บทที่ 905 ไหว้ครู

“พวกคุณไม่ต้องขึ้นมา ผมรับมือเอง!

เฉินเกอร้องตะโกนเสียงดังใส่เงินจีและเลยเล่

พูดจบ ก็เห็นหมูป่าได้เข้ามาใกล้แค่เอื้มแล้ว

เคี้ยวของหมูป่าแหลมคมมาก อ้าปากใหญ่ของตัวมันเองออก มาและกัดไปที่เฉินเกอ

นี่ถ้าโดนหมูป่ากัด ไม่ตายก็คงต้องพิการเป็นแน่

แน่นอน เฉินเนื้อไม่ยอมปล่อยให้หมูป่ามีโอกาสนี้อยู่แล้ว

เงินเกือกลิ้งออกไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว จากนั้นกระบี่ซิง

หยวนของเขาก็ปรากฏขึ้นในมือ กระบี่ชิงหยวนถึงแม้จะใช้ในการรับมือกับผี แต่ก็สามารถนำ

มาเป็นอาวุธได้

เนื่องจากหมูป่ามีลำตัวที่ใหญ่ ดูแล้วดุร้ายมาก แต่ที่จริงแล้ว ร่างกายมันเชื่องช้ามากและไม่ยืดหยุ่นเลย ร่างทั้งร่างของมันพุ่ง ตรงออกไป และไปชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่

“โฮ้ง! ”

ต้นไม้ใหญ่ถูกชนจะสั่นสะเทือน ทำให้ใบไม้ร่วงลงไม้นับไม่ถ้วน
เงินเกอเมื่อเห็นเวลาที่เหมาะสม เขารู้ว่าโอกาสที่เขาจะลงมือ มาถึงแล้ว

“ว้าว! ”

เงินเกอแตะด้านหน้าของฝ่าเท้าใส่พื้น ทำให้ร่างกายทั้งตัว ของเขาพุ่งชนออกไปอย่างรวดเร็ว และพุ่งชนไปที่หมูป่าอย่างจัง

กระบี่ชิงหยวนในมือแทงเข้าไปในร่างของหมูป่า

“ตายซะ! ”

เฉินเกอตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความโกรธ และใช้กระบี่ ซิงหยวนฟันเข้าไปในร่างของหมูป่า

มีรูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมา และเลือดพุ่งกระฉูดออกมาทันที

“เสียงร้องคราม!

เนื่องจากเจ็บปวดทำให้หมูป่าร้องโหยหวนออกมา เสียงดังไป ทั่วพื้นป่านี

ทําให้บรรยากาศเงียบสงัดในยามวิกาลน่ากลัวอย่างเห็นได้

หลังจากนั้น หมูป่าก็ไม่สามารถขยับตัวได้อีก ล้มตัวลงไปกับ พื้นนอนแน่นิ่งแล้วตายไป

เฉินเกอใช้พลังแค่หนึ่งท่าก็กำจัดหมูตัวใหญ่นี้ให้ตายไปได้ สามารถพูดได้เลยว่ามันง่ายดายมาก
เมื่อเห็นเงินเกอฆ่าหมูป่าตายแล้ว เลยเล่จึงเดินออกมาจาก หลังต้นไม้

เลยเล่เดินไปด้วยถอนหายใจออกมาด้วย รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก

เพราะว่าหมูป่าตัวนี้ได้ตายไปแล้ว เลยเล่และเงินเดินมายืนอยู่ด้านข้างของเฉินเกอ และมองดู หมูป่าที่อยู่ตรงหน้า

“เม่งเอ๊ย หมูป่าตัวนี้ทำไมใหญ่จัง! ”

เลยเล่อุทานออกมาด้วยความตะลึง เขาไม่เคยเห็นหมูป่ามา ก่อนและยังเป็นหมูป่าที่ตัวใหญ่ขนาดนี้อีกด้วย

อย่าไปพูดเลยเล่ไม่เคยเห็นเลย แม้กระทั่งเฉินเกอและเงินก ไม่เคยเห็นมาก่อนเช่นกัน

“พอดีเลย เนื้อของหมูป่าดีใช้ได้เลย มื้อเย็นของพวกเรามี

อาหารให้กินล่ะ!

