บทที่ 922 แดนจี้หยิง

“ได้! ”

เลยเล่ก็พยักหน้าตอบรับ

“ท่านไป พวกเราตกลงกันแล้ว แค่เราสองคนเข้าไป รบกวน คุณช่วยเปิดทางให้เราหน่อยเถอะ!

เมื่อตัดสินใจเสร็จเรียบร้อย เฉินเกอเสนอแก่ท่านไป

ท่านไปก็ไม่ได้พูดอะไร เดินตรงไปหยุดยืนที่ค่ายกลหินใหญ่ ที่สุดที่อยู่ตรงกลาง

ท่านไปหยิบมีดพกออกมาจากเสื้อตัวเอง กรีดไปที่มือของตัว เอง จากนั้นเขาก็กดเลือดลงบนภาพดวงตาผีที่อยู่บนเสาหิน

ทันใดนั้น เสาหินก็เริ่มสั่นไหวขึ้นมา แม้แต่เสาหินที่อยู่บริเวณ

โดยรอบก็เริ่มมีแสงสีน้ำเงินเข้มออกมา

วินาทีต่อมา ก็มีช่องทางเดินสีน้ำเข้มปรากฏตรงหน้าพวกเฉิน เกอสี่คน

“นี่ก็คือช่องทางเดินที่จะพาไปสู่แดนจี้หยิง พวกคุณเข้าไปได้ แล้ว จำเอาไว้ พวกคุณจะต้องกลับมาภายในระยะเวลาหกวัน ไม่ อย่างนั้นจะออกมาไม่ได้อีก! ” ท่านไปยังไม่ลืมที่จะเอ่ยเตือนพวก เฉินเกอสองคนค่าหนึ่ง

“อืม วางใจเถอะท่านไป เราจะต้องกลับมาตามระยะเวลาที่กำหนดแน่นอน พวกเธอสองคนก็ต้องรบกวนให้คุณช่วยดูแล แล้ว ขอบคุณมาก! ”

เงินเทอก็พยักหน้าตอบอย่างแน่วแน่ จากนั้นก็เอ่ยกับท่านไป

“อืม! ”

ท่านไปก็พยักหน้าตอบรับ

พูดจบ เฉินเกอกพาเลยเล่เข้าไปในช่องทางเดินพร้อมกัน

หลังจากทั้งสองเข้าไปในช่องทางเดิน ช่องทางเดินก็หายไป ในชั่วพริบตา ค่ายกลหินทั้งหมดกลับเข้าสู่ลักษณะเดิมอีกครั้ง อย่างรวดเร็ว ราวกับว่าไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก่อน

เห็นภาพที่มหัศจรรย์เช่นนี้ ทำให้พวกเงินสองคนรู้สึกเหลือ เชื่อมากจริงๆ

เวลานี้ พวกเฉินเกอสองคนที่อยู่ข้างใน

ตลอดทางพวกเฉินเกอสองคนเดินเข้าไปข้างในตามช่องทาง เดิน เหมือนกับกำลังเดินอยู่ในอุโมงค์สายหนึ่ง

เลยเล่เดินตามเฉินเกอติดๆ มือทั้งคู่จับเสื้อของเฉินเกอเอาไว้

แน่น

“พี่เฉิน คุณต้องปกป้องผมอย่างดีนะ! ” เลยเล่เอ่ยกับเฉินเก อเสียงเบา

“คุณหมอ ไหนว่าไม่กลัวผีไม่ใช่เหรอ? ” เฉินเกอเอ่ยถาม อย่างไม่สบอารมณ์
“อ้อ.. นั่นเป็นหนังผี แต่นี่มันไม่เหมือนกัน ใครจะไปรู้ว่าจะมีผู้ อะไรโผล่ออกมาหรือเปล่า”

เลยเล่อธิบายอย่างขี้ขลาดขึ้นมาเล็กน้อยทันที

ถึงอย่างไรในโทรทัศน์กับเจอของจริงอย่างไรซะมันก็ไม่ เหมือนกันอย่างมาก

เฉินเกอก็ไม่พูดอะไร เขาก็เข้าใจสภาพจิตใจของเล่ยเล่ เพราะ ถึงอย่างไรทุกคนต่างก็ต้องมีประสบการณ์แบบนี้ครั้งแรกกันอยู่ แล้ว เป็นเรื่องปกติมาก แค่ชินกับมันก็พอ

