บทที่ 77 ซูมู่หานหายไป

เฉินเกอได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ

ในใจก็อดไม่ได้ที่จะอึดอัด

รีบวิ่งเข้าไป

ที่คูเมืองค่อนข้างรกร้าง โดยแก่นแท้

แล้วตรงนี้ก็ไม่มีสวนสาธารณะอะไร

ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้เต็มหน้า แล้วยัง

เปียกไปทั้งตัว

มองเห็นเฉินเกอ แทบจะคุกเข่าให้เฉิน เกอ: เร็วๆๆ ข้อร้องคุณล่ะช่วยลูกสาวฉันที! ” เธอมีใบหน้าที่สวยงาม บนร่างกาย สวมเครื่องประดับ ฐานะดูไม่ธรรมดา

เธอรีบชี้ไปที่แม่น้ำ เฉินเกอก็มองเห็น เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำ

ชัดเจน ว่าลูกสาวเธอจมน้ำ ผู้หญิงคน นี้วางลงไปช่วย แต่ว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้ขอความ ช่วยเหลืออย่างน่าอนาถ

เฉินเกอดูการเคลื่อนไหวของเด็กผู้ หญิงที่ค่อยๆนิ่งและจมลง

รู้ว่าขืนไม่ช่วยก็แย่แน่

ตอนนี้เลยไม่คิดอะไรมาก รีบกระโดดเข้าไปในแม่น้ำ

ครอบครัวเฉินเกอ เมื่อก่อนอยู่ใน

หมู่บ้านของเมืองเล็กๆ ที่หมู่บ้านมีแม่น้ำ เฉินเกอ เลยว่ายน้ำเป็นตั้งแต่เด็ก

ดีที่ที่นี่คือเขตคูเมือง น้ำก็ไม่ลึกเท่า

ไหร่

บวกกับเด็กผู้หญิงคนนั้นเรียนว่ายน้ำ พื้นฐานมา ดังนั้น จึงปลอดภัย เฉินเกอช่วยเธอขึ้น มาได้

ตอนที่อุ้มเธอขึ้นมาได้ เด็กสาวก็สําลัก นํา หน้าแดงไปหมด

แม่ของเธอเจ็บปวดมาก ออกแรงตบไป

ไม่ลืมที่จะขอบคุณเฉินเกอ!

“โทรไปหา 120ก่อนสิ!

“ใช่ เด็กยังเล็กมาก โอ๊ย คุณเป็นแม่ก็ เกินไป ทำไมให้ลูกมาริมแม่น้ำเองล่ะ? “

ชาวบ้านสองสามคนได้ยินเสียงก็วิ่ง

ออกมา

ต้องโทรไป และก็มีผู้หญิงจำนวนมาก มาต่อว่าคุณแม่ยังสาวคนนี้

“อย่าว่าแม่ คุณลุงคุณป้า อย่าว่าแม่ เลย เสี่ยวเกียนเองค่ะที่จะมาปล่อยเรือกระดาษ ไม่เกี่ยวกับแม่! M
พอเด็กสาวได้ยินแม่โดนว่า ก็ร้องไห้

“เด็กดีจริงๆเลย! ”

อธิบาย

“ใช่ เด็กดีมากเลย แม่คนนี้ คุณต้องดู ลูกดีๆนะ ถ้าไม่ได้ผู้ชายคนนี้รีบวิ่งมาช่วย ไม่ อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นไง!

“ผู้ชายคนนี้ ไม่เลวจริงๆ! “

ชาวบ้านข้างๆมองเฉินเกอที่เหมือนลูก

หมาตกน้ำ พร้อมกับสายตาชื่นชม

คุณแม่คนนั้นก็รีบดึงเสี่ยวเกียนที่ดู

อ่อนแอเข้ามาตรงหน้าเฉินเกอ

“น้องชาย ขอบคุณคุณมากจริงๆ คุณ ชื่ออะไร? บ้านอยู่ไหน? ”

เธออยากได้ที่อยู่ ก็เพื่อขอบคุณเฉิน

เกอ

เฉินเกอไม่รู้ได้ไง ก็แค่ช่วยคนไว้ เฉิน เกอเชื่อว่า คนส่วนมากเจอสถานการณ์แบบนี้ก็ ต้องช่วย

เวลานี้ได้แต่โบกมือ

“ไม่เป็นไรๆครับ คุณรีบพาลูกไปโรง

พยาบาลเถอะ!

เฉินเกอพูดไป และก็จะออกไป

“พี่ชาย เราจะยังได้เจอกันอีกไหมคะ?

