บทที่ 853 ระดับต้นกับระดับเยี่ยม

“ฉันเอง! ”

ในเวลานั้นเองก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากห้องระดับต้น เมื่อได้ยินเสียงนี้ เฉินเกอก็รู้สึกคุ้นหูอย่างมากและหันไปมอง เขาทันที

ที่แท้ก็คือหลินจื่อหลัน

เฉินเกอไม่คาดคิดว่า หลินจื่อหลันจะลุกขึ้นยืนขึ้นก่อน ต้องรู้ว่านี่คือการแข่งขันระหว่างระดับต้นและระดับเยี่ยม ดัง นั้นทั้งสองฝ่ายจึงมีช่องว่างด้านความแข็งแกร่งค่อนข้างเกินไป จริงๆ

“นาย ออะไร? ”

ปรมาจารย์หยุนคงถามหลินจื่อหลัน

“หลินจื่อหลัน! ” หลินจื่อหลันเอ่ยชื่อตนออกมา

ส่วนทางระดับเยี่ยมเองก็มีคนออกมาแล้วหนึ่งคน และคนๆ

นั้นก็ไม่ใช่ใคร แต่เป็นไปเล่ที่เพิ่งออกมาเมื่อครู่

ไปเล่และหลินจื่อหลันล้วนเป็นคนจากโลกเหมือนกัน เพียง ความแข็งแกร่งของไปเล่นั้นเหนือกว่าหลินจื่อหลับอยู่นิดหน่อย ก็

หลินจื่อหลับอยู่ในขอบเขตหลุนหวาง ส่วนไปเล่เข้าสู่ขอบเขตเงินเหนแล้ว ดังนั้นช่องว่างระหว่างพวกเขาจึงยังค่อนข้างใหญ่ มุมปากของไปเล่แสดงรอยยิ้มแปลกๆ ออกมา เขาคิดไปว่าใน ที่สุดตนเองก็สามารถทำร้ายหลินจื่อหลันได้สักที

ในฐานะที่เป็นคนที่อยู่ในโลก แต่อิทธิพลของตระกูลหลินนั้น สูงกว่าตระกูลไปเล็กน้อย ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมไปเล่ถึง

ได้ดูหมิ่นหลินจื่อหลันมาตลอด เขาคิดว่าความแข็งแกร่งของนาย น้อยตระกูลหลินนั้นช่างอ่อนแออย่างยิ่ง จนทำเอาแทบอยากจะ หัวเราะเยาะ

“โอ้ คุณชายหลิน ในที่สุดคราวนี้พวกเราก็ได้ประลองกันแล้ว เพียงแต่คุณจะต้องระวังหน่อย อย่าได้หาว่าฉันลงมือไม่เกรงใจ

ไปเล่เดินไปหน้าหลินจื่อหลัน จากนั้นจึงจ้องมองหลินจื่อหลัน ด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

หลินจื่อหลับไม่ใส่ใจกับคำพูดของไปเล่ เขารู้ว่าจิตใจของไป เล่กำลังคิดอะไร ไปเล่จะต้องเห็นตัวเองยืนขึ้นแน่ดังนั้นจึงได้ จงใจที่จะออกมาแข่งขันกับตัวเอง เพื่อที่จะใช้โอกาสนี้ในการ ทําให้ตัวเองอับอาย

แม้ว่าหลินจื่อหลันจะรู้ว่าความแข็งแกร่งของเขาเทียบไม่ได้กับ ไปเล่ แต่เขาเองก็ไม่ถอยหลังกลับด้วยความกลัว และจะ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อต้านทานไปเล่

“ทั้งสองฝ่ายพร้อมแล้ว การประลองเริ่มได้! ”

ปรมาจารย์หยุนคงเรียกหลินจื่อหลันและไปเล่เพื่อออกคำสั่ง
หลินจื่อหลันและไปเล่ต่างก็ถอยไปด้านหนึ่ง ระยะห่างระหว่าง พวกเขาอยู่ห่างออกไปประมาณ 10 เมตร ทำให้พวกเขามีพื้นที่ ในการตอบสนองอยู่บ้างเล็กน้อย

