บทที่803 แย่งชิง

“ว่าที่สามี?”

แน่นอนว่าเฉินเกอรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงที่ชื่อโจวโน่นี้คิดจะทำ

อะไร

ในขณะเดียวกันภายในใจนั้นก็รู้สึกโมโหอยู่บ้าง

เกรงว่าเธอคงจะไม่รู้ว่าประโยคนี้จะส่งผลกระทบอะไรกับตัว เองบ้างสินะ?

เนื่องจากว่าเวลานี้เอง สายตาของหม่าจื่อเสียงและคนอื่นๆที่ มองเฉินเกออยู่นั้นก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว

“ว่าที่สามี? น่าสนใจ? เจ้าหนุ่ม แกเป็นลูกเต้าตระกูลไหน ของตี้?”

หม่าจื่อเชียงเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา

ส่วนโจวโน่ นั้นกัดริมฝีปากตัวเองอยู่และก็รีบวิ่งมาอยู่ทาง ด้านหลังของเฉินเกอทันที

จริงๆแล้วสามารถมองออกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่หยิ่งในศักดิ์ศรี คนหนึ่ง แต่สถานการณ์ในขณะนั้น ทำให้เธอเลี่ยงไม่ได้จริงๆ

เพียงแต่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มคนนี้นั้นจะสามารถสู้ชนะหม่าจื่อเชียง และเจ็ดส้าได้หรือเปล่า แต่เพียงแค่มีโอกาสที่จะมีชีวิตรอดได้ โจ

วโน่ก็จะไม่ยอมปล่อยไปอยู่แล้ว
“อยู่ที่นายแล้ว!”

โจวโน่มองเฉินเกอแล้วเอ่ยพูดในใจ

เพียงแต่ที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงนั้นก็คือ

“ฉันไม่ใช่ตระกูลไหนทั้งนั้น! แล้วอีกอย่าง ฉันเองก็ไม่ใช่ว่าที่ สามีของผู้หญิงคนนี้ด้วย พวกเราไม่ได้รู้จักกัน เป็นเพียงแค่คน ผ่านมาเท่านั้น คุณชายหม่า จะมองข้ามไม่ต้องสนใจฉัน มีความ แค้นจะแก้แค้นกันก็แก้แค้นกันไป!

เฉินเกอมองไปยังโจวโนอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

ตลก ตัวเองจะมาถูกใช้เป็นเครื่องมือมั่วๆแบบนี้เลยอย่างนั้น หรือ?

“ชิบหาย…..

ส่วนโจวโน่นั้นก็เบิกตาขึ้นมาในทันใด

เธอไม่คิดว่า คนที่ดูเป็นสุภาพบุรุษอ่อนน้อมแบบนี้ จะไร้ความ รู้สึกเช่นนี้

จึงไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาในขณะนั้น

หลังจากที่เฉินเกอเอ่ยพูดแล้วนั้น ก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะเดินเอา มือไขว้หลังแล้วเดินจากไป

พระเจ้า ในโลกมีคนแบบนี้อยู่ด้วยหรือ? ฉันโจวโน่ ตาบอดไปแล้วสินะ!
“ฮ่าๆๆๆ ได้ยินแล้วใช่ไหม โจวโน่? เป็นถึงคุณหนูตระกูลโจว ไม่คิดว่าจะถูกคนแยกตัวออกมาแบบนี้ อีกทั้งเธอคิดว่าจะหลอก คุณชายอย่างฉันได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?”

หม่าจื่อเสียงหัวเราะเสียจนท้องแข็ง

“ที่พวกแกตระกูลหม่าโหดเหี้ยมขนาดนี้ ก็เพื่อที่จะให้ได้หญ้า หยวนซิน ตอนนี้ แบบแปลนแผนการภายในหุบเขาโยวหมิง พวกแกก็ได้เอาไปจากตระกูลโจวแล้ว พวกแกต้องการจะฆ่าทุก คนให้หมดเลยอย่างนั้นจริงๆหรือ?”

