บทที่832 อันตรายมาเยือน

ทางสูงในตรงหน้านั้นถือว่าไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเงินเกอ เพียงได้เห็นเฉินเกอกระโดดขึ้นทางหุบเขาสูงชันหลายเมตร

เมื่อเห็นฉากนี้หลินฉวน หวางเผิงและคนอื่น ๆ ต่างก็แสดง ความประหลาดใจ พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าเฉินเกอจะมีความ สามารถในการกระโดดที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ สมแล้วที่เขาเป็นผู้ ฝึกตน

หวางเผิงและคนอื่น ๆ ปีนขึ้นไปทีละคนตามเชือกของหลินฉวน

“เปรี้ยง! ! !”

และในนาทีนี้เองเสียงฟ้าร้องก้องมาจากท้องฟ้า ทันใดหลังเสียงฟ้าร้องท้องฟ้าก็เปลี่ยนสีไปพร้อมกับเมฆดำ

เข้าปกคลุม

เมื่อเห็นดังนี้ก็สามารถทำให้ทุกคนเห็นถึงสภาพอากาศอัน แปรปรวนถึงขีดสุดของภูเขาหลินซานได้แล้ว

“ทุกคนเร็วเข้า!”

หวางเผิงเป็นคนที่อยู่คนสุดท้าย ดังนั้นจึงออกคำสั่งให้ทุก คนในทีมเร่งความเร็ว

เหลือเพียงหวางเผิงที่ขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย เขาพยายามอย่าง เต็มที่ที่จะคว้าเชือกและปีนขึ้นไป
จากนั้นก็เกิดเหตุไม่คาดคิด เชือกได้ขาดเนื่องจากแรงเสียด ทานรุนแรงตลอดเวลาทำให้หวางเพิ่งตกลงไปในเหวลึก

“หัวหน้าหวาง!”

สมาชิกในทีมต่างพากันตะโกนลั่น

เฉินเกอเห็นดังนั้น จึงรีบใช้ที่พันรอบเอวแล้วหย่อนลงไป ทันทีอย่างรวดเร็ว

เชือกพันรอบหวางเผิงอย่างรวดเร็วและพันรอบตัวหวางเพิ่ง

“ช่วยหน่อยเร็ว!”

หลังจากที่หลินฉวนเห็นเขาก็รีบพุ่งตัวเข้าไปที่ข้างตัวเฉินเกอ และร้องขึ้น

สมาชิกทีมต่างช่วยกันจับเชือกไว้แน่น ด้วยความพยายาม

ร่วมกัน ในที่สุดหวางเผิงก็ถูกดึงขึ้นมา

อีกนิดเดียวหวางเผิงเกือบจะต้องตายอยู่ในหุบเหวนั่นแล้ว

ดีที่ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน เฉินเกอลงมือได้ว่องไวไม่ เช่นนั้นแล้วผลของมันนั้นคงเกินกว่าจะจินตนาการได้

“เฮ้อ!”

ทันทีที่ก้นของหวางเผิงหย่อนลงบนก้อนหินก็หายใจเหนื่อย

หอบด้วยความตกใจกลัว

ในเวลานี้เหงื่อผุดเต็มด้านหลังของเขา เมื่อครู่เขากลัวจนเกือบตายจริง ๆ รู้สึกว่าตัวเองคงต้องจบเห่แน่ “หัวหน้าหวาง ไม่เป็นไรนะครับ?”

หวางเพิ่งส่ายหน้าเล็กน้อยและตอบด้วยความกลัว: “ผมไม่ เป็นไร เฉินเกอ ขอบคุณคุณมากนะ ถ้าไม่ได้คุณผมคงตายอยู่ใน ที่หุบเหวลึกแห่งนี้แล้ว!”

“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นสิ่งที่ผมต้องทำอยู่แล้ว พวกเราเป็น เพื่อนกัน!”

เฉินเกอยิ้มให้หวางเผิงเล็กน้อยและตอบอย่างถ่อมตน

ในตอนนี้รอบด้านมีพายุหิมะโหมกระหน่ำ และลมแรงจน หนาวเข้ากระดูกก็เริ่มพัด

“แย่แล้ว พวกเราต้องหาที่หลบก่อนแล้วค่อยว่ากัน!

