บทที่264 เจอเพื่อนเก่า

อย่างที่คาดไว้ไม่ผิด ทันทีที่ประตูเปิดออก และตอนที่หญิงสาวกับ ผู้ช่วยสาวเดินเข้ามาพร้อมกัน

ในที่สุดเฉินเกอ เห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน

“หลิวย่าหนาน? ใช่คุณจริง ๆด้วย! ”

หลิวย่าหนาน เพื่อนสมัยเรียนมัธยมตอนต้นของเฉินเกอ และก็ เป็นลูกสาวของผู้อำนวยการโรงเรียนสมัยเรียนมัธยมตอนต้น ของเฉินเกอ และตอนนั้นที่เรียนกับเฉินเกอและเสี้ยวผลการ เรียนของพวกเขาดีมาก

และยังเคยเข้าร่วมการแข่งขันบางอย่างภายนอกโรงเรียน ด้วยกัน

ความสัมพันธ์ในตอนนั้น ถือว่าค่อนข้างดี

แต่หลังจากนั้น หลังจากที่ทั้งสองคนสอบเข้าโรงเรียนมัธยม ปลายเสี้ยนอีจง ก็ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันอีก

ในตอนแรก เพื่อนร่วมชั้นใหม่หลายคนที่ยังไม่รู้จักกัน หลิวย่า หนานยังชวนเฉินเกอไปทานข้าวที่โรงอาหารพร้อมกันอยู่เลย และหลังจากเลิกเรียนก็ยังมาหาเฉินเกอ และพูดคุย เกี่ยวกับ สถานการณ์ของพวกเขา

แต่หลังจากผ่านไปไม่กี่วัน หลิวย่าหนานก็ไปทานข้าวกับเพื่อนร่วมห้องของเธอ และความถี่ที่มาหาเงินเกอพูดคุยกันก็น้อยลง

ไปเรื่อย ๆ

และต่อมาก็กลายเป็นหนึ่งสัปดาห์เจอกันหนึ่งครั้ง และยัง ทักทายกันในตอนต้นเทอมอยู่

แต่หลังจากนั้น เมื่อเขาเห็นเฉินเกอกราวกับเป็นเพียงแค่

อากาศเท่านั้น ไม่สนใจเขาโดยตรงเลย

จนมาถึงช่วงมัธยมตอนปลาย หลวฆ่าหนานกับเฉินเกอ กลายเป็นเหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน

ต่อมาพวกเขาก็สอบเข้ามหาวิทยาลัย หลิวย่าหนานไปต่อที่ มหาวิทยาลัยที่เยี่ยนจิง ส่วนเฉินเกอก็อยู่ต่อที่จีนหลัง

จะว่าไป ก็ไม่ได้เจอกันประมาณสามปีแล้ว

ไม่คิดว่าหลิวย่าหนานจะพัฒนาได้ดีมาก และกลายเป็น

หัวหน้าแล้ว

“เฉินเกอ? เป็นคุณเองหรอ? ”

เมื่อหลิวย่าหนานเห็นเฉินเกอ ก็ตกตะลึงเช่นกัน

นั่นสิ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีแล้ว แต่ช่วงสมัยเรียนมัธยมตอน ปลาย การเปลี่ยนแปลงที่ลึกซึ้งของเขากับเฉินเกอจากเพื่อนที่ดี มากกลายมาเป็นคนแปลกหน้าแบบนี้ ในใจของหลิวย่าหนาน เข้าใจดีที่สุด

ดังนั้นจู่ ๆ มาเจอกันกะทันหันแบบนี้ ก็รู้สึกอับอายและตกตะลึง
“ฉันเพิ่งสำเร็จการเข้างานเมื่อกี้นี้ และเตรียมตัวจะมาทำงานที่

เฉินเกอยิ้ม

“ออออ ก็ว่าอยู่! ” หลวฆ่าหนานยิ้มเบาๆ และมองดูสำเนา เอกสารของเฉินเกอกับหยางหมินเฉ

“ย่าหนานคุณสุดยอดจริง ๆเลย กลายเป็นหัวหน้าแล้ว! “เฉิน เกอกล่าวอย่างชื่นชม หลังจากที่มองตำแหน่งป้ายที่อยู่ตรง หน้าอกของหลิวย่าหนาน

“อืมๆ ขอบคุณ แต่ว่าต่อไปคุณมาทำงานที่นี่ อย่าเรียกฉันว่า ย่าหนาน หรือคุณสามารถเรียกฉันว่าหัวหน้าหลิวก็ได้! ”

หลิวย่าหนานกล่าวราวกับว่าหลีกเลี่ยงอันตราย

“อืม! ”