ตอนนี้เสี่ยวเกียนพูดอย่างอ่อนแอ

เมื่อกี้เธอคิดว่าตัวเองจะตายเสียแล้ว

ตกใจมาก

แต่ในตอนนี้ เฉินเกอกระโดดเข้าไป ช่วยโดยไม่สนอันตรายใดๆ ทําให้เด็กสาวมอง เห็นความหวังใหม่อีกครั้ง

ตอนนี้ เธอถามเบาๆ

“แน่นอน! “เฉินเกอไม่อยากโจมตีใส่ เด็กสาว พอหัวเราะเสร็จ ก็ไม่สนที่คุณแม่ยังสาว คนนั้นเรียก เดินออกไปเลย

เรื่องนี้ ก็คือตอนเล็กๆตอนหนึ่ง จากนั้นเฉินเกอก็วิ่งกลับไปที่ถนน ตอนนี้เอง ผ่านไปสิบกว่านาทีแล้ว ซูมู่หานน่าจะซื้อเสร็จออกมาแล้ว แต่พอไปดูที่ข้างถนน ก็ไม่เห็นร่างของ

เอ๋?

นานขนาดนี้ยังซื้อไม่เสร็จอีกหรอ?

หยิบโทรศัพท์มาดู ก็เปียกไปหมด นํา

เข้าจนทําให้เครื่องดับ

คงไม่ใช่ว่าซูมู่หานโทรหาตัวเองไม่ได้เลยกลับไปที่ร้าน 4 คนเดียวหรอกนะ?

ไปดูที่ร้านชานม ก็ไม่เจอ

เฉินเกอเลยเตรียมจะกลับไปหาที่ร้าน

ดีที่ตอนนี้ หวังเฉียงโทรศัพท์มา บอกว่ารถของเฉินเกอซ่อนเสร็จแล้ว

สี่สิบกว่านาที ช่างที่มีประสบการณ์ สองสามคนต้องเอาชิ้นส่วนของรถที่เสียหายทั้ง หมด เออดออกแล้วเปลี่ยนใหม่ นี่ไม่ใช่เรื่องยาก

“ใช่สิ ผู้จัดการหวัง ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่

กับผม ได้กลับมาไหมครับ?

“โอ๊ย! ไม่มีนี่!! หลังจากออกไปกับคุณ ก็ไม่ได้กลับมาอีก! ทำไมหรอคุณชายเฉิน เกิด อะไรขึ้นหรอ? ถ้ามีเรื่องด่วนคุณรีบไปจัดการ เถอะ!

“ขอบคุณครับผู้จัดการหวัง ไม่เป็นไร

ไม่เป็นไร!

พอวางสาย เฉินเกอก็หดหู่ แปลกใจ

ซูมู่หานไปไหนกันแน่? ไม่มีทางกลับบ้านแน่ รอตัวเองไม่ไหว

เธอไม่มีทางกลับไปคนเดียวแน่

ที่นี่ไม่มี ร้านรถก็ไม่มี เธอจะไปไหนได้?เฉินเภอ หารอบๆ สุดท้ายก็หาไม่เจอ จนชั่วโมงถัดมา เฉินเกอก็เริ่มเหงื่อออก

ซูมู่หานออกมากับตัวเอง หรือจะเกิด เรื่อง? เพราะอาจจะเป็นไปได้ว่าถูกเฉินเกอเอา

ออก อีกอย่างเฉินเกอก็รออยู่แถวนี้นานมาก

ไม่เห็นเงาของซูมหาน

ยิ่งคิดหัวของเฉินเกอก็เหงื่อออกมาก

ขึ้น

เฉินเกอกลับไปที่ร้าน4s เอาโทรศัพท์ มาดูว่าเปิดเครื่องได้หรือไม่

ท่าอยู่สักพัก ก็โชคดีที่เปิดติด

ด้านบนแสดงให้เห็นว่าซูมู่หานโทรหา ตัวเองหลายสายและยังส่งข้อความมาด้วย

แต่บังเอิญว่า โทรศัพท์ตัวเองปิดเครื่อง

เฉินเกอรีบโทรกลับ แต่ซูมู่หานปิด

ไป

เครื่องแล้ว

สรุปอะไรกันแน่!

เฉินเกอก็อยู่ไม่นิ่งแล้ว!

พอโทรหาครอบครัว มู่หาน ก็ไม่ได้

กลับบ้าน!

