บทที่ 920 เขตแดนอยู่ไหน
ทั้งสี่คนเดินบนถนน และการเดินทางต่อไปอย่างเรียบง่าย อยู่บน พื้นราบ และไม่มีอันตรายใดๆ เวลาผ่านไป พวกเขาทั้งสี่คนได้เดินไปไกลแล้ว โดยข้ามทั้ง
สองยอดเขาและมาถึงอีกด้านหนึ่งของยอดเขา
เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง เฉินเกอทั้งสี่คนก็ต้องหาที่พัก ผ่อน
ในขณะนี้ มีแสงไฟดึงดูดความสนใจของเฉินเกอทั้งสี่คน “พี่เฉิน ดูที่นั่น มีบ้านหลังหนึ่งอยู่ที่นั่น!
ดวงตาอันเฉียบคมของเลียเล่ มองเห็นในทันที และเขาก็หัน มาทางเฉินเกอพร้อมอุทาน
เฉินเกอทั้งสามคนก็มองไปทันที มีบ้านหลังหนึ่ง และมีควัน ลอยออกมา
สิ่งที่ทำให้พวกเขาทั้งสี่คนประหลาดใจมาก ไม่คาดคิดว่าจะมี ครอบครัวอยู่ในป่าลึกเช่นนี้ ซึ่งเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆ พวกเขาทั้งสี่คนไม่คิดอะไร เดินตรงไปยังบ้านใต้หุบเขา
เมื่อเดินมาถึง มันก็มืดแล้ว
“ปังๆๆ!”
เงินเกอยืนอยู่ที่ประตู และเคาะประตูไม้
หลังจากนั้นไม่นาน ประตูไม้ก็เปิดออก ทันทีที่ประตูเปิดออก มีเพียงชายชราคนหนึ่งปรากฏตัวต่อ หน้าเงินเกอ
“ท่านผู้เฒ่า คืนนี้เราขอพักค้างคืนที่นี่ได้ไหม? ” เงินเกือถามชายชราด้วยรอยยิ้ม
หลังจากที่ชายชรามองไปที่เฉินเกอ และมองไปที่เงินและหย ซินที่อยู่ข้างหลังเฉินเกอ
จากนั้นชายชราก็พยักหน้าเล็กน้อย
“ได้ เข้ามาสิ!”
หลังจากพูดจบ เฉินเกอทั้งสี่คนก็เดินเข้าไปพร้อมกับชายชรา โดยไม่ลืมที่จะปิดประตู
เฉินเกอและทั้งสี่คนดีใจมาก พวกเขายังกังวลว่าชายชราคนนี้ จะไม่ยินยอม?
หลังจากเข้าไปแล้ว เฉินเกอและทั้งสี่ก็มาถึงภายในบ้าน
“นั่งสิ!!
ชายชราพูดและนำเก้าอี้มาให้เฉินเกอทั้งสี่คน
ทั้งสี่คนก็ได้นั่งลง
“ท่านผู้เฒ่า ขอบคุณมาก!”
เฉินเกอยิ้มและรีบพูดขอบคุณชายชรา
หลังจากได้ยินคําขอบคุณของเฉินเกอ เงินทั้งสามคนก็รีบ กล่าวขอบคุณชายชราผู้นี้
“ยังไม่ได้กินข้าวกันใช่ไหม? ”
ชายชราไม่สนใจคําขอบคุณของเฉินเกอทั้งสี่คน แต่ถามเบาๆ
เมื่อได้ยินคำพูดของชายชรา เฉินเกอทั้งสี่คนก็พยักหน้าด้วย ความสําบากใจ
แท้จริงแล้ว เฉินเกอทั้งสี่คนหิวมาก ทั้งวันยังไม่ได้กินอาหาร
เลย
หลังจากนั้น ชายชราก็นำอาหารและน้ำชามาให้
“ไม่มีอะไรอร่อย มีแค่นี้แหละ พวกคุณก็กินไปก่อน!” ชายชราวางอาหารลงบนโต๊ะและพูดอธิบายให้เงินเกอทั้งสี่
คน
“ไม่เป็นไร ท่านผู้เฒ่า ท่านให้กินพวกเราก็พอใจมากแล้ว”
เฉินเกอรีบพูดทันที
ใช้สิ เขามีน้ำใจให้พวกเรากินก็ดีขนาดไหนแล้ว ใครจะไป กล้าเรื่องมากอีก
ในไม่ช้า เฉินเกอทั้งสี่คนก็รีบกินทันที
เวลาคุณหิว กินอะไรก็อร่อยหมด
หลังจากกินอย่างรีบร้อน ในที่สุดเฉินเกอทั้งสี่คนก็อิ่ม “เรอ!”
เลยเล่ยังคงเหมือนเดิมหลังจากกินอิ่มดื่มเสร็จเขาก็จะเรอเป็น
เวลานาน
“ท่านผู้เฒ่า ทำไมมาอยู่ที่นี่คนเดียว? ” ในตอนนี้เฉินเกอมองไปที่ชายชราและถาม
ชายชรานั่งทํางานด้านข้าง ถือไม้ไผ่ไว้ในมือและกำลังสาน อะไรบางอย่าง
“ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็ก!
ชายชราตอบเงินเกอ
“ท่านผู้เฒ่า จะเรียกท่านว่ายังไง? ”
เฉินเกอยังคงถามต่อไป
“นามสกุลไป”
ชายชราพูดนามสกุลของเขา
“สวัสดีท่านไป ฉันชื่อเฉินเกอ ขอบคุณที่ท่านยอมให้พวกเรา ค้างคืนที่นี่!”
