“คุณชาย ไม่ได้จริง ๆ แขกด้านในได้

ทําการเสิร์ฟอาหารไปแล้ว! ‘ “ให้ตายเถอะ ยังไม่ได้อีกใช่ไหม รู้หรือไม่

ว่าคราวนี้เจ้าของคือใคร? สามนาที สามนาทีถ้า เรื่องนี้คุณจัดการไม่ได้ เชื่อหรือไม่ว่าให้ผู้จัดการ ของพวกคุณออกมาจัดการแทน?

ชายคนนั้นพูดอย่างหยิ่งผยอง

“โอเค ฉันจะพยายามลองดู!

พนักงานเสิร์ฟรีบเข้าไปด้านใน และอธิบาย

เหตุการณ์

เฉินหลินพวกเธอก็ไม่ยินยอม

เพราะอะไร พวกเราเข้ามาก่อน และนั่งลง ทานข้าวแล้ว คำพูดเพียงหนึ่งคำของคุณ ให้เรา เปลี่ยนโต๊ะพวกเราก็ต้องเปลี่ยน?

คุณคือใคร!

“ไม่เปลี่ยน บอกให้พวกเขา พวกเราไม่ เปลี่ยน! ”

เฉินหลินกล่าวด้วยใบหน้าที่เย็นชา และ อารมณ์ของเธอก็ขึ้นมาทันที

“อือฮือ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ใครกัน !น้ำเสียงไม่เบาเลย แม้แต่หน้าของคุณชายโจว เราก็ไม่ให้!

ประตูของห้องโถงถูกเปิดออกอัตโนมัติ กลุ่มคนพวกนั้นก็เข้ามาโดยตรง

ภาระกำลังนี้ สถานการณ์มีความตึงเครียด

เล็กน้อย ตอนนี้แกนนำของทุกคนคือ มีพี่หม่าเฟยอยู่

บอกตามตรง ว่าลูกคนรวยธรรมดาไม่กลัว เลยสักนิด

เพราะว่า พี่หม่าเฟยตอนนี้เป็นคนของถนน การค้าจินหลิง

ในเวลานี้ ทุกคนต่างมองไปที่หม่าเฟยอย่าง มีความหวัง

หม่าเฟยกระแอมในลำคอแล้วลุกขึ้นยืน

“เพื่อนๆทั้งหลาย ที่นั่งนี้เป็นที่ที่พวกเราจอง ไว้ก่อน เปลี่ยนน่ะเปลี่ยนไม่ได้แน่นอน และไม่มี เหตุผลแบบนี้ด้วย มิฉะนั้นเอางี้ในภายหลัง ฉันจะ เลี้ยงคุณ เชิญทุกคนไปทานข้าวที่ห้องครัวของ ถนนการค้าจินหลิงมื้อหนึ่ง? ”

หม่าเฟยยิ้มอย่างใจเย็น

เนื้อหาของคำพูดนี้มีความหลากหลายมาก เขาไม่เพียงแต่แสดงจุดยืน ยังอธิบายถึงความ สัมพันธ์ของเขากับถนนการค้าจินหลังอีกด้วย
“ให้ตายเถอะ! ตอนนี้ใคร ๆ กล้าแอบอ้าง ถึงถนนการค้าจีนหลังแล้วเหรอ หรือคิดว่าฉัน ไม่ใช่คนของจีนหลัง ก็ไม่มีเพื่อนที่แข็งแกร่งใน ถนนการค้าแล้วเหรอ?”

ในขณะนี้เอง มีคนเอามือไว้ในกระเป๋า กางเกงคนหนึ่งเดินออกมาจากประตู และกล่าว พร้อมราวกับว่าจะยิ้มไม่ยิ้ม

“คุณชายโจว? ที่แท้คุณนั้นเอง!”

เมื่อหมาเฟียเห็นคนคนนี้ เดิมทีสีหน้าของ เขาที่ดูแข็งกร้าวเล็กน้อย ก็ประจบสอพลอทันที

และแม้แต่หลี่ อหานเองก็เหล่ตาเพียงเล็ก

น้อย

คุณชายโจวที่อยู่ตรงหน้า มีชื่อว่าโจวเจ๋อ เป็นนักเรียนของมหาวิทยาลัยเจียงหนาน เป็นคน ที่มีเงินมาก และช่วงนี้ก็เล่นกับพวกคุณชายไป เขาอย่างมีความสุขมาก

เมื่อไม่นานมานี้ คุณชายโจวคนนี้ยังไปร่วม งานปาร์ตี้ล่องเรือโดยเฉพาะ และว่ากันว่ายังได้ รู้จักกับเจ้าพ่อใหญ่คนหนึ่ง!

