บทที่390 คนใหญ่คนโตไม่มา

เสี่ยวเซีย อย่าพูดแบบนี้สิ” หวางเหวินพูด

ถึงแม้เธอเองก็ลำบากใจที่ต้องนั่งรถคันนี้ แต่ในเมื่อเป็นเกอ ไม่กลัวขายหน้า แล้วเธอจะกลัวทำไมล่ะ

แต่โหเสี่ยวเซียรับไม่ได้ “จะบ้าตาย เธอยอมนั่งเธอก็นั่งคน เดียวเถอะ ฉันไม่ยอมขายหน้านั่งเด็ดขาด เดี๋ยวฉันไปอยู่นอก งานเลี้ยงรอ ส่วนเฉินเกอ นายอย่าคิดว่าเรื่องรถชนจะจบลงง่ายๆ

พอพูดจบโหเสียวเซียก็รีบกวักเรียกรถแท็กซี่ แล้วรีบเดินทาง ไปที่งานเลี้ยง เพราะเธอจะต้องรีบไปหาแฟนของเธอให้เร็วที่สุด

“ผมว่า คุณอย่าไปเลยดีกว่า ตอนนี้น้องสาวของผมน่าจะทำ อาหารเสร็จพอดี คุณไปกินข้าวกับพวกเราดีกว่า ถือซะว่าผม เลี้ยง”เฉินเกอพูด เพราะเงินเกือยังถือว่าหวางเหวินเป็นเพื่อนร่ม รุ่นอยู่

“ไม่ดีกว่า ฉันว่าฉันไปเป็นเพื่อนเธอดีกว่า เพราะเธอเพิ่งจะเกิด อุบัติเหตุไป ฉันกลัวว่าเธอจะมีปัญหา” หวางเหวินมักจะจิตใจดี อย่างนี้เสมอ

แต่ว่า ถ้าต้องนั่งรถคันนี้ไปจริงๆ หวางเหวินก็ลำบากใจไม่ น้อย ถึงเธอจะจิตใจดีแค่ไหน ก็รักหน้าตาของตัวเอง แต่ถ้าปฏิเส ธเฉินเกอไป ก็อาจจะทำร้ายศักดิ์ศรีของเฉินเกอ ดังนั้นเธอนําบากใจมาก

แต่ทำอะไรไม่ได้ จึงพูดขึ้นมา “ก็ได้ เฉินเกอ นายส่งฉันที่หน้า งานก็พอ”

“ได้เลย รถคันนี้แรงดีมาก ต้องไปถึงอย่างรวดเร็วแน่นอน” เงินเกอพูด ก่อนจะขึ้นนั่งบนรถมอเตอร์ไซด์พ่วง

ติด ติด

เขาบีบแตร เพื่อเรียกให้หวางเหวินขึ้นรถ

หวางเหวินก้มลงลง เพราะที่นี่มีคนอยู่ไม่น้อย ทำให้เธอหน้า แดงมาก

แต่สุดท้ายก็ยอมขึ้นนั่งบนรถของเฉินเกอ

“ไปกันเถอะ เสี่ยวเซียคงจะถึงที่งานแล้ว”หวางเหวินพูดเบาๆ แล้วก้มหน้าลง

เฉินเกือมองท่าทางอับอายขายหน้าของหวางเหวินแล้วไม่พูด

อะไร

เงินเกอไม่เคยคิดว่าการต้องนั่งรถสามล้อจะเป็นเรื่องที่ อับอายขายหน้าอะไร

เขาสตาร์ทรถ แล้วมุ่งตรงไปยังจุดหมายทันที

งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นที่โรงแรมใหญ่ของต ในเวลานี้ ในงานถูกจัดตกแต่งไปด้วยสีแดง ทั้งในโรงแรมและนอกโรงธุรกิจชั้นนำของนี่ และทางจัดงาน กำลังต้อนรับแขกและ ถ่ายรูปกับ