เฉินเกอมองไปที่เลยเล่กับเงินจีด้วยรอยยิ้มและพูดเตือนพวก เขาออกมา

พูดจบ เฉินเกอใช้กระบี่ซิงหยวนตัดเนื้อหมูป่าออกมาชิ้นใหญ่ เนื้อหมูป่าแบบนี้ทั้งสดทั้งอร่อย และประจวบเหมาะพอดีเพราะ เฉินเกอทั้งสามคนยังไม่ได้กินมื้อเย็นกันเลย

ถึงแม้ว่าเมื่อกี้จะค่อนข้างอันตราย แต่หมูป่าตัวนี้ก็ส่งตัวเองมา เป็นอาหารมื้อเย็นให้พวกเขาทั้งสามคนกินเองมันรนหาตายชัดๆ แต่ต้องถือน้ำใจมากเหลือเกิน หลังจากแขวนไว้บนแล้วทำการมัน

ว้า นี่เป็นครั้งแรกผมได้กิน

เลยเล่มองเนื้อหมูที่อยู่ตรงหน้า อดไม่จะกลืนน้ำลาย ลงและออกอร่อย

เลยนายเคยได้ยินผู้ฝึกมาไหม?

เวลาเฉินเกอมองไปที่เลยและถามมาผู้ฝึกตน? มันคืออะไรเหรอ?

หลังจากเลยเล่ได้ยินแล้ว จึงถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้ทำให้เฉินเกออด

มันใช่สิ่งของ มันคือเอกลักษณ์ของอาชีพหนึ่ง ฝึกคือ คนที่รับมือเฉินเกออธิบายให้เลยอย่างไม่มีทางเลือก

หลังจากที่เลยเล่ได้ฟังแล้วเขาเข้าใจมันก็เหมือนอาจารย์จับผีในทีวีแบบนั้นเลยเล่ถามกลับเฉินเกอ

“อืม ความหมายประมาณนั้นแหละ ฉันคุณคือผู้ฝึกตน!

เงินเกอพยักหน้าตอบกลับ จากนั้นเปิดเผยตัวตนของตัวเอง และเงินออกมาให้เลยเล่

เนื่องจากตอนนี้เลยเล่ก็เป็นหนึ่งในสมาชิกของพวกเขาแล้ว ดังนั้นบางเรื่องก็ต้องให้เขารับรู้บ้างถึงจะได้

อีกอย่างเฉินเกอมีความคิดที่ยิ่งใหญ่ข้อหนึ่ง นั่นก็คือเขาอยาก ให้เลยเล่กลายเป็นผู้ฝึกตนเหมือนกัน

ถ้าเลยเล่กลายเป็นผู้ฝึกตนแล้ว อย่างน้อยเลยเล่ก็ไม่ต้องไป กลัวบางสิ่งบางอย่าง และสามารถรับมือได้ด้วยตัวเอง ไม่เช่นนั้น หรือว่าคราวหลังเฉินเกอทั้งสองคนต้องปกป้องเขาไปตลอด ชีวิต?

ซึ่งแบบนั้นมันไม่ใช่โลกแห่งความเป็นจริงและเป็นไปไม่ได้ ด้วย

“หา? พวกพี่ พี่เฉิน คุณหนูใหญ่เงิน พวกพี่เป็นผู้ฝึกตนเหรอ? ”

หลังจากที่เลยเล่ได้ยิน อุทานออกมาด้วยความตกใจ และ ดวงตาเบิกกว้าง

เฉินเกอและเงินจีต่างสบตากัน และยิ้มออกมา แล้วพยักหน้า ออกมาพร้อมกัน

“ถูกต้อง พวกเราเป็นผู้ฝึกตน เป็นไงบ้าง? มีความคิดอยาก เป็นผู้ฝึกตนไหม? ”
เฉินเกอมองไปที่เลยเลและยื่นข้อเสนอให้เขา

“จริงเหรอ? ผมสามารถเป็นผู้ฝึกตนได้เหรอ? ”

เมื่อเลยเล่ได้ยิน จึงถามเงินเกอทั้งสองคนออกมาอย่างตื่นเต้น เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเขาเองจะมีโอกาสกลายเป็นผู้ฝึกตน ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นได้มันจะดีมากเลย

เขาดูเฉินเกอมีฝีมือที่เก่งกล้าแบบนี้มาโดยตลอด เขาอยาก กลายเป็นคนแบบเดียวกันกับเฉินเกอ ถ้าเป็นแบบนั้นได้เฉินเก อก็ไม่ต้องปกป้องเขาตลอดเวลา เพราะเขาสามารถปกป้องตัว เขาเองได้

