บทที่ 887 แดนเซียนสวน

จนกระทั่งกลางตึกเวลาห้าทุ่ม เฉินเกอและคณะจึงได้มาถึงแดน เชียนสวน

แดนเผ่าผีตั้งอยู่ในภูเขาลึกด้านในป่าเก่าแก่ในแดนเซียนสวน จากสมัยโบราณมาถึงปัจจุบันน้อยมากที่จะมีคนเข้ามาตามหา เผ่าผีในนี้

โชคดีในกลางดึกแบบนี้รอบๆบริเวณยังมีโรงแรมและรีสอร์ต เปิดบริการอยู่ แบบนี้แล้วเฉินเกอและพวกก็มีที่ให้สำหรับพัก ผ่อนกันแล้ว

เฉินเกอเปิดห้องเสร็จแล้ว ก็ให้ทุกคนไปพักผ่อนที่ห้องของตัว เอง พรุ่งนี้ถึงจะได้ออกเดินทางไปยังแดนเผ่าผีอย่างเป็นทางการ

เช้าวันรุ่งขึ้น

เฉินเกอและพวกต่างตื่นแต่เช้า คืนห้องแล้วก็จากไป ขับรถมุ่ง หน้าไปภูเขาลึก ในป่าเก่าแก่

จากการขับรถสี่สิบห้านาที รถจะต้องจอดอยู่ด้านล่างภูเขา รถ ไม่สามารถขับเข้าไปในภูเขาลึกได้ ดังนั้นเฉินเกอและพวกจึงได้ เลือกวิธีเดินเท้า

ทั้งห้าคนเก็บสัมภาระเรียบร้อยแล้วจึงเดินเข้าไปในภูเขาลึกในป่าเก่าแก่
“ว่า สถานที่ตรงนี้อากาศช่างสดชื่นเหลือเกิน โอกาสที่ออก จากความวุ่นวายในเมืองมีไม่บ่อยนัก รู้สึกดีทีเดียว!

เลยเล่พลางเดินไปพลางตะโกนไป

เป็นอย่างนั้นจริงๆ หากเทียบกับสภาพแวดล้อมในเมืองแล้ว สภาพแวดล้อมในป่าดีกว่ามาก อากาศบริสุทธิ์ ทุกที่เต็มไป ด้วยออกซิเจนของต้นหญ้า ใบไม้

เดินไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ทั้งห้าคนก็ไปถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

หมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านที่คนเผ่าผีสร้างไว้ข้างในนี้ คนทั้ง หมู่บ้านต่างถูกเรียกว่าคนเผ่าผี สถานที่และวัฒนธรรมไม่เหมือน กันเลย

เฉินเกอและพวกเดินเข้ามาในหมู่บ้าน

การมาของทั้งห้าคน ชั่วพริบตาเดียวก็ได้ดึงดูดความสนใจ ของคนเผ่าผีที่อยู่รอบๆ ทุกต่างวางของในมือลงแล้วลุกขึ้นมา จ้องมองพวกเขาทั้งห้าคน สายตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

“พวกคุณเป็นใคร?”

วินาทีต่อไป ชายคนหนึ่งสวมชุดกันหนาวได้เดินออกมา มา ขวางไว้ด้านหน้าของเฉินเกอและพวก จ้องมองเฉินเกอและพวก แล้วถาม

เฉินเกอและพวกรีบหยุดฝีเท้าลงทันที

“สวัสดีครับ พวกเราเป็นพ่อค้าที่มาจากด้านนอก!”
เงินเกอยิ้มเล็กน้อยมองไปชายที่อยู่ตรงหน้าแล้วกล่าว

“ชม พ่อค้าเหรอ ฉันจะบอกพวกคุณให้นะ อย่ามาโกหกฉัน ฉันเห็นมาเยอะแล้ว พูดมาเลย พวกคุณมานี่เพราะสมบัติในป่า ใช่มั้ย?”

เสียงชายคนนี้เย็นเฉียบ ถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจนัก

ทำให้ที่เฉินเกอฟังแล้วต้องขมวดคิ้วขึ้นมา ดูเหมือนว่าคนเผ่า ผีเหล่านี้จัดการยากกว่าที่คิดไว้เยอะเลย

“เอ๋อเล่ เอาของกินออกมา!”

