บทที่517 แก้แค้น

“ที่แท้ประธานเองก็มีแขกคนสำคัญ! ดูแล้ววันนี้ ช่างกล้าหาญ จริงๆ!!

หยางเสลูบผมแล้วก็ยิ้ม

“แต่ว่าไม่ทราบว่าเป็นใครที่ได้รับเกียรติขนาดนี้กันคะ ทำให้ ประธานที่น่าเกรงขามของภาคเหนือ เคารพขนาดนี้?”

“เหอๆ งานใหญ่กำลังดำเนินอยู่ แขกคนสำคัญที่มาเมืองผม เยอะแยะ แต่ว่าแขกคนสำคัญคนนี้ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ คุณ หยาง ผมว่าพวกเราคุยเรื่องอื่นกันเถอะครับ? อีกเรื่อง แผน ความร่วมมือกับพวกคุณ ผมจะต้องหาเวลามานั่งอ่านโดย ละเอียด สองสามวันนี้มีงานใหญ่พอดี คุณหยางมาพักไหมครับ รอจนงานผ่านไปแล้ว พวกเราก็ค่อยมาเจรจากันอย่างเป็น ทางการ เป็นไงครับ?”

หยางเสร่ยิ้ม “ตามแต่คำสั่งของคุณลู่เลยค่ะ!”

สวนของตระกูลใหญ่มาก มีวิลล่ามากมายของแขกคน สำคัญ

“คุณหยาง ต้องขออภัยด้วยครับ สวนแห่งนี้ นอกจาก ประธานลู่ คนอื่นก็ไม่สามารถเข้าได้!”

วันที่สอง หยางเสวนคนในปกครองของตัวเอง อยากจะไป เดินเล่นในสวนของตระกูลลู่
แตว่า โดนบอดี้การ์ดสองสามคนห้ามเอาไว้

“ขอโทษด้วย อวดดีไปหน่อย ที่ดินเขตของแขกคนสําคัญ พิเศษขนาดนี้ ไม่ทราบว่าคนที่พักอยู่เป็นแขกคนสำคัญคนไหน กัน? ฉันรู้แล้ว มีคุณเฉินคนหนึ่ง ดูเหมือนจะสำคัญกับประธาน มาก ที่นี่คงไม่ใช่ที่พักของคุณเฉินหรอกใช่ไหมคะ?”

หยางเสว่ยิ้ม

บอดี้การ์ดทุกคนปิดปากเงียบไม่พูด

ทําให้หยางเสวขมวดคิ้ว แล้วก็เดินจากไป

“คุณหนู ความลับของตระกูลเยอะมาก ไม่จำเป็นที่จะต้อง เสียใจ!”

ลูกน้องพูดปลอบใจ

“ไม่ใช่ ฉันกำลังคิด ไม่ต้องเป็นคู่แข่งของพวกเรา ถ้าเกิดว่า เป็นอย่างนี้ อย่างนั้นความพยายามทั้งหมดของตระกูลหลงของ เราก็เสียเปล่าแล้วไหม จิ้งจอกเฒ่าลู่จงหยวนคนนี้ ซ่อนภูเขา ซ่อนน้ำ เมื่อวานคุยกันไปตั้งนาน ก็มองไม่ออกว่าตกลงเขานั้นมี ความคิดเห็นว่ายังไง หนังสือสัญญาพันล้านยังใจเย็นขนาดนี้ ตกลงว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่?

หยางเสว่เอามือกอดอกแล้วว่าขึ้น

“ยังไงก็รอให้งานจบแล้วค่อยมาดูอีกทีว่าเขาว่ายังไงดีไหม คะ? คุณผู้หญิง คุณเองก็สามารถไปดูๆ ในงานได้นี่คะ ลองติดต่อ นักธุรกิจบางส่วนดู มีส่วนช่วยให้ตระกูลหลงของเราอยู่นะคะ!”
“ฉันรู้แล้ว แต่ว่างานประเภทนี้ ฉันไม่สนใจ “อย่างนั้นพวกเราไปไหนกันคะ?”

“เหอๆ ที่หลงเจียง มีญาติตระกูลหยางของฉันอยู่ นับดูแล้ว ฉันไม่เจอพวกเขามาเจ็ดแปดปีแล้ว อย่างนั้นก็น่าจะใช้โอกาส ในเวลานี้ไปเยี่ยมพวกเขา

หยางเสว่บอก

เพียงแต่ว่าดวงตา กลับมีแววตาหยอกเย้า

กําลังพูดอยู่

ชาวจ่างชาติกลุ่มหนึ่งก็เดินผ่านหยางเสว่ไป

หยางเสวก้มหัวให้พวกเขาเบาๆ แล้วยิ้ม

กลับไม่มีใครสนใจ และหนึ่งในชาวต่างชาติคนนั้น มองมา ทางหยางเสร่ ในดวงตาก็มีแววตาหยาบคายกว่าปกติ

“ติ๊งต่อง!”

