บทที่669 ไททัน

“คุณรู้จักฉัน? แล้วก็รู้จักหยกแขวน นี่ด้วยอย่างนั้น? ”

เขาพูดภาษาคนได้ ก็สามารถบอกได้แล้วว่าเขาไม่ใช่คนเถื่อน อีกอย่างดูทรงแล้ว เขาก็ดูเคารพ ให้เกียรติตนเองดี ไม่มีความ

อาฆาตเหมือนเมื่อครู่แม้แต่น้อย

เฉินเกอจึงถามไป

“ฉันเคยเห็นท่านเทพเจ้า ในรูปวาด และหยกแขวนเลือดมังกร อันนี้ก็เป็นของวิเศษประจำกายของท่าน ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฉัน จะได้พบกับท่านเทพเจ้าด้วยตาของฉันเอง ไว้ชีวิตฉันด้วย เถอะ!”

ลี่ป้าก้มหัวไม่หยุด

เฉินเกอสงสัย อยากที่จะถามป้า

อย่างไรเสียมันจะไม่ง่ายเลยที่เขาจะได้พบกับหยุนฉิงกับหญิง ชุดขาวที่เป็นคนดินแดนนั้น

แน่นอนหล่ะว่าลี่ป้าจะต้องรู้เรื่องเยอะมากแน่นอน

ในตอนที่กำลังจะถามขึ้น

ในตอนนั้นเฉินเกอก็ได้ยินเสียงดังขึ้น มันเป็นเสียงฝีเท้าที่ดัง อยู่ด้านนอก ค่อยๆลองเดินเข้ามาในถ้ำ
ต้องเป็นอีกห้าคนที่เหลือนั่นกำลังเดินเข้ามา

ป้าเองเห็นได้ชัดว่าได้ยินเหมือนกัน เขาจึงเงยหน้ามองเฉิน เกอด้วยความสงสัย

ดูเหมือนจะถามว่าคนพวกนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับเทพ?

เฉินเกอจึงบอก: “คุณมีพลังที่แข็งแกร่งมาก แกร่งกว่าฉันเสีย อีก ทำไมถึงถูกพวกเขาจับมาขังได้? ”

“เหอะ ฉันน้อยหาได้กลัวพวกมันไม่ แต่ฉันกลัวอาวุธสีฟ้าที่เขา ถือ สิ่งนั้นคือสายฟ้า พวกมันใช้สายทำร้ายฉัน ช็อตฉัน ฉันไม่ กล้าขยับตัว! ฉันเองก็อยากที่จะหนี แต่พวกมันก็จะใช้สายฟ้า ทำให้ฟ้าผ่าใหญ่ ฉันจึงไม่กล้าแตะ

ป้าพูดอย่างหมดหนทาง

ฮ่าฮ่า เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆ

เดาว่าป้าคงคิดว่าปืนไฟฟ้านั่นเป็นเครื่องวัตถุโบราณ และรั้ว ไฟฟ้าที่อยู่ด้านนอกนี่เขาก็คงคิดไปว่าเป็นฟ้าร้องฟ้าผ่า

ว่ากันตามหลักแล้ว แรงไฟฟ้าพวกนี้ ทำอะไรลี่ป้าไม่ได้เลย

แต่ด้วยความเกรงกลัวต่อเทพพระคุณ เขาจึงไม่กล้าที่จะต่อ ต้าน

น่าขันนัก ไฟฟ้าพวกนี้ ทำอะไรตนเองยังไม่ได้เลย ยิ่งไม่ต้อง พูดถึงเป้าที่แปลกยิ่งกว่า

“คุณอยากออกไปไหมหล่ะ? ”
เฉินเกอมองเขาพลางถาม

ป้าพยักหน้าหนักแน่ “ท่านเทพเจ้า ท่านจะช่วยฉันหรือ? ถ้า หากฉันน้อยสามารถที่จะออกไปจากที่นี่ไปได้ ฉันยินดีที่จะ ติดตามท่าน รับใช้ท่านทุกสิ่งอย่าง

เขาเริ่มคํานับไม่หยุด

เงินเกอรีบยกมือขึ้นห้าม

“ป้าคุณยืนขึ้นก่อนเถอะ, คุณรอก่อนและทำตามที่ฉันบอก หล่ะก็ ฉันรับรองว่าคุณจะออกไปได้อย่างแน่นอน! ”

เฉินเกอใช้กำลังอย่างมากในการประคองให้เขาลุกขึ้น จากนั้นก็ไปที่ข้างหู บอกเขาต้องทำอย่างนั้น อย่าง ป้าได้ยินก็พยักหน้า

ด้านนอกสนาม

“เกิดอะไรขึ้น? เจ้าหกกับเจ้าเจ็ดเข้าไปนานมากแล้วนะ ทำไม ยังไม่ออกมาอีกหล่ะ? ”

เย่าเพิ่งเฟยในเวลานี้เกิดรู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย

นี่ก็เข้าไปได้สิบกว่านาทีได้แล้ว ถ้าหากยังล่อออกมาไม่ได้ มัน ก็ต้องมีการเคลื่อนไหวบ้างสิถึงจะถูก

“หรือว่าด้านในนั้น อาจารย์หกกับอาจารย์เจ็ดกำลังต่อสู้กับไอ้ คนเถื่อนนั่นก็เลยใช้เวลานาน พวกเขาก็ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร ด้วย พวกเราห้าคนรีบเข้าไปช่วยกันเถอะ! ”
เย่าเพิ่งเหยากล่าวอย่างวิเคราะห์

“ฉันรู้สึกว่าสถานการณ์มันแปลกๆ คุณดูจวงสือซานนั้น มันหัว เราะเย็นๆ ตลอด ราวกับมีแผนการอะไรในใจอย่างไรอย่างนั้น ”

เย่าเพิ่งเฟยนั่งไม่ติดพื้น

ในขณะที่กลุ่มคนกำลังเฝ้ารออย่างกระวนกระวายใจอยู่นั่นเอง

โฮก!

จู่ๆ ในถ้ำก็เกิดเสียงร้องราวกับฟ้าผ่าขึ้น

เสียงร้องนี้มันราวกับมีอำนาจของปีศาจก็ไม่ปาน สามารถที่จะ ดูดวิญญาณ ทำให้บริเวณนั้นสั่นสะเทือน

ยิ่งไปกว่านั้นผ่านไปพัก ในถ้ำก็เกิดฝุ่นลมพัดขึ้นผ่านออกมา อย่างบ้าคลั่ง

กวาดผ่านมาจนทั่วลาน

สุดยอดเกินไปแล้ว!

ฝูงชนด้านหน้าอึ้งไปกับเหตุการณ์ตรงหน้า

ส่วนห้าคนที่เหลือ เมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ก็พากันถอยหนี

หลังจากที่ได้ยินเสียงคำรามแล้ว ก็รู้สึกได้เลยว่ามันไม่ ธรรมดา

ต่างพากันตกใจกลัว

“ออกมาแล้ว! ออกมาแล้ว! ”
จากนั้นเงาดำใหญ่ก็วิ่งตรงออกมา ในสนามตอนนี้ก็เข้าสู่ อารมณ์ตื่นเต้นสุดขีด

ทุกคนจ้องไปที่สนามพลางตะโกนขึ้น

เมื่อพบเข้ากับร่างสูงใหญ่เกือบสามเมตรของป้า ที่ถึงแม้จะ ตัวใหญ่แต่กลับคล่องแคล่วว่องไวจนน่ากลัว

อาศัยการบินเหนือฝุ่นที่ลอยค้าง โบกมือใหญ่ผ่านอากาศออก

และก็มีคนหนึ่งถูกตะปบเข้าที่ไหล่

ไหล่ของคนคนนั้นแตกหักเป็นเสี่ยง ลอยขึ้นสูงกว่าสิบเมตร และตกลงมากระทบเข้าบนหินใหญ่ ทำให้ผู้คนทั้งสนามสั่นไปทั้ง

กระอักเลือดออกมาฟุบอยู่กับพื้น

ไม่มีการต่อสู้อีกหลังจากนั้น

เขายังไม่ได้ตาย ด้วยเพราะป้าไม่ได้กะตีเพื่อที่จะทำร้ายพวก

เขา

“โฮก! ”

ป้าคำรามขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้ เสียงของมันดังเข้าไปสู่โสตประสาทหูของทุกคน

ในชั่วพริบตา ก็เห็นป้าทำท่าเหมือนกับหั่นผัก อีกทั้งสี่คนก็ ถูกกระทำในแบบเดียวกัน ถูกโจมตีไปหนึ่งครั้งแล้วก็ล้มลง
เมื่อเห็นทุกคนบนเวทีต่างตกใจล้มถอยไป

พี่น้องเย่าเพิ่งเฟย สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน อาจารย์ทั้งเจ็ดคนนี้ต่างก็เป็นยอดฝีมือของหุบเขาราชายากัน ทั้งนั้น แต่เมื่อมาอยู่ต่อหน้าของป้าแล้วกลับไม่กล้าโจมตี

มิน่าหล่ะ แซ่จวงจึงมีความมั่นใจเช่นนี้

สีหน้าของเย่าเพิ่งเฟยดูคล้ายจะเป็นบ้า

รู้สึกถึงความสยดสยองในสนาม

จวงสือซานก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา

“คุณชายจวง นี่มันดุร้ายมาก ไม่ได้ช๊อตไฟฟ้านานก็เลย กระตุ้นศักยภาพมันออกมา ตอนนี้เลยระเบิดขึ้นมาแบบนี้ ไม่มี ใครขวางมันได้เลย! แต่สิ่งที่ฉันน้อยสิ่งที่กังวล ก็คือมันจะไม่พุ่ง ออกมาใช่ไหม? ”