“เป็นไปได้สิ ฉันกับคุณหนูใหญ่เงินจะเป็นคนสอนนายเอง ช่วยเหลือนายให้กลายเป็นผู้ฝึกตน

เฉินเกอยิ้มให้กับเลยเล่และพูดออกมากับเขา

“เยี่ยมมากเลย พี่เฉิน ผมยินดีที่จะเป็นผู้ฝึกตน! ”

หลังจากที่เลยเล่ได้ยินแบบนั้น พูดออกมากับเฉินเกออย่างตื่น เต้น

“อืม เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ฉันเป็นครูของนายแล้วนะ ฉัน จะสอนนายทำยังไงถึงจะกลายเป็นผู้ฝึกตนได้ !!

เฉินเกอยิ้มให้กับเลยเล่แล้วพูดออกมากับเขา

นี่แสดงว่าเฉินเกอได้รับเลยเล่เป็นลูกศิษย์แล้ว

“ครู! ”
เลยเลเป็นคนรู้จักกาลเทศะ รีบเปลี่ยนสรรพนามทันที คุกเข่า ลงไปที่พื้นและเตรียมตัวทำความเคารพเฉินเกอ

เฉินเกอรีบดึงตัวของเลยเล่ไว้ แล้วดึงเลยเล่ให้ลุกขึ้น

“นายยังเชื่อพิธีการแบบนี้อีกเหรอ พวกเราไม่ต้องมีพิธีการ แบบนี้หรอก ไม่ต้องคุกเข่าให้ฉัน ฉันรับไม่ไหวหรอก! อีกอย่าง พวกเราผ่านเรื่องความเป็นความตายมาเยอะขนาดนี้ เรียกฉันว่า ครูอาจทำให้ลำบากใจ นายเรียกฉันว่าพี่เฉินต่อดีกว่า ! นี่มัน ยุคสมัยไหนแล้ว!

เฉินเกอพูดเตือนเลียเล่ออกมา

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเฉินเกอ ทำให้เสียเล่รู้สึกอายเล็กน้อย จึงเอามือไปลูบหัวตัวเองเบาๆ ความรู้สึกเหมือนตัวเขาเองยังอยู่ ในยุคสมัยโบราณ

“ได้ละ เนื้อหมูป่าสุกแล้ว พวกเรากินได้แล้ว! ” หลังจากนั้น เฉินเกอเตือนทั้งสองออกมา พูดจบ ทั้งสามคนเริ่มลงมือกินเนื้อหมูป่ากันทันที

“อืม.. เนื้อหมูป่าอันนี้รสชาติอร่อยจริงๆ ผมไม่เคยกินเนื้อ หมูป่าที่รสชาติอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย อร่อยกว่าเนื้อหมูธรรมดา ทั่วไปเสียอีก!

หลังจากที่เลยเล่กินเข้าไปหนึ่งคำ อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา ด้วยความตะลึง
ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเนื้อหมูป่า อร่อยมาก คุณภาพเนื้อและ รสชาติแตกต่างจากหมูธรรมดาโดยสิ้นเชิง อร่อยกว่าไม่รู้กี่เท่า

“ใช่แล้ว เลยเล่ เดี๋ยวนายเอามีดไปเล่เนื้อของหมูป่ามาอีกชิ้น หนึ่ง แล้วใส่ถุงให้เรียบร้อย พวกเราพกติดตัวไว้กินระหว่างทาง ของพรุ่งนี้มะรืนนี้!

เฉินเกอจึงพูดแนะนำเลยเล่ขึ้นมา

หมูป่าตัวใหญ่ขนาดนี้ ความจริงแล้วถ้าเอาไปขาย ไม่รู้จะขาย ได้เงินมากเท่าไร

เฉินเกอก็อยากที่จะนำหมูป่าไปทั้งตัวเหมือนกัน แต่มันมาก เกินไป เอาไปได้เพียงส่วนน้อยเท่านั้น ที่เหลือก็ทิ้งไว้ให้สัตว์อื่นๆ ในป่าจัดมันกันเอง ถือว่าเป็นการเลี้ยงสัตว์อื่นด้วยก็แล้วกัน