บทที่480 ชายหนุ่มที่ใกล้ตาย

“ส่ง….ส่งพวกเธอกลับบ้าน

เหลียงซานเอ่ยขึ้นอย่างตกตะลึง

“ไม่ได้ยินที่คุณเขาบอกหรือ?”

เฉินว่านชานเอ่ยพูดเสียงดัง

“ครับครับ ส่งกลับเดี๋ยวเลยครับ เจ้านาย

เหลียงซานพยักหน้าติดต่อกัน

ส่วนผู้หญิงทุกคนเหล่านั้นก็พยักหน้าให้กับเฉินเกออย่าง ขอบคุณ : “ขอบคุณนะคะเจ้านาย ขอบคุณค่ะ!”

“อืม พวกเธอรีบกลับบ้านไปกันเถอะ!”

เฉินเกอยิ้มเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้น

เดิมทีเฉินเกอก็ไม่ใช่คนที่ชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่อะไรอยู่ แล้ว และยิ่งไปกว่านั้น ความรู้สึกของการจากบ้านมาเฉินเกอเอง ก็รับรู้มาก่อน ความรู้สึกเป็นทุกข์ยากลำบากเช่นนั้นไม่ใช่คน ธรรมดาทั่วๆไปจะเข้าใจได้

และยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอถูกซื้อมาเป็นสาวใช้ ก็นับว่า เป็นการดูถูกเหยียดหยามมากพอแล้ว

กลุ่มผู้หญิงเหล่านั้นออกไปหมดแล้ว
แต่สุดท้ายกลับยังเหลืออยู่สองคน ยืนอยู่ตรงที่เดิม น้ำตาไหล ออกมาไม่หยุด

“ทำไมพวกเธอไม่ไปล่ะ?”

เฉินเกอเอ่ยถาม

“ฉัน…..พ่อแม่ของฉันถูกคนร้ายฆ่าตายที่นี่ ฉัน…ฉันไม่มีบ้าน แล้วค่ะ เจ้านาย”

ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยพูดออกมาเบาๆ

“เจ้านาย ให้พวกเราอยู่ที่นี่เถอะค่ะ พวกเราจะปรนนิบัติรับใช้ เจ้านายเป็นอย่างดี ขอเพียงแค่เจ้านายให้ข้าวพวกเรากินแค่ นั้น!”

ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ก็ได้ ในเมื่อพวกเธอยินยอมที่จะอยู่ต่อ ฉันก็จะไม่ไล่พวกเธอ ไป แต่พวกเธอวางใจได้ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะไม่มีใครมา

รังแกพวกเธอได้อีก!”

เฉินเกอยิ้มออกมา

“ยูเอ๋อขอบคุณเจ้านาย!!

“หลานเอ๋อขอบคุณเจ้านาย!”

ทั้งสองคนเอ่ยขอบคุณ

โดยเฉพาะผู้หญิงคนที่อยู่เอ๋อ เวลานี้เองเธอเงยหน้าขึ้นมา มองเฉินเกอเล็กน้อย
ใบหน้าอันหล่อเหลาของเฉินเกอ ทำให้เอ๋ออดที่จะใจเต้นรัว ไม่ได้

อยู่ที่นี่ยเอ๋อพบเจอกับคนอัปลักษณ์ใจมามากมายเหลือเกิน แต่ เจ้านายคนใหม่คนนี้ ไม่เหมือนกัน ไม่เหมือนกับคนอื่นๆเลย

แม้แต่นิดเดียว

เขามีจิตใจดี

เช่นนี้แล้ว เฉินเกอนับว่าจัดการที่นี่ได้อย่างเรียบร้อยเป็นอย่าง มาก

อีกทั้ง เงินที่เหลืออยู่ ก็ให้เฉินว่านชานรับสมัครคนที่มี คุณสมบัติทางร่างกายที่ดีนับร้อยคน อีกทั้งคนวัยหนุ่มสาวที่มี ความซื่อสัตย์สุจริตเข้ามา

ให้มาเป็นบอดี้การ์ดให้กับบริษัทเทียนหลงกรุ๊ป

ในช่วงแรก เฉินว่านชานเป็นผู้ฝึกฝนเอง

ในสองสัปดาห์หลัง กลับเป็นเงินเกอที่เป็นคนมาฝึกพวกเขา ด้วยตัวเอง

ระยะเวลาสั้นๆไม่ถึงหนึ่งเดือน คุณสมบัติทางความสามารถ

ของพวกเขานั้นเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ไม่แพ้พวกทีมบอร์ดี้การ์ดของตระกูลเฉินเลย

วันนี้

ในคฤหาสน์
“ยู่เอ๋อ เธอคัดเลือกเห็นหูหนูมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ไม่เหนื่อย บ้างเลยหรือ?”

