บทที่ 855 หอผงาดเวหา

“เอาล่ะ การประลอง ในวันนี้สิ้นสุดลงแค่นี้ พรุ่งนี้จะเป็นการ ทดสอบของหอผงาดเวหา หวังว่าพวกนายจะกลับไปพักผ่อนได้ ดีๆ ในคืนนี้! ”

เมื่อสิ้นสุดการประลองลง ท้องฟ้าก็ค่อยๆ มืดลง ปรมาจารย์ หยุนคงจึงประกาศออกมา

จากนั้น ผู้คนทั้งหมดก็กระจัดกระจายออกไปทีละคน

หอผงาดเวหา เป็นการทดสอบที่ทรงพลังที่สุดในสถานศึกษา หลินคง มันถูกแบ่งออกเป็น 20 ชั้น

จนถึงขณะนี้ยังไม่มีใครประสบความสำเร็จในการปีนขึ้นสู่จุด สูงสุด แม้แต่สวีหมีเองยังหยุดลงแค่ชั้นสิบแปดเท่านั้น ส่วน ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ก็หยุดอยู่ที่ชั้น 17 เท่านั้น

การทดสอบของแต่ละชั้นล้วนแตกต่างกันออกไป อีกทั้งการ ทดสอบของทุกคนก็แตกต่างกันด้วย ดังนั้นจึงไม่มีใครรู้ว่าการ ทดสอบในหอผงาดเวหานั้นจะเป็นแบบไหน อีกทั้งยังไม่มีทางที่ จะโกงได้เลย

ในตอนเย็น เฉินเกอถูกเรียกไปที่ห้องนอนของเขาโดยสวีหมี

“อาจารย์ คุณหาผมหรือ! ”

เฉินเกอเข้าไปในห้องนอนด้วยความเคารพและทักทายสวีหมีที่กำลังนั่งอยู่บนแท่นบำเพ็ญ

สวีหมีลืมตาขึ้นช้าๆ และมองไปที่เฉินเกอที่อยู่ตรงหน้าเขา ใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้ม

“เฉินเกอเอ๋ย เมื่อบ่ายนี้นายทำได้ไม่เลว อาจารย์พอใจอย่าง มาก เพียงแต่นายพร้อมสำหรับหอผงาดเวหาในวันพรุ่งนี้หรือ ยัง?”

สวีหมีกล่าวชื่นชมเฉินเกอ จากนั้นจึงสอบถามเขาด้วยความ ใส่ใจ

“อาจารย์ ผมได้ยินปรมาจารย์หยุนคงแนะนำเกี่ยวกับหอ ผงาดเวลาสั้นๆ มาก่อน เพียงแต่ผมอยากรู้สักหน่อยว่าที่แห่งนั้น มีการทดสอบอะไร? ท่านอาจารย์ได้โปรดช่วยชี้แนะ! ”

เฉินเกอถาม สวีหมีทันที

“ฮาฮา! ”

สวีหมียิ้มจางๆ

“หอผงาดเวหาถูกสร้างขึ้นโดยเทพเจ้าโบราณแห่งสถาน ศึกษาหลินคง นับตั้งแต่เทพโย่วแห่งดาวเข้าสู่โลกีย์ หอผงาด เวหาก็ได้กลายเป็นสัญลักษณ์ถึงการมีอยู่ของสถานศึกษาหญิงคง ผู้ที่เข้าสู่สถานศึกษาหลังคงทุกคนล้วนต้องผ่านการทดสอบจาก หอผงาดเวหา มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่พวกเขาจะกลายเป็นศิษย์ของ สถานศึกษาหลินคงได้อย่างแท้จริง! ”

“สําหรับการทดสอบด้านใน ฉันเองก็ไร้หนทางบอกนายได้หอผงาดเวหามีความมหัศจรรย์อย่าง การทดสอบของแต่ละคน ล้วนแตกต่างกันออกไป มีเพียงแค่ตัวนายเองที่เผชิญกลับมัน แล้วจึงจะรู้ได้! ”

สวีหมีไม่ได้ตอบคําถามของเฉินเกอ แต่เขากลับบอกเล่าข้อมูล เฉพาะบางอย่างเกี่ยวกับหอผงาดเวลาออกมาให้เฉินเกอฟัง

“อาจารย์ ได้ยินปรมาจารย์หยุนคงบอกว่าคุณเองก็หยุดอยู่แค่

ที่ชั้น 18 ใช่ไหม?”

