บทที่291 เพื่อนมัธยมต้น

“ลี่เสี่ยวหลง?”

หลังจากเห็นผู้หญิงคนนั้นเป็นเธอก็ยิ้มออกมาแล้วพูด

ลี่เสี่ยวหลิงก็นับเป็นเพื่อนอีกคนที่โตมาพร้อมกับกับเฉินเกอรี่ เสี้ยว ว่าไปแล้ว ยังเป็นน้องสาวร่วมเชื้อชาติของลี่เสี้ยวด้วยนะ

ก็แค่ว่าสภาพแวดล้อมของครอบครัวเสี่ยวหลังค่อนข้างดี พวกเขามีร้านขายของในหมู่บ้าน ทำกิจการเกี่ยวกับการขาย ขนมเค้ก ของหวานอะไรประมาณนั้นปกติแล้วเธอจะไปอาศัยอยู่ ในหมู่บ้านน้อยมากที่จะกลับบ้านแถม ในตอนนั้นเฉินเกอ เสี้ยว ทั้งสองคนเป็นแค่คนจนไม่มี อะไรเลยแต่งตัวก็ไม่ดี

เพราะฉะนั้นเสี่ยวหลงเลยเล่นกับเสี้ยวกับเฉินเกอไม่ค่อย บ่อยนะ

ต่อให้เป็นเพื่อนร่วมห้องกันสมัยเรียนอนุบาล แต่ก็ไม่ค่อยจะ คุยกัน สรุปก็คือไม่ได้สนิทกับทั้งสองคนมากยัง ไม่สู้หนูเชี่ยน ด้วยซ้ำ

ถ้าจะให้บอกว่าความสัมพันธ์กลับมาดีกัน นั่นก็คงจะเป็นตอนมัธยมต้นละมั้ง

เป็นความบังเอิญที่ไม่บังเอิญ หลังจากที่เรียนมัธยมต้น เสียว หลิงยังคงเรียนห้องเดียวกันกับ เสี้ยว เฉินเกอ

ตอนม.หนึ่งม.สองก็ยังไม่ค่อยจะคุยกับเฉินเกอรี่เสี้ยวเท่าไหร่ จนถึงม.สาม เกิดเรื่องขึ้นเรื่องหนึ่ง

ก็คือลี่เสี่ยวหลิงทะเลาะกับเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ทะเลาะกัน รุนแรงมาก

เสร็จแล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นก็เรียกพวกนักเลงที่อยู่ปีเดียวกันมา หาเรื่องเดือดร้อนให้เสี่ยวหลง ตอนที่เลิกเรียนมาดักทางเสี่ยวหลิงเอาไว้ ตั้งใจจะสั่งสอนเธอ

เสร็จแล้วลี่เสี้ยวกับเฉินเกอเห็นเข้าแล้วดึงลี่เสี่ยวหลิงเดินไป เฉินเกอก็ไม่ได้อะไร

กลับเป็นเสี้ยวที่มีเรื่องชกต่อยในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงดัง กระฉ่อนคนกลุ่มนั้นก็เลยไม่กล้าลงมือนับว่าครั้งนั้นเป็นการช่วยลี่เสี่ยวหลังแล้วกันตั้งแต่นั้นลี่เสี่ยวหลิงก็ดีกับเฉินเกอและเสี้ยวมากๆ จากนั้นก็ เปลี่ยนมาเป็นเพื่อนกัแอบซื้อบุหรี่ให้เสี้ยวอยู่บ่อยๆ แล้วก็เอาสปันจ์เค้กมาให้เงิน เกอกิน

จากนั้นตอนมัธยมปลายเธอนั้นไปสอบที่โรงเรียนมัธยมปลาย ซานจงนับว่าเป็นโรงเรียนระดับล่างสุดของทั้งเขตแล้ว

