บทที่ 96 เกิดเรื่องใหญ่แล้ว

หวังเสี่ยวดีสาดไวน์ได้เงินเกือ

บ้าแล้ว ผู้หญิงคนนี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เสี่ยว เธอเป็นอะไรไป

หานเฟยเอ๋อไม่รู้ตัวเลยว่าที่หวังเสี่ยวเป็นอย่างนี้เพราะอิจฉา เธอ ยังถามออกไปด้วยความตระหนกตกใจ

“ฉันไม่เป็นไร เฟยเอ๋อ วันนี้ฉันไม่สบาย ฉันขอตัวกลับก่อนนะ หวังเสี่ยว ทิ้ง โทรศัพท์ไว้แล้วถือแต่กระเป๋ากลับไป

เธอเองก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่าตัวเองเป็นอะไรไป

พี่ผิงผันเป็นคนเก่งมาก แล้วเขาก็ไม่ได้รู้จักเธอสักหน่อย ทำไม เธอต้องห้ง ผิงผันขนาดนี้ด้วยล่ะ

ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย

เมื่อสักครู่ ขณะที่ทุกคนกำลังพูดเรื่องที่พี่ผิงผันแอบรักหาน เฟยเอ๋อ หวังเสียว รู้สึกเจ็บปวดหัวใจมาก

ผู้หญิง เป็นสัตว์ที่มีความอิจฉาริษยาติดตัวมาตั้งแต่เกิด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อผู้หญิงสวยกับผู้หญิง สวยมาเจอกัน

ดังนั้นเธอจึงยิ่งโมโห แต่ทำอะไรทานเฟยเอ๋อโดยตรงไม่ได้ เลยไประบายอารมณ์ใส่เงินเกอแทน
ทำเหมือนไม่เคยเห็นเงินเกออยู่ในสายตามาก่อน เธอเป็นใส่ เฉินเกอแล้วจากไป

“เหอะ ต้องโทษนายนั่นแหละเงินเกอ ทำให้โมโหเสียว ฉันนี่ ผิดหวังจริง ๆ เรียก ให้นายมาเพื่ออะไรนะ”

สายตาของหานเฟยเอ๋อที่มองไปยังเฉินเกอดูเย็นชา

แต่เฉินเกอเข้าใจสิ่งที่ท่านเฟยเอ๋อสื่อออกมาที่ไหนกันล่ะ ตอน นี้เขาเหมือนอยากจะแก้แค้นหวังเสี่ยวมากกว่า

ดังนั้นเขาจึงตามออกไป

หี สาดไวน์ใส่ฉันแก้วหนึ่ง ทั้งยังต่าฉันชุดใหญ่ คิดจะกลับไป

ง่าย ๆ แบบนี้เหรอ

เงินเกอไม่ใช่เงินเกอคนเก่าแล้ว

เขาตัดสินใจที่จะตบหน้าหวังเสี่ยวสักฉาด

แต่เมื่อเขาตามออกมา กลับไม่พบแม้แต่เงาของหวังเสี่ยว นั่นยิ่งทำให้เงินเกอโกรธแค้นมาก

ขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเฉินเกอที่มีข้อความ จากQอเข้ามา

เมื่อเปิดดูก็พบว่าเป็นข้อความที่ส่งมาจากเฮาหลานล้น เพื่อน ร่วมชั้นเรียนของเขานั่นเอง

วันนี้เธอไม่สบายหนักมาก ดังนั้นจึงไม่ได้มาร่วมงานฉลอง ความสําเร็จของหานเฟยเอ๋อ
แต่เมื่อเปิดอ่านข้อความ หนังตาของเงินกอก็กระตุกเล็กน้อย

