บทที่172 กลับมาได้อย่างปลอดภัยก็เลยเลี้ยงข้าว

“ห้ะ? เสื้อตัวนี้ฉันเป็นคนซื้อ ให้เงินเกอไม่ใช่หรอ?” ทานเฟยเอ๋ พิมพ์อย่างสงสัย

นี่มันเสื้อสูทที่เพิ่งซื้อมาจากห้างเมื่อตอนบ่ายชัดๆ

“เฟยเอ๋อ เธอแน่ใจนะว่าไม่ได้จำผิด?”

เพิ่งใจหรูตื่นตระหนกไปทั้งตัว

คว้าเสื้อตัวนั้นเอามาดูชัดๆ เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด นี่มันสูท ของเฉินเกอ

เป็นไปได้ยังไงกัน?

ทำไมเสื้อของเฉินเกอถึงมาโผล่อยู่บนรถไม่บัดนี้ได้ สาวๆ ในรถต่างก็เกิดคำถามขึ้นมาพร้อมกัน พวกเธอเบิก ตาโตมองไปยังไปหลางที่กำลังขับรถ

แต่ไปหลาง ในตอนนี้ก็กำลังวิ่งอยู่ไม่น้อย

คุณชายเงินสั่งไว้ว่าจะให้สถานะของเขาถูกเปิดเผยไม่ได้ แต่ตอนนี้สถานการณ์ตึงเครียดไปหมด “นี่เป็นสูทของผมเอง ผมวางไว้บนรถเป็นปกติ

ไปหลาง โกหกออกไป
หานเฟยเอ๋อกับเมิงไฉ่หรูมองหน้ากัน แน่นอนว่าพวกเธอไม่ เชื่อ สูทตัวนี้ราคาก็แค่ห้าหกร้อย ตั้งแต่หัวจรดเท้าเดินเทออย่าง มาก แค่พันสองพัน

แต่สูทที่ไปหลาง ใส่แค่ดูก็รู้ว่าสองสามหมื่นอัพ

แม่เจ้า!

คงไม่ใช่ว่าเงินเกอเคยนั่งรถคันนี้หรอกนะ

นี่มันเรื่องอัศจรรย์ใจชัด พวกเธอตกใจอย่างขีดสุด!

“ของผมจริงๆ! เวลาปกติผมไม่พิถีพิถันเรื่องเสื้อผ้า

ไปหลางเห็นพวกเธอไม่เชื่อ จึงรีบเอ่ยต่อ คำถ่อมตัวที่เขาพูดยิ่งบอกอะไรได้ชัดเจน คนเหลี่ยมจัดอย่าง พวกเมิ่งหรูไม่มีหรือจะดูไม่ออก

จากนั้นหานเฟยเอ๋อที่ไม่เชื่อคำของไปหลางแต่อย่างใดจึงล้วง เข้าไปหยิบโทรศัพท์เจ้ากรรมที่ทิ่มกันเธอออกมา

แว๊บแรกที่เห็นก็ยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม

“นี่มันโทรศัพท์ของเฉินเกอไม่ใช่หรอ?”

เงินเฟยเอ๋อเริ่มมือสั่น

“ไหนดูหน่อย!”

ตู้เยวแย่งไปดู ก่อนจะพบว่า ใช่เลยไม่ผิดเพี้ยน

ไปหลางคิด อาจจะเป็นเพราะเมื่อคุณชายเฉินกำลังรีบๆเลยลืมเสื้อกับโทรศัพท์ไว้บนรถแน่ๆ

แต่ด้วยไหวพริบของไปหลาง จากนี้ไม่ว่าสาวๆพวกนี้จะถาม อะไรเขาก็จะปิดปากเงียบอย่างเดียว

แค่พาพวกเธอไปส่งให้ถึงโรงเรียนก็เป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจ จากนั้นเขาก็จะเหยียบคันเร่งเผ่นแน่บ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะที่ปรึกษา? เสื้อกับโทรศัพท์ของเฉินเกอ วางอยู่บนรถคันนี้ ก็หมายความว่าเงินเกอเคยนั่งมาก่อน ยิ่งไป กว่านั้นเขาก็เป็นคนแรกที่รู้ว่าพวกเรากำลังเกิดเรื่อง หรือว่าจริงๆ แล้วคนที่ช่วยเราก็คือเฉินเกอ?”

