บทที่131 เมิ่งไฉ่หรูเมา

“คุณมีอะไร?”

เงินเกอก็ไม่คิดว่าจบังเอิญเช่นนี้ พบกับ หวังเสี่ยว พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หึ ๆ ฉันถามคุณหน่อย ตอนเช้าคุณตบหน้าฉัน ตอนนี้ มาเจอด้วยสภาพนี อารมณ์ไหนกันแน่?” คุณ

หวังเสี่ยว กล่าวอย่างเคียดแค้น

ในตอนที่โดนตบหน้านั้น ในใจของหวังเสี่ยว นั้นทั้งเสียใจ และรู้สึกเจ็บใจ อีกทั้งยังรู้สึกลำบากใจมากที่โดนเฉินเกอตบ หน้า

ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้ หวังเสี่ยว อารมณ์ขุ่นมัวมาทั้งวัน

ตอนนี้ เธออดไม่ได้ที่จะต้องแก้แค้นกลับไปบ้าง

“ก็ไม่ได้มีอารณ์อะไร คุณมีอะไรก็รีบพูดเถอะ ผมยังยุ่งอยู่

เงินเกอหัวเราะเพื่อน ๆ แล้วพูดขึ้น

“หึ ๆ ยุ่ง ยุ่งบ้าอะไร เฉินเกอ ไป! คุณไปหยิบกระดาษทิชชู มาให้ฉัน!”

แล้ว!
หวังเดี่ยว ชี้ไปที่กล่องทิชชูที่วางอยู่ข้าง ๆ

“ตอนนี้นายเป็นบ่อย ก็ต้องบริการพวกเราที่เป็นลูกค้า ไม่ อย่างนั้น ฉันจะฟ้องผู้จัดการของนายตรงนั้น!”

เสียงพูดไร้สาระของ หวังเสี่ยว ดังไม่หยุด

เฉินเทอก็มีนไปเลย

อย่างไรก็ตามที่เธอพูดนั้นก็มีเหตุผล ตัวเองตอนนี้ ก็เป็น เพียงบริกรเท่านั้น

ในทันที เขาหยิบทิชชูแล้วส่งให้เธอ

“ฉันไม่เอา รองเท้าฉันเปื้อนแล้ว นายเช็ดรองเท้าให้ฉันที ยังเสี่ยว ทำท่าหยิ่งผยองราวกับนกยูงรำแพนหาง

“ได้ยินรึยัง? คุณ เสี่ยว ของเราบอกให้แกเช็ดรองเท้าเธอ นะ หึๆ เดิมทีนึกว่าเฉินเกอที่ เสี่ยว พูดถึง จะสูงยาวเข่าดี หน้าตาหล่อเหลา มาเห็นแกตอนนี้ผิดหวังจริง ๆ”

“นั่นสิ รวยไม่ใช่หรอ? แล้วไหนมาเป็นบ่อยในผับได้ ตาย แล้ว ผู้ชายรวยไม่จริงแล้วแกล้งรวยแบบนี้ น่ารังเกียจ!

“หึ ๆ จริงอย่างที่ พี่เซียว พูดจริงด้วย คนบางคนเพื่อไม่ให้ เสียหน้าอะไรก็ยอม!

กลุ่มสาว ๆ จับไหล่กันและพากันพูดจาเยาะเย้ย

หวังเสี่ยว ยังคงยกเท้าขึ้นรออยู่อย่างนั้น
อย่างไรก็ตามเงินเกอไม่ได้ก้มลงไปเซ็ต เขาทำเพียงวาง ทิชชูไว้ข้าง ๆ แล้วพูด

“ถ้าหากว่าคุณอยาได้คนเช็ดรองเท้า คุณก็ออกไปจากถนน การค้าจีนหลิง แล้วไปผับแถว ๆ หงโหล คงหาคนเลียเท้าคุณได้ เยอะเลย!”