หลานเอื้อนอนอยู่บนเตียง อดที่จะมองดูเอ๋อที่กำลังเลือก อย่างตั้งใจนี้ไม่ได้

เวลาไม่ถึงเดือนได้ผ่านไปแล้ว สีหน้าของทั้งสองคนนั้นดูแล้ว ไม่รู้ว่าดีกว่าเมื่อก่อนตั้งเท่าไหร่

โดยเฉพาะยู่เอ๋อ หลังจากที่สีหน้า ในตอนนี้ดีขึ้นมามากแล้วนั้น ยิ่งปรากฏให้เห็นถึงใบหน้าที่งดงามของเธออีกด้วย เห็นแล้ว ทำให้รู้สึกสงสารและเห็นใจยิ่งนัก

“ไม่เหนื่อย ช่วงไม่กี่วันนี้คุณผู้ชายเขาฝึกฝนบอร์ดี้การ์ดกัน หนักขนาดนั้น ไหนจะยังต้องบริหารดูแลบริษัทอีก ฉันจะทำซุป เห็ดหูหนูขาวให้เขาน่ะ!”

ยู่เอ๋อยิ้มหวานออกมา

“ใช่ คุณผู้ชายเขาเป็นคนดีมากจริงๆ แต่เธอนี่ดียิ่งกว่าอีกนะ ไม่ว่าเรื่องอะไรที่คิดแทนคุณเขาได้เธอก็ทำให้เขาเรียบร้อยแล้ว

หลานเอ๋อยิ้มพลางเอ่ยขึ้น

ช่วงเวลานี้ ยูเอ๋อคอยติดตามเฉินเกออยู่ตลอด

ตั้งแต่เรื่องอาหารการกิน ที่พัก เสื้อผ้าการแต่งกาย ยูเอ๋อก็

เป็นคนดูแลทุกอย่าง
“ใช่แล้วยูเอ๋อ!”

ราวกับหลานเอ๋อนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงลุกขึ้นมานั่งแล้วเอ่ยขึ้น :

“หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้ คุณเขาเคยบอกว่าจะปล่อยพวกเราไป ทั้งยังให้เงินพวกเราอีกก้อนนึงด้วย ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเธออยาก จะกลับไปประเทศของเธอ บ้านเกิดของเธอหรอกหรือ ถึงแม้ว่า คุณลุงกับคุณป้าเธอจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่เธอก็น่าจะมีญาติคน อื่นๆอีกหรือเปล่า? ทำไมเธอถึงไม่ไปล่ะ?”

“คงจะไม่ใช่ว่าเธอชอบคุณผู้ชายของพวกเราหรอกใช่ไหม?” หลานเอ๋อปิดปากพลางหัวเราะ

“หลานเอ๋อ เธอพูดเหลวไหลอีกแล้ว ฉัน……ฉันมีญาติอะไร ที่ไหนล่ะ เพียงแต่ตอนที่เห็นคุณผู้ชาย ฉันก็รู้สึกได้ถึงความ ปลอดภัย ดังนั้นจึงอยากจะอยู่ต่อ ฉันจะมีสิทธิ์ไปชอบเขาได้ อย่างไรกัน!”

ยู่เอ๋อหน้าแดงแล้วรีบพูดขึ้น

“ว่าแต่เธอเถอะ เธออยากกลับบ้านมากกว่าฉันอีก ทำไมเธอ เองถึงไม่ไปล่ะ?”

ยู่เอ๋อย้อมถาม

“ฉันมีสองสาเหตุ สาเหตุแรกคือ คุณผู้ชายเป็นคนดี ไม่เหมือน กับเจ้านายคนอื่นๆที่ปฏิบัติกับพวกเราอย่างโหดร้าย เขาเคารพ พวกเรา อยู่กับเขาแล้ว รู้สึกสงบสุข! ส่วนสาเหตุที่สอง ที่สำคัญ ที่สุดก็คือ พี่รับปากว่าฉันว่าไม่เกินหนึ่งเดือนจะมารับฉันไป ฉันไม่อยากไปไหนไปทั่ว ฉันอยากจะรอให้พี่มารับฉันไป พี่จะ ช่วยพี่ชายของเขาออกมาด้วย เขาบอกแล้วว่าจะพาฉันออกไป จากที่นี่ แล้วพวกเราจะแต่งงานกัน!

หลานเอ๋อเอ่ยพูดออกมาด้วยความเชื่อมั่นและมีความสุข

“แต่หลานเอ๋อ คำพูดของผู้ชายพวกนั้นเธอเชื่อจริงๆหรือ? ไม่ ผิด ที่พี่เขาเคยช่วยพวกเราจริงๆ แต่ ฉันกลับไม่เชื่อว่าเขาจะมา พาเธอออกไป! เธอจะต้องเตรียมใจไว้บ้างนะ! แน่นอนว่าพี่ช่วย พวกเราไว้ ฉันเชื่อเขา แต่…..