บวกกับตอนมัธยมปลายก็ไม่มีโทรศัพท์ แถมยังไม่ค่อยจะ

ติดต่อกัน ก็มีแค่ตอนปีใหม่ที่ทุกคนจะมารวมตัวพูดคุยกัน

“กลับมาตั้งแต่ตอนไหน ทำไมถึงไม่ส่งมาบอกฉันล่ะ!” ลี่เสี่ยวหลงถามขึ้นอย่างไม่พอใจ

“กลับมาหลายวันแล้ว แต่ว่าก็เที่ยวไปเรื่อยๆรอบๆเขตที่แหละ ฉันเองก็กำลังจะขอเบอร์โทรของเธอจากเสี้ยวอยู่พอดี!”เฉินเกอยิ้ม

นี่เป็นเรื่องจริง วันเกิดของตัวเองไหมล่ะ ก็มีแค่คนพวกนี้แหละ

“หึ นับว่านายยังไม่ลืมฉัน อ๋อใช่แล้ว นายไม่เห็นในกลุ่ม ม.ต้นของเราเหรอ? อ๋อๆ ฉันลืมไป เหมือนกลุ่มตอนม.ต้นฉันยัง ไม่ได้ลากนายเข้าไป วันนี้นะเป็นวันเกิดเฉินเขาที่อยู่ห้องเรา เขา ตั้งใจว่าพวกเพื่อนๆไม่ได้รวมตัวกันมาตั้งนานแล้ว อยากจะใช้ โอกาสวันเกิดนี้ ขอให้ทุกคนมารวมตัวกัน ไม่ใช่แค่เธอ ยังมีครู ที่ปรึกษาตอนมัธยมต้นของราอีก รวมถึงครูภาษาอังกฤษก็จะไป นายไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยไหมล่ะ?”

ลี่เสี่ยวหลิงบอก
“คุณครูหวังก็ไปเหรอ? ปีนี้เขาเกษียณแล้วนี่

ตอนแรกที่พูดถึงเฉินเชา เฉินเกอแทบจะลืมซื้อไปแล้ว แต่ว่าครูที่ปรึกษาหวังจ่างกุ้ย เฉินเกอยังคงจำได้เหมือนวัน แรก

เขาเป็นคุณครูที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา สอนวิชาภาษาจีน

ในเวลานั้นครอบครัวของเฉินเกอลำบาก ค่าหนังสือก็ไม่มี ปัญญาจ่าย สองครั้งเป็นคุณครูหวังที่ช่วยจ่ายให้ตัวเอง

ยังมีอีกครั้งที่ฝนตกหนัก ตัวขาเองไม่มีร่ม คุณครูหวังก็ปั่น จักรยานไปส่งตัวเองกลับบ้าน

ภาพพวกนี้ ยังคงจําได้อย่างชัดเจน

สองปีก่อนหน้านั้นตอนมหาวิทยาลัย ทุกครั้งที่พ่อแม่ส่งเงิน มาให้ เฉินเกอก็ใช้อย่างประหยัดแล้วเก็บเงินไว้ รอจนถึงปีใหม่ ต้องกลับบ้าน ไม่สนใจว่าจะแพงแค่ไหน ก็ซื้อของไปเยี่ยมคุณครู หวัง

ก็แค่สองปีมานี้ แม้แต่ค่าเรียนหนังสือของเฉินเกอยังเป็น ปัญหา ยากจนแร้นแค้น ไม่มีปัญญาไปแล้ว

“ได้ยินมาว่าปีที่แล้วคุณครูหวังป่วยหนัก? หายแล้วเหรอ?”เฉินเกอถามขึ้น

“หายตั้งนานแล้ว ไม่อย่างนั้นครั้งนี้จะมาร่วมงานวันเกิดของ เฉินเชาเหรอ!
เสี่ยวหลิงพูด “ไม่ต้องถามแล้ว รอพอนายไปแล้วได้เจอก็รู้ แล้ว! ตอนนั้นคุณครูหวังมองนายกับเสี้ยวเอาไว้ในแง่ดีมากนะ ถ้านายไป เขาจะต้องดีใจแน่ๆ! แถมวันนี้นัดรวมตัวกันตอนแปด โมงด้วย คุณครูหวังจะต้องไปแต่เช้าแน่ๆ อยากคุยกับพวกเรา เยอะ!”