เฉินเกอพยักหน้า

“ผู้ช่วยหลี่! “หลิวย่าหนานปิดข้อมูลแล้วพูดว่า “อันที่จริง กลุ่ม ของเราเป็นกลุ่มใหม่ที่เพิ่งตั้งขึ้นมา และขาดพนักงานสองคนจริง ๆ แต่ตอนนี้ กลุ่มของเราเตรียมเน้นคุณภาพมากกว่าปริมาณ ดัง นั้น ในพวกเขาสองคน ฉันเอาแค่คนเดียวเท่านั้น! ”

หลิวย่าหนานกล่าว

ในขณะนี้ สีหน้าของหยางหมินเฉวเต็มไปด้วยความกังวล

ในเมื่อเฉินเกอกับหลิวย่าหนานพวกเขาสองคนรู้จักกันแน่นอนว่าหลิวย่าหนานต้องเลือกเฉินเกอไม่เลือกตัวเธออย่าง แน่นอน

เฮ้อ ทำไมถึงได้โชคร้ายขนาดนี้!

แต่ว่า หลังจากที่หลิวย่าหนานมองไปที่เฉินเกอจางๆ แล้วเขาก็ กวาดสายตากลับมาและมองมาที่หยางหมิ่นเฉ

“หยางหมินเฉว่ กลุ่มของเราตอนนี้ขาดพนักงานหญิงคนหนึ่ง พอดี ดังนั้นก็คุณละกัน!

“ส่วนคุณเฉินเกอ……

หลิวย่าหนานมองไปที่เฉินเกอและกล่าว”ฉันรู้ว่าแผนกบริการ หลังของเราขาดคนคนหนึ่ง คุณไปที่นั่นเถอะ และรับผิดชอบ รวบรวมเอกสารต่าง ๆ ให้กับแต่ละกลุ่ม

เฉินเกอยังไม่ได้พูดอะไร

ผู้ช่วยสาวก็พูดขึ้น” “แต่ว่าหัวหน้าหลิว เฉินเกอเขาจบการ ศึกษาจากมหาวิทยาลัยจินหลิง…….

“ฉันรู้ แต่ฉันก็ไม่มีวิธี ตอนนี้ก็แบบนี้ก่อน แล้วเฉินเกอคุณเห็น ด้วยหรือเปล่า ถ้าคุณตกลง ฉันจะย้ายคุณไปที่นั่นก่อน รอให้การ ทำงานของคุณมีผลงานที่โดดเด่น ฉันสามารถยื่นคำร้องขอต่อ ฝ่ายบริหาร แล้วค่อยย้ายคุณกลับมาที่แผนกของเราเป็น อย่างไร? ”

หลิวย่าหนานยิ้มอย่างไม่ตั้งใจและกล่าว
เพราะอะไรนั้นหรอ

ก็คือไม่ให้ความสนใจไง เพราะว่าตอนที่เรียนมัธยมตอน ปลาย จากที่หลิวย่าหนานค่อยๆเติบโตขึ้นทีละก้าว เขาก็รู้สึกว่า อยู่กับเฉินเกอทำให้เขาอับอายขายหน้ามาก

เพราะว่าเขาเป็นที่รู้จักกันว่าเป็นคนที่ยากจนมากที่สุด

ความอับอาย ผู้หญิงส่วนใหญ่ต่างก็พัฒนาจากตอนนั้นไปถึง

ขั้นหนึ่ง

และรอจนถึงมหาวิทยาลัย ก็ถึงจุดสูงสุด

“ได้! ”

เฉินเกอพยักหน้า มันไม่สำคัญว่าเขาจะได้ไปที่ไหน เพียงแต่ ความเฉยชาที่หลิวย่าหนานมีต่อเพื่อนร่วมชั้นเก่าในตอนนี้ ทำให้ เฉินเกอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ก็เป็นไปตามเช่นนี้ และหลังจากที่เสร็จสิ้นขั้นตอนการเข้างาน

เฉินเกอกับหยางหมิ่นเฉวต่างก็แยกย้ายไปปฏิบัติหน้าที่

พื้นที่สำนักงานของเฉินเกออยู่ที่มุมหนึ่งของล็อบบี้ เขาจัดการ แฟ้ม และเอกสารแจกจ่ายวัสดุของสิ่งของบางอย่าง

แบบนี้กำลังดีและถูกแล้ว ที่ข้อมูลบางอย่างถูกส่งผ่านมือของ ตัวเอง และแบบนี้ก็สะดวกต่อการตรวจสอบอีกด้วย

จากนั้น ตอนที่เฉินเกอกำลังล้างมือ ในช่วงที่เข้าห้องน้ำอยู่ จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์ดังมาจากทางห้องน้ำหญิงอย่างคลุมเครือ

“สองสามวันนี้คุณก็รีบหาเวลามาสัมภาษณ์เถอะ ให้ไว้เลย ตำแหน่งงานฉันได้เก็บไว้ให้คุณแล้ว คุณฝันหวานอย่างมีความ สุขได้เลย! ”