ทั้งสองเดินไปประมาณสิบนาที ในที่สุดถึงเดินออกจากช่อง ทางเดินนี้

ทันทีที่ออกจากช่องทางเดิน ทั้งสองก็มาหน้าแผ่นหินศิลาจารึก ขนาดใหญ่

มีอักขระสี่ตัวใหญ่สลักเอาไว้

บนหินศิลาจารึกขนาดใหญ่แผ่นนี้

“แดนจี้หยิง! ”

ด้านหลังแผ่นหินศิลาจารึกเป็นถนนสายหนึ่ง ถนนสายนี้เป็น ถนนที่จะไปสู่จุดศูนย์กลางที่สุดของแดนจี้หยิง และในนั้นจะเต็ม ไปด้วยผีและวิญญาณมากมายหลากหลายชนิด

“เอ๋ยเล่ ข้างล่างถึงจะเป็นที่ที่เสี่ยงอันตรายที่สุด เตรียมตัว เตรียมใจเอาไว้ให้ดี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อย่าโหวกเหวกโวยวาย อดทนเอาไว้!!

ก่อนออกเดินทาง เฉินเกอมองไปทางเลยเล่ให้คำเตือนที่ เคร่งขรึมและจริงจัง

เงินเกอไม่อยากให้เลยเล่ไปรบกวนเหล่าภูตผีและวิญญาณใน แดนจี้หยิง ถึงเวลาดึงดูดปัญหาเข้ามามันจะไม่ดีแน่

“พี่เฉิน ผมเตรียมตัวพร้อมแล้ว! ”

เลยเล่สูดลมหายใจเข้าอย่างลึกๆ จากนั้นมองไปที่เฉินเกอและ เอ่ยขึ้น

เงินเกอพยักหน้ารับ และพาเลยเล่เดินเข้าไปยังสถานที่ที่ลึก ลงไปของแดน หญิง

สภาพแวดล้อมที่มืดสลัว อินกดดันคน พูดได้เลยว่ามันทำให้ เฉินเกอและเลยเล่รู้สึกว่าเหมือนมีไอความเย็นยะเยือกกัดกร่อน เข้ามาสู่ภายในร่างกายของพวกเขาเลยก็ว่าได้

แดนจี้หยิงก็เป็นแบบนี้ และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทำไมถึงเข้ามาคน เดียวไม่ได้

เข้ามาในแดนจี้หยิงคนเดียว ก็จะถูกอินกัดกร่อนร่างกาย โดยสิ้นเชิง ถึงเวลาก็จะกลายเป็นผี ติดอยู่ในแดนจี้หยิงตลอดไป

ไม่นาน หลังจากที่ทั้งสองข้ามสะพานแห่งหนึ่ง ก็เห็นสถานที่ที่ คล้ายกับเมืองปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเฉินเกอสองคน

นี่ก็คือ “เมืองผี” ของแดนจี้หยิง
“เมืองผี” คือสถานที่ที่ดำรงอยู่ของผีและวิญญาณ โดยเฉพาะ เปรียบเสมือนกับตลาดข้างนอกในสมัยโบราณ

ที่นี่ก็มีผีพ่อค้าแม่ค้าหลากหลายชนิดกับการคงอยู่ของการ

ขายของแผงลอย

พูดให้ชัดเจน ดินแดนจี้หญิงก็คือโลกของเหล่าภูติผีและ วิญญาณ

พวกเฉินเกอสองคนเพิ่งจะเดินถึงหน้าประตูเมือง เห็นเพียง ชายที่สวมชุดสีดำยาวขวางทางไปของทั้งสองเอาไว้ ชายชุดดำสี ใบหน้าซีดขาว ตาทั้งคู่มีสีฟ้าจางๆ

“ท่านทั้งสองไม่ใช่คนที่นี่ โปรดรีบกลับไปโดยเร็ว! ” ชายชุดดำจ้องมองพวกเฉินเกอสองคนพร้อมเอ่ยเดือน

“คุณเป็นใคร? ”

เงินเกอเอ่ยถามไปทางชายชุดด่าโดยตรง

“ทหารยมบาลของแดนจี้หยิง โอวหุน! ”

ได้ยินเพียงชายสวมชุดสีดำยาวแนะนำตัวเอง

ฟังถึงตรงนี้ พวกเฉินเกอสองคนก็ประหลาดใจไปในทันที คิด ไม่ถึงเลยว่าจะมีการดำรงอยู่ของทหารยมบาลจริงๆ ต้องรู้ว่า ก่อนหน้านั้นพวกเขาเคยเห็นทหารยมบาลแค่ในโทรทัศน์เท่านั้น ยังนึกว่ามันเป็นของปลอม

“พี่ทหารยมบาล เราแค่จะขอยืมผ่านทางแดนจี้หยิง ดังนั้นขอให้คุณได้โปรดยืดหยุ่นให้หน่อยเถอะ!

เงินเกือมองโอวหนแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

ถึงอย่างไรที่นี่ก็เป็นถิ่นของเขา แน่นอนว่ายังต้องสุภาพนิด หน่อย จะทำตามอำเภอใจไม่ได้

ถ้าอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงข้างนอกนั่น เฉินเกอลงมือไป ตั้งนานแล้ว ไหนเลยจะมาพูดมากอยู่อย่างนี้

“อยากจะยืมผ่านทาง จะต้องมีใบอนุญาต! ไม่อย่างนั้นฉันไม่ ปล่อยพวกคุณผ่านไป

ได้ยินแค่โอวหุนพูดออกมาอย่างเย็นชาหนึ่ง

“ใบอนุญาต แล้วใบอนุญาตนี้จะหาได้จากไหน? ”

หลังจากเฉินเกอได้ฟังแล้ว ก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย

เห็นเพียงโอวหุนยื่นมือไปยังหอคอยสูงที่เปล่งแสงสีฟ้าจางๆ อยู่ไม่ไกล

“ที่นั่น ขอเพียงพวกคุณผ่านการทดสอบจากที่นั่น ก็จะได้ใบ อนุญาต! ”

โอวหนอธิบายกับพวกเฉินเกอสองคนหนึ่ง

หลังจากที่พวกเฉินเกอสองคนได้ฟัง ก็เข้าใจในทันที ดูท่า อยากจะเข้าไปในแดนจี้หยิงแห่งนี้ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลยจริงๆ

“ตกลง ขอบคุณมาก! ”
เงินเกอก็เอ่ยขอบคุณโอวหนไปคำหนึ่ง

พูดจบ เฉินเกอกพาเลยเล่เดินไปทางหอคอยสูงที่อยู่ไม่ไกล

ในเมื่อจะต้องมีใบอนุญาตถึงจะเข้าไปได้ ถ้าอย่างนั้นพวกเฉิน เกอสองคนทำได้เพียงไปผ่านการทดสอบให้ได้ใบอนุญาต เท่านั้น ไม่อย่างนั้นไม่มีวิธีเข้าไปได้แล้วจริงๆ

เฉินเกอไม่อยากไปล่วงเกินคนข้างในนี้ เดิมทีแดนหญิงก็เป็น ทางผ่านเท่านั้น ถ้าหากไปทำให้เกิดปัญหาขึ้นมา อย่างนั้นก็ไม่ ราบรื่นเกินไปแล้วจริงๆ

มีคำพูดหนึ่งพูดได้ดี ปัญหามียิ่งน้อยก็ยิ่งดี เรื่องที่ไม่ต้องใช้ กำลังในการแก้ปัญหาก็พยายามอย่าใช้กำลังในการแก้ปัญหา

หลังจากมาถึงหอคอยสูง เห็นเพียงประตูของหอคอยล็อกเอา ไว้แน่นหนา แต่ว่าแสงสีฟ้าจางๆ ข้างในยังคงอยู่

เฉินเกอเดินไปข้างหน้า กำลังคิดจะยื่นมือไปเคาะประตู เห็น

เพียงแค่ประตูก็เปิดออกเอง

“เข้ามาเถอะ! ”

จากนั้นก็มีเสียงเยือกเย็นเสียงหนึ่งดังออกมาจากข้างในหอ หอยสูง

หลังจากเฉินเกอได้ยิน ก็รีบเดินเข้าไปทันที

แต่ว่ายังไม่ทันทีเลยเล่จะก้าวเท้าออกมาสักก้าว ประตูก็ปิดลง โดยตรง ล็อกเลยเล่เอาไว้ข้างนอกหอคอยสูง
“อ๊ย.. พี่เฉิน นี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน? ” เลยเล่ประหลาดใจเอ่ย ถามในทันที

“เข้าได้ครั้งละหนึ่งคนเท่านั้น!!

ได้ยินเพียงเสียงเย็นยะเยือกนั้นดังออกมาจากหอคอยสูงอีก

ครั้ง

ได้ฟังถึงตรงนี้ เลยเล่กับเฉินเกอเข้าใจในทันที

เลยเล่เองก็ทำอะไรไม่ได้ ก็เลยต้องนั่งรออยู่บนขั้นบันไดด้าน นอกของหอคอยสูง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