บทที่363 สอนทักษะเหล่านี้ให้หลาน

สอนทักษะเหล่านี้ให้หลาน

“เป็นอะไรครับ? อย่ารีบร้อน ค่อยๆพูด!”

เฉินเกอเอ่ยขึ้น

“คุณปู่ฉิน ท่านจะเก็บของไปอีกแล้ว ฉันขวางเอาไว้ไม่ได้เลย!” “ก็ดีๆอยู่นี่นา ทำไมจู่ๆเขาถึงจะไปล่ะ?”

เฉินเกอเอ่ยขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

ฉันอีฝานชายสูงวัยคนนี้ จะพูดอย่างไร เฉินเกอก็รู้สึกว่าเขาดู

ลึกลับ

ทําอะไรได้ก็มาก

ในขณะเดียวกัน ก็รู้สึกว่าเขาดูน่าสงสารด้วยเช่นกัน อายุมากขนาดนี้แล้ว ยังอยู่ด้วยคนเดียวเพียงลำพังอีก

ทั้งสองคนรู้จักกันนั้นนับว่าเป็นพรหมลิขิต เขาก็ช่วยตัวเองไว้ มาก

เห็นว่าเขายอมที่จะกวนตัวเอง ดังนั้นเฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไร กินดีอยู่ดีให้การต้อนรับเป็นอย่างดี

ก่อนหน้านี้ก็อยู่กันได้อย่างปกติ เฉินเกอเองจึงรับเขาเข้ามา อยู่กับตัวเองที่คฤหาสน์ด้วย
เนื่องจากเขาเป็นผู้ที่มีบุญคุณกับเฉียงเวย ดังนั้นเฉียงเวยจึง ปฏิบัติและดูแลเขาอย่างทั่วถึง ปฏิบัติกับเขาเหมือนกับเป็นคุณ แท้ๆของตัวเอง

ถ้าจะบอกว่าผิดปกติ

นั่นก็คงจะเริ่มตั้งแต่ที่ตัวเองเริ่มหาที่อยู่ของตระกูลฟางนั่นเอง ตอนนั้นก็รู้สึกว่าสีหน้าของคุณ ฉันผิดปกติไปแล้ว

อีกทั้งสองสามวันนั้น เขาก็พูดคุยกับเฉินเกอไปไม่น้อยเห็นได้ อย่างชัดเจน ราวกับมีเรื่องอะไรในใจอย่างไรอย่างนั้น

เอ่ยถามสาเหตุเขาแล้ว เขาก็เริ่มพูดจาสะเปะสะปะไปทั่ว

เฉินเกอเองก็ทําอะไรไม่ได้

และขณะนั้นเองเขาจึงเอ่ยขึ้นมา : “โอเคครับ อย่าเพิ่งร้อนใจ ไปนะ เดี๋ยวผมจะกลับไปถามเขาเองว่าเกิดอะไรขึ้น!

หลังจากที่แยกกับหวางเสี่ยวหัวแล้ว เฉินเกอกกลับมา

“ปู่จะต้องไปจริงๆแล้ว หลานเฉียวเวย ต่อไปมีโอกาสจะมา หาหลาน หลานเป็นเด็กดี ไม่มีทางลืมหลานหรอก!!

รอจนเฉินเกือกลับมาแล้วนั้น ฉันอีผ่านหอบกระเป๋าสัมภาระ ของตัวเองไว้เพื่อเตรียมตัวออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

และเจอกับเฉินเกอเข้าพอดี

“หลานชาย หลานเพิ่งกลับมา พอดีเลย จะได้บอกเราต้อง ไปแล้วนะ!” ฉินอีฝานเอ่ยขึ้น
“ท่านฉินอยู่ที่นี่ดีๆอยู่แล้วนี่ครับ ทำไมจะต้องรีบไปด้วย ถึง แม้ว่าคุณปู่จะต้องรีบกลับไป ก็ให้ผมจัดรถไปส่งคุณปู่กลับก็ได้นี่ ครับ!”

“ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องจริงๆ หลานชาย ความกตัญญูของ หลานปู่รู้ แต่ถ้าไม่ไปอีกก็คงจะไปไม่ได้แล้ว!” ฉันผ่านพึมพ่าไม่ กี่คํานั้นออกมา

“อา? คุณปู่ว่าอะไรนะครับ?”

เฉินเกอได้ยินไม่ชัด

“แค่กๆ ปูบอกว่าไม่ต้องรับกวนหรอก ต้องไปแล้วจริงๆ! ท่านฉิน ลงบนหน้าอกของเฉินเกอ

“ซี้ด!

เฉินเกอลูบด้วยความเจ็บ

“เฮ้ย นี่แค่ตีแกเบาๆเองแกก็เจ็บแล้วเนี่ยนะ บอบบางเป็นก ระดาษเชียวนะ?”