เป็นไปได้อย่างไรว่านี่จะไม่ทำให้ทุกคนตก ตะลึง และคุณชายโจวคนนี้ ไม่ใช่คนที่ร่ำรวย ธรรมดาคนหนึ่งแน่นอน

ทำไม คุณรู้จักฉันเหรอ? ” โจวเจ่อยิ้มจางๆ
“ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ ฉันเล่นกับพี่อะคุนนะ และ อะคนเขารู้จักคุณ! ”

หม่าเฟยมีท่าทีที่ระมัดระวัง และไม่มีท่าทีที่

ช่าเหมือนเมื่อกี้เลยแม้แต่นิด! “ให้ตายเถอะ ที่แท้ก็คนของไอ้เสี่ยวคุนคน นั้นนั่นเอง ทําไม ฉันมากินข้าว แม้แต่เปลี่ยนห้อง

โถงให้แค่นี้ก็ไม่สะดวกเปลี่ยนให้เหรอ? ” โจวเจ๋อยิ้มเยาะอย่างเย็นชา

“กล้าไม่เปลี่ยนที่ไหนล่ะ แต่ว่าคุณชายโจว คุณดู พวกเราเริ่มแล้ว คุณก็ถือว่าให้หน้าฉันสัก ครั้ง! ”

“ให้ตายเถอะ อยู่ต่อหน้าฉันคุณยังมีหน้า อะไรกัน ก็แค่บอกว่าเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยน? ”

โจวเจ๋อเริ่มหมดความอดทน หม่าเฟยกลืนน้ำลายไปทีหนึ่ง แล้วคนที่เหลือต่างก็กลืนน้ำลายเช่นกัน คุณชายโจวคนนี้ไม่ใช่คนที่ทุกคนจะ รุกรานได้

ตอนนี้ แนวนี้ของหม่าเฟย ใช้ไม่ได้เลยต่อ หน้าคนอื่น และเพียงแค่ให้คุณชายไปพูดมาคำ เดียว หม่าเฟยก็ต้องออกจากถนนการค้าโดย

แม้ว่าหม่าเฟยจะรู้สึกว่าหน้าตัวเองนั้นเจ็บแบบแสบๆร้อนๆ แต่ก็กัดฟันแล้วพูดว่า”เปลี่ยน เปลี่ยนแน่นอน!

“ไอ้หยา อาหารเยอะขนาดนี้ จะเปลี่ยน อย่างไรล่ะ?”

เฉินหลินกล่าวอย่างละเอียดอ่อนในเวลานี้ เมื่อกี้เธอยังมีท่าทีราวกับว่าเสือตัวเมียอยู่

เลย

คำพูดที่เหมือนกันพูดออกมาอีกครั้งในตอน นี้ กลับกลายเป็นเหมือนกับแกะตัวน้อย

“ให้เฉินเกอช่วยฉันยกอาหารไปที่ห้องโถง อีกห้องหนึ่งเถอะ และเอาพื้นที่หลีกออกมาให้คุณ ชายโจว!

นักเรียนหญิงสมัยมัธยมตอนปลายอีกคน หนึ่งพูดขึ้น

“ดี ถ้างั้นก็ทำได้เพียงเท่านี้แล้ว! ” หมาเฟียพวกเขาพยักหน้า แต่โจวเจ๋อกลับมีความรู้สึกงุนงงเล็กน้อย เฉินเกอ?

ในเวลานี้เองเขามองไปยังชายหนุ่มที่นั่งหัน หลังให้เขา และนั่งทานอาหารอยู่อย่างเงียบๆ

บอกตามตรง เมื่อกี้ที่โจวเจ๋อเข้ามาก็ได้ เหลือบมองไปที่เขา และก็รู้สึกว่าค่อนข้างที่จะคุ้น มากกับแผ่นหลังของเขา
แต่เมื่อถูกคนเรียกขึ้นในตอนนี้ เขาก็มีปฎิ กิริยาทันที

ย้ายไปที่ด้านข้างเพื่อดูเฉินเกอ แทบจะกรี๊ดลั่นออกมา

นี่ไม่ใช่เฉินเกอคุณชายเฉินเหรอ! “เฉิน…กเรียนเฉินเกอ ที่แท้คุณอยู่นี่

นี่เอง!

เมื่อนึกถึงคําตักเตือนของไปเสี่ยวเฟียสอง สามวันก่อน โจวเจ๋อพูดอย่างสั้นๆ

และเพื่อนเลวหลายคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ของโจวเจ๋อ ที่เคยเห็นตัวจริงของเฉินเกอ ต่างก็ ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก

ใครจะคิดว่า คุณชายเฉินถึงมาที่นี่ได้ และ อยู่ร่วมกับเหล่าคนกลุ่มแบบนี้!