เฉินเกอถามสวีหมีอย่างระมัดระวัง

“ไม่ผิด หอผงาดเวหาเมื่อยิ่งเข้าไปลึกขึ้นก็ยิ่งยากลำบาก ชั้น สิบแปดเป็นเรื่องหลายสิบปีก่อนของฉัน หลังจากนั้นฉันก็ไม่เคย ก้าวเข้าไปใสหอผงาดเวหาอีก!” สวีหมีพยักหน้าเล็กน้อยและ ตอบกลับ

เมื่อได้ยินคำพูดของสวีหมี เฉินเกอก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้นเรื่อยๆ และคิดว่าตนเองจะต้องเป็นคลื่นลูกใหม่ที่ไปได้ไกลยิ่งกว่า

ในเมื่อแม้แต่สวีหมียังหยุดลงแค่ที่ชั้น 18 ของหอคอยผงาด เวหาเท่านั้น ดังนั้นเขาจะต้องอยู่เหนือกว่าสวีหมีให้ได้ และปืนขึ้น ไปบนยอดหอคอยผงาดเวหาเพื่อพิสูจน์ตัวเอง

สิ่งที่รุ่นก่อนทำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าคนรุ่นหลังจะทำไม่ได้ เวลาแปรผันไปทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเปลี่ยนแปลง

จากนั้นสวีหมีก็หยิบถุงผ้าออกมาจากแขนเสื้อของตนและส่ง ให้เฉินเกอ
“อาจารย์ นี่คือ?”

เงินเกอเห็นเข้า ก็เอ่ยถามอย่างสงสัย

“นี่คือถุงผ้าที่ฉันได้มาจากหอผงาดเวหา ในปีนั้น มันไม่เคยถูก เปิดออกมาก่อน ตอนนี้ฉันส่งมอบมันให้นาย บางทีภายหลังจาก ที่เข้าไปในหอผงาดเวหาแล้วสิ่งนี้อาจจะเป็นประโยชน์สำหรับ นาย เพียงแต่จงเปิดมันออกในช่วงเวลาที่คับขันอย่างที่สุด จะ ต้องจําค่าของฉันเอาไว้! ” สวีหมีเอ่ยเดือนเฉินเกอด้วยสีหน้า จริงจัง

“ครับ อาจารย์ ผมจะจำไว้

เฉินเกอพยักหน้ารับ

หลังจากพูดคุยเสร็จ เฉินเกอก็ออกจากห้องนอนของสวีหมี

ไม่นานหลังจากที่เงินเกอจากไป สวีหมีก็โบกมือ จากนั้นตรง หน้าเขาก็มีแผนที่ดาวปรากฏขึ้นมา

มีดวงดาวมากมายอยู่ในภาพ เพียงแต่ภายใต้แสงดาวนั้น กลับมองไม่ออกเป็นอะไร

“แผนที่ดาวไร้ระเบียบ แสงดาวแตกดับ ดูเหมือนว่านี่จะเป็น หายนะสําหรับแผ่นดินหลงคงที่กำลังใกล้เข้ามา! ”

หลังจากมองดูแล้ว สวีหมีก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ท่าทาง ของเขาเต็มไปด้วยความหนักใจ

“ตึง!”
อย่างไรก็ตามในเวลานั้นเอง บนท้องฟ้าก็ปรากฏแสงดาวสี ขาวสว่างจ้า โดดเด่นขึ้นมา

“หรือว่าเฉินเกอก็คือปราชญ์ที่จะเข้ามาช่วยแผ่นดินหลังคง

ของฉันเอาไว้?”

หลังจากเห็นดวงดาว ในใจของสวีหมีก็อดไม่ได้ที่จะแตกตื่น ยินดี

ในไม่ช้า เฉินเกอก็กลับไปที่ศาลาตงเยี่ยน

“พี่เฉินเกอ! ”

เพิ่งจะถึงที่ประตู เฉินเกอก็ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นจาก ด้านหลัง

เจ้าของเสียงนั้นก็คือผู้ที่เพิ่งประมือกับเฉินเกอไปเมื่อยามบ่าย

เลยเล่

“พี่เลย ดึกขนาดนี้แล้วหาผมมีเรื่องอะไร?”

