บทที่ 902 ลงมือเฉียบขาด

“แกเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงเก่งกล้าขนาดนี้ พวกเราไม่ได้เป็น ศัตรูกับแก ทำไมต้องลงมือฆ่าพวกเราด้วย! ”

เวลานี้หนึ่งในนักล่าชี้ไปที่เฉินเกอแล้วถามเขาออกมา

ความจริงแล้วพวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลย จู่ๆ ก็ถูกเฉินเกอแอบ โจมตี ทำให้พวกเขารู้สึกงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก

“เหอๆ ไม่ทำไม ฆ่าพวกนายไม่จะเป็นต้องมีเหตุผล! ”

เฉินเกอตอบเย็นชาออกมา

ล้อเล่นหรือเปล่า เป็นไปได้ยังไงที่เฉินเกอจะบอกพวกเขาเกี่ยว กับวัตถุประสงค์และเหตุผลของตัวเอง และสำหรับตัวตนที่แท้จริง ของเขานั้น เป็นไปไม่ได้ที่เฉินเกอจะเปิดเผยมันออกมา

พูดจบ เฉินเกอลงมือทันที

แค่ในชั่วพริบตา เฉินเกอกกำจัดนักล่าที่เหลือทั้งสามคนได้ อย่างง่ายดาย ก่อนตายก็ไม่สามารถรู้ตัวตนของเฉินเกอได้ว่า เขาคือใคร

หลังจากที่กำจัดนักล่าทั้งสี่คนนี้แล้ว เฉินเกอลงมือทำการค้น ตัวพวกเขาทันที

เฉินเกอค้นพบเจอป้ายขององค์กรนักล่านี่เป็นสัญลักษณ์ยืนยันตัวตนของนักล่า
คนที่เป็นนักล่าขององค์กร ทุกคนต้องมีป้ายอันนี้ติดตัวเพื่อ แสดงตัวตน

เงินเกอเก็บป้ายทั้งสี่อันนี้ไว้ จากนี้บินออกไปจากที่นี่ทันที

คิดว่าพรุ่งนี้คงจะมีคนพบศพของทั้งสี่คนนี้แน่นอน แต่ไม่มีใครรู้ได้ว่าเป็นฝีมือของเฉินเกอ เพราะเฉินเกอไม่ได้ทิ้ง หลักฐานอะไรไว้ เพราะเงินเกอลงมือหลังจากที่แปลงร่างเป็นเงิน เงินแล้ว

อีกอย่างเมื่อมีป้ายทั้งสี่นี้แล้ว ทำให้เงินเกอและพวกทั้งสาม คนไปเขตภูเขาหินฟอสเฟตได้อย่างราบรื่นมาก อย่างน้อยก็จะไม่ กลายเป็นเป้าหมายขององค์กรนักล่าได้ง่าย

กลยุทธ์ปิดฟ้าข้ามทะเลนี้ปรากฏขึ้นด้วยวิธีนี้เอง

เมื่อกลับไปถึงโรงแรม เฉินเกอได้กลับคืนร่างของตัวเอง จาก นั้นหลับตาแล้วนอนหลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินเกอตื่นขึ้นมาแต่เช้า

หลังจากที่ทั้งสามคนเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมแล้ว ได้เข้าไป นั่งในรถ

“ให้! ”

เมื่อนั่งในรถแล้ว เฉินเกอยื่นป้ายของนักล่าที่ได้มาเมื่อวันให้ กับเอ๋ยเล่และเงินจีทั้งสองคน

“นี่คืออะไรเหรอ? ”
เลยเล่ถามออกมาด้วยความสงสัย

“ป้ายของนักล่า! คุณมีอันนี้ได้ยังไง?