นิ่งไปสักพัก เฉินเกอก็ได้มองทางเลยเล่แล้วสั่งการ

เลยเล่ฟังแล้ว ก็รีบตอบสนองทันที ได้หยิบของกินส่วนหนึ่ง ออกมาจากกระเป๋ายื่นให้กับเฉินเกอ

เฉินเกอรับมาแล้วก็ยื่นให้กับชายที่อยู่ตรงหน้า

“พวกเราเป็นแค่พ่อค้า มาที่นี่เพื่อแลกเปลี่ยนของขึ้นชื่อของ

ท้องถิ่น คุณดูสิ ของเหล่านี้เป็นสินค้าที่พวกเรานำมา

เฉินเกอรีบร้อนอธิบายให้กับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ไม่อยากให้ ผู้ชายคนนี้เห็นความผิดปกติใดๆ

ได้ยินคำพูดของเฉินเกอแล้ว ชายคนนี้จึงได้คลายความ หวาดระแวงลง รับของกินจากมือของเฉินเกอ จากนั้นจึงได้หยิบ มันขึ้นมาตรวจดู

ชั่วขณะเดียว คนทั้งเผ่าผีก็ได้รุมกันเข้ามา ล้อมรอบเฉินเกอและพวกไว้

ทันใดนั้น เฉินเกอและพวกได้กลายเป็นคนที่ชื่นชอบของ

คนในหมู่บ้าน เพียงเพราะเหตุนี้ ขนมที่เฉินเกอและพวกนำมาทั้งหมดถูกค้น

ไปจนหมดสิ้น

นี่เป็นสิ่งที่ทำให้พวกเลยเล่คนอดกังวลไม่ได้

หากไม่มีของกินเหล่านี้ พวกเขาเข้าไปในภูเขาลึกในป่าเก่าแก่ นี้จะกินอะไรล่ะ?

“หลีกไปให้หมด!

ในเวลานี้ เนื้อเสียงที่หนาเสียงหนึ่งได้ดังขึ้น

สิ้นเสียง ชายพุ่งใหญ่คนหนึ่งก็ได้พาเหล่าลูกน้องที่แต่งตัว สกปรกเดินออกมา

“โอ๊ย มีคนนอกมาเหรอ เอาของอร่อยอะไรมาบ้างล่ะ?”

ชายพุงใหญ่มองเฉินเกอและพวกแล้วถาม

เฉินเกอแค่มองก็รู้ว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน พวก มันต้องเป็นนักเลงที่คอยรังแกคนในหมู่บ้านแน่เลย

แต่เฉินเกอก็ไม่อยากที่จะมีปัญหากับคนเหล่านี้อยู่แล้ว ตอบ อย่างยิ้มๆ: “ก็เป็นเพียงของกินเล็กๆน้อยๆ ถูกคนในหมู่บ้าน แลกไปหมดแล้ว”

ฟังที่เฉินเกอพูดแล้ว ชายพุงใหญ่จึงได้เงยหน้าขึ้น
“ขอแนะนำตัวเองหน่อยละกัน ผมขอไม่ เป็นหัวหน้าใหญ่ ของหมู่บ้านนี้ ในเมื่อพวกคุณมาถึงหมู่บ้านของเรา งั้นก็ต้องให้ อะไรกับเราหน่อยเพื่อเป็นของขวัญของการพบหน้า ไม่อย่างนั้น มันก็ยากที่ผมจะให้พวกคุณอยู่ในหมู่บ้านนี้ต่อ!”

ฝูโม่ได้แนะนำตัวเองก่อน จากนั้นก็ได้มองมาทางเฉินเกอและ พวกแล้วกล่าว

ดูเหมือนนายคนนี้มันอยากจะข่มขู่เอาเงินหรือของมีค่าบาง อย่าง

หัวหน้าอะไรกัน พูดให้ชัดเจนหน่อยก็เป็นอันธพาลดีๆนี่เอง

รังแกคนที่อ่อนแอกว่าก็เท่านั้น

เพียงแต่พวกของเฉินเกอไม่ใช่คนที่ซื่อบือนนา เฉินเกอยิ่งจะ ไม่ให้คนเหล่านี้มารังแกพวกเขา

“โอ๊ย หญิงสาวสองคนนี้หน้าตาไม่เลวนะเนี่ย

ในเวลานี้ ฝูโม่ได้นำสายตาไปจดจ่ออยู่บนร่างของเงินและ โจวโนที่อยู่ด้านหลัง ทันใดนั้นก็แสดงรอยยิ้มที่มีเลศนัยออกมา จับจ้องอยู่บนร่างของเงินกับโจวโน้ตั้งนาน

เฉินเกอเห็นเช่นนี้แล้ว รีบเดินเข้าไป ขวางไว้ด้านหน้าของเงิน จีและโจวโน่ จ้องมองฝูโม่แล้วกล่าว: “พี่ชายท่านนี้ พวกเราเป็น พ่อค้าที่มาทำการค้าตรงนี้ ตอนนี้สินค้าของพวกเราขายหมด แล้ว พวกเราก็ควรที่จะไปแล้ว!!