ตู้เยวตระหนักจนอยากร้องไห้

ใช่สิ คนที่เธอเหยียบย่ำมาตลอด วันหนึ่งเขาคนนั้นเทพจนตัว เองเทียบไม่ไม้แม้แต่เงา ก็คงเจ็บใจเหมือนโดนตะปูทิมอยู่ในอก

ใบหน้าของหานเฟยเอ๋อก็เริ่มซีดเช่นเดียวกัน

ถ้านี่เป็นเรื่องจริง งั้นเงินเกอเป็นใครกัน? หรือเขาคือคุณชาย เงิน? พีผิงผ่าน?

“พอ พอ! ไม่ต้องเดาแล้ว ทุกคนอยู่ในความสงบ! เสื้อกับ โทรศัพท์นี่อาจจะเป็นของเฉินเกอ หรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้ หรือมีอีก หนึ่งความเป็นไปได้ก็คือ ไม่แน่ว่าเงินเกออาจจะนั่งรถตำรวจมา ช่วยพวกเรา แต่เพราะพวกตำรวจต้องเก็บข้อมูลของผู้แจ้งความ เป็นความลับ ดังนั้นจะมาเผยตัวโต้งๆเหมือนพวกเราไม่ได้ เลย พาเฉินเกอส่งกลับไปแล้ว? อะไรแบบนี้หรือเปล่า?
เพิ่งไฉ่หรูค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ แต่ตอนนี้เธอก็พยายามจะ หาเหตุผลถูๆไถๆไป

พูดกันตามตรงเหตุการณ์นี้เหมือนครั้งที่แล้วที่เธอเกิดเรื่อง ไม่มีผิด

ถ้าจะมีใครที่ต้องตื่นตระหนก คนๆนั้นควรเป็นเม่งไฉ่หรูถึงจะ

เพราะครั้งที่แล้วพาวเวอร์แบงค์ที่เฉินเกอยืมไปก็ถูกทิ้งไว้บน รถลอยด์รอยซ์ ตอนนี้เสื้อกับโทรศัพท์ก็มาวางอยู่บนไม่บัคอีก อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น?

แถมทั้งสองครั้งที่เกิดเรื่อง ก็เป็นเงินเกอที่รู้เป็นคนแรก ตอนนี้เพิ่งไฉ่หรูไม่กล้าจะเอาสองเรื่องนี้มาคิดรวมกัน

“เอาล่ะ ไม่งั้นเอาแบบนี้ พวกเราไปหาเงินเกอที่หอพักแล้ว ถาม ให้รู้เรื่องกันไปเลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้มันยังไงกันแน่? เพิ่งไฉ่หรูพูด

“อืม หรือไม่ก็โทรถามเฉินเกอร์ได้นี่!” จู่ๆเขาก็นึกขึ้นได้

หานเฟยเอ๋อยักไหล่อย่างหมดปัญญา “ไม่ได้ผล เมื่อกี้ฉันลอง โทรแล้ว แต่โทรศัพท์เครื่องนี้แบตหมด! แค่พวกเราถือเสื้อกับ โทรศัพท์ไปหาเงินเกอก็จะรู้ความจริงกันเอง!

หอพักชาย

เงินเกอถอดเสื้อผ้าออก สวมเพียงแค่กางเกงขาสั้นนอนแผ่ทราอยู่ในห้อง

เสียงปังดังขึ้น จากนั้นประตูก็ถูกเปิดออก

ก่อนจะมีเสียงร้องโหยหวนของหยางฮุยตามมาติดๆ เมื่อมอง ตามไปก็เห็นว่าหยาง ยกำลังถือกะละมังบังภาพด้านนอกจนมิด

ที่ปรึกษา หายเฟยเอ๋อ พวกคุณจะทำอะไร?