หลินฉวนมองดูสภาพอากาศแล้วจึงรีบเตือนเฉินเกอและคน

อื่น ๆ

เมื่อสภาพอากาศของหลินซานเกิดการเปลี่ยนแปลงก็ไม่ สามารถจะเดินทางได้อีก ทำได้เพียงต้องรีบหาที่หลบพัก รอจน พายุและหิมะผ่านไปแล้วค่อยเดินทางต่อ ไม่เช่นนั้นจะเป็น อันตรายต่อสวัสดิภาพได้

พวกเขายังไม่ถึงจุดที่จะต้องเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยง ดังนั้นจึง เลือกรีบหาที่พักแล้วค่อยว่ากัน

พูดจบทุกคนจึงเดินทางต่อ
ภายในเวลาอันรวดเร็ว หลินฉวนก็สามารถหาก็พบช่องว่าง เปล่าไต้หน้าผาสูงชัน

“มาดูเร็ว ที่นี่มีร่องรอยคนเคยอาศัยอยู่!”

หลินฉวนที่เพิ่งเข้าไปร้องบอกเฉินเกอและหวางเพิ่งในทันที

เงินเกอและหวางเพิ่งเดินไปข้าง ๆ หลินฉวน มองดูที่เศษกอง ฟัน น่าจะมีคนเคยจุดไฟอยู่ในนี้

“คงจะเป็นกลุ่มนักสำรวจที่มาหยุดพักที่นี่ เพื่อหลบหิมะและ ลม!”

หวางเพิ่งคุกเข่าลงสำรวจกองปืนครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น

“กองฟืนพวกนี้ยังใหม่มาก น่าจะราวเมื่อสองวันก่อน!” หวาง เผิงวิเคราะห์ต่อไป เมื่อได้ยินหวางเพิ่งพูดเช่นนั้นก็ทำให้เงินเกอกับหลินฉวนหัน

มามองหน้ากัน นี่น่าจะเป็นข่าวดีสำหรับพวกเขาเพราะไม่มีเรื่อง

อันตรายเกิดขึ้นกับกลุ่มนักสำรวจ

อย่างไรก็ตามนี้เป็นเพียงการคาดการณ์คร่าว ๆ เท่านั้น ยัง ไม่มีการยืนยันว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นหรือไม่

“เอาล่ะ งั้นพวกเราหยุดพักอยู่ที่นี่กันก่อนเถอะ รอจนลมและ หิมะหยุดแล้ว พวกเราค่อยรีบไป

จากนั้นหลินฉวนก็แนะนำให้ทุกคนวางกระเป๋าเป้และนั่งลง เพื่อพักผ่อน
หลังจากดูอยู่ครู่หนึ่ง เฉินเกอเรียกหลินฉวนและหวางเพิ่ง

“ผู้เชี่ยวชาญหลิน หัวหน้าหวาง เมื่อครู่ผมมองดูรอบ ๆ และ ไม่มีทางให้เดิน มีเพียงทางนี้ซึ่งคงต้องปีนขึ้นไป

“ยังมีอีกพวกคุณมาดูนี่ ตรงนี้มีร่องรอยการถูที่นี่อย่างเห็นได้ ชัด คงจะเป็นคนในกลุ่มนักสำรวจที่โหนเชือกมาที่นี่!

เฉินเกอชี้ไปที่รอยที่อยู่ตรงหน้าและอธิบายสิ่งที่วิเคราะห์ให้

หลินฉวนกับหวางเพิ่งฟัง

เมื่อได้ฟังที่เฉินเกออธิบาย หลินฉวนกับหวางเผิงก็แสดงความ เห็นด้วยไปทิศทางเดียวกัน

“เฉินเกอ งั้นคุณคิดว่ายังไง?

หวางเพิ่งหันไปหาเงินเกอและถามขึ้น

“ความคิดของผมคือ ผมกับผู้เชี่ยวชาญหลินจะเข้าไปสำรวจ จากตรงนี้ หัวหน้าหวางพวกคุณรอฟังข่าวจากพวกผม เมื่อพวก เราหากลุ่มนักสำรวจเจอแล้วเราจะย้อนกลับทางเดิมเพื่อมา รายงานให้พวกคุณทราบทันที!