โจวโน่กำหมัดแน่น เอ่ยออกมาอย่างน้ำตาคลอ

“แน่นอนสิ ในมือของคุณชายอย่างฉัน คุณโจวก็สำคัญพอๆ กับแบบแปลนแผนการในหุบเขาโยวหมิง หรือแม้แต่จะทำให้มี ความสุขยิ่งกว่าแบบแผนการนั่นอีกนะ!”

“เจ็ดส้าฟังให้ดี พวกนายหลบกันไปชั่วคราวก่อน ฉันอดทนกับ

ไฟที่ลุกอยู่ไม่ไหวแล้ว ฉันกับคุณโจวโน่จะมีความสุขกันที่นี่ ไม่มี คำสั่งของฉัน ไม่อนุญาตให้มาเด็ดขาด!! ปลดเสื้อผ้าตัวเองไปพลาง หม่าจื่อเชียงก็ยิ้มด้วยใบหน้าที่

อัปลักษณ์ไปด้วย

ส่วนเจ็ดส้าที่ได้ยินแล้ว ก็รู้ถึงความคลั่งนี้ของหม่าจื่อเสียง จึง พากันแยกย้ายออกไปทันที

“แก ไอ้คนหน้าไม่อาย สารเลว!” ดวงตาของ โจวโน่เต็มไปด้วยน้ำตา และหัวใจเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ในมือของเธอ แอบหยิบเอากริชสั้นออกมา

เธอได้ตัดสินใจแล้ว ว่าเธอจะต้องปกป้องหน้าตาของตระกูล โจวเป็นครั้งสุดท้าย

ยอมตาย และก็จะไม่ยอมโดนดูถูกเหยียดหยามด้วยเช่นกัน “ฮ่าๆๆ ที่รัก ฉันมาแล้ว!”

คุณชายหมาถอดเสื้อออกเรียบร้อยแล้ว เวลานี้ก็พุ่งเข้ามาหา

โจว โน่

เพียะ!

และขณะที่คุณชายหม่าพุ่งตัวเข้าไปนั้น โจวโน่เองก็ยกกริชสั้น ขึ้นมาหลับตาลงเตรียมพร้อมที่จะฆ่าตัวตายนั้น

ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น

มือหนึ่งที่ล็อกหัวไหล่ของหม่าจื่อเชียงเอาไว้

โจวโน่ลืมตาขึ้นมา แท้ที่จริงแล้วก็เป็นชายหนุ่มที่เพิ่งจะเดิน จากไปเมื่อครู่นี้คนนั้นเอง ตอนนี้ไม่คิดว่าจะกลับมาอีก

และยิ่งไม่รู้ด้วยว่าเขามาอยู่ทางด้านหลังหม่าจื่อเชียงตั้งแต่ เมื่อไหร่

“ชิบ เจ้าเด็ก ? แกอยากตายรึไง อยากจะเป็นฮีโร่อย่างนั้น หรือ? แกรู้ไหมสิ่งตอบแทนที่จะได้คืออะไร?”
หม่าจื่อเชียงโมโห ใบหน้าปรากฏความอาฆาตแค้นขึ้นมา เวลานี้เฉินเกอจึงเอ่ยขึ้น “เมื่อครู่นี้ ฉันได้ยินถึงแบบแปลน แผนการหุบเขาโยวหมิง ฉันคิดว่า นั่นคงจะเป็นตัวสำคัญที่จะหา หญ้าหยวนซิน ใช่ไหม?”

“สารเลว สุนัขอย่างแก กล้าที่จะวางแผนจะเอาหญ้าหยวนซิน

ด้วยหรือ ฉันว่าแกรนหาที่ตายแล้ว!

