี้ถือว่าหาได้ยากมาก

“เอาเถอะๆ ไม่ว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้น เฉินเกอ พวกเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน นายซื้อกระเป๋าให้ฉัน ฉัน ก็ดีใจมากแล้ว”

ทั้งสองคุยกันสักพัก สุดท้ายหม่าเสี่ยวหนานก็ วางสาย

ในขณะนั้นมีคนมาที่หอพักของเธอไม่น้อย ล้วน แล้วแต่เป็นเพื่อนของเธอจำนวนหนึ่ง

“ฉันพูดหน่อยเถอะ เสี่ยวหนาน คนอย่างเธอทำดี กับเขาขนาดนี้ไปทำไมกันนะ!”
“ยีฟาน ฉันรู้ว่าเธอดูถูกเฉินเกอ แต่เธอเชื่อฉันสิ เขาไม่ใช่คนประเภทเดียวกันกับแบบที่เธอคิด!”

จ้าวฟานก็มาด้วย

ต้องบอกว่าคนที่มีท่าทีอึดอัดที่สุดในวันนี้คือจ้าวย

ฟาน

เพราะเธอต้องการหาเพื่อนผู้ชายที่เหมาะสมมา แนะนำให้รู้จัก แต่ผลก็คือบังเอิญเจอเจ้าบ้าเฉินเกอคน นั้น หลังจากนั้นก็เป็นคนกากเดนอย่างหนิงฝาน

พอนึกถึงตอนที่ถูกคนขวางเอาไว้ที่วิลล่าและ ทำให้ตกอยู่ในสภาพอันน่าอับอายอย่างไม่อาจอธิบาย

ได้

อัยหยามันแทบทนไม่ไหวจริงๆ

เธอรู้สึกถึงความโชคร้ายของเธอ นับตั้งแต่เริ่ม รู้จักกับเฉินเกอคนนั้น!

ดังนั้นตอนนี้เธอจึงดูถูกเหยียดหยามเฉินเกออ

ย่างมาก

“ยังมีกระเป๋านี้อีก ถ้าไม่บอกว่าเป็นกระเป๋านี้ ฉันก็ จะไม่คิดว่าเฉินเกอคนนี้น่าขยะแขยง!”

จ้าวยีฟานเห็นหม่าเสี่ยวหนาน ยังคงถือกระเป๋า ปลอมใบนั้นอย่างกับเด็กทารก

สักพักเธอโมโหจนหยิบมันไปทั้งที่ถังขยะข้างๆ

หม่าเสี่ยวหนานกำลังจะไปเก็บมันขึ้นมา
“เสียวหนาน สุขสันต์วันเกิด!”

ในขณะนี้ประตูห้องพักก็เปิดออก เหล่าพี่สาวน้อง สาวแสนดีที่อยู่หอพักข้างๆก็เข้ามาพร้อมกับเค้กก้อนโต

“อ้าว เฟยเอ๋อคนสวย! พวกเธอมากันแล้ว!”

หม่าเสี่ยวหนานรีบไปทักทาย

ทั้งยังมีเพื่อนร่วมหอพักอย่างหยางเสว่ที่ตามเฟย เอ๋อเข้ามาด้วย

เมื่อพบหยางเสว่ เนื่องจากเป็นคนรักของเฉินเกอ แม้ว่าหม่าเสี่ยวหนานกับหยางเสว่ไม่ได้รู้จักกันเป็นการ ส่วนตัว แต่ก็ยิ้มเป็นการทักทายให้เธอ

“นี่! เสี่ยวหนาน ของขวัญเธอมีมากมายจนไม่ต้อง การมันแล้วหรือ? เธอถึงได้โยนกระเป๋าสวยๆแบบนี้ลง ถังขยะ? พระเจ้า นี่มันกระเป๋าแอร์เมสไม่ใช่หรือ?