เมื่อเห็นว่าเป็นเลยเล่ เฉินเกอก็ถามขึ้นอย่างสงสัย เขาไม่คิด มาก่อนว่าเล่ยเล่จะเป็นฝ่ายมาหาตนเองก่อน

“เหอะเหอะ พี่เฉินเกอ ฉันมาที่นี่เพื่อคุยกับนายเรื่อยเปื่อย สนใจดื่มไวน์ด้วยกันสักหน่อยไหม? ”

เลยเล่หัวเราะเบาๆ ด้านหนึ่งเอ่ยปากอีกด้านกำลังเขย่าขวดไวน์ในมือของเขา
เงินเกอยิ้มอย่างรู้ทัน เขาพยักหน้าและเอ่ย “ดี เข้าไปข้างใน เถอะ”

พูดจบ เฉินเกอกพาเลยเล่เข้าไปในศาลา

หลังจากเข้าไปในศาลา ก็เห็นพวกโจวโนที่กำลังนั่งอยู่ข้างใน

“เฉินเกอ นายกลับมาแล้ว! ”

เมื่อเห็นเงินเกอกลับมา โจวโนก็ลุกขึ้นเอ่ยทันที

“หม? นี่ไม่ใช่ศิษย์พี่เลยหรอกหรือ!”

เมื่อพวกเขาเห็นเลยเล่ก็ร้องอุทานขึ้นมา

“สวัสดีทุกคน!!

เลยเล่เองก็ทักทายพวกโจวโน้อย่างสุภาพเช่นกัน จากนั้น ทั้งหมดก็เริ่มนั่งลงพูดคุยและดื่ม

เหล้า นับเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในการผูกมิตร ไม่นานนัก พวกเฉินเก อทั้งสี่ก็เป็นเพื่อนที่ดีกับเลยเล่ไปแล้ว

ทั้งห้าพูดคุยหัวเราะกันอย่างมีความสุข ราวกับเพื่อนที่รู้จักกัน

มานาน

จนกระทั่งตกดึก ทั้งห้าคนก็ค่อยๆ หลับไปในศาลา

เช้าวันรุ่ง แสงที่สาดส่องเข้ามาในศาลา ทำให้พวกเฉินเกอทั้ง ห้าคนตื่นขึ้น

วันนี้เป็นวันทดสอบของหอผงาดเวหา นักเรียนทุกคนที่จะเข้าสู่สถานศึกษาหลิงดงล้วนต้องเข้าร่วม

แน่นอนว่า ผู้นําก็คือเฉินเกอ

เฉินเกอ ในฐานะศิษย์ของคณบดี ย่อมต้องกลายเป็นผู้นำไป

โดยปริยาย เมื่อถึงเวลาเก้าโมงเช้า นักเรียนทุกคนก็มารวมตัวกันที่หอ

ผงาดเวหา

เมื่อมองไปยังหอผงาดเวหาอันสูงตระหง่านอยู่บนยอดเมฆ ผู้คนก็รู้สึกว่ามันสง่างดงามอย่างยิ่ง

“วันนี้เป็นวันสำหรับนักเรียนใหม่ที่จะเข้าไปทดสอบในหอ ผงาดเวหา ดังนั้นนักศึกษาใหม่ทุกคนที่ต้องเข้าร่วมการทดสอบ ไม่ว่าผลการทดสอบของพวกคุณจะเป็นอย่างไร มีเพียงผู้ที่ได้รับ การทดสอบในหอผงาดเวหาเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเป็นนักเรียน ของสถานศึกษาหลินคงได้!”

ปรมาจารย์หยุนคงเดินออกมาและตะโกนบอกกลุ่มคนด้าน

ล่าง

“คนแรกที่เข้าไปในหอผงาดเวหาเพื่อทดสอบก็คือเงินเกอ ศิษย์ของคณบดี! ”

หลังจากเฉินเกอได้ยิน เขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินไปยังหน้าประตูหอผงาดเวหา

“ตูม!”
หลังจากนั้นไม่นาน ประตูของหอผงาดเวหาก็เปิดออกดังลั่น สภาพแวดล้อมด้านในที่มืดมิดปรากฏต่อหน้าทุกคน ไม่มีใคร สามารถมองเห็นได้ว่าข้างในเป็นอย่างไร

เงินเกอไม่พูดพร่ เขาก้าวเท้าออกไปและเข้าสู่ด้านในของหอ ผงาดเวหาทันที

เมื่อเฉินเกอเข้าไป ประตูหอคอยก็ปิดลงมาทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