เฉินเกอพูดจบแล้วหันหลังเดินจากไปทันที

“แก ๆ ๆ”

หวังเสี่ยวถ โกรธจนแทบบ้า

จู่ ๆ เขาก็ให้เธอไปหาผู้ชายขายน้ำ

แต่เมื่อมาคิดอีกที หวังเสี่ยวถี ก็ไม่โกรธแล้ว แต่กลับดีใจ เสียด้วยซ้ำ

ท้ายที่สุด สิ่งที่เป็นกังวลมาทั้งวันก็ถูกกำจัดไปจนหมด เปรียบเหมือนกับเป็นการยกภูเขาลูกใหญ่ที่กดทับอยู่ในใจ ใน ที่สุดก็ถูกสลัดออกไปให้จิตใจผ่อนคลาย

เธอเข้าใจผิดว่าเป็นเกอนั้นรวยจริง ๆ และเป็นไปได้มากว่า เขาจะเป็นเจ้าของลัมโบร์กินี

ถ้าหากว่าเป็นเช่นนั้น เธอ หวังเสี่ยว ก็คงต้องตายแน่

ตัวเองดันไปขัดใจทายาทเศรษฐีเข้า

หวังเสี้ยว ถึงกับคิดไปแบบไม่เข้าทำ ถ้าหากว่าการพบกัน ครั้งแรกเฉินเกอ มันน่าประทับใจก็คงจะดีมากไหมนะ?”
หวังเสี่ยว นึกเสียใจ และหดหูมาทั้งวัน

สุดท้ายเมื่อออกมาคลายเครียด ในตอนหัวค่ำ เฉินเกือไม่ เหมือนกับที่ตนคิดไว้ เขาก็เป็นเพียงพวกที่ไร้น้ำยาที่ทําทุกอย่าง ได้เพื่อหน้าตาตัวเองและไม่มีเกียรติ

แบบนี้ก็สบายไปได้เยอะ เหอ ๆ

“ไร้น้ำยา ให้เขาไสหัวไปไกล ๆ เลย มา ๆ ๆ ดื่มต่อเถอะ!” พี่น้อง พวกเรา

แต่เมื่อเฉินเกอกลับไปที่บาร์เหล้าแล้ว ตัวเองทำหน้าที่เสิร์ฟ

เหล้าหมดแล้ว

ทั้งหมดนี้เป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าหดหู

ในใจคิดว่าตรงนี้คงไม่มีอะไรแล้ว ตนเองไปบอกเพิ่งไฉ่หรู ก่อนดีกว่าว่าจะกลับแล้ว

เงินเกอเดินไปที่ห้องรับรองที่เพิ่งไฉ่หรูอยู่

ในตอนนั้น มีคนหนุ่มสาวมากมายกลุ่มหนึ่งกำลังล้อมวงดื่ม

เหล้า

“มา ๆ ๆ คุณครูเพิ่งฉันแพ้อีกแล้ว ถ้าไม่ดื่มไวน์ขวดนี้ให้ หมดภายในอีกเดียว หรือไม่ก็ต้องถอดเสื้อตัวหนึ่ง เธอก็เลือกดู

นะ!”

ชายอ้วนเสี้ยวัยกลางคน ในตอนนี้นั่งอยู่ข้าง ๆ เพิ่งไฉ่หรู เขานั่งใกล้เพิ่งไฉ่หรูมาก
เหล่ดูเธออย่างจริงจัง

“ฉันไม่ได้แพ้ คุณหลอกฉันเห็น ๆ!”

แค่ดูก็รู้ว่าเพิ่งใจหรูรังเกียจชายอ้วนเดียวัยกลางคนคนนั้น และเธอก็ไม่ชอบบรรยากาศในตอนนี้ด้วย

ในตอนนี้กำลังพยายามดิ้นรนจนเหนื่อย

“ฮ่า ๆ ๆ เธอไม่ได้บอกว่าถ้าโกหกว่าแพ้เธอจะไม่นับว่าเป็น ผู้แพ้น เธอไม่ยอมดื่มไวน์ใช่ไหม อย่างนั้นก็ถอดเสื้อก็แล้วกัน เหอ ๆ!”