ดูท่าทาง จะจัดงานเล็กๆนอกโรงแรมด้วย เพราะอยู่ข้าง

เหวินเหวินใช่นี่หรือเปล่าเฉินเกอถาม

คุณชายรู้จักถอยทางให้รถ เฉินเกือแตรใส่ไม่

ทำให้บรรดาคุณชายหันมามอง พอเห็นเฉินเกอขับรถซ้อนเข้ามา

“ล่ะเฉินเกอ ส่งฉันลงนี่พอแล้ว

มาก

ตอนเธอรู้สึกตาของทักมองยิ่งทำให้เธอขายหน้า

“มีรับหวางเหวิน พอเห็นว่าหวางเหวินนั่งรถสามล้อมาเธอแทบจะออก

เหวินเหวินเธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า เธอยอมล้อมาส่งเธอจริงๆเหรอเนี่ยให้เสียว

เสี่ยวเซี้ยไม่พูดแล้ว เฉินเกอ นายกลับก่อนเถอะ เดี๋ยว เลี้ยงวัน
หวางเหวินเห็นว่าคนมาเยอะขึ้นเรื่อยๆ จึงรีบพูดขึ้นมา

“ได้สิ เฉินเกอพยักหน้าให้

“รถของประธานหลินมาถึงแล้ว

ทันใดนั้นเองยามหน้าประตูก็ตะโกนออกมา ทำให้แขกที่มา ร่วมงานรีบเดินมาต้อนรับ

“เฮ้ย ทำไมถึงมีรถสามล้อมาจอดอยู่ตรงนี้ได้ นายทำอะไร รีบ ถอยไปเดี๋ยวนี้”

ยามรีบเข้ามาผลักรถของเฉินเกอ

อยากจะบ้าตาย” โหเสียวเซียปิดหน้าตัวเอง ตอนนี้เธออยาก จะตายให้มันพ้นๆไปเลย

“มีอะไรคุยกันดีๆก็ได้ ผลักรถผมทำไม ไปก็ได้”

เฉินเกอรีบสตาร์ทรถจากไปทันที

และคนที่เดินลงมาจากรถ ก็เป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง พร้อมกับ บรรดาคุณชายและคุณหนูทายาทของเขา เห็นได้ชัดว่าเป็นแขก สำคัญของงานนี้

บรรดาประธานบริษัทนีบออกมาต้อนรับกันอย่างคับคั่ง

“ทุกท่าน ต้องขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งานเลี้ยง ในคืนนี้ สามารถเชิญทุกท่านมาร่วมงานได้นับว่าเป็นเกียรติของผมมาก แต่น่าเสียดาย ที่วันนี้ไม่สามารถเชิญคนใหญ่คนโตท่านหนึ่งมาที่ งานได้”
ทุกคนที่มาร่วมงาน ต่างพากันมองมาที่ประธานของงานเลี้ยง ในวันนี้ ก่อนจะถามออกมา “ใครกัน

“คนใหญ่คนโตที่ไหนเหรอ ประธานโกว ทุกคนถาม และตอนนี้โหเสี่ยวเซียกับหวางเหวินก็เข้ามาในงานแล้ว และ

กำลังมองไปที่ประธานโกวที่ยืนอยู่บนเวที

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอรู้สึกหนาวใจเล็กน้อย แล้วดึงแขนเสื้อของหลี่หลางแฟนหนุ่มเบาๆ “พี่เหลียงคนใหญ่ คนโตที่เขาพูดคือ ใครเหรอคะ”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง เธอไม่เห็นเหรอว่าทุกคนกำลังถามอยู่” หล หลางตอบห้วนๆ เพราะครั้งนี้ให้เสียวเซียก่อปัญหาจนพ่อของเขา รู้เรื่องแล้ว

โหเสี่ยวเซียรู้สึกน้อยใจจึงไม่พูดอะไรอีก

ความจริงแล้ว ที่สามารถมาร่วมงานเลี้ยงแบบนี้เธอดีใจมาก เพราะสามารถรู้จักกับคนรวยๆ แต่เธอกลับรู้สึกไม่สบายใจ

เพราะก่อนหน้านี้ เฉินเกอได้รับโทรศัพท์ ดูเหมือนคนที่โทรหา เขาจะชื่อประธานโกวด้วย ไม่รู้ว่าจะใช่คนเดียวกันหรือเปล่า

