บทที่836 ยาคืนญาณ

ครั้งนี้เฉินเกอได้รู้ถึงสาเหตุแล้ว

มิน่าล่ะโสมจูพันปีจึงต้องถูกปกปิดจากโลกภายนอก อีกทั้งยัง หาได้ไม่ง่าย ที่แท้เป็นเพราะถูกหลงจูพิทักษ์เอาไว้อยู่ตลอด

“โสมจูพันปีจะปรากฏตัวบนโลกไม่ได้เด็ดขาด ทันทีที่มัน ปรากฏตัวจะก่อให้เกิดความหายนะครั้งใหญ่ คุณคงเข้าใจความ หมายของฉันแล้วสินะ?”

หลังจูจ้องไปที่เฉินเกออย่างจริงจังและถาม

เฉินเกอเข้าใจถึงผลของมัน เขาพยักหน้าและตอบ: “ผมเข้าใจ แล้ว วางใจเถอะ ผมจะไม่เอาโสมพันปีออกไปจากที่นี่!

“อือ นั่นคือดีที่สุดแล้ว และเพื่อเป็นการแสดงออกซึ่งการ

ขอบคุณคุณ ฉันขอมอบสิ่งสิ่งหนึ่งให้กับคุณ!

พูดจบ หลิงจูเพียงแค่โบกมือกล่องสมบัติสี่เหลี่ยมขนาดเล็ก ปรากฏขึ้นในฝ่ามือของเธอ

หลิงจูยื่นกล่องสมบัตินั้นให้กับเฉินเกอ

เฉินเกอรับกล่องนั้นมาด้วยความสงสัยเป็นอย่างยิ่งในใจ และ คิดว่าหลิงจูจะมอบสิ่งใดให้เขากันแน่

ภายใต้ความสงสัยนั้น เฉินเกอได้เปิดกล่องดู

เห็นเพียงยาเม็ดเล็ก ๆ ในกล่องสมบัติ
“นี่คือ”

เงินเกอเงยหน้าและถามหลัง

“นี่คือยาคืนญาณ เป็นเพียงเม็ดเดียวอยู่ติดตัวฉันมาตลอด ฉันรู้ว่าคุณนั้นมีพลังที่ไม่ธรรมดา ภายในร่างกายมีแรงพลัง มหาศาล บางทีของสิ่งนี้อาจจะมีประโยชน์ต่อคุณ!”

หลิงจูมองและพูดกับเฉินเกอ

เฉินเกอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลังจากได้ฟัง คิดไม่ถึงว่า หลังจะยอมมอบยาคืนญาณที่มีติดตัวอยู่เพียงเม็ดเดียวให้ ตนเอง นี่ช่างเป็นของขวัญที่ล้ำค่ามาก

“ขอบคุณท่านมากที่มอบของขวัญล้ำค่านี้ให้แก่ฉัน ฉัน ตอบแทนท่านได้อย่างไร?” เฉินเกือมองและถามหลงจู เขารู้สึก ว่าตนเองนั้นไม่สามารถจะรับของมาจากคนอื่นแบบนี้ได้

“ฉันไม่ต้องการให้ท่านตอบแทนฉัน!

หลังจูตอบกลับอย่างแผ่วเบา

พูดจบหลิงจูก็พาเฉินเกอออกจากสวนดอกไม้และกลับไปที่

ในเวลานี้ ด้านนอกเป็นตอนกลางคืนและท้องฟ้าด้านนอกมืดมิด

และที่แคมป์ที่อยู่ห่างหลินซานออกไปแสงไฟสว่างไสวภายในแคมป์
หลินฉวนและคนอื่น ๆ ได้กลับถึงแคมป์อย่างปลอดภัยแล้ว แต่ว่าพวกเขาทุกคนดูเคร่งขรึมกันมาก

เป็นเพราะเรื่องของเฉินเกอ ดังนั้นทุกคนจึงเหม่อลอยและ เจ็บปวดใจอย่างที่สุด

โจวโน่นั่งอยู่ข้างนอกเพียงลำพังและมองออกไปทางหลิน ซานอยู่ตลอด เธอคาดหวังอย่างมากว่าเฉินเกอจะปรากฏตัวอยู่

ตรงหน้าเธอและกลับมาจากหลินซานอย่างปลอดภัย

“โน่เอ๋อ!”

