บทที่ 903 บรรดานักล่าทั้งหลาย

“พี่ชาย พวกเราแค่มาทำการค้าขายเล็กๆ เท่านั้นเอง

เฉินเกอได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือจากเงิน ยิ้มออกมา แล้วลุกขึ้นยืนตอบคำถามของนักล่า

นักล่าคนนี้มองมาที่เฉินเกอด้วยสายตาที่เย็นชา

“แม่งเอ้ยแกเป็นใครวะ? กูกำลังพูดกับสาวสวยคนนี้อยู่ เกี่ยว อะไรกับแกด้วย? ”

นักล่าคนนี้หยิ่งผยองมากจ้องมองเฉินเกอด้วยสายตาโกรธ เคืองและค่ากราดเขาออกมา

หลังจากที่เฉินเกอได้ยินแล้ว คิ้วขมวดเข้าหากัน และสีหน้า

เปลี่ยนไปทันที

“โฮ้ง! ”

วินาทีต่อมา เฉินเกอลงมือจัดการทันที

แค่พลังฝ่ามือเดียวของเฉินเกอก็ทำให้นักล่าคนนี้กระเจิงออก ไปทันที

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ นักล่าคนอื่นๆ ทยอยกันลุกขึ้น จากนั้นจึง มีดของตัวเองออกมาทันที และจ้องมองไปที่เฉินเกอด้วยความ

โกรธ

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะลงมือออกมาแบบนี้โดยตรงและฝีมือยังเก่งกล้ามากขนาดนี้

“พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป มาที่นี่ต้องมีวัตถุประสงค์ อะไรแน่นอน! ”

นักล่าอีกคนพูดขึ้นมา

“ลุย!

พูดจบ นักล่ากลุ่มนี้ทุกคนต่างเข้ามาโจมตีเฉินเกอทั้งสามคน

เฉินเกอไม่ได้ตกใจอะไร ใช้พลังฝ่ามือออกไปอีกครั้ง

เสียงดังที่สะเทือนออกมาทำให้นักล่ากลุ่มนี้กระเจิงออกไป

ทันที

“ไป! ”

หลังจากที่เสียงดังสะเทือนนักล่าพวกนี้จนกระเจิงไปแล้ว เฉิน เกอรีบดึงเอ๋ยเล่และเงินออกไปจากร้านอาหารทันที แม้แต่ค่า อาหารก็ไม่ทันได้จ่าย

หลังจากที่ออกไปจากร้านอาหารแล้ว เฉินเกอทั้งสามคนรีบขึ้น รถแล้วขับออกไปทันที

เมื่อนักล่ากลุ่มนั้นไหวตัวได้แล้ววิ่งออกมาตามหาพวกเขานั้น เฉินเกอทั้งสามคนได้หายตัวไปตั้งนานแล้ว

“แม่งเอ้ย สามคนนี้ต้องไม่ใช่บุคคลธรรมดาแน่นอน ต้องรีบ รายงานหัวหน้าทราบแล้ว!

ผู้นำนายหนึ่งออกคำสั่งกับนักล่าคนอื่นๆ ขึ้นมาทันที
เวลานี้ ถือว่าเป็นเกอทั้งสามคนได้เปิดเผยตัวตนออกมาแล้ว อย่างสมบูรณ์

เมื่อนั่งอยู่บนรถ เลยเล่ถอนหายใจหอบออกมาแรงๆ

เมื่อกี้ทําให้เขาตกใจแทบตาย

เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะลงมือจัดการอีกฝ่ายออกมาโดยตรง “พี่เก่งจริงๆ ใช้เวลาไม่นานก็จัดการคนกลุ่มนั้นให้กระเจิงไป เลย พลังของคนหนึ่งคนสามารถจัดการคนหมื่นคนได้เลย!

เลยเล่ไม่ลืมที่จะชื่นชมเงินเกอออกมา

“นายนคราวหลังตั้งสติให้ดีกว่านี้หน่อยได้ไหม? ” เฉินเกอมองไปที่เลยเล่และตำหนิออกมาเล็กน้อย เลยเล่ตั้งสติไม่ได้เลยจริงๆ

เลยเล่รู้สึกอับอายและเกรงใจมาก

“เฉินเกอ ตอนนี้พวกเราควรทำยังไงดี? คนกลุ่มนั้นต้องเห็น เราเป็นเป้าหมายแล้วแน่นอน!