เงิน มองไปที่เฉินเกอด้วยท่าที่ประหลาดใจแล้วถามเขาออก มา และเหมือนจู่ๆ จะทายอะไรออกมาได้

“ป้ายอันนี้เมื่อคืนฉันยึดมาจากมือของนักล่าสี่คนนั้น สะดวก พวกเราตอนที่เดินทางไปเขตภูเขาหินฟอสเฟต จะได้ไม่กลาย เป็นเป้าหมายขององค์กรนักล่าได้ง่าย และยังสามารถซ่อนเร้น ตัวตนที่แท้จริงของพวกเราได้

เฉินเกอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนออกมา

หลังจากฟังที่เฉินเกอเล่าแล้ว เงิน และเล่ยเล่ถึงเข้าใจความ เป็นมา ที่แท้เมื่อวันเฉินเกอออกไปจัดการกำจัดนักล่าทั้งสี่คนนั้น มาแล้ว ทำได้แบบแนบเนียนจริงๆ

“ความหมายของพี่ก็คือ เมื่อมีป้ายนี้แล้ว ตัวตนของพวกเราก็

จะกลายเป็นนักล่า ใช่ไหม?

เลยเล่ไหวพริบดีมาก อธิบายถึงความลับที่แฝงอยู่ในนี้ออกมา ได้ทันที

“ฉลาดมาก นี่ก็คือกลยุทธ์ปิดฟ้าข้ามทะเล! ”

เฉินเกอพูดชื่นชมเลยเล่ออกมา

พูดจบ เฉินเกอสตาร์ทรถ และเหยียบคันเร่ง ขับรถออกไป ทั้ง สามคนได้ขับรถออกเดินทางไปที่เขตภูเขาหินฟอสเฟต
เขตภูเขาหินฟอสเฟต เป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงของหมู่บ้านโล่ เสีย

ที่นี่มีหินฟอสเฟตมากมาย หินฟอสเฟตนี้สามารถนำมาผลิต วัสดุเคมีได้มากมาย และยังสามารถนำมาทำเป็นเครื่องประดับ ได้ คนในท้องถิ่นเลือกที่จะใช้ประโยชน์ของหินฟอสเฟตสร้าง ความร่ำรวยให้กับพวกเขา

ระยะทางจากหมู่บ้านโล่เสียถึงเขตภูเขาหินฟอสเฟตต้องใช้ เวลาสองชั่วโมง

ดังนั้นเมื่อเป็นเกอและพวกทั้งสามคนมาถึงก็เป็นเวลาเที่ยงสิบ สองนาฬิกาแล้ว ได้เวลากินข้าวเที่ยงพอดี

เฉินเกอจอดรถไว้ในลานจอดรถที่หนึ่ง จากนั้นพาเลยเล่กับ เงินจีเข้าไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งเพื่อกินข้าวเที่ยง

“ที่นี่เต็มไปด้วยหินฟอสเฟต มีทุกที่เลย ! ”

เลยเล่มองไปที่เฉินเกอและพูดออกมาด้วยความประหลาดใจ

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ได้ข่าวว่าคนท้องถิ่นอาศัยหินฟอสเฟต นี้ทำให้พวกเขาร่ำรวย แถมยังเก็บยังไงก็ไม่หมด บริเวณเขต หนึ่งหลังจากถูกเก็บหมดแล้ว ผ่านไปสักระยะมันก็จะออกขึ้นมา ด้วยตัวมันเองอีก ซึ่งมันน่ามหัศจรรย์มาก

เฉินเกออธิบายให้เลยเล่ฟัง อธิบายเกี่ยวกับความมหัศจรรย์ ของหินฟอสเฟตให้เขาฟัง

“มหัศจรรย์ขนาดนี้เลย ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็อาศัยมันทำให้รวยได้ใช้ไหม?

เมื่อเลยเลได้ยินก็รีบเสนอความคิดนี้ออกมาทันที

เฉินเกอและเงินทั้งสองคนส่ายหัวออกมาพร้อมกัน รู้สึก เลยเล่คิดแต่จะหาเงินอย่างเดียว

“นายคิดว่ามันทำง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? นายเป็นคนต่างถิ่น ถ้ากล้าลงมือเก็บหินฟอสเฟตที่นี่ คิดว่าคงต้องถูกคนในท้องถิ่น รุมจัดการแน่นอน! ทางที่ดีนายอย่ามีความคิดแบบนี้จะดีกว่า”

เงินเกอเตือนเลยเล่ออกมาด้วยความหวังดี

หินฟอสเฟตพวกนี้เป็นสมบัติของคนในท้องถิ่น ใครจะยอมให้ สิ่งที่ทำให้ตัวเองร่ำรวยถูกคนนอกมาเอาไป ต้องไม่ยอมอยู่แล้ว