“โน่เอ๋อ!”

ในตอนนี้ได้ยินเพียงเสียงของโจวหยุนซานที่ดังขึ้น

โจวหยุนซานเข้ามาด้วยความรีบร้อนเพื่อเดินเข้ามาลูกสาว ของตนเอง โจวโน่

เมื่อเห็นลูกสาวของตนปลอดภัยดี โจวหยุนซานที่ใจคอไม่ดี ก็ผ่อนคลายลง

“พ่อ เฉินเกอเขา เขาตกลงไปในหุบเขา!”

โจวโน่กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของโจวหยุนซานและหลั่ง

นาตาออกมา

เมื่อได้ยินข่าว โจวหยุนซานก็ตกใจเช่นกัน

“ลูกว่าอะไรนะ? เฉินเกอพลัดตกลงไปในหุบเขา? เกิดเรื่อง อะไรขึ้นกันแน่?”
โจวหยุนซานรู้สึกว่ามันยากที่จะเชื่ออยู่สักหน่อยจึงถามโจว

โน่

ถ้าหากเฉินเกอตายแล้วจริง เขาจะบอกกับเทอเฉิงและ สหภาพแรงงานอย่างไร

ต้องเข้าใจว่าเฉินเกอเพิ่งจะได้เป็นปรมาจารย์ชั้นที่หนึ่ง ของสหภาพแรงงาน แล้วจู่ ๆ เกิดมาตายไปอย่างไม่คาดฝัน แบบนี้ มันช่างน่าตกใจและคาดไม่ถึง

จากนั้นโจวโนจึงได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนภูเขาหลินซาน ให้ กับโจวหยุนซานฟัง

หลังจากที่โจวหยุนซานได้ฟังก็รู้สึกไม่น่าเชื่อ

ที่แท้เฉินเกอทําเพื่อช่วยเหลือทีมสำรวจ ดังนั้นจึงเลือกที่จะ เผชิญหน้ากับฝูงหมาป่าขาวด้วยตัวเอง เขาคือวีรบุรุษตัวจริง

“โน่เอ๋อ วางใจ เฉินเกอจะต้องไม่เป็นอะไร เขาจะต้องกลับ

มาอย่างปลอดภัย!”

โจวหยุนซานตบหลังลูกสาวเพื่อปลอบประโลม

โจวโน่พยักหน้ารับเธอเองก็หวังเช่นนั้น หวังว่าเฉินเกอจะ ต้องกลับมาอย่างปลอดภัย

และเฉินเกอในเวลานี้นั้น กำลังนั่งกินดื่มและสนทนาอยู่กับ หลังจูในแดนสวรรค์หลิง และไม่รู้ว่าสถานการณ์ข้างนอกนั้นเป็น อย่างไร และไม่รู้ว่าโจวโน่และทุกคนต่างตั้งตาให้เขากลับไป
“หลิง ท่านไม่เคยออกไปจากที่นี่เลยงั้นเหรอ? ท่านอยู่ พิทักษ์ที่อยู่ตลอดเลยเหรอ?”

เงินเกอเมซาอีกหนึ่ง มองไปที่หลังจและถามขึ้น

หลิงจูส่ายหน้าและตอบ: “ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากออกไป แต่ ฉันไม่สามารถออกไปได้!

“ทำไมกัน?”

เฉินเกอถามด้วยความสงสัย

“เพราะที่นี่มีข้อห้ามข้อหนึ่ง ฉันไม่สามารถฝ่าฝืนข้อห้าม และออกไปได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงพิทักษ์แดนสวรรค์หลิงแห่งนี้ มีเพียงคนอื่นที่เข้ามาได้ และฉันออกไปไม่ได้”

หลังจูอธิบายด้วยความเจ็บปวดเล็กน้อย

คนคนหนึ่งที่ถูกจองจำไว้ในสถานที่แห่งหนึ่งและไม่สามารถ ติดต่อกับโลกภายนอกได้ นั่นคือเรื่องที่ทุกข์ทรมานแสนสาหัส ยิ่งกว่านั้นมันยังกินเวลาเป็นพันปี

เฉินเกอไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของหลิงจูได้เลย แต่เขา สามารถรู้สึกได้ว่าหลิงจูนั้นอยากจะออกไปสู่ภายนอกเหลือเกิน

