บทที่704 พาฉันไปหาพวกเขา

“ฮ่าๆๆ นายท่าน ผมแน่ใจมาก นายคนนี้ต้องบ้าแล้วแน่ๆ อีก อย่างบ้าจนไม่สามารถที่บ้าแล้ว!”

ลูกน้องทุกคนต่างหัวเราะเยาะ

ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเลย แม้กระทั่งตู้หนึ่งก็มองเฉินเนื้ออย่าง

คนโง่

นายคนนี้สมองข้างใน คงจะมีฟองจริงๆ

เขาน่าจะฉลาดกว่านี้ อยู่ในสถานการณ์แบบนี้น่าจะคุกเข่าขอ ร้องเหลยเหลาหู่ให้ไว้ชีวิต สุดท้ายเป็นไง กลับพูดจาโอ้อวด น่า จะเป็นคําพูดคําจาของคนบ้า

เขาจะตายแล้ว เดิมที่มีหนิงยังรู้สึกเห็นใจเขา ตอนนี้ แม้กระทั่งความเห็นใจก็ไม่มีให้แล้ว เจ้าโง่ สมควรตายจริงๆ

เธอพูดในใจ

“อาจารย์หลี่ต๋า ฉันก็หัวเราะมากพอแล้ว เดิมทีการฆ่าเขา เป็น เรื่องที่ซีเรียสจริงจัง ไม่คิดว่าจะถูกนายคนนี้ทำให้กลายเป็นเรื่อง ตลกไปได้ ช่างเหอะ จัดการเขาเลย ให้คุณหนูได้เห็นกับตาตัว เอง!”

เหลยเหลาหูก็หัวเราะเงื่อนๆส่ายหัวแล้วกล่าว
หลี่ได้ยกมุมปากขึ้นเหมือนเรื่องตลก ขณะนั้น เขาได้เดิน เข้าไปหาเฉินเกอโดยตรง

ใช้มือล็อกไหล่ของเฉินเกอเอาไว้

เขากำลังจะโยน เฉินเกอเข้าไปในถังน้ำมัน

แต่ว่าทันใดนั้น เขาก็ประหลาดใจจนถึง

เพราะเขาพบว่า ไม่ว่าตัวเองจะใช้พลังแค่ไหน หนุ่มน้อยที่อยู่ ตรงหน้า กลับไม่ขยับเลยไม่แต่น้อย

รู้สึกว่าคนที่ตัวเองกำลังดึงนั้นไม่ใช่คน แต่เหมือนเป็นภูเขาที่ สูงใหญ่ไพศาล

พลังของตัวเอง อยู่ต่อหน้านายคนนี้ ทำไมถึงบางเบาขนาดนี้

คิดไปเองเหรอ?

หลี่ต่าตกใจมาก

เขาเป็นถึงยอดฝีมือในยอดฝีมือ ฝ่ามือทรายเหล็กบริสุทธิ์

ราวกับไฟ

ฝ่ามือเดียวก็ทำให้วัวตายได้ทั้งตัว

ทำไมถึงจัดการหนุ่มน้อยคนนี้ไม่ได้?

“เหอๆๆ………” เฉินเกือมองเขาแล้วยิ้มเล็กน้อย

รอยยิ้มนี้ โดยเฉพาะความรู้สึกที่อยู่ในสายตาของเฉินเกอ ทำให้แผ่นหลังหลี่เย็นวาบไปทั้งหลัง
“นาย………นายยิ้มอะไร?”

หลี่ตำถามอย่างตกใจ

“ฉันกำลังหัวเราะพวกแก ช่างน่าสงสารเสียจริง ก็แค่พวกแก ก็มั่งใจว่าจะสามารถฆ่าฉันได้ อีกอย่าง พวกแกก็ได้บอกเรื่องที่ ยิ่งใหญ่นี้ให้ฉันแล้ว!”

เฉินเกอส่ายหัว

ขณะนั้น ร่างกายเพียงแค่สั่นเล็กน้อย

บึ้ม!

ก็เห็นปากของหลี่ฉีกขาดทันที ร่างทั้งร่างถูกระเบิดออก ด้วยพลังงานที่พลุ่งพล่าน

ตกกระแทกอยู่บนพื้น

ก็เห็น เสื้อผ้าของเขาถูกระเบิดจนฉีกขาดเป็นแผง ร่างทั้งร่าง

ช่างน่าสมเพช

แขนทั้งแขน เส้นเอ็นสีเขียวได้ผุดขึ้นมา ทันใดนั้นมันได้บวม ขึ้นถึงสามรอบ

พิการแล้ว!

