บทที่286 เฉินเกอนายพูดความจริงกับฉันได้ไหม

ที่เฉินเกอยืนขึ้นมาในตอนนี้

ก็เพราะว่าไม่ต้องการให้หยูเฉียงกับหลินเยวทำอย่างกับตัว เองเป็นไอ้ซื่อบื่ออีกแล้ว

อีกอย่างเมื่ออยู่ๆเฉินเกอก็นึกออกว่าผู้จัดการหวางที่อยู่ตรง หน้าคนนี้ก็คือหวังเป่า

ก็วันเกิดวันนั้นของหลินยี คนที่รับผิดชอบจัดงานเลี้ยงวัน เกิดของหลินยี คือหวังเป่า

วันนี้ตัวเขาเองก็โดนเฉินหลินบังคับไม่จบไม่สิ้น ดังนั้นกับหวัง เปาก็แค่พูดคุยกันไม่กี่ประโยค

พอจะมีความจําหลงเหลือบ้าง แต่ไม่ได้สนิทสนม

ส่วนตอนนี้ เพราะว่าตัวเองสมถะไม่ชอบเป็นจุดสนใจ ทำให้ หลินเยวกับหยูเฉียงทําตัววางอำนาจ

เหอๆ ถ้าเกิดว่าเป็นเพื่อนของตัวเองก็คงแล้วๆกันไป แต่ว่าทั้ง สองคนนี้ไม่ใช่นี่

แล้วทำไมตัวเขาจะต้องทำตัวนิ่งๆต่อ แล้วมองทั้งสองคนทำตัว วางอ่านาจแล้วทําร้ายคนของตัวเองกัน

“เฉิน….. คุณชายเฉิน เป็น…..เป็นคุณ”

ส่วนหวังเป่าที่กำลังเตรียมตัวจะโดนชกแล้ว ในตอนนี้มองเห็นใบหน้าของเฉินเกอชัดเจน ในใจของหวังเปาก็รู้สึกทราบซึ้ง ใจ

เมื่อกี้ ตัวเอง โกรธที่ลูกสาวโดนตบ ความสนใจทั้งหมดก็เลย รวบรวมอยู่ที่หลินเยวกับหยูเฉียง ส่วนคนอื่นๆ หวังเป่าไม่ได้ มองเลยแม้แต่น้อย

ส่วนตอนนี้นะเหรอ คุณชายเฉินกลับมาอยู่นี่

เซีย ทีนี้ก็ค่อยเข้าท่าหน่อย

หวังเป่ายังสงสัย ทำไมถึงไม่เคยได้ยินชื่อหมูเต๋อไห่มีชื่อเสียง มีอำนาจมากขนาดนั้น

ที่แท้แขกกิตติมศักดิ์ที่บอก ก็คือคุณชายเฉิน

ส่วนประธานหลี่คงไม่อยากจะเปิดเผยสถานะของคุณชายเฉิน ดังนั้นก็เลยไม่ได้แจ้งกับผู้จัดการหวางก็เลยทำให้พนักงานใน ตอนนี้เข้าใจผิด

“อืมๆ ผมมาเที่ยว!”

เฉินเกอยิ้มเจื่อนๆแล้วพยักหน้า

ส่วนพวกหนูเชี่ยนก็นิ่งงันกันไปทุกครแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน? เขารู้จักเฉินเกอ?

“หึ พวกแกสองคนพูดจบหรือยัง? ฉันไม่สนว่าเป็นใคร แกตบ

ฉัน ฉันก็จะตบแก!”

หลินเยวพูดในขณะที่ยังอยู่ในอารมณ์โกรธจัด
เพียะ!

แค่เดินมาหา ก็โดนหวังเป่าตบเข้าไปจนล้มลงไปกองอยู่บน

พื้น

“ตบอีกสิ!”

ตอนนี้มีคุณชายเงินช่วยหนุนหลัง แน่นอนว่าหวังเป่าไม่สนใจ

อะไรทั้งสิ้น

แน่นอน ก่อนที่จะลงมือตัวเองก็มองตาของคุณชายเฉิน คุณ ชายเฉินหลบตาของตัวเอง นั่นก็หมายความว่า คุณชายเฉิน สนับสนุน

พนักงานนั้นก็ร้อนรนจนแทบแย่แล้ว

หวังเปาเดินมาหาเฉินเกอด้วยท่าทางเกรงใจ “คุณชายเฉิน ถ้ารู้ว่าคุณจะมาตั้งแต่แรก แค่บอกผู้ดูแลข้างหน้าก็ได้แล้วครับ ทำให้คุณชายต้องมาเสียแรงลำบากขนาดนี้อีก โทรหาประธาน หลี่!”