เด็กรับใช้กล่าวด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด

“ไม่ออก มันกลัวเครื่องช็อตไฟฟ้า สั่งลงไป ให้ชาร์ตรั้วไฟฟ้า ให้เต็ม! เตรียมพร้อมป้องกัน! ”

คุณชายจวงพูดเสียงดุร้าย แต่สิ่งที่ตามมา ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปอย่างบ้าคลั่ง ห้าคนที่อยู่ในสนามตอนนี้ต่างก็ลุกไม่ขึ้น พลังของป้านั้นราวกับไททันตัวใหญ่ วิ่งปรี่ไปยังรั้วไฟฟ้า
และอย่างไม่ต้องสงสัยเลย ด้วยกำลังนี้ รั้วไฟฟ้าไม่อาจจะ ต้านทานไหว

“เร็วเข้า เปิดไฟ ฆ่ามันด้วยไฟฟ้า!!

คุณชายจวงตกตะลึง รีบออกคำสั่งทันที สถานการณ์เต็มไปด้วยความสับสนยุ่งเหยิง หลายๆ คนต่างเริ่มวิ่งหนี “คุณหนู ไปเร็ว มันอันตราย! ” คนของหุบเขาราชายาเริ่มลากให้เฒ่าเพิ่งเฟยหนี “อาจารย์เจ็ดคนของฉัน อาจารย์เจ็ดคนยังอยู่ด้านในนั้น เย่าเพิ่งเฟยน้ำตาคลอ แต่ไม่ทันเสียแล้ว ป้าได้พุ่งปรี่ตัวถึงประตูเหล็ก เสียงเสียดแหลมของแสงสีฟ้าดังขึ้นมาแสบแก้วหู ประตูไฟฟ้าตรงทางเข้ากลายเป็นสีฟ้าทันที แต่ป้ากลับไม่ได้ดูหวาดกลัว

ปัง ปัง ปัง!

เขาต่อยเข้าไปที่ประตูไฟฟ้า จนสายฟ้าสีฟ้าปกคลุมร่างกายเขา

ถึงแม้จะบาดเจ็บที่เนื้อหนังภายนอก
แต่เขาก็ไม่ได้เกรงกลัวบทลงโทษของเบื้องบน เพราะเขารู้แล้ว ว่ามันไม่ใช่บทลงโทษของเบื้องบน

ปัง!

ประตูเหล็กที่ทำจากเหล็กกล้าถูกป้าฉีกทำลายเป็นชิ้นๆ

ระเบิดปังขึ้น

“อ้า! ”

สถานการณ์ยากเกินควบคุม

“อะไรนะ? แม้แต่ไฟฟ้ามันก็ไม่กลัวอย่างนั้นเหรอ? ” จวงสือ ซานรู้สึกเหลือเชื่อ

“คุณชาย หนีเถอะ!

คนใช้ร้องตะโกนด้วยความตกใจกลัว เมื่อเห็นผู้คุ้มกันจำนวน ไม่น้อยของตระกูลจวง ถูกส่งกลับบ้านเกิดไปโดยเป้า

น่ากลัวจะตายอยู่แล้ว!

“ไอ้ป้านี่มันแข็งแกร่งจริงๆ อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้ ไม่งั้น พ่อฆ่าฉันแน่! ”

คุณชายจวงพูดอย่างไม่เต็มใจนัก

“ไม่ต้องไปห่วงอะไรมากมายนักคุณชาย หนีก่อน ถ้าไม่หนี ตอนนี้จะไม่ทันแล้ว! ”

คนใช้ลากคุณชายจวงหนีออกมา
สถานการณ์กระจัดกระจายยุ่งเหยิง

ด้าน ป้าเมื่อออกมาได้แล้ว มันก็ไม่หันหลังกลับไปอีก มันทํ

ตามคำสั่งของเฉินเกอ ให้หนีขึ้นภูเขาไปและตรงเข้าไปซ่อนอยู่

ในถ้ำชั่วคราว

กระบวนการที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น ต่างอยู่ในสายตาของเฉิน

เกอ

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก

“น่ากลัวเกินไปจริงๆ ฉันคิดมาตลอดว่าเฮเลี้ยงนั่นก็แข็งแกร่ง มากแล้ว แต่ลี่ป้านี้ ให้สู้รบกับเฮเลี้ยงก็คงไม่ใช่ปัญหาอะไร! ”

เฉินเกือมองทอดไปยังเหตุการณ์ตรงหน้า ผนังหินหนาถูก ทลายลงโดย ป้า ไม่ว่าจะประตูเหล็กไฟฟ้า ที่ดูเหมือนจะไม่มี ใครเข้าถึงได้

เฉินเกอตกตะลึง นี่คงจะเป็นกำลังที่แท้จริงของป้า จาก สายตาความแข็งแกร่งแบบนี้น่าจะเลยขอบเขตเปิดปราณขั้น กลางไปแล้ว!

วันหลังค่อยมาปรับปรุงใหม่!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