เฉินเกอรีบพูดสิ่งที่อยู่ในความคิดของเขาออกมา

ที่ตรงนี้ไม่ใช่จะขึ้นได้ง่าย ๆ เลย มันชันมากมีความสูง มากกว่าสิบเมตร เฉินเกอเป็นกังวลว่าหวางเผิงจะเกิดเหตุการณ์ ที่เป็นอันตรายจนเกือบถึงชีวิตแบบก่อนหน้านี้อีก

“ผู้เชี่ยวชาญหลิน คุณมีความคิดเห็นยังไง?
หลังจากหวางเผิงได้ฟัง ก็หันไปถามหวางเพิ่ง

“ผมเห็นด้วยกับข้อเสนอแนะของเฉินเกอครับ ให้ผมกับเฉิน เกอขึ้นไปดูก่อน!! แน่นอนว่าหลินฉวนเห็นด้วยกับข้อเสนอของ เงินเกอ

“ได้ ในเมื่อผู้เชี่ยวชาญหลินไม่มีความคิดเห็นอื่น งั้นก็ทำตาม ที่พวกคุณพูดก็แล้วกัน!

หวางเพิ่งเห็นด้วยกับความคิดของเฉินเกอ

หลังจากนั้นเดินเกอและหลินฉวนก็เริ่มลงมือทันที ทั้งสองเก็บ สัมภาระของตัวเองเรียบร้อยแล้วพวกเขาก็มาถึงทางสูงชันที่มี ความสูงมากกว่าสิบเมตร

“สูงขนาดนี้พวกเราจะขึ้นไปได้ยังไง?

หลังจากหลินฉวนมองทางซันเขาก็หันไปมองเฉินเกอด้วย ความพิศวง

ความสูงสิบกว่าเมตรแต่กลับไม่ง่ายที่จะปีนขึ้นไป นอกจากนี้ ยังไม่มีที่ให้ผ่อนแรงจากรอบ ๆ

“ผู้เชี่ยวชาญหลิน ดูผม!”

เฉินเกอยิ้มและหันไปพูดกับหลินฉวนด้วยความมั่นใจ

พูดจบแล้วเฉินเกอหยิบและปากกาพู่กันออกมาจากเสื้อผ้า ของเขา

“คุณเขียนฮูเวทย์เป็นเหรอ?”
เมื่อเห็นเงินเกอหยิบสองสิ่งนี้ออกมาทำให้หวางเผิงก็ร้อง อุทานออกมา

ด้วยสถานะคนจากโลก แน่นอนว่าจะต้องรู้จักปากกาพู่กัน และฮู้

เฉินเกอไม่ได้ตอบหวางเพิ่งแต่อธิบายอย่างรวดเร็วบน

ผ่านไปหลายวินาทีเฉินเกอก็หยิบที่เขียนแล้วออกมา ใน

ทันใดก็กลายเป็นบันไดสีทอง

“มาส ผู้เชี่ยวชาญหลินครับ คุณขึ้นไปก่อน

เฉินเกอเขยิบไปด้านข้างหลินฉวนเพื่อให้สัญญาณ

หลินฉวนรีบดึงสติกลับมาจากความประหลาดใจ และเดินขึ้น บันไดสีทองนั้นขึ้นไป

หวางเผิงและคนอื่น ๆ ที่อยู่อีกด้านเบิกตาโพลงอยู่นานแล้ว

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะเป็นปรมาจารย์ อีกทั้งยังสามารถ

เขียนเวทย์ได้จนทำให้ทุกคนรู้สึกเลื่อมใส

ตอนนี้หวางเพิ่งเข้าใจว่าแล้วว่าทำไมเงินเกอถึงมีความมั่นใจ ที่จะตามขึ้นมาช่วยเหลือ ความแข็งแกร่งของเขาควรเป็นเกียรติ ของทีมกู้ภัยของพวกเขา ถ้าหากว่าไม่มีเงินเกอเสริมทัพเข้ามา เกรงว่าคงจะต้องพบเจอเรื่องที่ทำให้จบเห่ไปนานแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