“อ๋อๆ อย่างนั้นก็ดี แต่ว่าไปร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ฉันไม่มีเวลานะ สิ !” เฉินเกอพูดอย่างลำบากใจ

“หา? นายยุ่งอะไรเหรอ? ซี วางใจเถอะ ครั้งนี้เป็นเขาเลี้ยง สมมุติว่าต้องช่วยจ่าย ก็ยังมีฉันไม่ใช่เหรอ?”

ลี่เสี่ยวหลิงเหมือนกับจะมองความในใจของเฉินเกออก แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องเงินอยู่แล้ว

แต่ว่าเป็นเรื่องที่วันนี้เป็นวันเกิดของเฉินเกอ

แต่ว่าถ้าปฏิเสธไปแบบนี้เสี่ยวหลงก็คงไม่ว่าอะไร ประเด็น คือเธอบอกตัวเองแล้ว ถ้าเกิดตัวเองรู้แล้วไม่ไปก็รู้สึกผิดกับ คุณครูหวังอยู่เหมือนกัน

“เอาเถอะ วันนี้ฉันไม่มีเวลาจริงๆ ตอนแรกยังคิดจะชวนเธอ ไปฉลองวันเกิดฉันอยู่เลย!!

เฉินเกอว่า “ยังไงก็เป็นอย่างนี้แล้ว อย่างนั้นฉันก็ไปเจอไปคุย กับคุณครูหวัง เสร็จแล้วฉันค่อยกลับมาก็ได้!?”

“หา? นายจะเลี้ยงวันเกิดเหรอ? อย่างนี้ก็แย่น่ะสิ ก็ได้ ฉันว่า อย่างนี้ก็ดี พวกเราไปด้วยกัน ไปทักทายพวกคุณครูหวังคุยกันเสร็จแล้วพวกเราก็ค่อยกลับด้วยกัน แล้วค่อยไปฉลองวันเกิดให้ นาย แล้วเลี้ยวล่ะ นายบอกเขาหรือยัง?”

เสี่ยวหลงถามขึ้นอย่างเอาเรื่อง

“บอกไปแล้ว แต่ว่าเขาจะมาตอนเกือบเที่ยง เขาเพิ่งจะเริ่มเปิด กิจการ ยังไม่ทันจะได้เปิดรับสมัครพนักงานเลย มีเรื่องเยอะแยะ!”เฉินเกอบอก

“โอเค นี่ แต่เดี๋ยวนี้ลี่เสี้ยวเก๋งสุดๆไปเลยนะ แต่ก่อนพ่อฉัน ดูถูกครอบครัวของเขา กลายเป็นว่าเมื่อวานนี้เอง พ่อฉันยังหา ของขวัญเอาไปส่งให้พวกเขาอยู่เลย!

ลี่เสี่ยวหลิงพูดอย่างอิจฉา

เงินเกอไม่ตอบ ทำแค่พยักหน้า

หลังจากตกลงกันได้แล้ว ดูเวลาก็ใกล้จะแปดโมงแล้ว เฉินเกอกับเสี่ยวหลิงก็รีบไปร้านอาหารในเมือง

ที่เฉินเกอตรงนี้คือหมู่บ้านในเมืองไปถนนสายหลักในเมือง ไม่ได้ไกลมากนัก

ทั้งสองคนเดินไป

เวลานี้ หน้าร้านอาหารที่มีเพื่อนที่เรียนมัธยมต้นมาถึงจำนวน ไม่น้อยแล้ว

มีการจับคู่คุยกันสองคนหรือเป็นกลุ่มหลายคนกำลังพูดคุยกัน
งานรวมตัวเพื่อนๆก็เป็นแบบนี้ พอเจอกันก็มีความสนิทสนมที่ ไม่สามารถบรรยายออกมาได้

คุยเกี่ยวกับเรื่องราวในตอนนี้ พูดถึงความทรงจําในอดีต

“ดูเร็วเสี่ยวหลิงมาแล้ว!! มีนักเรียนมาที่เฉินเกอกับเสี่ยวหลง

“เอ๊ะ? นั่นเป็นเฉินเกอใช่หรือเปล่า? โอ้โห วันนี้เฉินเกอกมา ด้วยเหรอเนี่ย?”