แต่พอมาคิดดูดีๆ มันจะใช้ได้ยังไงกันล่ะ คนอย่างเฉินเกอ ก็ แค่พึ่งเพื่อนสนิทของตัวเอง ถึงได้รู้จักกับประธานโกว อย่างเขา น่ะเหรอจะมีดีอะไร พอคิดแบบนี้ โหเสียวเซียถึงได้สบายใจขึ้นเยอะ
“เหอะๆ พูดถึงคนใหญ่คนโตท่านนี้ คงต้องคุยกันยาว ประธานหลินกับลูกสาวคงจะรู้จักเขาดี ประธานโกวพูดยิ้มๆ

ส่วนประธานหลินก็ยิ้มอย่างได้ใจออกมา

และลูกสาวของประธานหลินก็สีหน้าเปลี่ยนไป ดูตื่นเต้นและ

ดีใจมาก

“โธ่ ประธานโกวคุณรีบบอกมาสักที ว่าเขาเป็นใคร” ทุกคน ได้ยินประธานโกวพูดแบบนี้ ก็ยิ่งสงสัย

“เอาอย่างนี้ครับ ผมให้คำใบ้กับทุกคน ทุกคนก็จะรู้ว่าเขาเป็น ใคร เขาอาศัยอยู่ที่บ้านพักที่แพงที่สุดในเมืองจีนหลัง ผู้ครอบ ครองคฤหาสน์หยุนติ่ง ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในมณฑลเจียง หนาน ประธานบริษัทที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองเมืองจีนหลัง ประธานโกวพูดอย่างตื่นเต้น

“อะไรนะ”

ทุกคนในงานร้องออกมาอย่างตกตะลึง

“ผมรู้แล้ว คือคุณชายเฉินแห่งเมืองจีนหญิงผู้นั้น “จะเป็นไปได้ยังไงกัน คุณชายเฉินจะมาที่เมืองชวนได้ยังไง

กัน”

“ถึงแม้ประธานโกวจะร้ายกาจยังไง ก็ไม่มีความสามารถพอจะ เชิญคุณชายเฉินมาได้หรอก”

ทุกคนพากันวิเคราะห์
เห็นได้ชัดว่านักธุรกิจทุกคนกำลังคิดว่าประธานโกวพูดโอ้อวด

อยู่

และคิดว่าประธานโกวยังไม่มีแม้แต่วิธีติดต่อกับเขาเลย

“ประธานโกวพูดแบบนี้ หรือว่าคุณจะติดต่อกับคุณชายเฉินได้ ผ่านประธานหลิน และคิดจะใช้ชื่อของคุณชายเงินมาทำให้ตัว เองดังขึ้นอย่างนั้นเหรอครับ”หลี่หลางพูดวิเคราะห์ออกมา

“แต่ผมได้ข่าวมาว่าประธานโกวได้รับมอบหมายงานของคุณ ชายเฉินมาหลายงานเลยนะครับ” นักธุรกิจคนอื่นๆ หันไปพูดกับ หลี่หลาง

“เสี่ยวเซี้ย เหวินเหวินพวกคุณก็มาจากเมืองจีนหลิงเหมือนกัน ไม่ใช่เหรอ พวกคุณน่าจะรู้จักคุณชายเฉินนะ อยู่ต่อหน้าทุกคน หลหลางจึงต้องไว้หน้าให้โหเสียวเซียบ้าง

โหเสี่ยวเซียกับหวางเหวินส่ายหน้า แล้วพูด “พวกเราแค่เคย ได้ยินเพื่อนๆ เล่าให้ฟังว่าเขาร้ายกาจมาก ทุกคนในเมืองเมือง นหลังต่างก็รู้จักเขาดี แต่รายละเอียดที่ลึกกว่านั้นพวกเราเองก็ ไม่รู้”

“เหวินเหวิน เธอลองโทรไปถามเพื่อนๆดู เมื่อตะกี้ฉันรีบร้อน จนโทรศัพท์ตกพื้นเสียไปแล้ว

ในเมื่อบรรดานักธุรกิจสนใจเรื่องนี้ เธอที่เป็นคนในเมืองจีน หลิง ถ้าพูดถึงเรื่องคุณชายเฉินไม่ได้ ก็น่าเสียหน้ามากเลย หวาง เหวินพยักหน้าให้
พอเตรียมจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ถึงได้นึกขึ้นได้ “ตายแล้ว ฉันลืมกระเป๋าไว้ที่รถของเฉินเกอ