แขนเขาได้พิการไปแล้ว!

หลี่มองหนุ่มน้อยที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ กลืน น้ำลายไม่หยุด …………..หรือเป็น
และเหลยเหลาหูหนังตากระตุกอย่างรุนแรง ได้ถอยหลังไป

หลายก้าว

เห็นได้ชัดว่าภาพนี้ ทำให้เขาหวาดกลัว

ตู้หนึ่งก็ตกใจจนต้องเอามือกุมปากตัวเองไว้

เดิมที่ยังนึกว่าคนคนนี้มันก็เป็นแค่ไอ้นอกคอกคนหนึ่ง ไอ้ นอกคอกที่โง่ๆ

แต่คิดไม่ถึง เขากลับเก่งกาจขนาดนี้ และดำรงอยู่เหมือน เทพเจ้า สายตาทุกคนที่มองเฉินเกอได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว เพราะแรงอาฆาตที่รุนแรงมาก ได้ปกคลุมทุกคนเอาไว้

“นายอย่ามั่วนะ!”

เหลยเหลาหู่ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ทุกคน หยิบอาวุธ หยิบ อาวุธออกมาทั้งหมด อย่าให้เขาขยับได้

เขาบ้าคลั่ง

แชะๆๆ!

ลูกน้องแต่ละคนต่างได้หยิบอาวุธออกมา ก็เห็นเฉินเกอ โบกมืออย่างเบาๆ อาวุธทั้งหมด ต่างหลุดออกจากมือ ลอยไป ด้านข้าง

ขณะนี้ ทุกคนต่างอึ้งกันไปหมด
เหลยเหลาหูที่อยู่ในยุทธภพมานาน ตอนนี้เขาได้เห็นอย่าง ชัดเจนแล้ว หนุ่มน้อยที่ยืนอยู่ด้านหน้า เป็นคนที่ไม่ธรรมดาอย่าง แน่นอน

เขาเหมือนกับปีศาจตนหนึ่ง แค่เพียงดีดนิ้วเบาๆ ก็สามารถ เอาชีวิตของทุกคนได้อย่างง่ายดาย

“ห้ามขยับ ทุกคนห้ามขยับถอยหลังไปให้หมด!

เหลยเหลาหยกมือขึ้น ส่งสัญญาณให้ลูกน้องห้ามขยับอีกเด็ด ขาด

จากนั้น เขาก็ค่อยๆเดินไปด้านหน้าของเฉินเกอ พริบเสียงเดียว ก็คุกเข่าลงทันที “ท่านชนชั้นใหญ่ ผม…..ผมผิดไปแล้ว!” เหลยเหลา กราบโดยตรง กราบด้วยความเต็มใจ

“ไม่เลว คุณฉลาดมาก ใช้ท่าทางแบบนี้ในการคุยกับผม ถือ เป็นเรื่องฉลาดที่สุดที่คุณเคยทำมาในชั่วชีวิตนี้

กับคนเหล่านี้ เฉินเกอไม่อยากจะพูดถึงเรื่องคุณธรรม

ความหวาดกลัวเท่านั้น ความหวาดกลัวที่มาจากในใจ ถึงจะ ทำให้คนแบบนี้ยอมจำนนได้

“ผม……….ผิดไปแล้ว ขอร้องคุณไว้ชีวิตผมด้วย ต่อไปนี้ผม ยินดีที่จะติดตามคุณ รับใช้คุณอย่างใกล้ชิด!” และหลี่นั้นเห็นเหลยเหลาหูยังคุกเข่าลงแล้ว เหมือนจะสามารถรอดพ้นจากอันตรายได้

ขณะนั้นรีบร้อนคุกเข่าลงเอาหัวพื้น

อย่างกายแก…..แม้กระทั่งหมาของแกยังสิทธิ์ที่จะเป็นเลย

เฉินเกอส่ายหัว

“ผมด้วยเถอะ

หลี่หัวแตกแล้ว

นี่ถังน้ำมันใช่มั้ย เมื่อแกบอกว่าเผาวิธีการฆ่าแบบนี้หน่อย”

เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นเยือก

สิ้นพูด เห็นเฉินเกอยกมือดูด ร่างร่างลอยเข้าไปในน้ำมันโดยตรง

จากดีดหนึ่งที ได้ถูกยิงเข้าไปในถัง

โวง!