“เฉินเกอ นายว่าท่าไมคนเราถึงได้พบกับความเจ็บปวดบ่อย ครั้ง ฉันเป็นภาระของคนในครอบครัว ฉันไม่สามารถช่วยเหลือ อะไรที่บ้านได้เลย ฉันต่อสู้ดิ้นรนมาทั้งชีวิต แต่กลับสู้คนอื่นไม่ได้ เลย ฉันนี่มันไร้ประโยชน์เหลือเกิน ฉันทำให้พ่ออับอายหน้า ใครไม่ได้ แม้แต่เสื้อผ้าชุดใหม่ของน้องสาวฉันก็ไม่มีปัญญาซื้อ ให้ ตอนนี้น้องสาวฉันป่วย ฉันเป็นพี่สาว แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย ทำได้แต่เฝ้าดูเธอ แม้แต่โรงพยาบาลก็ไปไม่ได้ ที่บ้านเอาเงินให้ ฉันหมดแล้ว แต่ฉันกลับตอบแทนอะไรไม่ได้เลยสักนิด

“เฉินเกอ นายว่าฉันควรทำยังไงถึงจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้ เอาหลานลันส่งข้อความยาวมากหาเขา

เงินเกอเข้าใจแล้วว่าบ้านของ เขาหลานลันเกิดปัญหา เธอ ช่วยอะไรไม่ได้เลยได้แต่โทษตัวเองอยู่แบบนี้ ยิ่งประโยคสุดท้าย ที่เธอพูดนั้น เฉินเกอรู้สึกว่าเธอมีความหมายแฝงอย่างอื่น

เฉินเกอรู้สึกตกใจ

เอาหลานลันเธอเป็นสมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มบ้านยากจนของ เขา ปกติเธอเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่จากที่เฉินเกอพิจารณาเธอ ถึง แม้ภายนอกเธอจะดูต่ำต้อยด้อยค่า แต่ภายในใจเธอกลับ แข็งแกร่งมาก

อยากดีกว่าคนอื่นทุกอย่าง

อีกทั้งเขามองออกว่านอกจากเธอจะอยากมีชีวิตที่ไม่ต้องกังวลใจอะไรเหมือนอย่างคนอื่นแล้วนั้น เธอยังมีเป้าหมายที่ยิ่ง

ใหญ่กว่านั้น

ข้อนี้ เธอเข้มแข็งกว่าเขามาก

แต่ความเป็นจริงมันโหดร้าย ยิ่งเธอคิดมากไป ผลลัพธ์ที่ได้ยิ่ง กลายเป็นตรงกันข้าม

ฉะนั้น ปัญหาที่ฝังอยู่ในใจเอาหลานกันมันมีมานานแล้ว ไม่ใช่ เพิ่งจะเกิดขึ้นวันสองวันนี้ ครั้งนี้น้องสาวเธอป่วย แต่เธอกลับไม่มี เงินสักบาท

กลัวว่าปัญหานี้จะทำให้เธอยิ่งรู้สึกแย่

เงินเกอเข้าใจความรู้สึกนี้

เป็นห่วงว่าเธอจะคิดสั้น เฉินเกอจึงรีบตอบข้อความ :

“เอาหลานลัน เธออยู่ไหน อยู่ที่หอพักหรือเปล่า”

“อืม อยู่”

เอาหลานลันตอบกลับอย่างรวดเร็ว ในชั้นเรียนคนที่เธอ สามารถพูดด้วยได้นั้นมีน้อยมาก เฉินเกอถือเป็นหนึ่งในบรรดา คนที่เธอพูดคุยด้วยมากที่สุดแล้ว

เฉินเกอคิดในใจว่ายัยพิธีกรหวังเสี่ยวถนั่นไม่รู้หายไปไหน แล้ว เขากลับเข้าไปด้านในดีกว่า ยังไงก็ต้องเผชิญหน้ากับการ ถูกเหน็บแนมจากพวกท่านเฟยเอ๋ออยู่ดี

จะให้เปิดเผยตัวตนเหรอ เฉินเกอไม่อยากทําอย่างนั้น
ถึงเขาจะไม่ได้สนิทกับเอาหลานล้นมากมาย แต่เธอก็ทํางาน อยู่ในกลุ่มบ้านยากจนมาสามปีแล้ว จึงมีความเข้าอกเข้าใจกันดี เงินเกอทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาหลานอันมีสภาพแบบนี้ต่อไป

