บทที่ 886 พัสดุที่น่าสงสัย

“แฮ่ๆ ไม่เล่นแล้ว ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน!”

ฉีเซียวหยุนยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็กล่าวกับเฉินเกอ

“ครับผม!”

เฉินเกอก็ไม่ได้ไปเผยไตของเขา เพียงแต่พยักหน้ารับ พูดจบ ฉีเซียวหยุนก็รีบลุกขึ้นจากไป เดินไปทางห้องน้ำ โดยตรง

ในที่สุดเขาก็รอดพ้นเงื้อมมือของเฉินเกอจนได้ ไม่กล้าที่จะไป หาเรื่องเฉินเกออีกแล้ว

ไม่นานนัก การสังสรรค์ของเพื่อนนักเรียนในคืนนี้ก็ได้สิ้นสุด

ลงอยากราบรื่น

เฉินเกอได้พาเงินออกไปจากโรงแรม ขับรถกลับถึงบ้าน

“เฉินเกอ วันนี้ดูเหมือนเซียวหยุนจะโดนนายแกล้งไปไม่น้อย

เลยนะ!”

เมื่อกลับถึงบ้าน เงินจียิ้มมองเฉินเกอแล้วพูดอย่างขำขัน

“ฮ่าๆๆๆๆ!”

ได้ฟังคำพูดของเงิน เฉินเกอก็หัวเราะลั่นทันที

“ใครใช้ให้เขามาหาเรื่องฉันล่ะ ฉันไม่มีทางที่จะปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน อีกอย่าง ฉันกลั่นแกล้งเขา เธอไม่ดีใจเหรอ?”

เงินเกอพลางหัวเราะพลางคุยกับเงินไปด้วย

เงินจีได้ยินแล้ว เธอก็พยักหน้ากล่าวอย่างดีใจ “ฉันก็ต้องดีใจ อยู่แล้ว นายคนนั้นตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยก็ตอแยฉันไม่เลิก ใน ที่สุดก็มีคนสามารถทำให้เขาขายหน้าได้แล้ว!”

พูดตามตรง งานเลี้ยงสังสรรค์เพื่อนร่วมรุ่นในคืนนี้การกระทำ ของเฉินเกอนั้นเงิน รู้สึกดีใจมาก เพราะได้ช่วยตัวเองจัดการคน ที่น่ารําคาญคนหนึ่ง

เชื่อว่าต่อไปนี้ เซียวหยุนคงไม่มาตอแยเธออย่างแน่นอนแล้ว

“WASA! ”

เวลานี้ ก็เห็นเลยเล่เปิดประตูเดินออกมา

“พี่เฉิน คุณหนูใหญ่เงิน พวกคุณกลับมาแล้วเหรอ!”

เลยเล่เดินออกมา มองทั้งสองคนแล้วถาม

“เลยเล่ อีกป่านนี้แล้วนายยังไม่นอนอีกเหรอ?”

เจินจีสงสัยมองไปทางเลยเล่แล้วถาม

“ผมเหรอ ผมกำลังรอพวกคุณกลับมาไง ผมมีของอย่างหนึ่งจะ มอบให้พวกคุณ เป็นของที่ท่านฟานส่งมา

เลยเล่ฟังแล้ว ก็รีบอธิบายกับเงินจีและเฉินเกอ

“ท่านฟ้านส่งมาให้พวกเราเหรอ? ของอะไรกัน?”
เงินเกอได้ยิน ก็นิ่งไปสักพัก จากนั้นก็รีบถามเลยเล่

เลยเล่เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง หยิบกล่องใบหนึ่งออกมา ยื่นให้กับเฉินเกอ

“กล่องใบนี้ ผมยังไม่ได้แกะ ยังมีจดหมายอีกหนึ่งฉบับ ท่าน

ฟ่านน่าจะเป็นคนเขียนให้พวกคุณ!”

เลยเล่จ้องไปที่เฉินเกอแล้วบอก

เฉินเกอฟังแล้ว ก็รีบรับกล่องมาเปิดทันที

เปิดออกแล้ว ข้างในมีถุงหอมอยู่หนึ่งอัน กระจายด้วยกลิ่น หอมที่สดชื่น

“ว้าว หอมจังเลย นี่มันคืออะไรเนี่ย? ทำไมท่านพ่านต้องส่งถุง หอมอันนี้มาให้คุณละ?”