เกิดเรื่องแล้ว!
เงินเกอเงยหน้าขึ้นมา

เรื่องตอนนี้ ยิ่งผิดปกติมากขึ้น

“ผู้จัดการหวัง คุณรู้จักผู้จัดการร้านชา

นมตรงนั้นไหม ผมจะดูกล้องวงจรปิด! ต้องเร็ว

หน่อย! ”

เฉินเกอก็ยืนขึ้นทันที

พอเฉินเกอกลับมา หวังเฉียงก็อยู่ข้าง

เฉินเกอตลอด

ตอนนี้เห็นว่าแฟนสาวของคุณชายเฉิน น่าจะเกิดเรื่อง เขาจะเพิกเฉยได้ไง

รีบพยักหน้าว่ารู้จัก จากนั้นก็รีบพาเฉิน เกอมาที่ร้านชานม

พอเปิดกล้องวงจรปิด เฉินเกอจึงเห็น ที่มาที่ไปของเรื่อง

ที่นี่ย้อนกลับไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน

แต่พอซูมู่หานซื้อชานมเสร็จออกมา ก็ ไม่เห็นเฉินเกออยู่แล้ว

เธอโทรหาเฉินเกออย่างร้อนรน แต่พบว่าเฉินเกอปิดเครื่องอีก

ซูมู่หานก็ยิ่งร้อนใจ

อยู่ที่นั่นคนเดียว รออยู่สิบนาที เฉินเก

อก็ไม่กลับมา
ในตอนนี้เอง รถPassat คําค้นหนึ่ง จอดอยู่ข้างๆ มหาน

และมีชายวัยรุ่นสวมหมวกคนหนึ่งลง

มาจากรถ

“คุณ อ มู่หาน? “ชายหนุ่มถามยิ้มๆ ซูมู่หานพยักหน้า”คุณคือ? ”

“อ้อ ผมคือคนขับรถ DD คุณขายเฉิน เฉินเกอเรียกมา เขาบอกว่าให้ผมมาหาคุณ ที่บ้าน มีเรื่องด่วน เขาเลยไปก่อนแล้ว ให้ผมพาคุณกลับ ไปที่ชุมชนหยูนกุ้ย! ”

ผู้ชายสวมหมวกคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้ม

ขณะเดียวกันตายังมองไปที่คูเมือง

อย่างระมัดระวัง

“อ้อๆ อย่างนั้นขอบคุณ เดี๋ยวฉันโทร หาเฉินเกออีกครั้ง ทําไมเขาปิดเครื่องนะ?

พูดตามจริง ชายหนุ่มพูดชื่อเฉินเกอ และยังเรียกชื่อเธออีก ซูมู่หานก็ไม่คิดอะไรมาก แล้ว

ที่บ้านเฉินเกอเป็นอะไรซูมู่หานไม่รู้ แต่ เขาร้อนรนอย่างนี้ มีเรื่องแน่นอน และยังเป็นห่วง ตัวเอง ก็เลยเรียกรถมาให้

บวกกับผู้ชายคนนี้ ยังรู้ว่าบ้านตัวเอง อยู่ที่ชุมชนหยูนกุ้ย ดูเหมือนว่าเฉินเกอจะบอกเขา
พวกนี้ ซูมู่หานไม่สงสัย

แต่ ติดต่อเฉินเกอไม่ได้ ก็ทำให้ซูมู่หาน คิดว่าไม่น่าไว้ใจ

สุดท้ายโทรไป ก็โทรไม่ติด

“คุณหนูซูมู่หาน คุณจะไปไหม? ผมยัง

มีอีกที่! –

คนขับรถเร่ง

“อ้อไปๆๆ! คุณส่งฉันกลับบ้านก่อนละ

ซูมู่หานก็ไม่อยากให้เขารอ จึงขึ้นรถ

ในใจโกรธเฉินเกอเล็กน้อย อะไรเนี่ย

พอจะไปก็ไป ไมโทรมาบอกเลย

เรียกรถตัวเองเรียกไม่ได้หรอไง

รถก็เลยขับไปแบบนี้

และตอนที่รถออกไปแล้วสิบนาที

เฉินเกอถือเสื้อผ้าเปียกๆ เดินเข้ามา

“หยุด! ย้อนภาพหลับ! หน้าของคน ขับรถคนนั้น ขยายหน่อย!

ดูถึงตรงนี้ เฉินเกอก็ร้องออกมา

เจ้าของร้านชานมก็ไม่รู้จักเขา อย่างไรก็ตามพอผู้จัดการหวังเฉียงอยู่ตรงหน้า เขากับชายหนุ่มที่ดูอายุน้อยคนนี้ ก็ไม่กล้าเป็น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