“ไม่เป็นไรครับ ก็มาแบบกะทันหันเหมือนกัน ผมเห็นว่าพวก เธอเข้าไปไม่ได้ ผมเองก็ไม่อยากจะยืนตากแดด ก็เลยหาคนให้ พาพวกเขาเข้ามา” เฉินเกอก็พูดเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

“อะไร? เฉินเกอ คนที่ทำให้พวกเราเข้ามาได้คือนาย?” หวูเชี่ยนไม่อยากจะเชื่อ

หัวใจของหวางหมินก็เต้นตึกๆตักๆเหมือนกัน
พูดว่าไม่เชื่อ

แต่ว่าในตอนนี้คำพูดที่เฉินเกอกับผู้จัดการหวังเปาคุยกันก็ สามารถเข้าใจได้บ้างแล้ว ดูเหมือนเส้นสายของเฉินเกอเองก็ หนาแน่นอยู่เหมือนกัน

อีกอย่างหวังเป่าที่ทําตัวกร่างๆ คนนี้เรียกเขาว่าคุณชายเฉิน

แถมยังทำตัวเกรงใจขนาดนี้?

สายตาของเหล่าหญิงสาวที่มองเฉินเกอเปลี่ยนไป

ตอนแรกเริ่มไม่มีใครสนใจในตัวเขาสักคน สุดท้ายคนที่พา คนเข้ามาจริงๆ คือเขา ?

คิดไปคิดมาก็จริง คนที่หยูเฉียงติดต่อคือรองผู้จัดการหว่าง จะเป็นผู้จัดการที่เป็นคนมาจัดการให้ทุกๆคนได้ยังไง?

“คุณชายเฉิน…….” หวังเปาดูท่าทางมีอะไรอยากจะพูดกับเฉิน

เกอ

“อือๆ คุณไปรอผมที่ห้องทำงานสักครู่อีกเดี๋ยวผมจะตามคุณ

ไป! ผู้จัดการหวาง! ” เฉินเกอพูดตัดบท

“ครับ ครับๆ คุณชายเฉิน!”

หวังเป่าพูดจบ ก็เดินนำคนพวกนั้นออกไป

เฉินเกอรู้ว่าหวังเป่าอยากจะพูดอะไร

แล้วก็รู้แล้วว่าทำไมวันนี้สถานที่ท่องเที่ยวน้ำพุร้อนถึงได้ อลังการแบบนี้
พรุ่งนี้มีงานใหญ่?

แน่นอนว่าคงจะเป็นหลี่เฉินกั๋วที่ส่งตัวหวังเป่าให้มาจัดงานวัน เกิดให้ตัวเองนั่นแหละ? เงินเกออยากจะขอคำยืนยันกับหวังเป่าก็คือเรื่องนี้

แต่ว่าเรื่องพวกนี้ ชัดเจนว่าไม่ค่อยจะสะดวกที่จะต้องคุยต่อ

หน้าพวกหนูเชี่ยน

ในตอนนี้เฉินเกอแค่เหลือบมองหลินเยวกับหยูเฉียงที่ดู สะบักสะบอม แล้วก็เตรียมตัวจะออกไป

“เฉินเกอ! นายอย่าเพิ่งไป นายต้องบอกมาให้ชัดเจน!!

หวูเชี่ยนพูดขึ้นอย่างรีบร้อน

รีบร้อนขนาดที่ว่าหน้าแทบจะไร้สี

จริงๆ ก็ไม่ต่างอะไรจากความคิดในใจของพวกนั้นเท่าไหร่ ก็ คือบนโลกใบนี้ใครๆก็สามารถมีเงินได้ ใครๆก็สามารถทำให้ คนอื่นประหลาดใจได้

ต่อให้เป็นแค่หมาตัวหนึ่งก็เถอะ!

แต่ว่า ตัวหนึ่งที่ไม่มีทางก็คือเฉินเกอ

ถ้าเกิดเป็นเงินเกอ ในใจของหนูเชี่ยนก็รู้สึกรับไม่ได้เหมือน กับมีแมวคอยข่วน ทำไมเฉินแกที่ตัวเองดูถูกถึงได้รู้จักกับคน

ใหญ่คนโต

ทำไมคนที่มีอำนาจใหญ่โตถึงได้เรียกเขาว่าคุณชายเฉิน
เขาไม่ได้เป็นแค่คนจนขี้แพ้คนหนึ่งหรือไง?

ทำไม? ทำไมกันล่ะ?

หรือว่าเฉินเกอเปลี่ยนไปเป็นเก่จกาจแล้วจริงๆ?

ภายในใจของหวูเชี่ยนรู้สึกไม่ดีมากๆ

“เธออยากให้ฉันพูดอะไร?”

เฉินเกอพูดขึ้นเบาๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเห็นแก่หน้าอากงหนู เธอคิดว่าฉันจะมาเที่ยว เป็นเพื่อนเธออย่างนั้นเหรอ?

“นายพูดให้ชัดเจนนะ ทำไมคนนั้นถึงเรียกนายว่าคุณชายเฉิน แถมยังทําท่าทางกลัวนายมากๆ นายมีความสัมพันธ์แบบไหน กับเขา?”