ในเขาเล็กๆ

มีเสียงกริ่งประตูดังขึ้น

ประตูบ้านเปิดออก

“โอ้ ฉันก็กำลังคิดว่าเป็นใคร ที่แท้ก็คือหยางเสร่ ไม่เจอกันมา เจ็ดแปดปี โตขนาดนี้แล้วเหรอ ทำไม? มาบ้านเราทำไม ไม่ใช่ว่าตัดขาดการติดต่อไปตั้งนานแล้วเหรอ?”

คนที่เปิดประตูก็คือผู้หญิงอายุประมาณสี่สิบ

ในตอนนี้ กรอยยิ้มจอมปลอม แล้วพูดขึ้น

ขวางอยู่ที่หน้าประตูไม่ยอมให้เข้าไป

ในคำพูด ก็มีความหมายเย้ยหยัน

ส่วนด้านใน ก็มีเสียงทะเลาะกันดังออกมา เห็นได้ชัดเจนว่า ภายในบ้านยังมีแขกอีกหลายคน

“คุณป้า ก็แค่ไม่เจอกันเจ็ดแปดปี คิดถึงพวกป้าแล้วน่ะค่ะ ก็ เลยมาเยี่ยม!”

หยางเสว่ ยิ้มเย็นชา

แล้วผลักป้าออกเบาๆ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

“เอ๊ะ แก!”

ป้าโกรธ

ภายในห้อง แขกจำนวนไม่น้อย ตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนโซฟา แล้วก็พูดคุยกัน มีผู้หญิงและผู้ชาย มีคนแก่และเด็ก

มองเห็นหยางเสวีที่เดินเข้ามา ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องก็ อึดอัดขึ้นมา

“โอ้! นี่เสี่ยวเสว่ไม่ใช่หรือ? ฉันก็ว่าใคร เป็นแขกที่คิดไม่ถึง จริงๆ โตจนกลายเป็นสาวแล้ว!”
ชายวัยกลางคนคนหนึ่งยืนขึ้น ทั้งประหลาดใจและดีใจ

“คุณลุง!”

หยางเสพยักหน้าเบาๆ

“เหอะๆ ก็ยังคงเป็นยากจนต่อให้อยู่ในเมืองก็ไม่มีใครไปหา แต่ถ้ารวยต่อให้อยู่ในหุบเขาก็จะมีญาติมาเยี่ยมจริงๆสินะ เพราะรู้ว่าเสี่ยวจื้อของเราได้เลื่อนขั้นแล้วใช่ไหมล่ะ พอได้ยินได้ กลิ่นก็เลยมาหา!”

แต่บนโซฟา คุณนายอีกคนที่กำลังปอกเปลือกส้มอยู่ก็เย้ย

เข้า

พอคำพูดนี้ออกมา ทำให้หญิงสาวและชายหนุ่มต่างก็หันไป มองหยางเสด้วยสายตาดูแคลน

“คุณป้ารอง ปากของป้าหลายปีมานี้ ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะ คะ! ฉันจำได้ว่าตอนนั้น ก็อยู่ตรงตำแหน่งนี้แล้ว ป้าก็ดูถูกแม่ ของฉันจนไม่มีหน้าให้ไปซุกไว้ที่ไหน!

หยางเสว่ยิ้มแล้วพูด

“เหอะๆ เสี่ยวเสว่ เรื่องในตอนนั้นไม่ต้องพูดขึ้นมาแล้ว จริง ปีนั้นพ่อของเธอป่วย หลายปีมานี้ ก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย ตกลง ว่าเป็นยังไงบ้าง?”

ในตอนนี้คุณลุงคนโตก็ถามอย่างใส่ใจ

“หายตั้งนานแล้วค่ะ!”
หยางเส บอก

ประมาณแปดปีที่แล้ว พ่อของหยางเสวไม่สบาย เพราะว่าเมื่อ หลายปีก่อน โดนคนโกงเงินไปไม่น้อย ตอนนี้ไม่มีเงินรักษา ก็ เลยมาขอยืมเงินจากคุณลุงที่หลงเจียง

แต่ว่า ไม่ว่าแม่ของตนจะขอร้องยังไง พวกเธอก็ปฏิเสธ

สุดท้าย คุณป้าใหญ่ก็ไล่ตนกับแม่ออกไปอย่างกับไล่หมา แถมยังเอาของป่าที่อุตส่าห์เอามาให้โยนทิ้งออกไป ของป่าที่แม่ ตั้งใจเลือก

