บทที่672หุบเขาจวงเจียที่หยิ่งยโส

“เป็นหัวหน้าหุบเขาที่มา

ในเวลานี้ คนของ ตระกูลจวงที่เผชิญหน้ากับบอดี้การ์ดหุบเขา ราชายาตะโกนอย่างตื่นเต้น เหมือนหินก้อนใหญ่ในใจได้หล่น ลงพื้น

มีบอดี้การ์ดของหุบเขาราชายาประมาณหกสิบคน ในเวลานี้ บางคนนอนอยู่บนพื้นบางคนก็ร้องเสียงดัง ทุกคนพยุงกันยืนขึ้น

และรีบไปที่ด้านหลังของเข่าอีก

“จวงหูจวงเป้า!”

เย่าอีกขมวดคิ้ว กำหมัดไว้แน่น

จวงหู เป็นหัวหน้าหุบเขาในเทือกเขาหุบเขาจวงเจีย ส่วน จวงเป้าเขาเป็นน้องชายของจวง

หุบเขาราชายากลั่นยาวิเศษ หุบเขาจวงเจียชำนาญการต่อสู้ เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา หุบเขาจวงเจียก็เป็นตระกูลกลั่นยาเช่นกัน และเป็นผู้

ก่อตั้งหัวหน้าหุบเขาเป็นคนรับใช้ที่หลบหนีออกไปจากหุบเขา

ราชายา

ดังนั้น ความคับแค้นใจระหว่างสองครอบครัว จึงมีมายาวนาน จวงเป้าเป็นน้องชายของจวงคู่มีฝีมือสูงมาก ถ้าพูดว่ากลัวเยาอีก ก็กังวลเรื่องจวงเป้าเช่นกัน ว่ากันว่า เขาใกล้เคียงกับ ความแข็งแกร่งขอบเขตเปิดปราณชั้นกลาง) ดังนั้น เข่าอีก จึงรวบรวมยอดฝีมือเป็นจำนวนมาก โดยไม่คาดคิดอยู่ต่อหน้าจวงเป้า ไร้ประโยชน์สิ้นดี

คนของหุบเขาจวงเจีย มีประมาณหกสิบคน วันนี้จวงได้ โอกาสระเบิดอารมณ์เต็มที่

เฉินเกอก็เดินออกมา

เมื่อมองอย่างตั้งใจ เขาเห็นชายคนหนึ่งสวมชุดฝึกวิทยายุทธ์ สีดำ และรองเท้าผ้าสีดำยืนอยู่ตรงหน้าหุบเขาจวงเจีย ดูแล้ว เหมือนมีอายุสี่สิบกว่าปี มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า ซึ่งทำให้รูป

ลักษณ์ของเขาดูดุร้าย

“มีอะไร? หัวหน้าหุบเขาเล่า? ดูเหมือนว่า คุณจะเชิญยอดฝีมือ มากมายเพื่อมาจัดการกับหุบเขาจวงเจียของเรา?

จวงเป้าก้าวไปข้างหน้า มองไปที่เขาอีกด้วยรอยยิ้มนิดๆ เย่าเป็นหัวหน้า พยายามเก็บอาการตกใจเอาไว้แล้วพูด “จวงเป้า, จางหูพวกนายสองพี่น้องวันนี้ช่างใจกล้าเหลือเกิน

ถึงกับพาคนมาทําร้ายคนของหุบเขาราชายามากมายขนาด นี้?”

“ก็เหมือนกันแหละ หุบเขาราชายา คุณยังจำรอยแผลเป็นบน ใบหน้าของน้องเป้าของฉันได้ไหม? ปีนั้นนายเป็นคนประทานให้
นายชยาวิเศษเพื่อล่อยอดฝีมือ และซุ่มโจมตีเราสองพี่น้อง น้องเป้าของฉันยอมสละชีวิตเพื่อช่วยชีวิตฉัน ฉันถึงหนีออกไป

ได้ ตอนนี้ รอยแผลเป็นบนใบหน้านี้ ฉันไม่มีวันที่จะลืมมัน จวงหูพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

ทั้งสองตระกูลมีความแค้นมานาน จวงเป้าดูดุร้ายกว่า “เข่าอีก

นายไม่ต้องพูดไร้สาระ ความเกลียดชังหลายปี และ

ตอนนี้ลูกสาวของนายก็ได้ปล่อยเทพแห่งสงครามคนที่กว่า พวกเราจะจับมาได้ นายรู้ไหม เพื่อต้องการจับคนป่าคนนั้น ตระกูลจวง

ของเราสูญเสียคนมาเท่าไร? วันนี้ บัญชีความแค้นเก่าและ ใหม่เรามาสะสางพร้อมกันทั้งสองตระกูลต่อสู้กันมาหลายร้อยปี วันนี้ ก็สะสางให้มันสิ้นสุดกัน!”

