บทที่292 เรื่องเก่าๆตอนมัธยมต้น

ส่วนหลังจากที่เฉินเกอเดินมาทักทายกับเพื่อนๆ ที่เดินมาทักทาย ทีละคนๆ

ก็มองเห็นหวังเสว่แล้วเหมือนกัน

เขาเองก็ทำตัวไม่ถูกขึ้นมาเหมือนกัน

ไม่ผิด หวังเสวก็คือคนที่ตอนเฉินเกอเคยคบตอนเรียนมัธยม ต้น……..ไม่ใช่ จะพูดว่าคบไม่ได้ สรุปก็คือมีความสัมพันธ์ เหมือนกับคบกันนั่นแหละ

มันคลุมเครืออยู่พอสมควร

มันก็เพราะว่าหวังเสวนะ เฉินเกอเลยโดนหลิวหยางอันธพาล ของโรงเรียนหมายหัว

หลิวหยางชอบหวังเสว่ ดังนั้นก็เลยมาหาเรื่องเงินเกอ

เรื่องหลังจากนั้นก็เป็นเรื่องที่ทุกคนรู้กัน หวังเสวก็ไปคบกับ หลิวหยาง

เมื่อกี้ระหว่างตอนที่มาเฉินเกอยังคิดอยู่เลยว่าวันนี้หวังเสว คงอยู่ด้วย?

ถ้าเกิดว่ายังคงเจอเธออีก ก็คงอึดอัดน่าดู

เกลียด เกลียดจริงๆ
ลี่เสี้ยว เฉินเกอเพื่อเธอเลยทำขนาดนั้น สรุปคือสุดท้ายเธอก็ ไปอยู่กับศัตรูตัวฉกาจทั้งสองคน

ร้ายแรงถึงขนาดที่ว่าเสี้ยวยอมทิ้งการเรียนเพื่อตัวเอง

ดังนั้นเลยอึดอัด

เฉินเกอเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้อารมณ์แบบไหนเผชิญหน้ากับ

เธอ!

เพราะว่าก่อนเรื่องนั้นทั้งสองคนก็ไปได้ดี หลังจากเรื่องนั้น มาแล้วก็แปลก ก็ไม่เคยพูดกันอีกเลยแม้แต่คำเดียว พูด

แก้แค้นเธอ?

แต่พอมาคิดให้ละเอียดแล้วเธอจะคบกับใครมันก็เป็นทาง เลือกของเธอ เกี่ยวอะไรกับตัวเองด้วย?

บัญชีแค้นที่ต้องชำระของจริง คงจะต้องไปเรียกเก็บจากหลิว

หยาง

ทันใดนั้น เฉินเกอก็เลยเลือกที่จะไม่สนใจ

“เหอะๆ ใจร้ายจริงๆ เฉินเกอไม่ยอมมาทักเธอเลย แต่ว่าหวัง เสร่ เธอเห็นหรือเปล่า ตอนนี้เฉินเกอดูมีเสน่ห์ขึ้นนะ! แถมยัง แต่งตัวดูดีมากด้วย ! ดูแล้วก็หล่อดีเหมือนกันนะ!!

ผู้หญิงคนหนึ่งแอบหัวเราะแล้วพูดขึ้น

หวังเสวีสางผมเล็กน้อย ได้ยินคนแนชมเฉินเกอ ในใจของ เธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เหมือนกับว่ากําลังตบหน้าเธออย่างนั้นแหละ

ยังไงเฉินเกอก็เป็นคนที่เธอทิ้ง ตอนนี้เฉินเกอเปลี่ยนเป็นดีขึ้น

แน่นอนว่าในใจก็ต้องรู้สึกหงุดหงิด

“อืมๆ ก็หล่อดี!”

จากนั้นก็ตอบแบบขอไปทีไป หนึ่ง

“เฮ้ๆ คุณครูประจําชั้นกับคุณครูหยางมาแล้ว!!

