บทที่830 การเตรียมตัวก่อนออกเดินทาง

หลังจากที่เตรียมการนานกว่าหนึ่งชั่วโมง เฉินเกอก็มีอาวุธ ครบมือ

จากนั้นเขากลับไปที่ตระกูลโจวอีกครั้ง ก็เห็นโจวหยุนซานที่ กำลังเตรียมตัวจะไปพร้อมกับหวางเพิ่งพวกเขา เพื่อไปยังแคมป์ ที่ใกล้ภูเขาหลินซานที่สุด

และเมื่อเห็นเฉินเกอกลับมา โจวหยุนซานก็แสดงท่าทีที่ไม่ คาดคิดออกมาทันที

ก่อนหน้านี้เขานึกว่าเป็นเกอไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ หลังจากที่เขาเห็นเงินเกอที่อาวุธครบมือ เขาจึงรู้ว่าที่แท้แล้วเฉิน เกอไปเตรียมตัวต่างหาก

“เจ้าบ้านโจว ผมหวังว่าผมก็สามารถไปช่วยโจวโน่ได้ด้วย!!

เฉินเกอจ้องไปที่โจวหยุนซาน และกล่าวด้วยวาทะที่เต็มไป ด้วยสัจธรรม

แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับโจวโน่จะไม่ใช่ความสัมพันธ์ แบบคู่รัก แต่เขาก็นับโจวโน่เป็นเพื่อนที่ดีของเขาคนหนึ่ง

และตอนนี้โจวโน่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายแบบนี้ แน่นอนว่าเฉินเกอไม่สามารถนิ่งเฉยได้ และเขาต้องไปช่วยโจว โน่ด้วยตัวของเขาเอง
“เฉินเกอ

“เจ้าบ้าน โจว โจว โน่เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของผม ผมไม่มีวัน ไม่สนใจเธอหรอก!!

โจวหยุนซานอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกเฉินเกอ

พูดขัดจังหวะทันที

และเมื่อได้ยินเฉินเกอพูดเช่นนี้ ในใจของโจวหยุนซานก็รู้สึก อบอุ่นใจมาก รู้สึกว่าลูกสาวของตัวเองมองคนไม่ผิดเลยจริง ๆ

ในเมื่อเฉินเกอมใจทำเช่นนี้ แน่นอนว่าเขาต้องตอบตกลงอยู่ แล้ว

“หัวหน้าหวาง ให้เขาเข้าร่วมภารกิจช่วยเหลือครั้งนี้ด้วยได้ หรือเปล่า!”

จากนั้น โจวหยุนซานมองไปที่หวางเพิ่งที่อยู่ด้านข้างและแสดง

ท่าทีร้องขอ

หวางเผิงมองไปที่เฉินเกอ จากนั้นลังเลไปชั่วขณะ แล้วพยัก หน้าตอบตกลงและกล่าว : “ได้! ”

“ขอบคุณครับหัวหน้าหวาง

เฉินเกอเองก็รีบกล่าวขอบคุณกับหวางเผิงทันที โดยเดิมทีเขา คิดว่าหวางเพิ่งจะไม่ยอมตอบตกลง แต่ตอนนี้ดูแล้วมันไม่ใช่ แบบนั้นเลย

ไม่นาน พวกเขาทั้งหลายก็มาถึงค่ายชั่วคราวที่ห่างจากภูเขาหลินซานไม่กี่กิโลเมตร

เนื่องจากสภาพอากาศและสภาพแวดล้อมของภูเขาหลินซาน ไม่ค่อยดีมากนัก ทำให้ทีมกู้ภัยไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ดังนั้นเพื่อ ความปลอดภัย เลยต้องตั้งแคมป์ชั่วคราวไว้ในที่ที่ห่างออกไป หลายกิโลเมตร

หลังจากที่มาถึงแคมป์ชั่วคราว ผู้คนกลุ่มหนึ่งก็ล้อมรอบอยู่ที่ โต๊ะใบหนึ่ง และกำลังหารือเกี่ยวกับกลยุทธ์ในการเข้าช่วยเหลือ

แนะนำตัวก่อน คนนี้คือผู้เชี่ยวชาญด้านการสำรวจขั้วโลก

หลินฉวน! ”

“คนนี้คือผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ เค่อ! ”

“คนนี้คือนักธรณีวิทยา ลู่หมิง!