เขาเลยตัดสินใจไม่กลับเข้าไปด้านใน แล้วเรียกรถแท็กซี่ไป สิ่งที่หอพักนักศึกษาหญิง เมื่อเซ็นชื่ออะไรหน้าหอเสร็จแล้ว

เขาก็มาถึงหน้าประตูห้องของเขาหลานกัน

“เฉินเกอเหรอ”

เอาหลานกันที่ร้องไห้จนตาบวมเดินมาเปิดประตู เธอตกใจ เล็กน้อยที่เห็นเงินเกอ

“เอาหลานลันเธอไม่เป็นไรใช่ไหม ฉันมาเยี่ยมเธอนะ”

เงินเกอเอ่ยออกมาหนึ่งประโยค

“ฉันไม่เป็นอะไร ไม่อยากรบกวนนายแล้ว ยังไงซะฉันก็รู้สึกว่า ตัวเองเป็นส่วนเกินบนโลกใบนี้ เป็นตัวถ่วงเป็นภาระให้ใคร หลายคน”

เฮาหลานลันนั่งลงบนริมเตียง เอามือปิดหน้าแล้วเริ่มร้องไห้ ออกมา

“เธอพูดเหลวไหลอะไรกัน เอาหลานกัน เมื่อก่อนฉันก็เหมือน เธอนั่นแหละ ตอนเด็กพ่อฉันบอกว่าที่บ้านเราเป็นหนี้มากมาย ยากจนมาก พี่สาวฉันยอมไม่เรียนมัธยมปลาย ออกไปหางานทำ เพื่อให้ฉันได้เรียนต่อ ทั้งที่พี่สาวฉันเรียนเก่งมาก แต่กลับไม่ยอม ไปสอบ
เงินเทออยากพูดปลอบใจเอาหลานลัน อาจเป็นเพราะทั้งคู่ ฐานะยากจนเหมือนกัน จึงทำให้เขาคิดถึงอดีตของตัวเอง

มันได้ผล เอาหลานวันหยุดร้องแล้ว เธอมองไปยังเฉินเกอ กำลังพูดอยู่

เฉินเกอพูดต่อ :

“เธอรู้ไหมว่าตอนนั้นฉันกดดันมากแค่ไหน ฉันต้องแบกรับ ความคาดหวังของคนในครอบครัว นั่นเลยทำให้ฉันทุ่มเทกับ การเรียนมาก ฉันทุ่มเททุกอย่างเพื่อจะได้ประสบความสำเร็จ ไม่ ต้องโดน ใครดูถูกเหยียดหยามฉัน”

“หลังจากนั้นเป็นไงรู้ไหม ฉันก็ยังคงโดนคนอื่นรังแกบ่อยครั้ง โดนดูถูก เวลาฉันมองคนอื่น ฉันรู้สึกตัวเองด้อยค่าต่ำต้อยกว่า คนอื่น พบเจอผู้หญิงฉันก็ไม่กล้าเอ่ยปากพูดคุย เพราะฉันรู้สึกว่า พวกเธอจะต้องดูถูกดูแคลนฉัน”

“และพวกเธอก็ดูถูกดูแคลนฉันจริง ๆ นินทาฉันบ่อย ๆ แต่ฉัน ยังคงบอกตัวเองว่า ต้องใช้ชีวิตให้ดีต่อไป ความอัปยศอดสูพวก นี้ สักวันมันจะผ่านพ้นไป และนั่นทำให้ฉันเข้าใจได้เรื่องหนึ่ง

เฉินเกอพูดด้วยอารมณ์อีกเหม

เอาหลานสันรีบถาม : “เข้าใจเรื่องอะไร

“คนเราควรจะคิดหรือจะทำอะไรตามช่วงเวลาที่มันควรจะเป็น ถ้าทำอย่างนี้ถึงจะไม่ทุกข์ทรมาน ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในวัยเรียน กำลังหาความรู้ แต่เธอกลับคิดว่าจะหาเงินยังไง จะทำยังไงถึงจะมีเงินเยอะ ๆ มันเป็นไปได้เหรอ