“ฮ่าๆๆๆ นั่นน่ะสิ ฉันก็นึกว่าเป็นเกอหายตัวไปแล้วเสียอีก คิด ไม่ถึงว่างานรวมรุ่นวันนี้จะได้เจอเขา!”

“เห้อ ฉันได้ยินคนพูดว่าในมหาวิทยาลัยชีวิตเฉินเกอไม่ค่อย เป็นไปตามที่หวังเท่าไหร่ แม้แต่ค่าเทอมยังไม่มีเงินจ่ายเลย! ใคร มาบอกฉันแล้วนะ บอกว่ามีครั้งนึงไปกินข้าวกับเพื่อนที่ดินหลิง ไปเจอเฉินเกอนั่งล้างจานอยู่ที่หลังครัวโน่นแหละ! ไม่กล้าแม้แต่ จะทักเขาด้วยซ้ำ!”

“เหอะๆ ก็ไม่มีเงินนี่ ไม่ว่างานอะไรก็ต้องทำแล้ว!” กลุ่มคนมองมาที่เฉินเกอ หัวเราะแล้วพูดคุยกัน

หนึ่งในนั้นยังมีผู้หญิงที่ดูสวยโดดเด่นมากกว่าคนอื่นกำลังพูด คุยอยู่กับพวกสาวๆอยู่ด้วยพอเห็นว่ามีคนพูดถึงเฉินเกอ

ร่างบางก็เธอก็สั่นไปเล็กน้อย จากนั้นใบหน้าของเธอแดงระเรือแล้วหันไปมองทางเฉินเกอ

“ฮิๆ หวังเสว่ แต่ก่อนเธอกับเฉินเกอเคยคบกันไม่ใช่เหรอ? ฉันจําได้ว่าพวกเธอเคยคบกัน!”

มีผู้หญิงเอามือปิดปากแล้วหัวเราะออกมา

“อย่าพูดมั่วๆนะ ฉันเคยคบกับใครตั้งแต่ไหน?” หน้าของ หวังเสว่แดงขึ้นกว่าเดิมแล้ว

“แน่นอนว่าเคยคบ ฉันจำได้ว่าพวกเธอเขียนจดหมายหากัน

บ่อยๆ แถมเธอยังสนิทกับเฉินเกออีกด้วย!”

มีผู้หญิงพูดขึ้นอีก

“ไม่มี!” หวังเสว่พูดขึ้นเสียงเบา

“อย่าปฏิเสธเลยน่า เธอลืมแล้วเหรอ เรื่องที่เสี้ยวแทงคน ตอนนั้น ไม่ใช่เพราะว่า……เหอะๆ ไม่พูดแล้วไม่พูดแล้ว!”

ผู้หญิงคนนั้นเหมือนพูดเรื่องไม่ดีออกมา เสร็จแล้วก็รู้ตัวได้ โดยเร็วแล้วแลบลิ้นออกมาอย่างทำตัวไม่ถูก

หวังเสวก็ไม่ได้ว่าอะไร

“จริงหวังเสว่ ตอนนี้เธอกับผู้ชายที่ชื่อเงินเกอคนนั้นยังคบ กันอยู่ไหม?”

ก็ยังมีผู้หญิงถามขึ้น

“ไม่ได้คบกันมาตั้งนานแล้ว…… หวังเสพูดขึ้นหน้าแดง
หลังจากนั้น ก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ หวังเสวก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วมองไปทางเฉินเกอที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบจะหกปีแล้ว……