เลยเล่ได้กลิ่นแล้ว ก็อุทานขึ้นมาทันที จากนั้นจึงได้ถามเงินเก

ออย่างอยากรู้อยากเห็น

เฉินเกอขณะนี้ก็คิ้วได้ขมวดแน่นขึ้นแล้ว สีหน้าลำบากใจทันที

เห็นสีหน้าของเฉินเกอที่เปลี่ยนไป เงินจีกับเลยเล่รู้สึกถึงความ ไม่ปกติ คิดว่าถุงหอมนี้ต้องแทนความหมายเรื่องอะไรที่เกิดขึ้น

เฉินเกอไม่ได้ตอบเลยเล่ในทันที แต่ว่าได้เปิดจดหมายที่ท่าน

ฟ่านส่งมาให้ตัวเอง จากนั้นจึงได้อ่านข้อความในจดหมาย หลังจากอ่านแล้ว เฉินเกอยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น คิ้วได้กลายเป็นเส้นตรงแล้ว
“พี่เฉิน เป็นอะไรครับ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? สีหน้าของพี่ตู แย่มากเลย?”

เลยเลรีบถามเงินเกอด้วยความห่วงใย เขายังไม่เคยเห็น

อาการของเฉินเกอแบบนี้มาก่อน

“ใช่ เฉินเกอ ในจดหมายว่ายังไงบ้าง?

เงินก็ถามอย่างสงสัยมาก

“กลิ่นในถุงหอมอันนี้คือกลิ่นหอมดึงดูดผี ใช้มาดึงดูดผีโดย เฉพาะท่านท่านบอกว่าเขาจะไปสถานที่ที่หนึ่งที่เรียกว่าแดนเผ่า ผีเพื่อไปสืบค้นความลับของเผ่าผี อยากให้ฉันไปกับเขาด้วย ดัง นั้นจึงได้ส่งถุงหอมนี้มาให้ฉัน ฉันเคยได้นัดกับท่านผ่านเอาไว้ หากพบเจออุปสรรคที่หนักหนา ก็ให้ใช้ถุงหอมนี้เป็นสัญญาณ!

หลังจากนั้น เฉินเกอก็บอกเล่าให้กับเลยเล่และเงินจีฟัง หลังจากที่ฟังเฉินเกอเล่าแล้ว ทั้งสองคนจึงได้เข้าใจทันที ที่แท้ มันคือสัญญาณ

“มันน่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ใช่เหรอ?” เลยเล่ก็ได้ถามอย่างแปลกใจ

เฉินเกอส่ายหัว แล้วกล่าว: “มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เผ่าผีนั้น ฉันเคยได้ยินมาบ้าง มันเป็นสถานที่ที่ดุเดือดมาก ดูเหมือ นท่านฟ้านคงพบเจออุปสรรคอะไรสักอย่างจึงจะไปที่เผาผี

หากในสถานการณ์ทั่วไปเฉินเกอกับท่านพ่านไม่เคยใช้ถุงหอมนี้มาติดต่อกันไปรษณีย์

หากส่งไปรษณีย์ ก็แสดงว่าได้เกิดเรื่องที่หนักหนาขึ้นแล้ว

ต้องการความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย

“แล้วจะออกเดินทางเมื่อไหร่?

“พรุ่งนี้เช้าเก้าโมง!”

เฉินเกอได้บอกเวลาที่จะออกเดินทาง เวลากระชั้นชิดมาก

“เงิน เลยเล่ เธอสองคนรีบไปปลูกโจวโนขึ้นมา พวกเธอสาม คนรีบไปเก็บข้าวของ พรุ่งนี้เช้าเราออกเดินทางพร้อมกัน!

ต่อมาเฉินเกอก็ได้สั่งการเลยเล่และเงินทั้งสองคน

เรื่องครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก ดังนั้นเฉินเกอจึงต้องพาพวกเขาทั้ง สามคนไปด้วย คนเพิ่งขึ้นหนึ่งคนก็มีแรงเพิ่มขึ้นหนึ่งแรง

“ได้ ฉันรู้แล้ว!”