ในตอนนี้ก็มีคนตะโกนขึ้น

รถคันหนึ่งหยุดลง จากด้านหลังรถมีคนอายุประมาณหกสิบก

ว่าๆคนหนึ่งลงมา

และก็เป็นคุณครูประจำชั้น คุณครูหวังจ่างกุ้ยพอดี ส่วนคนขับรถคือคนที่อายุ27ปี คุณครูที่ยังสาว มีความเป็น

ผู้ใหญ่ เซ็กซี่ มีเสน่ห์ เป็นคนที่สอนวิชาภาษาอังกฤษตอ นม.3ของเฉินเกอ คุณครูหยางเบอ

ตอนนั้นหยางเขอก็เพิ่งจะอายุ22ปี เพิ่งจะจบมหาลัย มาเป็น

ครูในชั้นปีขอเฉินเกอ

แต่ว่าก็เพราะว่าสวยและยังสาว ไม่นานก็สามารถเข้ากันกับ นักเรียนได้เหมือนกลุ่มเดียวกัน

เฉินเกอก็แค่เหลือบมองหยางเขอด้วยหางตา แต่ไม่มีความ

คิดที่จะทักทาย

แต่เป็นคุณครูหวัง
เฉินเกอวิ่งเหยาะๆไปหาแล้วพยุงให้เขาลงมาจากรถ

“เฉินเกอ เป็นนายเองเหรอ เด็กคนนี้ สองปีมานี้ทำไมถึงไม่มี

ข่าวคราวบ้างเลย?” คุณครูหวังพอได้เห็นเฉินเกอ หน้าก็เต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น

ทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ จับข้อศอกของเฉินเกอเอาแน่น แล้วพวก ขึ้นอย่างตื่นเต้น

บอกตามตรง ตอนนั้นคุณครูหวังดูแลตัวเองกับเสี้ยวดีมาก เกินไปด้วยซ้ำ

บุญคุณครั้งนั้นเงินเกอไม่เคยลืม

รีบอธิบาย

“เหอะๆ เฉินเกอมาได้ยังไงละเนี่ย? ดูท่าทางของนายตอนนี้ ได้งานอะไรทำแล้วล่ะ? แต่งตัวเสียดูดีเชียวนะ!”

ส่วนหยางเขอนั้น เวลาห่างกันตั้งหกปี ในตอนนี้ก็แค่เหลือบ มองเฉินเกอครั้งหนึ่ง

สีหน้าเต็มไปด้วยการเหยียดหยามและถากถาง

ส่วนเรื่องราวโดยละเอียด ก็เพราะว่าเสี้ยวเคยโต้แย้งเธอ หลังจากนั้นเธอก็เกลียดเฉินเกอกับเสี้ยวฝังใจ แน่นอนไม่ใช่ แค่เรื่องของเฉินเกอ แต่เพื่อนของศัตรูก็คือศัตรูเหมือนกันนี่

ใครใช้ให้เสี้ยวสนิทกับเฉินเกอล่ะ

ดังนั้นเรื่องยุ่งยากต่างๆ หลังจากนั้นก็พุ่งเข้าใส่เฉินเกอและเสียว เด็กจนๆของห้องกล้าที่จะเถียงกับตัวเอง?

นี่ก็คือเหตุผลว่าทำไมเงินเกือถึงมองเธอด้วยหางตา

เฉินเกอเหลือบมองเธอแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร

ในตอนนี้คุณครูหวังก็พูดขึ้น “เฉินเกอเธอเองก็โตแล้ว สามารถดื่มเหล้าได้แล้ว วันนี้ก็รับเอาเรื่องนี้มา แล้วก็มาดื่มเป็น เพื่อนครูสักแก้วดีไหม?”