แต่ว่า กระจายเต็มพื้น

ตั้งแต่ตอนนั้น เรื่องๆนี้ ภาพๆนี้ ก็เป็นแผลเป็นที่ตั้งอยู่ในใจ ของหยางเสว เธอสาบานอยู่ในใจ จะต้องตั้งใจเรียน เอาศักดิ์ศรีในตอน

นั้นกลับคืนมา ไม่ทำให้คนดูถูก

ดังนั้น หยางเสวก็เลยประสบความสำเร็จด้วยการสอบเข้า มหาวิทยาลัยจินหลิง

แต่หลังจากนั้นเธอก็พบว่า ต่อให้ตัวเองจะขยันสักเท่าไหร่ ก็ ไม่มีทางหลุดพ้นออกมาจากเงาของความจน

เธอหาแฟนที่ตัวเองชอบ

แต่กลับต้องโดนคนกลอกตามองบน ใส่

เธอได้แล้วความรู้สึกแบบนี้จำนวนมาก เธอต้องการจะเป็นคนเหนือคน!

แต่วันนี้ที่มาที่นี่ หยางเสวก็คิดไป จะต้องทําให้ความต้องการ ของตัวเองแสดงออกมา ความต้องการตลอดหลายปี

“ห์ อย่างนั้นแกมาหาพวกเราทําไม? หรือว่าแม่แกป่วยอีก แล้ว บอกแกให้นะ พวกเราไม่มีเงิน!

ในตอนนี้คุณป้าใหญ่ก็ออกตัวพูด

“แม่ แม่ไม่เห็นเหรอ ตอนนี้พี่เขาแต่งตัวดีขนาดนี้ บางทีอาจ จะมาอวดพวกเราก็ได้นะ ไม่แน่ว่า เขาอาจจะจับลูกเขยรวยๆได้ ก็ได้!”

ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น

“ตอนนั้น ฉันจำได้ว่าเป็นคุณป้ารองใช่ไหม เพื่อที่จะไล่ให้ฉัน กับแม่ฉันออกไป โยนเงินห้าสิบเอาไว้ให้แม่ฉัน ก็นับว่าเป็นค่า เสียหายให้ของป่าของพวกเราแล้วกัน! คุณป้ารอง คุณป้ายังจำ ได้ไหมคะ?”

คุณป้ารองสูดลมหายใจเข้าลึก “ทำไม แกอยากจะเอาคืน หรือไง?”

คุณป้ารองยืนขึ้นมาแล้วพูดขึ้นด้วยท่าทางโกรธขึ้ง

“ไม่ใช่เอาคืน ฉันมา เพราะว่าต้องการจะเอาเงินห้าสิบตอน นั้นมาคืน เพราะว่าตอนนั้นฉันสาบานไว้ว่า เงินห้าสิบนี้ ฉันจะ ต้องคืนให้คุณเป็นร้อยเท่า พันเท่า หมื่นเท่า !”
หยางเสวพูดไป ก็ออกไปทางนอกหน้าต่าง “คุณป้ารอง คุณ ป้าใหญ่ ตอนนี้พวกคุณสามารถออกไปดูตรงหน้าต่างทางด้าน ล่างข้างนอกได้ อยู่ด้านล่างทั้งหมด!

คุณป้าใหญ่กับคุณป้ารองชะงัก ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่หน้าต่างด้านนอก

รอจนตอนมองออกไปด้านล่าง ทั้งหมดก็ตกใจจนเอามือ ปิดปากไว้

“พระเจ้า!”

พวกเธอเบิกตากว้าง เพราะว่าด้านล่างตึก…..มีรถหรู มากมายจอดอยู่ ด้านหน้ารถหรู กลับมีถุงวางอยู่มากมาย มองไปไกลๆ ด้านในถุง เป็นธนบัตรสีแดง

ทำให้ผู้คนมองจนตาลาย

คุณป้ารอง ถึงกับนั่งลงไปอย่างหมดแรง

แล้วกลืนน้ำลายอย่างบ้าคลั่ง

ในตอนนี้ ประตูห้องโดนเปิดออก บอดี้การ์ดชุดดำของหยาง เสว่เดินเข้ามาเป็นกลุ่ม

“ด้านล่างตึกก็คือเงินที่ฉันคืนให้คุณ ตอนนี้ฉันจะสั่งให้คุณไป นับ คนของฉันจะมองคุณอาไว้ ถ้านับไม่หมด คุณจะไม่ได้กิน ข้าวแม้แต่คำเดียว น้ำสักอีกเดียวก็ไม่มีทางได้ดื่ม!

หยางเสว่พูดอย่างเย็นชากับคุณป้ารองที่นั่งไม่มีแรงอยู่ทุกคนภายในห้อง อยู่ๆก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา…..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