หยางฮุยพูดด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ

** เฉินเกอลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!

เพียงพริบตาเดียวเยวก็กระชากผ้าห่มที่คลุมร่างชายหนุ่ม ออก เธอไม่สนอีกต่อไปว่าเฉินเธอกำลังสวมใส่อะไรอยู่ แต่จู่โจม เข้ามาดึงร่างของเขาให้ลุกขึ้น

“พวกเธอจะทําอะไร?”

เฉินเกอเอามือกุมจุดยุทธศาสตร์ของตัวเองแน่น เขาแทบจะ พูดอะไรไม่ออกแล้ว

พวกหญิงพวกนี้น่ากลัวชะมัด

จากนั้นพวกเธอก็ไม่ได้พูดอะไร ตู้เยวตรงเข้ามารื้อค้นเตียง ของเฉินเกอ

ในขณะที่เพิ่งไฉ่หรูกับหานเฟยเอ๋อยืนกอดอกดูสถานการณ์

“อ๊ะ! ที่ปรึกษาเฟยเอ๋อดูนี่สิ เสื้อกับโทรศัพท์ของเฉินเกออยู่นี่หมดเลย!!

ไม่นานตู้เยวก็รีบหยิบลูทกับโทรศัพท์ของเฉินเกอออกมา

ทุกคนต่างยืนอึ้ง

ดูท่าทางพวกเขาคงคิดมากไป

ไม่ใช่เงินเกอสักหน่อย!

แต่นี่มันก็ทําให้ทุกคนโล่งใจออกมา ประหนึ่งนักโทษที่ได้รับ การปล่อยตัว

โดยเฉพาะเมิ่งไฉ่หรูที่เริ่มดีใจขึ้นมา ดีแล้วที่ไม่ใช่เขา แต่เมื่อทุกอย่างสงบลง จึงรู้ว่าตอนนี้พวกผู้ชายในหอพักกำลัง มองมาที่พวกเธอด้วยสายตาแปลกประหลาด

เพิ่งไฉ่หรูกระแอมทีหนึ่งแล้วพูด

“เฉินเกอ ฉันถามนายหน่อย หลังจากได้รับสายขอความช่วย เหลือจากเสี่ยวหนาน นายไปทําอะไรอยู่ที่ไหน?

“ตอนนั้นผมก็รีบร้อนไปแจ้งตำรวจ จากนั้นพี่เซียวหยุนกวีแซ ทมาถามผมว่าเสี่ยวหนานไปไหน ผมถึงได้เล่าให้เธอฟัง จากนั้น พี่เซียวหยุนก็รับส่งคนไปช่วย! ดีจังที่พวกเธอไม่เป็นไร

เฉินเกอยิ้มๆ

“แม่เจ้า ที่ปรึกษาพูดถูกจริงๆ เมื่อกี้พวกเราใจร้อนไปหน่อย ถึงได้คิดอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อย ดูท่าทางคงเป็นพี่ของเสี่ยวหนาน นั่นแหละที่ช่วยพวกเรา
ตู้เยวพูดออกมาอย่างสบายใจ

” เฉินเกอนายนอนแก้ผ้าเนี่ยนะ เรารีบไปกันเถอะ ตาจะ บอด!”