ฉันผ่านพูดออกมาอย่างยิ่งๆ

ส่วนซูเฉียงเวยนั้นก็รีบร้อนวิ่งเข้ามาถาม : “เฉินเกอ เป็นอะไร น่ะ?”

“ไม่เป็นอะไรหรอก แค่ไม่ระวังก็เลยถูกผู้หญิงคนนึงถีบเอา

น่ะ!”

“อ๋? ใครกัน? ทำไมเธอจะต้องทำร้ายคนอื่นด้วย?
เฉียงเวยเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง

เฉินเกอส่ายหน้า พลางบอกว่าไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้วดีกว่า

จริงๆแล้ว ทักษะเทควันโดของฉันหน่วนนับว่าไม่เลวเลยจริงๆ แรงเยอะ

ส่วนฉันอีฝานกลับส่ายหน้าโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

“อา ไปแบบนี้แล้ว ปู่จะวางใจได้อย่างไร หลานชาย สภาพ จิตใจของแกดีมาก กังวลจริงๆว่าหลังจากที่ไปแล้ว แกจะไม่รู้ ด้วยซ้ำว่าจะต้องตายอย่างไร!

ฉันผ่านนึกถึงตอนที่อยู่โรงแรมครั้งที่แล้ว ที่คุณชายหลงส่ง คนมาลอบทําร้ายเฉินเกอเรื่องนี้

ถ้าหากไม่ใช่เพราะตัวเองลงมือเอง กลัวว่ากระดูกของเฉินเกอ

หลานชายคนนี้คงจะถูกคนอื่นทำลายจนแหลกไปแล้ว

“ไม่เสียหน่อยครับ ตอนนั้นผมยังไม่ได้ตอบโต้ไป ถ้าหาก กลับ ก็สู้กับพวกเขาได้เหมือนกัน!

เฉินเกอเองก็ไม่ใช่คนที่ไม่รักเกียรติรักศักดิ์ศรีของตัวเองเช่น กัน ถึงอย่างไรถูกผู้หญิงเล่นงานเอาแบบนี้ พูดออกไปก็คงฟังดู ไม่ดีเท่าไรนัก

“ถุย! แกนี่นะ รู้ว่าเด็กอย่างแกมีแรงกำลังอยู่ แต่จะเรื่องเล็ก เรื่องน้อย แกยังแยกแยะไม่ได้เลย! แล้วก็ไม่สามารถให้คนอื่นมา คอยปกป้องอยู่ตลอดเหมือนกัน!
จิน ฝานเกาศรษะ

เฉินเกอพยักหน้า เขาเองก็เคยคิดเหมือนกัน ว่าจะต้องฝึกการ ต่อสู้อะไรพวกนั้นกับบอติการณ์เทียนหลงหูหรือเปล่า

แต่ไม่มีเวลาเลยเท่านั้นเอง

“เอาอย่างนี้แล้วกัน จะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวัน ที่ยากเกิน ไปแกคงเรียนไม่ได้ จะสอนวิธีจับจังหวะในการต่อสู้ให้แล้วกัน ให้คนที่เขาฝึกฝนกันบ่อยๆไม่สามารถเข้าใกล้ตัวแกได้ก็พอ แต่ ไม่ได้มีแรงสังหารอะไรนะ! จะดีตรงที่จะสามารถเอาไปใช้ได้จริง เรียนแล้วมันก็จะง่ายขึ้น!

ฉินอีฝานกล่าว

“จริงหรือครับ? เรียนแค่สามสี่วันก็เป็นแล้วหรือ?”

เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆออกมา

“เจ้าเด็กนี่ มีคนอายุน้อยๆตั้งกี่คนที่อยากจะเรียนกับปู่ แต่ก็ ไม่ใช่ว่าจะต้องสอน ปู่บอกว่าจะให้แกเป็นภายในสามวันก็สาม วันสิ!อะไรกัน ดูท่าทางแกแล้ว หน้าตาดูไม่อยากจะเชื่อ นี่เห็นว่า ปูไม่มีทักษะจริงๆ ใช่ไหม มา ต่อยมาเลย ไม่ต้องเกรงใจนะ!”

ฉันอีฝาน มือหนึ่งกอดกระเป๋าเอาไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งก็กวักมือ เรียกเงินเกอ

ช่างเถอะครับ ตอนที่ผมถูกผู้หญิงคนนั้นถีบ ผมเพียงแค่ไม่ อยากจะเอาคืน ถ้าหากผมจะต้องต่อยกับปู กลัวว่าจะปู่จะแย่เอา เสียก่อน!”
เงินเกอ โบกมือ

ใช่ ท่านฉินหนังหุ้มกระดูกแล้ว มีอายุมากพอควรแล้ว

เฉินเกอกลัวว่าจะทำให้ร่างของเขาพังลงเสียก่อนมากกว่า

“หลานชาย มาเถอะ วางใจได้ ไม่ต้องเกรงใจนะ!”