หวูเชี่ยนถามขึ้น

“อะไรที่ไม่ควรจะถามก็ไม่ควรถาม พวกเธอก็เที่ยวๆที่นี่ให้ ครบ วางใจเถอะ ไม่มีใครไล่พวกเธอ!!

เฉินเกอพูด

พูดก็หมุนตัวจะออกไป

แต่ตอนที่เดินผ่านตัวของหวางหมุนไป หวางหมุนก็มองเฉินเก

อด้วยสายตาสับสน

เขามีอำนาจมากขนาดนี้เชียว
มองไม่ออกเลยจริงๆ

ความรู้สึกภายในใจของหวางหมุนไม่ต่างไปจากหมูเซียนเท่า ไหร่ แถมอาจจะหนักกว่าหนูเชี่ยนด้วยซ้ำ ก็รู้สึกว่าแก้มของตัว เองนั้นร้อนผ่าวๆ

แถมตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ตกลงว่าเฉินเกอมีภูมิหลัง

แบบไหนกันแน่?

“ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ จะเป็นไอ้ขี้แพ้ที่พาพวกเราเข้ามาได้ยัง ไง เป็นพี่เฉียง ต้องเป็นพี่เฉียงถึงจะถูก!

หลินเยว่ตะโกน

หยูเฉียงกัดปาก แล้วรีบโทรศัพท์หาพ่อของตัวเองเพื่อยืนยัน ผลลัพธ์ของการโ?รไปขอคำยืนยันก็คือ รองผู้จัดการหวางยัง ไม่ได้บอกรายละเอียดที่ชัดเจนกับพ่อเขาเลย

ให้ตายเถอะ ตกลงเฉินเกอเป็นใครกัน?”

ส่วนหวูเชี่ยนก็ไม่มีอารมณ์สนใจจะคุยกับใครทั้งนั้น แล้วยัง ตามไปทางเดียวกันกับที่เฉินเกอไปอีก

แต่ตอนนี้เฉินเกอได้ไปถึงห้องทำงานของหวังเป่าแล้ว

หวังเป่ารออยู่ที่นี่ตั้งนานแล้ว

“ผู้จัดการหวาง จุดชมวิวกำลังจัดงานอะไรเหรอครับ?”

เฉินเกอเดินไป นั่งลงบนเก้าอี้ของหัวหน้า ท่าทางดู เหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด
หวังเป่ารีบส่งแก้วน้ำไปให้ “หา? คุณชายเฉิน นี่คุณไม่รู้เหรอ ครับ? พรุ่งนี้ก็คือวันเกิดของคุณไงครับ ประธานหล่ำสั่งให้ผมจัด ขึ้นมา!”

“ถึงอย่างนั้นก็ไม่จําเป็นต้องทำให้มันเอ็กเล็กขนาดนี้!”

เฉินเกอหัวเราะแห้งๆ

จัดขึ้นก็เพราะตัวเองจริงๆด้วย

เฉินเกอก็เข้าใจหลี่เจิ้นถั่วที่คิดว่าวันเกิดของตัวเขาไม่ควรที่จะ เงียบเหงาเกินไป

แต่ว่า ในครั้งนี้ตัวเองก็ชวนมาแค่พวกเขายี่สิบกว่าคนเท่านั้น แค่มากินข้าวด้วยกันสักมื้อก็ดีแล้ว มีตรงไหนที่ไม่เหมือนกันบ้าง

แต่ว่าก็ตกแต่งไปแล้ว เฉินเกอก็เลยไม่ได้พูดอะไรอีก

เขามาหาหวังเปาที่นี่ก็เพราะว่าแค่อยากจะมารับแอร์เท่านั้น อยากจะพักผ่อน

แบกกระเป๋าเป้เยอะขนาดนั้น ยังไงก็ต้องเหนื่อย ส่วนหวังเปาก็กำลังรับใช้อยู่ด้านข้าง คุณชายเฉินไม่พูดอะไร เขาเองก็ไม่พูด

ปัง!

อยู่ๆ ในเวลานี้ ประตูห้องก็โดนผลักให้เปิดออกอย่างแรง

“เฉินเกอ ฉันก็แค่อยากให้นายพูดความจริงกับฉัน นาย หลอกฉันไปทำไม? นายรีบบอกมา ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้น?
เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง แน่นอนว่าต้องเป็นหนูเชี่ยนที่ตามมา เมื่อกี้ที่หน้าต่างด้านนอกหวูเซียนเห็นได้อย่างชัดเจน

เฉินเกอนั่งอยู่บนเก้าอี้ของหัวหน้าด้วยท่าทางหยิ่งผยอง ส่วน ผู้ใหญ่คนนั้นก็ยืนอยู่ข้างๆ

แม่งเอ้ย หวูเซียนร้อนใจจนแทบกระอักเลือดแล้ว!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