ก่อนจะเดินออกไปก็ไม่วายพูดแซะเฉินเกอหนึ่งประโยค

มีเพียงหมาเสียวหนาน ทักทายเงินเกอ เธอบอกเขาว่าวันนี้ ตัวเองก็นับว่าปลอดภัย อาจจะแค่ตกใจนิดหน่อย ส่วนอีกสอง คนเดินจากไปอย่างไม่แคร์

เฉินเกออดหัวเราะขืนออกมาไม่ได้ นี่มันเรื่องอะไรกัน

ดีที่เขารู้ตัวทัน

พูดจริงๆว่าตลอดการปฏิบัติการที่ช่วยเหลือหม่าเสี่ยวหนาน เฉินเกอตึงเครียดมากจนถอดเสื้อคลุมออกตอนที่อยู่ในรถ

บวกกับพอดูกล้องวงจรปิดเห็นพวกเธอกำลังรีบวิ่งลงมา เงินเกอคว้าโน้ตบุ๊คได้ก็รีบวิ่งไปที่รถบ้านทันที ทั้งเสื้อกับโทรศัพท์จึงไม่ได้หยิบติดมาด้วย ตอนนั้นเขาคิดว่าจะทำยังไง? ตัวตนของเขาต้องถูกเปิดเผยแน่แล้ว

ดีที่กินของเขาทำงานขึ้นมาได้ทัน ถึงได้รีบซื้อของที่ต้องใช้ กลับมา เฉินเกอจึงมีหน้าที่แต่ลุ้นว่าโทรศัพท์ของตัวเองแบตหมด สักที ไม่งั้นถ้ามีใครโทรเข้าไปก็เป็นอันจบ
แต่เห็นอย่างนั้น แสดงว่าโทรศัพท์ของเขาคงแบตหมดจริงๆ อีกอย่างเมื่อกี้เงินเกอโทรไปยกเลิกเบอร์นั้นแล้วด้วย ยังไง พวกเธอก็ไม่มีทางโทรติด

มันก็แค่นั้น

ในบรรดาผู้หญิงพวกนี้ นอกจากหน้าเสียวหนานแล้ว ต่อจากนี้ เงินเกยไม่อยากจะเสวนาด้วยมาก

จะบอกสถานะให้พวกนั้นไปเพื่ออะไร?

เหตุการณ์ระทึกขวัญในคืนนี้ก็ถือว่าผ่านพ้นไปแล้ว

เช้าวันที่มาก็เป็นวันเสาร์แล้ว

ประมาณสิบโมง เฉินเกองทบทวนหนังสือเรียนอยู่ที่หอ

จู่ๆหมาเสียวหนานก็โทรเข้ามา

ส่วนเรื่องซิมโทรศัพท์ หยุดระงับไปก่อนแล้วค่อยให้หลี่เจิ้นกั๋ว ไปจัดการ แค่ใช้บัตรประชาชนของตัวเองไปทําซิมใหม่เบอร์เดิม ย่อมไม่ใช่เรื่องยาก

เฉินเกอไปรับซิมโทรศัพท์ที่ศูนย์ตั้งแต่เช้าแล้วเรียบร้อย

“เฉินเกอ วันนี้พี่ฉันมาล่ะ พอได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน พี่ก็ มาที่ร้านอาหารแถวโรงเรียนเราแถมสั่งมาเต็มโต๊ะเลย นายเป็น ผู้มีบุญคุณกับฉัน รีบมาเถอะ! ฮิๆ แล้วก็ใช้โอกาสนี้ถามว่าพอ จะหางานให้นายได้ไหม! แล้วก็ชวนพวกหยางฮุยมาด้วยล่ะ!

“ฉันไม่ไปดีกว่า อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเธอสักหน่อย?”
เงินเกอ มขืนๆ

บมาเถอะหนา! ไม่งั้นฉันจะไปตามนายถึงหอพักเลยนะ! อีก อย่างพี่ก็พูดอยู่ว่ายังไงก็ต้องขอบคุณนายให้ได้!”

“งั้น…ก็ได้ พวกเราจะไปเดี๋ยวล่ะ!”

เฉินไม่ได้เกี่ยงงอนแต่อย่างใด เพราะในความเป็นจริงที่เขา นั่นแหละที่ช่วยเธอไว้ไปกินข้าวสักมื้อก็ถือว่าสมควรแหละ

ประเด็นมันอยู่ตรงที่ไม่อยากเจอภัยพี่สาวคนนั้นของหมาเสียว หนาน…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