หม่าจื่อเชียงตวาดออกมาอย่างโมโห

ยกหมัดขึ้นมาแล้วจะเหวี่ยงไปที่ใบหน้าของเฉินเกอ

ส่วนเฉินเกอ ขึ้นไปอีกก็จะฟาดโดนเขาแล้ว จึงจับหม่าจื่อเชียง พลิกคว่ำลงบนพื้น

ตลกเสียจริง หม่าจื่อเชียง ดูแล้วเป็นเพียงแค่นักพรตชั้นหนึ่ง เท่านั้นเอง

เฉินเกอจัดการเขา ได้โดยไม่ต้องพูดอะไรมาก

“อะไร?”

หม่าจื่อเสียงใบหน้าเอาไว้ แล้วมองเฉินเกออย่างไม่อยากจะ เชื่อ คิดไม่ถึงว่าบุคคลนี้จะแข็งแกร่งขนาดนี้

“ฉันถามนายอยู่ ตอบ!

เฉินเกอกล่าว

“ใช่ แบบแปลนแผนการหุบเขาโยวหมิงเป็นกุญแจสำคัญของ หญ้าหยวนซิน เพียงแต่ ตอนนี้ถูกฉันแย่งมาแล้ว และตอนนี้ก็ได้กลายเป็นวัตถุของตระกูลหมาของพวกเราแล้วด้วย นี่น้องชาย หรือแกไม่เคยได้ยินชื่อตระกูลหม่าแห่งนี่เลยหรือ?”

หม่าจื่อเชียงรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้

แต่เจ็ดส้าพวกนั้นหายหัวไปอยู่ที่ไหนกันหมด

ตอนนั้นทำได้เพียงแค่ต้องกล้ำกลืนความอัปยศอดสูนี้เอาไว้

“ฉันว่าแล้วเชียว ทุกครั้งที่ฉันตามแผนที่มายังหุบเขาโยวหมิง บริเวณรอบๆมีแต่หมอกหนา ดูแล้วฉันคงเดาไม่ผิดสินะ ที่นั่น คงจะสร้างค่ายกลพิเศษเอาไว้!

ตอนนี้เฉินเกอถึงได้เข้าใจขึ้นมา ขณะนั้นเองดวงตาทั้งสองข้างก็เป็นประกายขึ้น “นายบอกว่าแผนที่อยู่กับนายอย่างนั้นหรือ?” เฉินเกอเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ น้องชาย ความสามารถแกไม่เลวเลยจริงๆ แต่อำนาจของ ตระกูลหม่าแห่งตู เพียงแค่นายจะพอได้ยินมาบ้างก็จะเข้าใจ แล้วนะ ตอนนี้แกไม่มีมารยาทกับฉัน ฉันสามารถยกโทษให้แก ได้ แต่แกคิดอยากจะแตะต้องแผนที่นั่น ฉันเตือนแกว่าทางที่ดี ที่สุด…..

“เพียะ!”

เขายังพูดไม่ทันจบนั้น เฉินเกอฟาดใส่ไปอีกหนึ่งที ทำให้ คุณชายหมาคว่ำไปที่พื้น
แล้วเอาเท้าเหยียบลงบนใบหน้าของเขา “ช่างจนรองเท้า เหล็กลึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย ฉันหาสิ่งนี้มา เป็นเวลาเดือนหนึ่งเต็มๆ ที่แท้ก็อยู่กับนายนี่เอง!”

“แก….แกเป็นใครกันแน่?

หมาจ๋อเชียงเอ่ยขึ้นอย่างหวาดกลัว

เด็กนี้ไม่มีเส้นทางอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วไม่ได้ทิ้งไพ่ตาม เส้นทางด้วย

ตัวเองบอกถึงตระกูลแล้วแต่เขาก็ไม่ได้ฟังเลย

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญก็คือ ในเมื่อแผนที่นี้ถูก ฉันสัมผัสไปแล้ว นั่นก็คือของฉัน ถึงอย่างไรพวกนายก็แย่งมันมา เหมือนกัน!”

เงินเกอยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

และขณะนั้นเองก็เห็นพัสดุห่อหนึ่งที่อยู่ตรงเอวของหน้าจอ

เชียง

เฉินเกอยกมือขึ้นมาพัสดุห่อนั้นก็เข้ามาอยู่ในมือของเขาแล้ว “ฉันรู้วิธีการเก็บหญ้าหยวนซิน นายช่วยฉันด้วย!”

และในขณะนั้นโจวโน่ราวกับจับฟางเส้นสุดท้ายที่จะช่วยชีวิต ตัวเองเอาไว้ได้ จึงเอ่ยขึ้นมา

“ตกลง!”

เฉินเกอยิ้มออกมาเล็กน้อย
ขณะนั้นถือของสิ่งนั้นเอาไว้แล้วจะจากไป

“สารเลว ไม่คิดว่าแกจะกล้าทำไม่มีมารยาทกับคุณชายหม่า รนหาที่ตายแล้ว!”

ส่วนเฉินเกอที่เพิ่งจะหันหลังไป

ร่างทั้งเจ็ดนั่นก็พุ่งตรงเข้ามา

นั่นก็คือเจ็ดสํานั่นเอง

อีกทั้งมาด้วยเจตนาที่ต้องการฆ่าเขาอย่างรุนแรง

ปลดปล่อยพลังที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาโจมตี

เมื่อเดินเกอเห็นแล้ว ก็หลบไม่ทัน

ขณะนั้นจึงใช้เท้าถีบหม่าจื่อเชียงเป็นแรงต้านเอาไว้

ตูมตูมตูม!

แรง โจมตีทั้งเจ็ด คิดจะเก็บออมมือลงก็ไม่ทันเสียแล้ว พุ่ง เข้าไปยังร่างของหม่าจื่อเสียงเต็มๆ

อ้า!

เสียงร้องดังขึ้น

แล้วก็เห็นตรงหน้าอกของหม่าจื่อเชียงมีเลือดไหลออกมา

“คุณชายหม่า!”

ทั้งเจ็ดคนล้มลงบนพื้น มองดูเลือดที่พุ่งออกมาจากหม่าจื่อ
เชียงแล้วสีหน้าซีดเผือดกันทันที ตกใจเสียจนพากันคุกเข่าลงไปที่พื้น ตอนนี้กลับถูกทั้งเจ็ดคนนี้ฆ่าเสียอย่างนั้นหรือ? ถ้าเช่นนั้นต่อให้หนีไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวก็คงจะหนีความ ตายไปได้ยากเช่นกัน

ส่วนโจวโน่ที่เห็นว่าหม่าจื่อเสียงจะสามารถรักษาชีวิตตัวเอง เอาไว้ได้ยากแล้ว ก็รู้สึกทั้งระบายความโกรธแค้นและทั้งกลัวอยู่ บ้าง

“พวกเรารีบไปกันเถอะ!

โจวโน่รีบตะโกนบอกเฉินเกอ

ส่วนเฉินเกอที่เห็นว่าของอยู่ในมือแล้ว ก็ขี้เกียจที่จะต่อสู้กับ เจ็ดส้าเช่นกัน ขณะนั้นจึงใช้เทคนิคการบิน

แล้วเขากับโจวโน่ก็หายไปจากตรงนั้นในทันที

“คุณชายหม่า!!พวกเราไม่ได้ตั้งใจ!!

ทั้งเจ็ดคน คุกเข่าอยู่ตรงข้างๆร่างของหม่าจื่อเชียง ได้แต่ ร้องไห้กันอย่างเงียบๆ

“ไป….รีบไป….ไปตามพ่อฉันมาให้เขา…มา….ช่วยฉัน!!!” หม่าจื่อเชียงทั้งร่างกายสั่นเทา เลือดพุ่งออกมา แต่ยังคงฝันที่ จะพูดออกมาได้……

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