หวางเพิ่งเดินเข้ามาในแคมป์ และแนะนำตัวของทุกคนที่อยู่ ข้างในให้พวกเขา

“คนนี้คือเฉินเกอ เป็นหนึ่งในคนที่จะร่วมไปช่วยเหลือกับเรา ในครั้งนี้! ”

เฉินเกอเองก็ทำความรู้จักซึ่งกันและกันกับผู้คนหลายคนที่อยู่ ด้านใน

“ไม่ทราบว่าคุณเฉินเกอมีทักษะอะไรครับ? เพราะว่าครั้งนี้ที่ ไปภูเขาหลินซานมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย! ”

ในเวลานี้เองหลินฉวนก็มองไปที่เฉินเกอแล้วถามขึ้นทันที
“ฉันไม่เป็นอะไรสักอย่าง ” เฉินเกอตอบกลับอย่างเบาๆ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินฉวนและคนอื่น ๆ ต่างก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ทันที และแสดงสีหน้าที่ไม่พอใจออกมา

“น้องชายเฉิน ถ้าคุณไม่เป็นทักษะอะไรสักอย่างละก็ งั้นฉัน รู้สึกว่าคุณอย่าเข้าร่วมภารกิจการช่วยเหลือในครั้งนี้เลย พวก เราไม่มีกำลังคนที่สามารถดูแลคุณได้!

หลินฉวนรีบกล่าวตักเตือนเฉินเกอทันที ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไป ด้วยความรังเกียจต่อเฉินเกอ

บุคคลที่เข้าร่วมการช่วยเหลือในครั้งนี้ต่างก็มีทักษะโดย เฉพาะของตัวเอง ดังนั้นแน่นอนว่าพวกเขาไม่หวังให้คนที่ไม่เป็น อะไรเลยเข้าร่วมด้วย

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินฉวน เฉินเกออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เขาไม่คิดว่าคนพวกนี้จะดูถูกเขามากขนาดนี้

“วางใจเถอะ ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือและดูแลจากพวก

คุณ พวกคุณดูแลตัวเองก่อนดีกว่า!

เฉินเกอรีบตอบโต้หลินฉวนกลับทันทีโดยไม่ยอมแสดงให้เห็น ว่าด้อยกว่า

พูดจบ เฉินเกอก็หันหลังแล้วเดินจากไป เขาเดินมาที่สถานที่ที่ โล่งและนั่งลง จากนั้นเก็บของและตรวจสอบอุปกรณ์และกระเป๋า เดินทางของเขา
หลินฉวนพวกเขาสามคนก็ไม่อยากไปสนใจเฉินเกอ แต่กลับ กันมีคำพูดเช่นนี้ก็เฉินเกอจะดีที่สุด เพราะพวกเขาไม่ต้องไป ใส่ใจว่าเฉินเกอจะรอดหรือตาย

ภูเขาหลินซาน อยู่สูงจากระดับน้ำทะเลเกือบหลายกิโลเมตร และเมื่อยิ่งขึ้นไปแรงกดอากาศก็จะยิ่งลดลง และเส้นทางที่ขึ้นไป ภูเขาหลินซานก็ค่อนข้างไม่มากนัก มีลมและหิมะที่รุนแรง และ เต็มไปด้วยอันตราย

ดังนั้น การไปช่วยเหลือที่ภูเขาหลินซานในครั้งนี้บอกได้เลยว่า เป็นการเดินทางไปเสี่ยงมาก

“ทุกคน เนื่องจากลมในภูเขาหลินซานคืนนี้สูงถึงระดับหก รวม ทั้งจะมีพายุหิมะ ดังนั้นเวลาที่พวกเราออกเดินทางจะตั้งไว้เป็น พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้า หวังว่าในคืนนี้ทุกคนคนจะนอนพักผ่อนและ เติมพลังให้เต็มที่!

ในไม่ช้า หวางเผิงก็เดินเข้ามาที่เฉินเกอและหลินฉวนพวกเขา พร้อมกล่าวและสั่ง

และในค่ำคืนนี้ ถูกลิขิตแล้วว่าเป็นค่ำคืนที่นอนไม่หลับ

เมื่อตกกลางคืน เฉินเกอก็เอนตัวลงที่กระเป๋าของตัวเองเพียง ลำพัง และหลับตาลงหยุดพักสักครู่

และในเวลานี้เอง เฉินเกอก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวผ่านเข้า มาในหูของเขา

เฉินเกอรีบลืมตาขึ้นทันที แล้วมองไปยังเต็นท์ที่หลินฉวนพวกเขาสามคนอยู่อาศัย ก็เห็นเงาของคนสองคนกำลังแอบย่องออก จากเต็นท์ มองดูแล้วค่อนข้างระมัดระวังอย่างมาก

เมื่อมองผ่านค่ำคืนที่มืดมิดไป เฉินเกอก็สามารถมองเห็น

ใบหน้าของพวกเขาสองคนได้อย่างชัดเจน

ซึ่งสองคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเค่อและลู่หญิงสองคนนี้ นั้นเอง