เมื่อพูดจบชายวัยกลางคนก็ยื่นมือออกไปจับกระโปรงของ เพิ่งไฉ่หรูทำท่าจะดึงขึ้น

“แก ไอ้โรคจิต!”

“เพียะ!”

ถึงแม้เพิ่งไฉ่หรูจะปล่อยตัวปล่อยใจไปบ้างในความมืด แต่ เธอก็ยังแยกตัว เธอมาตรฐานสูงมาก

ในเวลานั้น เมืองเธอตบไปที่หน้าชายอ้วนเสี้ยวัยกลางคน

โดยสัญชาตญาณ

แล้วลุกขึ้นทันที เธอยกแก้วขึ้นมาแล้วสาดเข้าไปที่หน้าของ ผู้ชายคนนั้น

“อ๊ะ! ประธานจาง! คุณไม่เป็นไรนะคะ?”

ทันทีที่เถ้าแก่เนี้ยเฉียวเฉียวเห็นความขัดแย้ง เธอก็รีบถามทันที

ในขณะเดียวกันทั้งห้องรับรองก็เงียบลงในทันที

พูดตามจริง เฉียวเฉียว เห็น ประธานจาง สนใจเพิ่งไฉ่หรูแต่

แรกแล้ว

ดังนั้นจึงจัดฉากให้คนสองคนมาเล่นเกมด้วยกัน

เป็นเพราะได้แนะนำไปก่อนหน้านี้ ประธานจาง มาจาก ซาน ซี ทําเหมืองถ่านหิน เป็นพวกมีเงินเก่า บาร์เหล้าร้านนี้ ก็เป็นร้าน ที่ ประธานจาง ลงทุน สามีของเธอจึงได้ประมูลร้านนี้มาได้

เฉียวเฉียว รู้ว่าเพิ่งไฉ่หรูยังไม่มีแฟน และเป็นคนชอบเงิน

คนหนึ่งมีเงิน อีกคนมีใจ มันก็เข้ากันพอดี ผู้หญิงน่ะนะ เห็นผู้ชายมีเงิน จะมีกี่คนที่ไม่ทอดสะพานล่ะ? แต่ เฉียวเฉียว คิดผิดแล้ว

คิดไม่ถึงว่าเพิ่งไฉ่หรูจะดุขนาดนี้ เธอไม่ได้เพียงชักสีหน้า เธอถึงกับตบหน้า ประธานจาง เลยหรอ?

“แก…แกตบฉัน”

เห็นได้ชัดว่า ประธานจาง ไม่เคยโดนตบ การโดนตบและ ไวน์แก้วนี้ ทำให้เขาตกตะลึง

“ตบแกแล้วจะทำไม แกก็อย่าทำตัวรุ่มร่วม!”
เพิ่งไฉ่หรูทำหน้าเย็นชาและพูดด้วยความรังเกียจ

คุณมีเงินแล้วมันเด่นแค่ไหนกัน ตนอย่างคุณถือว่ามีเงินสัก

แค่ไหนกัน เทียบได้กับหนุ่มหล่อผนผัน ได้รึยัง? “นี นางสารเลว แกเป็นคนแรกที่กล้าตบ จางซาน หน้า ด้านหน้าทน วันนี้ถ้าทำให้ฉันพอใจไม่ได้ ฉันไม่มีทางปล่อยแก

ออกไปจากบาร์ แน่

จางต้าซาน โยนแก้วทิ้งด้วยความเดือดดาล

ผู้คุ้มกันสี่ห้าคนข้างๆ รายล้อมเข้ามา

ล้อมตัวเมิ่งไฉ่หรูไว้

ตอนนี้เพิ่งไฉ่หรูเริ่มรู้สึกกลัวแล้ว

ความจริงแล้วเธอรู้สึกเสียใจเล็ก ๆ ตั้งแต่ตอนที่ตบหน้าแล้ว

ถึงแม้ว่าตนเองจะรู้จัก หนุ่มหล่อผนผัน แต่ตอนนี้เขากลับ เป็นคนที่ตนเองไม่สามารถจับต้องได้

จางต้าซาน ที่อยู่ตรงหน้าเธอ คงจะเป็นพวกมีอิทธิพลแน่ เมื่อเธอใจเย็นลง จึงรู้สึกผิดเล็กน้อย

“หย่างนั้นคุณ…คุณจะให้ทำยังไง? แต่ฉันจะไม่ถอดเสื้อผ้า หรอกนะ!”