“ฮี? คุณชายโจว คุณรู้จักคนจนอย่างเฉิน เกอ? ”

หม่าเฟยพูดขึ้นอย่างตกตะลึงในขณะนี้

ไม่รู้เป็นเพราะอะไร โจวเจ๋อแค่เรียกชื่อของ เฉินเกอ หม่าเฟยและผู้ชายอีกหลายคนที่อยู่ใน เหตุการณ์ต่างก็พากันอิจฉา เพราะอะไรคุณชาย โจวถึงรู้จักเฉินเกอ แต่ไม่รู้จักตนเอง?

เพราะอะไร!

“รู้จักหรือไม่รู้จักเกี่ยวอะไรกับคุณ แม่งเอ๊ยหล็กไปให้พ้น! ”

เมื่อโจวเจ๋อได้ยินหม่าเฟยเรียกเงินเกอเช่น นั้น ก็โกรธขึ้นมาทันที

ด่าจนหน้าของหม่าเฟย เขียวไปหมด

“นักเรียนโจวเจ่อ คุณเองเหรอ ครั้งก่อนที่

ไปเล่นที่โรงเรียนของคุณก็เจอกันครั้งหนึ่งแล้ว ใช่แล้ว ตั๋วใบนั้นของคุณหาเจอแล้วหรือ ยัง? “เฉินเกอวางตะเกียบลง และถามขึ้นอย่าง จางๆ

เจตนาเปลี่ยนแปลงเรื่องราวที่เกิดขึ้นครั้ง ก่อน

“อ้อออ หาเจอแล้วหาเจอแล้ว! ขอบคุณ เพื่อนนักเรียนเฉินเกอ ขอบคุณเพื่อนนักเรียนเฉิน เกอจริง ๆ! ”

โจวเจ๋อโค้งงอตรงเก้าสิบองศา ตลก เขาอยู่ ต่อหน้าคุณชายไปยังต้องแสดงความเคารพ และ ตอนนี้นี้ต่อหน้าของเฉินเกอ ยิ่งต้องแสดงความ ซื้อสัตว์ให้มากกว่านี้

ขอบคุณเพื่อนนักเรียนเฉินเกอและเพื่อนเลวหลายคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง

ของโจวเจ๋อ ต่างก็พยักหน้าและโค้งคำนับ

ขอบคุณตาม

ถือว่าทักทาย
*ไม่ต้องเกรงใจ ถ้างั้นคุณชายโจวให้หน้า ฉันสักครั้ง ห้องโถงก็ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว? ”

“นั่นใช่นั่นใช่! ”

โจวเจ๋อไม่รู้ว่าเฉินเกออยู่ที่นี่ทําอะไร แต่ว่า เฉินเกอพูดอะไรตนเองก็ทำตามก็ได้แล้ว จากนั้น หลังจากที่พูดไปหลายคํา ก็รีบพาคนของเขาถอย กลับออกไปทันที!

ห้องโถงทั้งห้องกลับสู่สภาวะโหมดที่เงียบ สงบอย่างเมื่อสักครู่ทันที

เพราะว่าในเวลานี้เอง ทุกคนต่างมองไปที่ เฉินเทออย่างอ้าปากตาค้าง คนคนนี้ ยังมีความ สัมพันธ์แบบนี้ด้วยเหรอ?

นี่เป็นไปได้อย่างไร?

“เฉินเกอ คุณรู้จัก…คุณชายโจวคนนี้ได้ อย่างไร? และทำไมเขาถึงขอบคุณคุณแบบนี้?

ในใจของเฉินหลินรู้สึกอึดอัดมากที่สุด แล้ว รีบถามขึ้น

“ออออ ครั้งที่แล้วเขาทำตั๋วรถบัสหาย และ ฉันก็เก็บให้เขา!

what?

ทุกคนต่างลืมตาโต

โกหกผีหรือเปล่า? เก็บตั๋วรถบัสขอบคุณ คุณแบบนี้?
เฉินเกอก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย และพูดโกหก

ขึ้นอย่างไร้สาระ ไม่สมกับเหตุผลเลย “ฉันลืมแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็คงเป็นตัวเครื่อง

ปืน? ”

“อืมอืม? ”

เฉินหลินและหลี่ซือหานต่างก็แปลกใจเล็ก น้อย ตั๋วเครื่องบินก็ไม่ต้องขนาดนี้นิ

เฉินเกอเกาหัว และไม่รู้ว่าจะแต่งเรื่อง อย่างไรต่อ : “ฉันลืมแล้วจริง ๆว่าเก็บตั๋วของอะไร ได้ แต่ว่าเขาก็ซาบซึ้งฉันมาก ฮาฮา! ”