และเมื่อเห็นเช่นนี้ เฉินเกอร็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอยู่ภายในใจ ของเขา เขาไม่คิดว่าตอนเย็นสองคนนี้ยังหัวเราะเยาะตัวเองอยู่ เลย แต่ตอนนี้พวกเขากลับจะแอบหนีไป ทำให้เป็นเธอมีความ รู้สึกน่าข่าจริง ๆ

หลังจากครุ่นคิดไปสักพัก เฉินเกอก็ลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปหา พวกเขาทั้งสองคนอย่างเงียบๆ

“นี่พวกคุณสองคนกำลังจะไปไหนเหรอ? ”

วินาทีต่อมา เฉินเกอปรากฏตัวอยู่ที่ด้านหลังของพวกเขาสอง คน จากนั้นก็ถามพวกเขาสองคนขึ้น

การปรากฏตัวของเฉินเกอ ทำให้พวกเขาสองคนตกใจแทบ ตาย จนนั่งลงไปอยู่กับพื้นทั้งคู่

“คุณ กลางดึกแบบนี้คุณไม่หลับไม่นอน มาหลอก ลอกคนอยู่ที่นี่เหรอ!”

อู๋เค่อจ้องมองไปที่เฉินเกอด้วยความโกรธ พร้อมกับเสียงที่สั่น
“! ”

“ถ้านอนหลับแล้ว จะเห็นพวกคุณสองคนแอบหนีไปได้อย่างไร

เฉินเกอยิ้มเยาะ จากนั้นก็หัวเราะเยาะด้วยท่าทีที่เหยียดหยาม

“คุณ คุณอย่าใส่ร้ายป้ายสีนะ พวกเราแค่ออกมาเดินดูอากาศ เท่านั้นเอง!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเฉินเกอ ลู่หมิงและเค่อต่างก็มองหน้า ซึ่งกันและกัน จากนั้นก็ชี้ไปที่เฉินเกอแล้วตอบโต้กลับ

ยังไม่ยอมรับอีก พวกคุณนี่มันหมูตายไม่กลัวน้ำร้อนลวก ไม่ ยำเกรงหวาดกลัวอะไรทั้งนั้นจริง ๆ เลย

ในเวลานี้เอง แสงไฟรอบ ๆ ก็สว่างขึ้น

จากนั้นก็เห็นหวางเผิงและหลินฉวนต่างพากันออกมาจากใน เต็นท์พร้อมกับพาพวกของเขามาด้วย ซึ่งพวกเขาต่างก็ตกใจตื่น เพราะการเคลื่อนไหวของเฉินเกอพวกเขาสามคนนั้นเอง

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ”

หวางเพิ่งเดินมาที่หน้าของพวกเขาทั้งสาม และมองไปที่เฉินเก อแล้วถามขึ้น

“หัวหน้าหวาง ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้ตั้งคนไว้เพื่อยืนเฝ้ายาม น สองคนนี้กำลังจะหลบหนีไป แต่กลับถูกฉันพบเจอซะก่อน!
เฉินเกอไม่ได้ปิดบัง และพูดกับหวางเผิงด้วยน้ำเสียงและ ท่าทางที่เล่น

เมื่อหวางเพิ่งได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาก็มืดลงทันที

นิ้ว!

ร่างของคนคนหนึ่งรีบพุ่งขึ้นมาทันที และจับไปที่คอเสื้อขอ งอู๋เต๋อและลู่หมิงพวกเขาสองคน

และคนคนนี้ก็คือหลินฉวนนั่นเอง หลินฉวนจ้องไปที่พวกเขา สองคนด้วยความโกรธ

“พวกแกสองคนมันคนขี้ขลาด กล้าหลบหนีเหรอ คอยดูว่าฉัน จะสั่งสอนพวกแกยังไง!

หลินฉวนตะโกนด้วยความโกรธ และทันทีที่เขาพูดอยู่ก็กำลัง

จะลงมือกับเค่อพวกเขาสองคน

ดีที่หวางเผิงพวกเขาเข้ามาห้ามไว้ก่อน ไม่เช่นนั้นอู๋เค่อพวก เขาสองคนถูกหลินฉวนฉีกเป็นเสี่ยงๆแน่ และเกิดเหตุการณ์แบบ นี้ขึ้น ใครก็คาดไม่ถึง

“พวกคุณสองคนบอกมาตามตรง นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

หวางเผิงห้ามหลินฉวนไว้ จากนั้นก็จ้องและถามเค่อและลู่หมิ งด้วยสายตาที่เย็นชา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