เปลวที่ตกใจสว่างขึ้นทันที

เสียงร้องของหลี่โหยหวนเหมือนหมูถูกเชือดอ้า~”

และยีหนิงมือกุมตัวเอง ตะโกนร้องด้วยความหวาดกลัว

เหลยเหลาหูและเหล่าบอดี้การ์ด ต่างกลืนน้ำลายไม่หยุด เหงื่อออกทั่วหัว

คนที่อยู่ตรงหน้า เวลานี้เขาก็คือปีศาจที่มีชีวิต

พริบๆ!

คนทั้งหมดในนี้ต่างคุกเข่าลง ไม่มีใครกล้าที่จะสบตาเฉินเกอ มีบางคน ถึงขั้นฉี่ราดโดยตรง

“แบบนี้ถึงจะถูก หากท่าแบบนี้ตั้งแต่ต้น เมื่อกี้ก็ไม่ต้องเปลือง คําพูดตั้งมากมาย!!

เฉินเกอส่ายหัวแล้วกล่าว

จากนั้นก็มองไปที่ตู้ยีหนิงแล้วถามขึ้น “คุณ เมื่อฉันก็ไม่ได้ ล้อเล่นกับคุณ หากคุณรู้ว่าเพื่อนของผมอยู่ที่ไหน รบกวนคุณพา ผมไปเจอพวกเขาด้วย!”

ตู้หนิงกลืนน้ำลายอย่างบ้าคลั่ง เธอนั้นได้โกหกเฉินเกอ เธอ ไม่รู้ว่าเพื่อนของเงินเกออยู่ที่ไหน

เธอกลัวว่า หากตัวเองพูดความจริง อาจจะตายได้ แต่ว่าหากตัวเองไม่พูดความจริง ต้องตายอย่างแน่นอน

คิดไปคิดมา ตู้ยีหนิงตัดสินใจพูดความจริง: “ฉัน……….ไม่ เคยเห็นเพื่อนของคุณ นั่นมันฉันโกหกคุณ ขอโทษด้วย คุณไว้ ชีวิตฉันด้วย ฉันไม่กล้าอีกแล้ว!”
“นอกเสียว่าพวกเขาต่างก็ไปยังแหล่งวัตถุโบราณตามที่พวก

คุณว่า ฉันได้ยินทางโรงแรมบอกว่า คนที่มารับพวกเขา สวมใส่ เสื้อผ้า ที่เหมือนกับของลูกน้องคุณไม่มีผิด

เงินเกอถามอย่างเยือกเย็น

“อาจจะเป็น…….อาจจะเป็นตระกูลสวี่ ถูกคุณชายสวี่เชิญตัวไป ตระกูลสวกับตระกูล ตรงหน้าอกมีสัญญาลักษณ์ที่เหมือนกัน!

เวลานี้เหลยเหลาหู่ก้มหน้ากล่าว

“แกแน่ใจนะ?” เฉินเกอขมวดคิ้วถาม

เหลยเหลาหู่พยักหน้าเหมือนโดนทุบหัว: “ผมแน่ใจ ขอถาม เพื่อนของท่านชนชั้นใหญ่ ใช่ผู้หญิงสี่คนชายสองคนหรือเปล่า?”

“อืม!”

พี่จื่อเยียนคือจิตวิญญาณ ตอนนี้ผ่านไปสามวันแล้ว เธอน่าจะ ออกมาจากร่างของซูโร่ซีแล้ว

ขณะนั้นเฉินเกอจึงพยักหน้า

“งั้นก็ไม่ผิด สองวันก่อน คุณชายสได้เชิญยอดฝีมือมาหลาย คน พวกเขาเก่งกาจมาก แหล่งวัตถุโบราณที่ลึกๆข้างใน เป็น พวกเขาที่ช่วยทลาย ผมเคยเห็นพวกเขาไม่กี่ครั้ง พวกเขาบอกว่า อยู่ที่นี่เพื่อรอคน ผมคิดว่า คนที่พวกเขารอน่าจะยิ่งเก่งกาจกว่า!”

คิดถึงตรงนี้ เหลยเหลาหูกลืนน้ำลายอีกแล้ว: “คนที่พวกเขา กำลังรอ ก็คือคุณใช่มั้ย?”
“ไม่ผิด แก พาฉันไปหาพวกเขาเดี๋ยวนี้!

เฉินเกอวางมือบนหลังของเขา กล่าวอย่างเรียบเฉย เหลยเหลาหยืนอย่างสั้นๆ พยักหน้าอย่างกับโดนทุบหัว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