“คุณครูหวัง รอ……

เฉินเกอกำลังจะพูด

“โอ้! มีเพื่อนนักเรียนมาเยอะขนาดนี้เชียว วันนี้ก็ถือว่าให้ เกียรติฉัน เฉินเชาจริงเลยนะ มาๆๆ ข้างบนฉันจัดเสร็จ เรียบร้อยแล้ว ทุกคนเข้าไปคุยในห้องรับรองกันดีกว่า? เฉินเซาพูดขึ้น

หลังจากนั้นก็มองเห็นคุณครูหวังกับหยางเขอ

เฉินเชาเดินยิ้มมาแล้วพูดขึ้น “คุณครูหวังคุณครูหยาง เข้าไป นั่งเถอะครับ หม? นายก็มาด้วยเหรอ? ดีเลย เข้าไปด้วยกัน ไหม?”

มองเห็นเฉินเกอเฉินเขาก็รู้สึกประหลาดใจ

แต่ก็แค่ทักทายไปตามประสา

“เสเส มานี่สิ ไม่เห็นเหรอว่าครูประจำชั้นของพวกเรามา แล้ว?”
ตอนนี้เงินเขาก็ทักหวังเลว่ขึ้นมา

เห็นว่าหวังเสวกำลังเดินมาก็โดนเฉินเซาจับมือเอาไว้

เพื่อนนักเรียนมัธยมต้นบางคนที่ไม่รู้เรื่องนี้ ตกใจกับเรื่องนี้กัน

มาก

พระเจ้า ที่แท้ตอนนี้หวังเสวก็คบอยู่กับเฉินเชาเหรอ?

เฉินเกอเองก็คิดไม่ถึง

ถ้าเกิดว่าอยู่ต่อไป ก็น่าอึดอัด

แต่ว่าตอนนี้คุณครูหวังก็ยังจับมือของตัวเองเอาไว้อยู่ ก็ไม่ สามารถที่จะไปไหนได้เหมือนกัน

ไปบอกกับคุณครูหวังสักคำ

เฉินเกอคิดในใจ

รอจนทุกคนมาจนถึงห้องรับรอง เพื่อนนักเรียนก็คุยกันทุก

เรื่อง

ส่วนใหญ่ก็พูดถึงชีวิตช่วงนี้ของตัวเอง

และในนี้ คนที่ไปได้สวยที่สุดแน่นอนว่าก็ต้องเป็นเนินเขา เขาไม่ทันเรียบจบมัธยมปลายก็ออกไปทำงาน ไปเรียนรถบัส กับคุณลุงอะไรสักอย่าง

ตอนนี้เหรอ ก็ยืมเงินของครอบครัวมาซื้อรถบัสเอาไว้สองคัน เริ่มทำกิจการเล็กๆเกี่ยวกับการขนส่ง
นับได้ว่าเป็นงานที่ดีที่สุด ในหมู่บ้านแล้ว ก็ไม่แปลกใจว่าทำไม หวังเสวีถึงเลือกที่จะคบกับเฉินเซา

“จุ๊ๆๆ เสว่าสว่คบกับพี่เขา ก็ถือได้ว่าสุขสบายเลยนะ เป็นเถ้า แก่เนี้ยแล้วสิเนี่ย ฮ่าๆ!”

“ก็ใช่นะสิ ก็เสวีเสวสวยขนาดนี้ ไม่แปลกใจที่โชคดี!”

เพื่อนนักเรียนพูดขึ้นอย่างอิจฉา

“ใช่สิเฉินเกอ ตอนนี้นายทำอะไรอยู่เหรอ?”

ตอนนี้เฉินเขาก็ละสายตาจ้องมาที่เฉินเกอ ตอนมัธยมต้นทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยกันเท่าไหร่นัก แต่ว่านะ เรื่องของเฉินเกือกับหวังเสวีเฉินเขาเองก็รู้

ที่ใครๆเขาบอกกันว่าแฟนเก่ากับแฟนใหม่มาเจอกันก็มักจะ อิจฉากัน เฉินเขาก็คือแบบนั้นแหละ

โดยเฉพาะที่เห็นเฉินเกอแต่งตัวดีมาก ดีกว่าตัวเองเสียอีก

ดังนั้นตอนนี้ ก็เลยถามแบบลองเชิง

คุณครูหวังก็มองมาทางเฉินเกอเหมือนกัน

“ตอนนี้ฉันเปิดกิจการเองนะ!”