เงินไม่มีความคิดเห็นใดๆ จึงได้ตอบตกลงทันที

จากนั้น เฉินเกอและทั้งเขาสามคนในเวลากลางดึกต่างคน ต่างเก็บข้าวของของตัวเอง เพื่อเตรียมตัวออกเดินทางพรุ่งนี้

แน่นอน คืนนี้เฉินเกอยากที่จะนอนหลับได้

รุ่งสางของอีกวัน

เฉินเกอและเขาทั้งสามก็ได้ตื่นแต่เช้าแล้ว

ล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็ทานอาหารเช้า เฉินเกอและเขาทั้งสามก็รีบออกเดินทางทันที

ตามแผนเวลาและที่กำหนดไว้ เงินเกอให้เลยเล่ขับรถไปที่ทาง เข้าทางด่วนหลินให้ ท่านพ่านจะรอตัวเองอยู่ตรงนั้น

หลังจากขับรถผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทั้งสี่คนก็ถึงทางเข้าทางด่วน หลินไห่แล้ว

ก็เห็นชายคนหนึ่ง ใส่ชุดกันลมสีดำ สวมหมวกสีดำ เป็นชาย ชราที่ในมือถือไม้เท้ากำลังนั่งอยู่ข้างทาง มองไปแวบเดียวก็ มั่นใจว่าคือท่านฟาน

เฉินเกอ ให้เล่ยเล่จอดรถไว้ข้างกายท่านผ่าน

จากนั้นตัวเองก็เปิดประตูรถลงไปต้อนรับ

“ท่านฟ่าน!”

เฉินเกอมองไปที่ท่านพ่านแล้วเรียกอย่างมีมารยาท

“อืม!”

ท่านผ่านเพียงแค่ตอบสั้นๆคำเดียว จากนั้นก็ได้รับความช่วย เหลือจากเงินเกอในการพยุงขึ้นไปนั่งข้างคนขับ

จากนั้นเฉินเกอก็ไล่ให้เลยเล่ลงมาจากที่นั่งคนขับ ให้เขาไปนั่ง ด้านหลัง แล้วตัวเองเป็นคนขับรถ

ไม่ใช่ว่าเลยเล่ขับรถไม่ดี เพียงแต่ว่าสถานที่ที่พวกเขาจะไป นั้นมีแต่เฉินเกอกับท่านผ่านที่ทาง ดังนั้นกังวลว่าเลยเล่จะขับ ผิดทิศหลง จะทำให้หลงทางได้
“ท่านฟ่าน ยังมีคนอื่นจะไปกับเราอีกมั้ย?”

ก่อนออกเดินทาง เฉินเกอได้ถามท่านฟานไปหนึ่งประโยค ท่านฟานส่ายหัวเล็กน้อย ไม่พูดแม้แต่คำเดียว เพียงแค่นั่งพิง เบาะรถไว้อย่างเงียบๆ

ท่านฟานใส่แว่นดำไว้ มองหน้าและตาของเขาไม่ชัดเจน ไม่รู้

ว่าเขากำลังลืมตาหรือหลับตาอยู่

ต่อมา เฉินเกอ สตาร์ทรถ เหยียบคันเร่งเคลื่อนรถออกไป โดยตรง ขับขึ้นทางด่วนหลินไห

“เสือเล่ สถานที่ที่จะไปนี้ใช้ระยะเวลาในเดินทางประมาณสิบ กว่าชั่วโมง พวกเธอสามคนสามารถนอนพักสักสืบ วันนี้ตื่นแต่ เช้า พวกเธอคงเหนื่อยกันแล้ว!”

ระหว่างทาง เฉินเกอได้ออกความเห็นให้เขาทั้งสามคน

พวกเขาทั้งสามคนต่างพยักหน้า

หากขึ้นทางด่วนแล้ว ก็จะไม่สามารถจอดพักได้อีกเลย นอก เสียจากจะถึงจุดพักรถ

ไม่นานนัก พวกเขาทั้งสามก็ได้พิงหลับอยู่บนเบาะแล้ว

ไม่นานนักรถทั้งคันก็เงียบสงบ มีเพียงเฉินเกอคนเดียวที่กำลัง ตั้งใจขับรถ เฉินเกอกับท่านท่านก็ไม่ได้สนทนากัน

สิบกว่าชั่วโมงของการขับรถ สำหรับคนทั่วไปเป็นเรื่องที่ ลําบากมาก แต่สําหรับเงินเกอนั้นเป็นเรื่องที่ง่ายมาก ไม่เหนื่อยเลยสักนิด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