ในขณะนี้หานเฟยเอ๋อก็พูดติดตลก

แน่นอนว่าหานเฟยเอ๋อสวยเข้าขั้นนางฟ้าเหมือน จ้าวยีฟาน และภายในหอพักแห่งนี้ก็มีกุหลาบแดง สวยงามอันน่าเย้ายวนถึงสองดอก

จ้าวยีฟานมองไปทางหานเฟยเอ๋อด้วยความ หงุดหงิด และอดไม่ได้ที่จะแย้งขึ้นมา

“ฮี จะเป็นแอร์เมสได้อย่างไร? ก็แค่ของปลอมที่ คนจนๆซื้อมาน่ะสิไม่ว่า เห็นแล้วน่าขยะแขยง!”

จ้าวอี้ฟานย่นคิ้ว
เมื่อเห็นกระเป๋าใบนี้สีหน้าของหยางเสว่ที่ยืนอยู่ ข้างหานเฟยเอ๋อก็เปลี่ยนไป

เธอย่อมรู้ดีเป็นธรรมดาว่ากระเป๋าใบนี้เป็นกระเป๋า ที่เฉินเกอซื้อมาในราคา 360,000 หยวนเมื่อเช้านี้

หลังจากที่เห็นมัน ใจเธอเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข

“ของปลอม?”

หานเฟยเอ๋อหยิบกระเป๋าใบนั้นขึ้นมาและตรวจ สอบดูอย่างละเอียด

จากนั้นเธอก็มีสีหน้าตกตะลึงพลางพลิกกระเป๋า กลับไปกลับมา!

“นี่มัน…ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ของปลอมนะ แต่นี่มัน ของแท้ต่างหากล่ะ!”

“ของแท้?” กลุ่มผู้หญิงในหอพักต่างตกตะลึง “จะ เป็นไปได้อย่างไร เฉินเกอไม่ใช่คนรวย จะเป็นของแท้ ไปได้อย่างไรล่ะ?

“ฮี กระเป๋าใบนี้เป็นรุ่นคลาสสิก ในตลาดน่าจะ ราคาประมาณสามแสนกว่าหยวน!”

จ้าวยีฟานพูดอย่างดูถูก

ไม่รู้ว่าทำไมตอนที่หานเฟยเอ๋อพูดออกมาเมื่อกี้นี้ ว่าเป็นของแท้ หัวใจของจ้าวยีฟานก็เต้นแรงไม่หยุด

“ของแท้จริงๆ ฉันเคยสัมผัสมาก่อนหน้านี้ เนื้อ สัมผัสเทียบไม่ได้กับของปลอมพวกนั้นเลย ที่ มหาวิทยาลัยของพวกเราก็มีร้านแอร์เมสอยู่ตรงประตูทางออก ฉันมีเบอร์โทรศัพท์ของผู้จัดการพอดี ถ้าพวก เธอไม่เชื่อ พวกเราก็ลองให้เธอตรวจสอบดูก็ได้ว่ามีคน ซื้อกระเป๋ารุ่นนี้ไหม?”

หานเฟยเอ๋อจับมันอย่างทะนุถนอม

คำพูดเหล่านี้ทำให้สาวๆทุกคนอ้าปากค้าง

ในขณะที่พูด หานเฟยเอ๋อก็โทรศัพท์ออกไป

“ไม่ต้องโทรหรอก…” ในตอนนี้หยางเสว่ขมวดคิ้ว และยืนขึ้น พูดตามตรงถ้าเรื่องมาไม่ถึงขั้นนี้ เธอก็จะไม่ บอกความจริงออกมา เพราะเฉินเกอซื้อของแพงที่สุดมา ในราคาสามแสนกว่าหยวนมอบให้คนอื่น

ในขณะที่หานเฟยเอ๋อกำลังจะต่อสายโทรศัพท์ หยางเสว่ก็พูดออกมาตรงๆว่า

“กระเป๋าใบนี้เป็นของแท้แน่นอน เพราะเช้าวันนี้ ตอนที่เฉินเกอไปซื้อกระเป๋า ฉันกับลู่หยางก็อยู่ด้วยกัน ทั้งคู่! เห็นว่าจ่ายเงินไปกว่า 360,000 หยวน!”

“อะไรนะ!”

ตูม!

เงียบกริบไปทั้งหอพัก!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