” ได้ไม่ถอดก็ได้ แต่ไวน์ขวดนี้ เธอจะกินให้หมดรวดเดียว ถ้าไม่อย่างนั้นเรื่องไม่จบแน่!”
จางต้าซาน แสยะยิ้ม เขาเปิดไวน์ขวดหนึ่งทันทีและวางไว้

ข้างเมิ่งไฉ่หรู

“ได้ คุณพูดแล้ว!”

เพิ่งไฉ่หรูสูดลมหายใจ เรื่องนี้เธอไม่อยากค้างคาอีกแล้ว รีบ เนติ่มไวน์ให้หมดขวด จากนั้นก็กลับ

เมื่อเธอเตรียมที่จะหยิบ

” พี่เมิง นี่ก็ดึกมากแล้ว เรากลับกันไหม?”

ในตอนนี้เองที่เฉินเกอผลักประตูเข้ามา

เงินเกอยืนฟังอยู่หน้าประตูครู่หนึ่งแล้ว รู้เรื่องโดยรวมที่เกิด ขึ้นข้างในนั้น ไอ้อ้วนนี่คิดจะมอมเหล้าเพิ่งไฉ่หรูนี่นา

สำหรับคำนำหน้า เมิงไฉ่หรูก็ได้กำชับไว้แล้วระหว่างที่อยู่ สองคนกลางทาง อย่างเรียก คุณครู เรียก คุณครู แล้วมันดูไม่น่า

เชื่อ

“เฮ้ย ไอ้ขี้เหร่ตรงนั้น ไสหัวไปไกล ๆ เลยไป!” “นั่นอะไร ผมมากับ พี่เพิ่ง นะ ก็ต้องกลับด้วยกัน!

เฉินเกอพูดด้วยท่าทางนิ่งเฉย

เฉินเกอไม่ได้แกล้งใจดี เพียงแต่รู้สึกว่าเพิ่งไฉ่หรูจะให้คน อื่นไปแบบนี้ ในใจของตนเองก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่

ไอ้กระจอก ถ้าอยากจะมาก็ต้องมาเองถึงจะถูก
ถึงอย่างไรเงินเกือก็ไม่อยากทิ้งเมิงไฉ่หรูไว้ที่นี่

ได้ กูว่ามึงคงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วมั้ง มานี่สิ มาเอามัน ออกไปที

จาง ชาย ฉีกเสื้อของเขาและรอยสักบนหน้าอกของเขาก็ เผยให้เห็น

ในขณะนั้นก็มีบอดี้การ์ดสองสามคนมาไล่เงินเกอ

“รอก่อน เฉินเกอ นายออกไปรอข้างนอก กุญแจรถฉัน ฉัน ดื่มเสร็จจะออกไป นายไปจอดรถรอฉันข้างนอกไป!

เพิ่งไฉ่หรูส่งสายตาให้เฉินเกอ

อย่างไรก็ตามตอนนี้เฉินเกอร์มีใบขับขี่แล้ว อย่างมากก็ให้ เขาพาเธอกลับบ้านแค่นั้น

เงินเกือมองแล้วพยักหน้ารับ ในเมื่อเถ้าแก่เนี้ยก็อยู่ที่นี่และ มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพิ่งไฉ่หรูไม่น้อย คงจะไม่ปล่อยให้เธอโดน อะไรหรอก”

จึงได้หยิบกุญแจรถแล้วเดินออกไป

หลังจากเฉินเกอออกมาไม่นาน บอดี้การ์ดสองคนรับคำสั่ง จาก จางตาชาน ที่ส่งสายตาให้ ตามเงินเกือมาจนถึงที่จอดรถ…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