หลังจากโกหกไป เฉินเกอกกินอิ่มพอ ประมาณแล้ว

รู้สึกว่าอยู่ต่อไปอีกก็ไม่มาความหมายอะไร

เลยหาข้ออ้างบอกกับพวกเขาว่าตัวเองมี ธุระ ต้องจากไปก่อน และจากนั้นก็เดินจากไป

หลังจากที่เฉินเกอจากไปแล้ว คนในห้อง โถงต่างก็มองหน้ากัน

เมื่อกี้เฉินเกอไม่ได้พูดความจริงอย่าง แน่นอน

แต่ว่าทําไมคุณชายโจวถึงรู้จักเขาล่ะ? ทำไมคนที่รู้จักไม่ใช่ตัวเอง และถ้าหากว่า รู้จักตนเองแบบนี้ ก็คงจะแบบนั้นแบบนั้นแล้ว!

มีคนที่อิจฉา และก็มีอย่างหลี่ซือหานและเฉินหลิน ที่รู้สึกมันไม่โชรสชาติในใจ

พวกเขามีความหวาดกลัวแม้แต่เล็กน้อย เฉินเกอคงไม่ใช่ว่าดวงจะเปลี่ยนไปขนาดนี้หรอ กมั้ง ได้ นรกอย่างคุณชายโจว และหาได้งานดี ๆ ใช่แน่ ต้องเป็นแบบนี้จริง ๆแน่

ถ้าเป็นเช่นนี้ ในใจของหลี่ อหานและเฉิน หลินต้องเสียใจตายในภายหลังมากแน่ ๆ กลัวฉากนี้จะมาถึงมาก!

เฮ้อ กังวลมาก!

“ฮ่าฮ่า คาดว่าคุณชายโจวไม่เอาอะไรกับ เขาหรอก เพราะว่าเรื่องของขอบคุณ แค่ครั้งสอง ครั้งก็เพียงพอแล้ว ไอ้ยากจนคนนี้ ยังจะสามารถ ให้คุณชายโจวทําอะไรตอบแทนเขาจริงเหรอ? เป็นไปไม่ได้แน่นอน! M

ราวกับว่าเห็นความกังวลของทุกคน หม่าเฟ ยกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม

ในใจของทุกคนก็รู้สึกโล่งขึ้นเล็กน้อย

เฉินเกอจากไปแล้ว อันที่จริงเมื่อกี้ เฉินเก อสามารถฉีกหน้าของคนกลุ่มนี้ได้อย่าง สมบูรณ์!

แต่ว่า คำนึงถึงมิตรภาพเล็ก ๆ น้อย ๆที่เคยมี กับหลี่ซือหาน ก็เลยไว้หน้าให้เธอหน่อยดีกว่า และไม่ว่าตอนนี้หลี่ซือหานจะเป็นอย่างไร อย่าง น้อยๆเมื่อก่อนเธอก็เคยช่วยเหลือตัวเอง
และครั้งนี้ ถือว่าสองคนได้หายกันแล้ว!

หลังจากสัมผัสท้อง เฉินเกอก็รู้สึกกินได้พอ ประมาณแล้ว และไม่รู้ว่าซูเฉียงเวบพวกเขาทาน ข้าวกันหรือยัง เอากลับไปให้พวกเขาสักหน่อยดี กว่า

เฉินเกอวิ่งกลับไปที่ซูเฉียงเวยอีกครั้ง แม้แต่ในเวลาเจ็ดวันข้างหน้า

เฉินเกอไม่มีอะไรทำก็มักจะชอบไปที่ซู

เฉียงเวย เพื่อพูดคุย ดูเด็ก ๆ และการใช้ชีวิตแบบ ไม่มีอารมณ์ซึมเศร้าแบบนี้ ทำให้เฉินเกอสบายใจ มาก

ดีกว่าอยู่โรงเรียนอีก

และความสัมพันธ์ระหว่างเฉินเกอและซู เฉียงเวยยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ชิดกันมากขึ้น

และได้เพิ่มวีแชทของซูเฉียงเวย ทั้งสองคน ก็คุยติดต่อผ่านวีแชทบ่อย ๆ

จะบอกว่าเฉินเกอตกหลุมรักซูเฉียงเวยหรือ เปล่า? เฉินเกอก็ไม่สามารถตอบได้ ชอบผู้หญิง คนนี้ไหมเขาก็ยังคงชอบ

และในช่วงหกเจ็ดวันที่พูดคุยกันบ่อยครั้ง

กับซูเฉียงเวย บางทีการตอบกลับซูมู่หานก็ล่าช้า มาก

จนกระทั่งในคืนนี้ จู่ ๆซูมู่หานก็ถามขึ้น :

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