ฉินอีฝานเอ่ยขึ้น

เฉินเกอเห็นว่าท่านฉินดูมั่นใจมากเช่นนั้น

จึงฟังตามที่เขาบอก พุ่งมัดไปตรงช่วงไหล่ของเขา

โครม!

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

ข้อมือของเฉินเกือถูกเขาบีบเอาไว้ หลังจากนั้นเขาก็ก้าวไป ทางด้านหน้า

หลังจากนั้นตัวของเขานั้นก็ลอยออกไปเหมือนกับเชือกว่าวที่ ขาดออกจากกันอย่างไรอย่างนั้น

กระแทกลงบนพื้นกระเบื้องของคฤหาสน์อย่างแรง เฉินเกอ สึกว่ากระดูกทั่วทั้งร่างกายของตัวเองนั้นได้แหลกละเอียดไปแล้ว

จะยืนก็ยังยืนขึ้นไม่ได้เลยเสียด้วยซ้ำ

“อา! เฉินเกอ!”

เมื่อซูเฉียงเวยเห็นว่าเฉินเกอลุกขึ้นมาไม่ได้นั้น จึงรีบวิ่งออก

ไปดูด้วยความกังวล
แล้วพยุงตัวเฉินเกอขึ้นมา

“หลานชาย เป็นอย่างไรบ้าง? ทำได้ดีใช่ไหมล่ะ?” ฉันอีฝานนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าประตู มองดูเฉินเกอแล้วหัวเราะ ออกมาเบาๆ

ส่วนเฉินเกอนั้นก็นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะมีทักษะดีขนาดนี้

แม้กระทั่ง ถ้าหากไม่ได้มากองอยู่ที่พื้น เฉินเกอก็ไม่รู้เลยว่าตัว เองลอยออกมาได้อย่างไร

เป็นการต่อยเขาหมัดหนึ่ง หลังจากนั้นตัวเองก็ลอยกลาง อากาศเสียอย่างนั้น

ตกลงมาอย่างโลกตรงหน้านั้นหมุนไปหมด

“คุณปู่ฉิน ทำไมออกแรงเยอะขนาดนี้ล่ะคะ!”

ชูเฉียงเวยเอ่ยออกมาด้วยความกังวล

“ไม่เป็นไรหรอก เขาอายุยังน้อย ทำงานฝึกฝนร่างกายมา ตั้งแต่เด็ก ร่างกายเขาไม่อ่อนแออย่างที่หลานเห็นหรอก แล้วอีก อย่างหลานชายแรงข้อมือนั้นนับว่าไม่เลวเลย เรียนรู้ทักษะนี้ ของปู่จะเหมาะมากเลยนะ!!

ฉันอีฝานเดินเข้าไป แล้วเตะไปยังเฉินเกอหนึ่งที่ “ยังไม่ลุก ขึ้นมาอีก! นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะสอนทักษะเหล่านี้ให้ หลาน! เพียงแค่ไม่ได้เป็นการเจอกับคนฝีมือดีๆ ทะเลาะกันปกติ หรือว่าใช้ในการทำให้ตัวเองเป็นอิสระหลุดพ้น ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก”

เฉินยุงแขนตัวเองขึ้นมา ทักษะนี้ นับว่าดุเดือดมากจริงๆ เขาพยักหลังจากนั้นสามวัน สอนเฉินเกอให้เป็นแล้วนั้น ท่านฉันก็ยังคงต้องไปอยู่ดี เดิมรั้งถึงอย่างไรอยู่ด้วยเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว ความรู้สึก

จากบางครั้งดูเสียสติ จานอกนั้นดีหมด

อย่างน้อยกับเขาและเฉียงไม่ได้มีปัญหาทางเฉียงเวยนั้นส่งออกไปด้วยเช่นกัน!

ไม่ว่าทำไมท่านฉันถึงได้หลีกเลี่ยงเรื่องราวเหล่านี้ แต่เขาไม่เฉินเกอเองได้

ถึงอย่างไรตอนจิตใจหลักของตัวเองนั้นยังคงอยู่กับเรื่อง สืบหาเรื่องของตระกูลฟางชัดเจน

วันนี้ เกอกับหวางเสี่ยวหัวมามหาวิทยาลัย และบังเอิญเจอกับจุนเหวินและฮุ่ยหมิ่นเข้าพอดี และผู้หญิงอีกสองสามคนนั้น พวกเขาทั้งห้าคนมาที่มหาวิทยาด้วย กัน

เพียงแต่ครั้งนี้ เฉินเกอไม่ได้เอ่ยทักทายหูฮียหมินอีก กลับเป็นเหมือนคนแปลกหน้าที่เดินจากกันออกไป “นาย….เฉินเกอ หยุดนะ!”

หูฮุ่ยหมินตะโกนเรียกออกมาด้วยความโมโห

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