เฉินเกอบอก

“พรุ่ด!”
“ฮ่าๆๆ พระเจ้า เฉินเกอมีกิจการเป็นของตัวเองแล้ว?

มีเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงคนหนึ่งหัวเราะออกมา ทำกิจการอะไรน่ะ คงไม่ได้ไปขายถุงเท้าอยู่ตามตลาดนัด กลางคืนหรอกนะ? ฮ่าๆๆ?”

“ฮ่าๆๆ จริงๆเลย คนอื่นมีกิจการนายก็มีกิจการ เฉินเกอ ไม่ใช่ว่าพวกเราว่านายหรอกนะ เป็นคนก็ต้องรู้ตัวเอง คนแบบ นาย หาที่สักที่แล้วทำงานก็พอแล้ว!”

คนที่พูดก็คือหยางเขอที่ในตอนนี้ก็พูดขึ้นตามน้ำของค่เย้ย หยันของทุกคน “ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกนายกับคนที่ชื่อเสี้ยวคนนี้ หรอกนะ ไม่ต้องมองคะแนนของพวกนายหรอก แต่แค่มาอยู่ใน สังคมก็อยู่ในจุดต่ำสุดแล้ว ทำไมนะเหรอ? เพราะว่าพวกนายทั้ง สองคนอยากได้คนรู้จักก็ไม่มีใครอยากได้ภูมิหลังของ ครอบครัวก็ไม่มี ได้ยินว่าเพื่อนนายเสี้ยวตอนนี้กำลังซ่อมรถ ให้คนอื่นอยู่นี่? เหอะๆ…….งานแบบนั้นมีอนาคตอะไรกัน ล่ะ?”

หยางเขอยิ้มเยาะเย้ย

“เปล่านะครับคุณครู ตอนนี้เสี้ยวกิจการใหญ่โตมาก ตอนนี้ เปิดบริษัทออโต้เทรดคอโปเรชั่นแล้ว ไม่กี่วันก่อนหน้าผมได้ยิน คนคุยกันอยู่!”

“ใช่ค่ะ หนูก็ได้ยินมาเหมือนกัน ได้รับผลประโยชน์ดีเลย ทำให้บริษัทดรีมเมอร์กรุ๊ปให้เงินลงทุนเลย!”
มีคนพูดขึ้น

หยางเขอได้ฟัง อยู่ๆก็รู้สึกว่าใบหน้าตัวเองนั้นไร้แสงไป แต่ว่า ก็ยังคงพูดต่อ “แล้วจะยังไง ก็ใช้คนแค่ไม่กี่คน คนอื่นเขาก็อาจ จะริบทุนคืนก็ได้ ยังไงก็คงต้องกลับไปซ่อมรถเหมือนเดิม!

“พอแล้วน่าๆ จริงเฉินเซา เธอไม่ได้บอกเสี้ยวว่าวันนี้มีนัด

รวมรุ่นเหรอ?”

คุณครูหวังเห็นว่าบรรยากาศมันน่าอึดอัดก็เลยรีบเปลี่ยน หัวข้อสนทนา

“อ้อๆ ไม่ครับ ผมไม่ได้ติดต่อเขา!!

เฉินเซาวางแก้วน้ำชา ตอบขึ้นแล้วหัวเราะแห้ง

“หนูติดต่อเขาไปแล้วค่ะ ตอนแรกวันนี้ไม่ได้เป็นแค่วันเกิดของ เฉินเชาคนเดียวนะคะ พวกเรายังมีเพื่อนนักเรียนอีกคนหนึ่งที่ เกิดวันนี้ด้วยเหมือนกัน!

ในตอนนี้ อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