เป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง

“คุณพูดอะไรนะ? ไม่ใช่ว่าไม่มีตำแหน่งแล้วหรอ? เฮ้อ ตอน แรกไม่มีแล้วจริง ๆ น้องภรรยาคนหนึ่งของผู้นำเราจะมา แต่ไม่รู้ ว่าเกิดอะไรขึ้น ครั้งนี้น้องภรรยาของเขาไม่ได้มา แต่กลับมีเพื่อน ร่วมชั้นสมัยมัธยมตอนต้นของฉันคนหนึ่งมา เหอะๆ เขาหรือ ฐานะครอบครัวเป็นอย่างไรฉันรู้ดี หาตำแหน่งอะไรก็ได้ให้เขาก็ พอแล้ว ดังนั้นฉันจึงคิดวิธีนี้ขึ้นมาทันที และย้ายเขาไปที่แผนก การบริการหลังแล้ว และเขาก็ตอบตกลงอย่างมีความสุข ดังนั้น คณต้องรีบแล้วนะ ชักช้าไม่รอนะ!

เฉินเกอที่กำลังฟังอยู่

ตอนนี้สีหน้าของเขาซีดเล็กน้อย

เสียงนี้ ไม่ใช่หลิวย่าหนานยังจะเป็นเสียงใคร

ที่แท้ เมื่อกี้เธอกำลังใช้กลอุบายกับเขาจริง ๆ

เฉินเกอยังครุ่นคิดอยู่ในใจ เมื่อผู้ช่วยสาวคนนั้นทำไมถึงตก ตะลึงขนาดนั้นและเป็นเพราะอะไร

ที่แท้ก็เพราะหลิวย่าหนานกำลังจัดเตรียมรับคนของเขาเข้ามา
และก็เป็นน้องภรรยาของผู้นำอะไรสักอย่างอีกด้วย

ดูเหมือนว่าบริษัทการลงทุนที่ก่อตั้งขึ้นใหม่นี้จะยุ่งเหยิงมาก เงินเกอยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเข้ามาเป็นสายลับในครั้งนี้ เขาได้รับรู้ อะไรมากมาย

ในเมื่อหลิวย่าหนานไม่ได้ให้ความสำคัญกับมิตรภาพ และถ้า

ถึงเวลา เฉินเกอก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าเธอเลยสักนิด ในขณะนี้ เฉินเกอได้จดจำเรื่องนี้ไว้ในใจ แล้วเขาก็กลับไป

ทํางานต่อ

งานทั้งวันของเขาค่อนข้างที่จะว่างและน่าเบื่อ

ไม่นาน ก็ถึงเวลาตอนเย็นที่เลิกงาน

เดิมที ในระหว่างวันของวันนี้หยางหมิ่นเฉวได้นัดกับเขาไว้ว่า หลังเลิกงานไปทานอาหารมื้อเย็นด้วยกัน

อาจเป็นเพราะหยางหมิ่นเฉวรู้สึกว่าตนเองได้เข้าแผนก และ เฉินเกอไม่ได้เข้า เธอเลยมีความรู้สึกผิดเล็กน้อยมั้ง

เพราะเงินเกอรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างดูแลอารมณ์และความ รู้สึกของผู้อื่นเป็น

เฉินเกอคิดในใจ ทานข้าวด้วยกัน ก็ไม่ได้มีอะไรจึงตอบ ตกลงไป

ดูเหมือนแผนกของพวกเธอกำลังประชุมอะไรกันอยู่

เฉินเกอจึงลงมารออยู่ที่ชั้นล่าง
หลังจากผ่านไปประมาณสิบนาที หยางหมิ่นเฉวก็ออกมา แต่เธอไม่ได้ออกมาคนเดียว และเธอออกมาพร้อมกับหลิวย่า หมาน

“เฉินเกอ ฉันลืมบอกคุณ คืนนี้ ฉันไม่สามารถเชิญคุณทาน อาหารได้แล้ว หัวหน้าหลิวบอกว่าจะแนะนำเพื่อนคนหนึ่งให้ฉัน รู้จัก และให้ฉันไปทานอาหารเย็นด้วยกัน!

หยางหมินเฉวยิ้มและพูดด้วยท่าทีที่ขอโทษ

“แน่นอนไม่มีปัญหา คุณไปเถอะ! “เฉินเกอยิ้มอย่างขมขื่น

ส่วนหลิวย่าหนานก็เพียงแค่มองไปที่เฉินเกอ ก็ถือว่าได้กล่าว ทักทายเฉินเกอแล้ว จากนั้นก็ไปขับรถแล้วพาหยางหมุนเฉวจาก

ไป

ส่วนเฉินเกอ ก็เลยเลือกที่จะกลับโรงแรม ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นกะทันหัน และคนที่โทรเข้ามาก็คือหลี่เฉินกั๋ว…….

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