“ใช่ จริงอยู่ที่ฉันอยากหาเงินให้ได้เยอะ ๆ แต่ฉันก็ทำไม่ได้ ตอนนี้นายก็พูดได้ ในเมื่อนายถูกลอตเตอรี่ นายโชคดีกว่าคน อื่น”

เขาหลานมันพูดอย่างหดหู

“ฉันโชคดีก็จริง แต่เธอเชื่อเถอะ สักวันเธอก็จะโชคดีเหมือน กัน ยังไงก็แล้วแต่ เรื่องพวกนี้ก็จะผ่านพ้นไป อย่าทำให้เรื่องนี้มา กดดันเธอเอาไว้ สิ่งที่เธอต้องคิดตอนนี้คือวิธีแก้ปัญหาต่างหาก

เฉินเกอพูดแนะน่า

เอาหลานมันก้มหน้า : “อืม ฉันรู้แล้ว ขอบคุณนายมากนะเงิน เกอ นาย ให้เวลาฉันคิดหน่อย

เงินเกอไม่เคยพูดแนะนำอะไรใคร เขาก็ไม่รู้ว่าควรพูดยังไง เหมือนกัน

แต่ตอนนี้เขาก็รู้ปัญหาของเขาหลานกันแล้ว อีกทั้งเธอก็เป็น เพื่อนร่วมห้องที่ดี ยังไงเขาก็ต้องช่วยเธออยู่แล้ว

ตึง ตึง ตึง!

ทันใดนั้น ประตูห้องก็โดนทุบเสียงดังมาก เหมือนจะงัดเอาประตูห้องโยนออกไปยังไงยังงั้น เอาหลานมันจึงเดินไปเปิดประตู หญิงสาวอวบ ๆ วัยกลางคนมองเข้ามาในห้อง หน้านิ่วคิ้วขมวด เหมือนขนคิ้วจะหลุดขึ้นไปอยู่ด้านบน

“ถึงว่าทำไมไม่เปิดประตู นั่งสารเลว ที่แท้ก็มีผู้ชายอยู่ในห้อง นี่เอง พ่อแกยังมีหน้ามาพูดว่าแกอยู่มหาวิทยาลัยขยันตั้งใจเรียน มาก ถุย! นั่งสารเลว!”

“แม่ อย่าพูดอย่างนั้นสิ เฉินเกอเป็นเพื่อนร่วมชั้นของหนู เขา แค่มาเยี่ยมหนู”

เอาหลานล้นร้องไห้

“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่! แกเป็นใคร มองอะไร ะ คิดจะมา ข่มขืนลูกสาวฉันเหรอ อยากลองดีไหม เดี๋ยวฉันจะเรียกตำรวจ เดี๋ยวนี้!”

หญิงสาววัยกลางคนหยิบโทรศัพท์ออกมา

เอาหลานกันร้อนรน รีบพูดออกมา “เฉินเกือ นายกลับไป ก่อนเถอะ วันนี้ขอบคุณนายมากนะ!”

“ก็ได้”

เงินเทออยากจะด่ายัยมนุษย์ป้าบ้านสักหน่อย แต่ก็เห็นว่าเป็น แม่ของเฮาหลานลัน เลยไม่อยากพูดอะไร

“เป็นแม่คนประสาอะไร!”

เงินเกอบ่นพิมพ์ แล้วจากไป

ไม่รู้ว่าแม่ของเฮาหลานลันคนนี้เป็นแม่แท้ ๆ ของเธอหรือเปล่า เอาแต่เรียกลูกนั่งสารเลวอยู่ได้
วันนี้โดนมนุษย์ป้าบ้านั่นด่าไม่หยุด เฉินเกอรู้สึกเสียอารมณ์

มาก

เลยอยากไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะระบายอารมณ์สักหน่อย ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เฉินเสี่ยว พี่สาวของเขาโทรมา เงินเกอรับสายทันที กะจะถามเรื่องถนนการค้าจีนหลังสัก หน่อย

แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อรับสาย พี่สาวก็พูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน : “น้องชาย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว พี่แกเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