เฉินเกอรีบทักทายท่านไปทันที และแสดงความขอบคุณ
“พวกคุณมาทำอะไรที่นี่? ”
ท่านไปถามและมองไปที่เฉินเกอทั้งสี่คน
เมื่อได้ยินคำถามของท่านไป เฉินเกอทั้งสี่ก็นิ่งไปชั่วขณะ
“หึหึ ท่านไปพวกเรามาที่นี่เพื่อท่องเที่ยว แต่หลงทาง
เฉินเกอยิ้มและอธิบายให้ท่านไป
“ท่องเที่ยวเหรอ? พ่อหนุ่ม คุณคิดว่าฉันเหมือนคนโง่เหรอ”
ท่านไปสงสัย จากนั้นมองไปที่เฉินเกอและพูดอย่างมีความ หมายแอบแฝง
ในตอนนี้เฉินเกอและทั้งสี่คนต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิด ว่าท่านไปคาดเดาได้
“ท่านไป ท่านหมายความว่าอะไร
เฉินเกอแสร้งทำเป็นงุนงงมองไปที่ท่านไปและถาม
“พ่อหนุ่ม ฉันอยู่มาเกือบทั้งชีวิต คุณหลอกฉันไม่ได้ พวกคุณ ไม่ได้มาท่องเที่ยว พวกคุณมาค้นหาเขตเผ่าเสาใช่ไหม” ต่อมาท่านไปได้พูดถึงจุดประสงค์ของเฉินเกอทั้งสี่คนโดยตรง
เอ่อ!
สีหน้าเฉินเกอทั้งสี่คนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และพวกเขาก็ ประหลาดใจมาก
“ท่านไป ท่าน.. ท่านดูออกได้อย่างไร? ”
เฉินเกอถามอย่างสงสัย
แม้ว่าท่านไปจะดูออกจุดประสงค์ของพวกเขา แต่เงินเกอ ไม่รู้สึกว่าท่านไปจะคิดร้าย
“หึหึ สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว ผู้คนที่มาที่นี่มีเพียง จุดประสงค์เดียว นั่นคือเพื่อค้นหาเขตเผ่าเล่า!”
ท่านไปพูดตรงๆ
เฉินเกอทั้งสี่คนประหลาดใจมากขึ้น พวกเขาไม่คาดคิดว่า ท่านไปจะมีสายตาที่แหลมคมเช่นนี้
“เมื่อท่านไปรู้แล้ว ฉันก็ไม่ปิดบังแล้ว ถูกต้อง พวกเรามาที่นี่
เพื่อค้นหาเขตเผ่าเส้!
เฉินเกอไม่ปกปิดต่อไป และยอมรับอย่างหนักแน่น
เมื่อเขาทายถูก มีประโยชน์อะไรที่จะปิดบังต่อไป
“พ่อหนุ่ม เขตเผ่าเส่ส้าไม่ใช่จะไปได้ง่ายๆ ฉันแนะนำให้พวก คุณกลับไปเถอะ”
เฉินเกอทั้งสี่คนได้ยินท่านไปตักเตือนด้วยความหวังดี
เฉินเกอทั้งสี่คนได้ฟัง ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“ท่านไปหมายความว่าไง? ”
เฉินเกอถามอย่างสงสัย
“หึหึ แต่ก่อนมีคนมากมายเช่นพวกคุณที่มาที่นี่เพื่อค้นหาเขต เผ่าเส่ส้า สุดท้ายพวกเขาก็ไม่มีชีวิตรอดออกมา ดังนั้นด้วย
ความดีจากฉัน พรุ่งนี้เช้าก็กลับไปเถอะ ท่านไปยังคงตักเตือนเฉินเกอทั้งสี่คนด้วยรอยยิ้มจาง ๆ
“ท่านไป พวกเราไม่ใช่คนธรรมดา และพวกเราก็มาพร้อมกับ ภารกิจกอบกู้โลกด้วย”
เฉินเกอมองไปที่ท่านไปและอธิบาย
“ฮ่าๆๆๆ!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอ ท่านไปก็หัวเราะเสียงดัง เสียง หัวเราะนี้เต็มไปด้วยความประชดประชัน
“พ่อหนุ่ม อย่าพูดอะไรเกี่ยวกับการปฏิบัติภารกิจ ตอนแรกคน พวกนั้นก็พูดอย่างนี้ แต่จะมีประโยชน์อะไร ในที่สุดพวกเขาก็ ตายที่นี่”
ท่านไปดูเฉินเกอและพูดทีละคำ และไม่สนใจสิ่งที่เฉินเกอพูด
จากค่าพูดเหล่านี้สามารถรับรู้ได้ว่า ท่านไปคนนี้จะต้องพบเจอ ผู้คนมากมาย และการตายของคนเหล่านั้นอาจจะเกี่ยวข้อง
กับท่านไป
ในภูเขาป่าลึก เขาอาศัยอยู่เพียงลำพัง ซึ่งเป็นสิ่งที่แปลกและ เหลือเชื่อ
“ท่านไป ท่านรู้หรือไม่ว่าเขตเผ่าเร่ส้าอยู่ที่ไหน? ” หลังจากครุ่นคิดได้สักพัก เฉินเกอมองไปที่ท่านไปและถาม
เมื่อเงินเกอถาม ท่านไปก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เฉินเกอ
หลังจากทั้งสองจ้องมองหน้ากันหลายวินาที ท่านไปพูด
“ขอโทษนะ ฉันไม่รู้ว่าเขตเผ่าเสร้าอยู่ที่ไหน! เมื่อได้ยินท่านไปพูดเช่นนั้น เฉินเกอก็ไม่ถามคำถามใดๆ อีก อย่างไรก็ตามเงินเกอสามารถรับรู้ได้แล้วว่า ท่านไปรู้แน่นอน ว่าเขตเผ่าเส่ส้าอยู่ที่ใด เพียงแต่เขาไม่ต้องการบอก
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