ยูเอ๋ออยากจะเตือนหลานเอ๋อว่าไม่ต้องหวังเอาไว้มากจนเกิน ไป จะได้ไม่เสียใจ

“ฉันรู้เอ๋อ ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร แต่ฉันเชื่อพี่ เขาช่วย พี่ชายของเขาแล้ว จะต้องมาหาฉันอย่างแน่นอน พวกเราสัญญา กันแล้วว่าจะแต่งงานกัน สรุปแล้ว หนึ่งวันรอไม่ได้ หนึ่งปีก็จะรอ หรือจะตลอดชีวิตฉันก็จะรอเขา!”

มือทั้งสองข้างของหลานเอ๋อจับแก้มตัวเองแล้วยิ้ม

“เอาล่ะ เธอดูหลงใหลขนาดนี้เป็นเรื่องที่เห็นได้ยากมากเลย นะ ไปกันเถอะ เราไปทำซุปกัน แล้วค่อยเอาไปส่งให้คุณผู้ชาย!”

ทั้งสองคนว่าเช่นนั้นแล้วจึงเดินออกไป

เวลานี้ ทางด้านเหนือของบริษัทเทียนหลง

ใกล้กับภูเขาลูกใหญ่
บนภูเขา

กำลังมีกลุ่มคนกำลังเดินผ่านป่า

คนกว่าร้อยคน แบ่งเป็นห้ากลุ่ม นำโดยห้าพี่น้องของเฉินว่าน

ชาน

ยูเอ๋อและหลานเอ๋อเดินถือกล่องเก็บอุณหภูมิเข้ามา

เห็นจากไกลๆแล้ว ว่าคุณผู้ชายนั้นกำลังนั่งดื่มชาอยู่ตรงเก้าอี้

เอน

ทางด้านหลัง มีบอร์ดี้การ์ดที่ใส่ชุดสูทและสวมแว่นกันแดดยืน อยู่สองคน

คนหนึ่งยืนเอามือไพล่หลังเอาไว้

ส่วนอีกคนหนึ่งนั้นกำลังถือร่มให้คุณผู้ชายอยู่

“คุณผู้ชาย ฉันทำซุปเห็ดหูหนูมาให้! ลองชิมดูนะคะ!”

“ครั้งต่อไป ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้

เฉินเกอวางแก้วชาลง แล้วเอ่ยพูดพลางยิ้มออกมาเล็กน้อย เห็นเฉินเกอแล้ว ยูเอ๋อจึงยิ้มหวานออกมา

แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไม สุขภาพร่างกายของคุณผู้ชายนั้นเหมือนกับ จะมีการเปลี่ยนแปลงไปในทุกๆวัน

จากช่วงก่อนหน้านี้ กล้ามเนื้อของเขาก็ยังไม่ได้ดูแข็งแรง ขนาดนี้
แต่ก่อนหน้านี้สองสามวัน จู่ๆ ก็เพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และในช่วงนี้ รูปร่างของเขาถึงได้ฟื้นฟูกลับเป็นแบบเดิม สถานการณ์เช่นนี้ เอ๋อเห็นกับตาตัวเองมาถึงสองครั้งแล้ว และเวลานี้เอง

จู่ๆเสียงฝีเท้าที่ดูรีบร้อนนั้นก็ดังขึ้นมา

เห็นเฉินว่านชานกำลังพากลุ่มคนของเขาวิ่งมาทางนี้ คนที่อยู่ทางด้านหลัง กำลังแบกคนหนึ่งคนเอาไว้

“คุณผู้ชายครับ พวกเราพบคนๆนี้อยู่บนภูเขา ดูท่าทางแล้ว น่าจะสลบไปหลายวันแล้ว บาดแผลบนร่างกายสาหัสมาก แต่ยัง มีลมหายใจอยู่ ผมเลยแบกเขากลับมาครับ!”

เฉินว่านชานเอ่ยพูดขึ้น

ว่าแล้วนั้น ก็วางร่างของชายหนุ่มที่หายใจแผ่วเบาลงบนพื้น

และเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนี้แล้วนั้น เฉินเกอจึงขมวดคิ้วขึ้น และหัวใจเต้นแรงมากขึ้นด้วย ปิง!”

หลานเอ๋อที่ถือถาดอยู่นั้น จู่ๆ ก็สั่นเทาไปทั้งร่างกาย ถาดใบ นั้นล่วงลงพื้น

“ตี้หู?”
เฉินเกอลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ส่วนหลานเอ๋อนั้นร้องไห้ออกมาพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาเขา

ชายหนุ่มที่หายใจแผ่วเบาอยู่นี้ไม่ใช่ใครอื่น นั่นก็คือที่ที่เป็น สองพี่น้องบอดการณ์เทียนหลงตี้หูนั่นเอง

ส่วนเฉินเกอนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปข้างๆหูด้วยเช่นกัน……

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