จวงเป้าพูดอย่างรุนแรง และเมื่อเขาพูด รอยแผลเป็นบน ใบหน้าของเขากระตุกอย่างน่ากลัว

เล่าอีกนิ่งเงียบ ใช่ ตอนนั้นเขาเป็นคนส่งคนไปไล่ฆ่า สองพี่น้องจวงเป้าจวงคู่ช่วงนี้ก็มีความขัดแย้งกันบ่อยครั้ง และ

ตอนนี้ ได้มาเอาโทษกับเรื่องที่ลูกสาวปล่อยคนป่าออกไป เป็น เพียงข้ออ้างของพวกเขา ดูเหมือนว่า พวกเขาต้องการจะเอา

จริง

แต่ถ้าจะสู้ ดูสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว คิดว่าในระยะเวลาห้าหกปีที่ได้ฝึกฝนยอดฝีมือออกมา คงจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจวงเป้า

เลย!

ในขณะนี้เฒ่าอีกอารมณ์หดหูพูดเสียงเบา “อย่าคิดว่าได้ความ แข็งแกร่งขอบเขตเปิดปราณขั้นกลางก็จะ

ทำอะไรตามอำเภอใจ หลายปีมานี้หุบเขาราชายา ก็ไม่ใช่ไม่

ได้ทําอะไรเลย!”

“ฮ่าๆ ความเก่งกาจของหุบเขาราชายาคนอื่นไม่รู้ เรา สองพี่น้องจะไม่รู้ได้ไง?” จวง อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขา พูด ด้วยเสียง

ประชด” “ฉันคิดว่านายอย่าดิ้นรนเลย ยอมแพ้ซะดีๆ? ยอด ฝีมือที่นายเชิญมาเหล่านี้ มีแต่ชื่อเสียงไร้ความสามารถ อ่อนแอ

สื่อซาน นายไปจัดการ ไม่จําเป็นต้องให้ลุงสองคุณลงมือ นายไปลงมือกับยอดฝีมือของหุบเขาราชายา แล้วจัดการพวกมัน ให้หมด!!

จวงหมองไปที่ จวงสือซาน

และฉากนี้ เป็นชายชราที่ก่อนหน้านี้เคยล้อเลียนเฉินเกอ แสดงสีหน้าที่น่าเกลียดมาก

พวกเขามีชื่อเสียงมานาน ไม่เคยถูกใครดูหมิ่น แถมยังเป็นรุ่น น้องอีก

ใบหน้าของ เยาอีกอับอายมาก
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้า ทันใดนั้นเขาก็ตะโกน ว่า “อาจารย์ช้าง อาจารย์วิ่ง อาจารย์คง! ดูเหมือนว่าต้องให้

พวกท่านออกหน้าแล้ว”

อาจารย์ทั้งสามก้มหน้าเล็กน้อย และพูดกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ ข้างๆเขา “หยางยิ่ง นายไปลองฝีมือกับคุณชายจวงท่านนี้ดู

ชายหนุ่มในชุดเสื้อฝึกวิทยายุทธ์รัดรูปพยักหน้า เดินไปที่ คุณชายจวง และทำท่าทางเชิญ

“หยางยังเป็นศิษย์คนแรกของฉัน ติดตามฉันมาสิบกว่าปี และ ตอนนี้อยู่ใน (รวบรวมพลังแข็งแกร่งช่วงปลายของขอบเขตผนึก ปราณ)

มันไม่ใช่ปัญหาที่จะจัดการคุณชายจวง” อาจารย์ทั้งสามพยัก หน้าอย่างมั่นใจ

พวกเขาไม่ยอมลดตัวลงมาจัดการเอง

“ฮ่าๆ แกจะส่งเด็กหนุ่มคนนี้มาตายเหรอ?” จวงเป้ายิ้มอย่าง หมิ่น และมองไปที่หยางยิ่งและพูดว่า บำเพ็ญปฏิบัติมาแค่นี้

ยังกล้ามาทําหลานชายฉัน? ลือชานไม่ต้องออมมือ!!