เจินจีไม่ได้ตำหนิเลยเล่ เพียงแต่มองไปที่เฉินเกอแล้วถามเขา ออกมา

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เป็นการแหวกหญ้าให้ตื่นอยู่แล้วดังนั้นต้องดึงดูดความสนใจขององค์กรนักล่าไปแล้วแน่นอน ถึง เวลานั้นต้องมีเรื่องเกิดขึ้นไม่ขาดสายแน่เลย

“ไม่ต้องกลัว ตอนนี้พวกเขายังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของพวกเรา อีกอย่างพวกเราอยู่ในที่ลับ พวกเขาอยู่ในที่แจ้ง ยังไงพวกเราก็ ยังได้เปรียบมากกว่า ”

เฉินเกอพูดขึ้นมาอย่างมีสติ

ในความคิดของเฉินเกอนั้น หัวหน้าขององค์การนักล่าคงไม่ ใช้กำลังคนและพลังคนมากเท่าใดนักในการมาจัดการพวกเขา ทั้งสามคน เพราะวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของพวกเขาคือป้ายเสา

ณ เวลานี้ อีกฝั่งหนึ่ง

ภายในเต็นท์ ของค่ายอีกแห่งหนึ่ง

เห็นแค่ชายชุดคลุมคนนั้นที่เฉินเกอเห็นเมื่อคืนนั่งอยู่ข้างใน เต็นท์

ตรงหน้าเขามีนักล่ายืนอยู่สองสามคน

“หัวหน้า วันนี้พวกเราเจอคนแปลกๆ ในร้านอาหารสามคน หนึ่งในนั้นฝีมือดีมาก ดูเหมือนตัวตนของพวกเขาจะไม่ใช่คน ธรรมดา! ”

หนึ่งในนักล่านั้นรายงานกับชายชุดคลุม หลังจากที่ชายชุดคลุมได้ยินแล้ว ได้ลุกยืนขึ้นมาทันที

“นายคิดว่าพวกเขาเป็นใครเหรอ? ”
ชายชุดคลุมมองไปที่นักล่าพวกนี้แล้วถามพวกเขาออกมา “รายงานหัวหน้า ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะมาตามหาป้าย

นักล่าคนนี้รีบตอบคำถามชายชุดคลุมออกมาทันที

“อืม หลังจากนี้พวกนายคอยเฝ้าระวังหน่อย ถ้าพบเจอสามคน นี้ ให้รีบรายงานกลับมาทันที ถ้ามีเหตุการณ์อะไรที่มาขัดขวาง พวกนาย ลงมือจัดการพวกมันได้ทันที!

ชายชุดคลุมมองไปที่นักล่าพวกนั้นแล้วออกคำสั่งออกมา

“ครับ หัวหน้า! ”

บรรดานักล่าต่างตอบรับออกมาพร้อมกัน จากนั้นทยอยเดิน ออกไปนอกเต็นท์

คืนนี้ เฉินเกอทั้งสามคนหาพื้นที่เรียบได้และกางเต็นท์นอนกัน

หลังจากที่ทั้งสามคนต่างกางเต็นท์กันเรียบร้อยแล้ว ได้นั่งลง หน้ากองไฟ

“ทำไมพวกเราต้องกางเต็นท์กันข้างนอกด้วย? ทำไมไม่ไปพัก

ที่โรงแรม? ” เลยเล่มองไปที่เฉินเกอแล้วถามเขาออกมาด้วยความสงสัย

เฉินเกอเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปที่เลยเล่

“เพราะว่าเวลานี้บรรดานักล่าทั้งหลายกำลังตามหาพวกเรา อยู่ ดังนั้นถ้าพวกเราพักที่โรงแรมก็จะถูกเปิดเผยตัวได้ง่าย
เฉินเกออธิบายให้เลยเล่ฟัง

เมื่อได้ยินคําอธิบายของเฉินเกอแล้ว เลยเล่จึงเข้าใจถึงสาเหตุ ทันที

ใช่แล้ว ครั้งนี้องค์กรนักล่าถูกส่งมาปฏิบัติการทั้งหมด ไม่ว่าที่ ไหนก็มีเงาของนักล่าเต็มไปหมด ถ้าพักในโรงแรมคงอันตราย มากและอาจถูกค้นพบได้ง่ายอีกด้วย

หลังจากนั้นเวลาผ่านไปสักพัก เลยเล่ลุกขึ้นยืน

“พี่เฉิน ผมไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ!