“เหะๆ ผมก็แค่พูดไปตามภาพเท่านั้นเอง”

เลยเล่ลูบหัวตัวเองแล้วยิ้มเหย่ๆ ออกมา จากนั้นก็ไม่พูดอะไร

ต่ออีก

เรื่องเงินสำหรับเงินเกอนั้นไม่มีความสำคัญอะไรเลย

เงินของเฉินเกอ ในตอนนี้เยอะมากจนใช้ไม่หมดแล้ว สามารถ พูดได้เลยว่าไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีเงินใช้

เพราะวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของพวกเขาที่มาในครั้งนี้ไม่ใช่ เรื่องเงิน แต่เป็นเพราะป้ายเส่ส้า

และในเวลานี้เอง มีกลุ่มคนใส่เสื้อสีดำเก๊งหนึ่งเดินเข้ามาใน ร้านอาหารที่เฉินเกอทั้งสามคนนั่งอยู่
เมื่อเห็นคนกลุ่มนี้เดินเข้ามา เฉินเกอสามคนตื่นตัวขึ้นมาทันที

เพราะคนกลุ่มนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคนขององค์กรนักล่า นั่นเอง แขนของทุกคนล้วนมีรอยสักรูปภาพขององค์กรนักล่ากัน ทั้งนั้น แค่ดูก็สามารถดูออกได้

“คนเหล่านี้เป็นนักล่าขององค์กรนักล่า? ”

เลยเล่ถามเงินเกอออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบา

เงินเกอตอบและพยักหน้าออกมาอย่างไม่ลังเล : “ถูกต้อง พวกเขาเป็นนักล่าขององค์กรนักล่า มองรูปภาพบนแขนของพวก เขาก็รู้แล้ว”

คิดไม่ถึงว่าอยู่ที่นี่ก็สามารถเจอนักล่าขององค์กรนักล่าได้ ทำ ให้เฉินเกอทั้งสามคนรู้สึกโชคไม่ดีเลย

“พวกเราต้องทำตัวนิ่งๆ หน่อย อย่าให้ใครดูอะไรออกได้เป็น

อันขาด!!

เฉินเกอไม่ลืมที่จะเตือนเลยเล่และเงินออกมาเสียงเบา

เลยเล่และเงินจีพยักหน้าออกมาพร้อมกัน ส่วนเลยเล่นั้นก้ม หน้าลงมาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นดูเลย เพราะกลัวว่าจะมีคนสังเกต เห็นความผิดปรกติออกมา

ผ่านไปไม่นาน กับข้าวของเฉินเกอทั้งสามคนก็ถูกเสิร์ฟออกมาทั้งสามคนรีบกินอาหารอย่างรวดเร็ว
แต่กินได้ไม่นาน ก็เห็นโต๊ะของนักล่าพวกนั้นหันมามองที่เฉิน เกอทั้งสาม และเหมือนกำลังสนทนาอะไรกันอยู่

หลังจากที่เห็นสายตาของนักล่าพวกนี้แล้ว เลยเล่ตื่นตระหนก

ขึ้นมาทันที “พวกเขาจ้องมองพวกเราตลอด พวกเราควรทำยังไงดี? คง

ไม่สงสัยอะไรหรอกมั้ง?

เลยเล่ถามเงินเกอออกมาด้วยความตื่นเต้นและกังวลเล็กน้อย “อย่าตกใจ ใจเย็นไว้

เฉินเกอจ้องมองไปที่เลยเล่ด้วยสายตาที่ห้ามปราม

ยิ่งเวลาแบบนี้ยิ่งต้องใจเย็น ห้ามให้นักล่าพวกนี้เห็นอะไรเด็ด

ขาด

หลังจากนั้น หนึ่งในนักล่าได้ลุกยืนขึ้นมา แล้วเดินหาเงินเกอ

ทั้งสามคน

นักล่าคนนี้ได้เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะอาหารของเฉินเพื่อทั้ง สามคน

“โอ้ว คนสวย พวกคุณมาทำอะไรที่นี่เหรอ?”

นักล่าคนนี้มองข้ามเฉินเกอและเลยเล่ แต่กลับโน้มตัวมองไป ที่เจินจีแล้วถามเธอออกมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