“หาที่ตาย” หยางยิงเป็นชายหนุ่ม ที่ฝึกฝนการต่อสู้ทุกวัน ทน ไม่ไหวกับคำพูดท้าทายนี้

ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน ก็พุ่งมาถึงตรงหน้า และจวงสือซานก็กอดอกของเขา และหัวเราะเยาะ
พอมีคนเข้าไปสัมผัส ร่างหนึ่งกระเด็นออกไป และชนกับ กำแพง ทําให้อาคารโบราณทั้งหลังสั่นสะเทือน

“หยางยิง!” ก่อนที่พวกเขาสองคนจะสัมผัสกันอาจารย์ทั้งสาม ก็หน้าถอดสีแล้ว ทนไม่ได้ที่จะร้องตะโกนออกมา

ในเวลานี้ทุกคนเห็นว่า คนที่กระเด็นออกไปคือหยางยิ่ง

มีรอยกําปั้นที่หน้าอกของเขา ซึ่งก็เว้าเข้าไป ร่างกายติดอยู่บน ผนังกําแพง และตัวอ่อนตัวลง

“ลูกศิษย์ของคุณยังไม่ตาย หลานชายของฉันใจอ่อน ถึงตา พวกคุณแล้ว” จวงเป้ายิ้ม เหมือนมีแสงกระหายเลือดสว่างวาบ

ในดวงตาของเขา

อาจารย์ทั้งสามท่านมีอาการใจสั่น พวกเขาสูญเสียความ มั่นใจไปนานแล้ว ในบรรดาลูกศิษย์หยางยิ่งได้รับการยกย่องว่า

แข็งแกร่งที่สุด แม้แต่หมัดเดียวเขาก็ไม่สามารถจะต้านรับได้ แสดงว่ากังฟูของเขาร้ายกาจกว่าตัวเอง?

แต่ในเวลานี้ไม่มีทางอื่น นอกจากกัดฟันสู้

อาจารย์ทั้งสามเดินออกไปอย่างช้าๆ ในสายตาของทุกคนที่ จ้องมองเดินไปที่จวงสือซานและพูดอย่างเย็นชา

“ไอ้ปากมาก อย่าฝันเฟื่อง

“ไอ้เฒ่าทั้งสาม อย่าลีลาเยอะ ลงมือเร็ว!” จวงสือชานพูด อย่างเย็นชา
“ซึม เจ้าหลงตัวเองเกินไป ไม่กลัวแม้รู้ว่าสู้ไม่ไหว อาจารย์ทั้ง สามท่านก็อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด และรวบรวมพลังภายในแล้ว

พุ่งออกไป

“ตุ้บๆ บๆ!”

ทั้งสองคนปะทะกันด้วยหมัดและเท้าเจ็ดแปดครั้ง ทุกคนจะ เห็นเพียงเงาดำสองคนต่อสู้กันที่หน้าโต๊ะในสนามพื้นที่โล่ง

ทุกหมัดเตะและต่อยออกไปทำให้เกิดลมหวีดหวิว พวกเขา ต่อสู้กันถึงไหน เครื่องตกแต่งแถวนั้นก็จะเละไปหมด

“แม้แต่หุบเขาจวงเจียรุ่นที่สามก็แข็งแกร่งเช่นนี้? น่ากลัว มาก” เย่าอีกอดคิดไม่ได้จนเหงื่อแตก

ตอนนี้เขารู้แค่ว่าเขากำลังตกที่นั่งลำบาก อาศัยอยู่เทือกเขา

มาสิบกว่าปีนึกว่านอกจากสวรรค์แล้วตัวเองเก่งที่สุด ไม่รู้ว่า

โลกภายนอกมียอดฝีมือมากมายพร้อมที่จะฆ่าเขาอย่าง ง่ายดาย

“หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ แม้ว่าจะใช้เงินจำนวนมากเท่าไหร่ก็ ต้องหาบอดี้การ์ดที่มีฝีมืออย่างจวงเป้า มิเช่นนั้นตัวเองจะโดน

ฆ่าเมื่อไหร่ยังไม่รู้เลย” ในใจเขาคิด ขอภาวนาให้อาจารย์ ทั้งสามท่านชนะเถอะ มิเช่นนั้นภัยพิบัติครั้งนี้คงผ่านไปได้ยาก

เขาได้ยินเสียงตูม คนในเหตุการณ์แตกตื่น มีคนหนึ่งยืนอยู่ที่ เดิม ทั้งสามคนถอยหลังประมาณเจ็ดแปดก้าว ร่างกาย โซเซ
ทุกคนจ้องมอง หัวใจเย็นชา คนที่เดินถอยหลังคืออาจารย์ทั้งสามท่าน