เลยเล่พูดกับเฉินเกอ จากนั้นได้แล้วเดินเข้าไปที่พุ่มไม้

เนื่องจากกางเต็นท์นอนอยู่ข้างนอก ทำไมพวกเขาไม่มีทาง เลือกอื่น ได้แต่หาที่นี่เองข้างนอก

“เฉินเกอ พวกเราออกมาครั้งนี้คงต้องสู้รบจนมีการนองเลือด

กับองค์กรนักล่าแน่เลย!

เวลานี้เงินจีมองไปที่เฉินเกอแล้วพูดเตือนเขาออกมา แน่นอนเฉินเกอก็เข้าใจและพยักหน้าออกมา

“อืม ผมเข้าใจความหมายของคุณ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ พวกเรา จะให้องค์กรนักล่าได้ป้ายเส่ส้าไปไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นโลก นี้ต้องสับสนวุ่นวายแน่ๆ!

เฉินเกอพูดกับเงินจีด้วยน้ำเสียงที่หนักใจ

ป้ายเสฮ้าสามารถควบคุมผีทั้งหมดบนโลกนี้ได้ ถึงเวลานั้นคนบนโลกใบนี้ก็จะถูกควบคุมโดยผี ถ้าถึงเวลานั้นทุกอย่างต้องพัง หลายหมดแน่นอนเลย

“ใช่แล้ว เงินจี เวลานี้ฝีมือของคุณอยู่ในขั้นยอดของ

ของขอบเขต

เงินเหรินใช่ไหม? ”

เงินเกอถามเงินออกมา

เงิน พยักหน้าออกมา หลังจากได้ยิน

“ถูกต้อง ตอนนี้ฝีมือของฉันอยู่ในขั้นของขอบเขตเงินเหริน ฉันก็อยากพัฒนาขึ้นเหมือนกัน แต่ทำไม่ได้สักที

ตอนที่เงินจีพูดประโยคนี้ออกมานั้น สีหน้าเต็มไปด้วยความ เหนื่อยใจและเสียใจ

พลังของผู้ฝึกตนยากที่จะยกระดับขึ้นได้อีก เงินที่ไม่ได้มี พรสวรรค์เหมือนเฉินเกอ ดังนั้นเธอจึงต้องหาโอกาสในการ ปรับปรุงยกระดับฝีมือให้เก่งขึ้นด้วยตัวเอง

นี่มันก็ผ่านไปหลายเดือนแล้ว พลังของเธอยังไม่พัฒนาไปถึง ไหนเลย ทำให้กำลังใจของเธอสูญหายไปมาก

“ไม่ต้องกังวล ผมจะหาวิธีช่วยคุณให้พัฒนา

เฉินเกอยิ้มแล้วปลอบใจเงินออกมา

ฝีมือขึ้นเอง!

ส่วนเงินจีนั้นได้พยักหน้าออกมาอย่างเชื่อฟัง ข้อนี้เธอเชื่อใจ เฉินเกออยู่แล้ว เธอเชื่อว่าเฉินเกอต้องนำพาตัวเธอเองพัฒนาไป พร้อมกันแน่
“! ”

ณ เวลานี้เอง ได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นมา

ใช่แล้ว เสียงกรีดร้องนี้ไม่ใช่ของคนอื่น มันเป็นเสียงของ เลยเล่ที่ไปในพุ่มไม้

ได้ยินเสียงกรีดร้องของเลียเล่ เฉินเกอและเงินรีบวิ่งไปที่พุ่ม ไม้ด้วยความระมัดระวัง

“เลยเล่ ทําไมเหรอ?

เฉินเกอวิ่งไปด้วยร้องตะโกนถามออกไปด้วย

หลังจากที่วิ่งเข้าไปที่พุ่มไม้ เห็นเลยเล่กางเกงก็ไม่ใส่ ตัวสั่นไป ทั้งตัว ล้มอยู่ที่พื้น

เฉินเกอและเป็นมองไปบริเวณรอบๆ ก็ไม่พบเห็นสิ่งผิดปรกติอะไร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