พูดจบ เฉินเกอก็ได้ยื่นมือไปผลักเงินจีและโจวโนที่อยู่ด้านหลัง

“ช้าก่อน!”

“ผมได้บอกให้พวกคุณไปแล้วเหรอ?”

“เห็นคำพูดของผมเป็นเพียงเสียงผายลมใช่มั้ย ผมบอกแล้วไง พวกคุณต้องเหลือของอะไรไว้หน่อยถึงจะไปได้ ไม่อย่างนั้นอย่า คิดที่จะออกไปจากที่นี่!

โม่ที่ท่าทาง โอหังจ้องมองเฉินเธออย่างโกรธแค้นแล้วกล่าว ไม่ได้เห็นเงินเกออยู่ในสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว

เฉินเกอฟังแล้ว สีหน้าเข้มขรึมทันที

นายคนนี้อุตส่าห์ไว้หน้าแล้วยังจะมาตอแยอีก อยากจะต่อสู้ กับตัวเองให้สุดแน่เลย

ได้ งั้นเฉินเกอก็จะไม่ปล่อยพวกเขาไป กล้าคิดไม่ดีกับตัวเอง

เบื่อที่จะมีชีวิตแล้วใช่มั้ย

“แล้วนายอยากจะให้ฉันเหลืออะไรไว้ให้ล่ะ?”

เฉินเกอหันกายมาเล็กน้อย จ้องมองโม่แล้วกล่าว

“เห่อๆ!”

“งั้นเอาเงินที่ติดตัวของพวกคุณส่งมาให้หมด หรือไม่ก็เอา หญิงสาวสองคนนี้เหลือไว้ให้ผม

ฝูโม่ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าที่ชั่วร้ายมองเงินจีและโจวโน่ ที่อยู่ด้านหลังเฉินเกอแล้วกล่าว
“ถ้าหากไม่ได้ทั้งสองอย่างล่ะ?”

เงินเกอตอบกลับฝูโม่โดยตรง

“เย็ดแม่เอ๊ย ไอ้หนุ่มเหี้ยมึงฟังภาษาคนไม่เข้าใจเหรอ หากมึง ไม่ยอม กูจะให้คนมาสับพวกมึงเดี๋ยวนี้

ในปากโมด่าเต็มไปด้วยคำหยาบคาย

“พริบ!”

วินาทีต่อมา ร่างของโมทั้งร่างถูกกระชากโยนขึ้นฟ้า

ไม่ผิด เฉินเกอได้ลงมือแล้ว

นายโมคนนี้ปากเหม็นเกินไป ยังกล้าคิดมิดีมิร้ายกับเงิน และโจวโน่ ด้วยเหตุนี้เฉินเกอจึงต้องสั่งสอนเขาดีๆสักครั้ง

เห็นลูกพี่ของตัวเองถูกกระชากโยนขึ้นฟ้า ลูกน้องเหล่านั้นของ

โม่ต่างทยอยกันพุ่งเข้ามาโจมตีเฉินเกอ

เฉินเกอไม่พูดไม่จา ออกขาอย่างรวดเร็ว

เตะซ้ำๆอยู่อย่างนั้น เฉินเกอเตะลูกน้องเหล่านั้นของฝูโม่ล้มลง กับพื้นโดยตรง

รับการโจมตีแค่นี้ก็ไม่ไหว ยังกล้ามาหาเรื่องเงินเกออีก ช่าง

โง่เสียจริง

เลยเล่และคนอื่นๆ ยืนอยู่ด้านข้าง มองดูอย่างเงียบๆ พวกเขารู้ว่ามีเงินเกออยู่ พวกเขาจะไม่มีทางจะเกิดเรื่องเด็ดขาด

หลังจากที่โม่และลูกน้องถูกเฉินเกอไล่ไปอย่างน่าสมเพช เลยเล่และพวกจึงได้มีโอกาสสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ ภายใต้การนำของเฉินเกอ พวกเขาหาบ้านที่ไม่มีคนพักได้แห่ง หนึ่ง จึงได้พักผ่อนตรงนี้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