แต่ถึงจะพูดเช่นนั้น เฉินเกือกลับไม่คาดหวังให้หลังออกไป เพราะโลกภายนอกนั้นเมื่อเทียบกับแดนสวรรค์หญิงแล้วมันโหด ร้ายกว่ามาก และเฉินเกอไม่ต้องการให้คนอื่นพบสถานที่ที่ดีเช่น แดนสวรรค์เช่นนี้
นอกจากนี้ที่นี่ยังมีโสมพันปีมากมายขนาดนี้ หากมีคนมา พบเข้าจะต้องเปิดหายนะครั้งใหญ่แน่ จะต้องเกิดสิ่งที่ไม่อาจจะ รับมือได้เป็นแน่

เรื่องบางเรื่องควรจะปล่อยให้มันเป็นไปในสภาพสมบูรณ์ แบบเช่นนั้นดีที่สุดแล้ว ไม่ควรจะต้องไปแตะต้องให้มัน

จนกระทั่งตอนดึกเฉินเกอเอนกายลงบนเก้าอี้เพื่อนอนหลับ

เฉินเกอนอนหลับไปเสียสนิท นับเป็นการนอนหลับที่สบาย ที่สุดของเขาในช่วงเวลานี้ ยิ่งกว่านั้นเขายังหลับสนิทจนถึงเช้า

“คุณตื่นแล้วเหรอ?”

เมื่อตื่น เฉินเกอเห็นหลังนั่งอยู่ตรงหน้าตนเอง

“อืม ท่านก็ตื่นเช้าเหมือนกันนะ!” เฉินเกอมองไปที่หลังด้วย ความประหลาดใจและกล่าวขึ้น

“เอาละ ในเมื่อคุณตื่นแล้ว งั้นฉันจะพาคุณออกไปจากที่นี่!” หลังจากเฉินเกอตื่นนอนแล้ว หลังจูกเสนอแนะกับเฉินเกอ

เฉินเกอไม่มีความคิดเห็นอื่น คิดว่าเขาไม่ได้กลับไปทั้งคืน เกรงว่าโจวโน่และคนอื่น ๆ จะต้องกระวนกระวายแย่แล้ว

หลังจากพูดจบหลังก็ยื่นมือแล้วจูงมือเฉินเกือกระโจนออก

ไปและพาเฉินเกอบินออกไปแสนไกล

หลังจูฬาเฉินเกอไปยังเส้นทางที่มีต้นไม้เรียงราย

“คุณเดินตามทางนี้ไปก็ได้แล้วล่ะ!”
หลิงจูชี้ไปที่เส้นทางที่มีต้นไม้เรียงรายอยู่ตรงหน้าและสั่ง

เฉินเกอ

“ขอบคุณท่านที่ดูแลฉันเมื่อวาน

เงินเกอหันไปขอบคุณหลิง จากนั้นก็เดินไปตามทางที่มี ต้นไม้เรียงรายนั้น

เพียงพริบตาภาพตรงหน้าของเฉินเกอก็เปลี่ยนไปอย่างฉับ พลันและพบว่าตนเองไม่ได้อยู่ในแดนสวรรค์หลิงอีกแล้ว แต่ กลับปรากฏในป่าเชิงเขาหลินซาน

เฉินเกอรู้สึกอัศจรรย์ใจเป็นที่สุด แต่เขาก็รู้ว่านี่คือความลับ สําหรับเขาเท่านั้น เขาไม่สามารถจะบอกใครได้

เดินไปไม่นานเนิ่นเกอกออกมาจากป่า สิ่งที่ดึงดูดสายตา ของเฉินเกอคือแคมป์ชั่วคราว คิดไม่ถึงว่าทางออกจะอยู่ตรงหน้า แคมป์ชั่วคราวนี่เอง

เฉินเกอกลับไปที่แคมป์ เห็นหลินฉวนและคนอื่น ๆ คุยกัน อย่างเคร่งขรึม ในเต็นท์ พวกเขาไม่ได้สังเกตการณ์กลับมาของ เฉินเกอแม้แต่น้อย

ผ่านไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้น โจวโน้มองออกไปที่นอกเต็นท์และ ต้องตกตะลึงอยู่ตรงนั้น เพราะตอนนั้นเองเฉินเกอยืนอยู่ตรงหน้า เธอโดยไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