ในเวลานี้ เฉินเกอที่นั่งอยู่ด้านบนกำลังมองลงไปด้านล่าง ใน ใจก็อดกังวลขึ้นมาไม่ได้

เงินเกอรู้ถึงความแข็งแกร่งของหลินจื่อหลัน ดังนั้นการ ประลองครั้งนี้มีโอกาสอย่างมากที่จะจบลงด้วยความพ่ายแพ้ ของหลินจื่อหลัน เนื่องจากยังไงเสียไปเล่ก็อยู่ในขอบเขตเงินเห รินไปแล้ว

แต่เฉินเกอก็ไม่สามารถออกหน้าเพื่อหยุดมันได้ ใครใช้ให้มัน เป็นกฎการประลองของสถานศึกษาหญิงคงกัน

เฉินเกอได้แต่คิดว่าทางที่ดีที่สุดขอให้หลินจื่อหลันพอรับไหว

ไม่แพ้จนยับเยินเกินไปก็พอ

“การประลองเริ่มขึ้น! ”

จากนั้น ตามคำสั่งของปรมาจารย์หยุนคง การประลองครั้งที่ สองเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

ทันทีที่สิ้นเสียงลง ไปเลก็ออกตัวอย่างไม่พูดไม่จา และพุ่งเข้า ใส่หลินจื่อหลับอย่างรวดเร็ว

ในพริบตา ไปเล่ก็มาถึงหน้าหลินจื่อหลัน ในมือหยิบดาบออก มาแทงไปที่หลินจื่อหลันทันที

แน่นอนว่าความเร็วของขอบเขตเงินเหรินนั้นย่อมเหนือกว่าขอบเขตหลุนหวางอยู่ไม่น้อย

แต่โชคดีที่หลินจื่อหลับอยู่ในสมาธิตลอดเวลา ดังนั้นเขาจึง ตอบสนองทันทีด้วยการก้าวถอยหลัง หลีกเลี่ยงการเคลื่อนไหว ครั้งแรกของไปเล่

“โอ้ ดูเหมือนว่าปฏิกิริยาของนายจะเร็วที่นี่”

ไปเล่ยิ้มอย่างเย็นชา มุมปากมีร่องรอยเหยียดหยาม น้ำเสียง ของเขาเผยให้เห็นถึงความเยาะเย้ยต่อหลินจื่อหลับ

พูดจบ ไป๋เล่ก็กระโดดขึ้นและหมุนตัวไปร้อยแปดสิบองศา จากนั้นดาบในมือก็เกิดเป็นเงาดาบบินนับร้อยเล่มพุ่งเข้าใจหลิน จื่อหลัน

หลินจื่อหลันชักดาบออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อต่อต้าน

“กลีบดอกไม้ลอยมั่ว! ” ไปเล่ตะโกน

นี่คือชื่อกระบวนท่าของไปเล่ เงาดาบมากมายกำลัง กระจัดกระจายออกไปมากมาย จนทำให้หลินจื่อหลันไม่สามารถ หาเงาดาบที่แท้จริงได้

ไม่กี่วินาทีต่อมา เสื้อผ้าของหลินจื่อหลันก็ขาดรุ่ยลง ทุกที่มี รอยดาบปรากฏอยู่ สภาพดูแล้วเหี้ยมโหดอย่างยิ่ง

ในเวลานี้ชัยชนะได้ถูกกำหนดแล้ว เห็นได้ชัดว่าไปเลได้รับ ชัยชนะ

“เอาล่ะ ทั้งสองฝ่ายหยุดมือ และจบลงที่ตรงนี้ ชัยชนะได้ถูกกําหนดแล้ว! ”

ปรมาจารย์หยุนคงเริ่มตะโกนทันที จากนั้นก็ประกาศผลการ

ประลองโดยตรง “การประลองครั้งที่สองชัยชนะเป็นของไปเล่จากห้องระดับ เยี่ยม”

ในใจของหลินจื่อหลันไม่ยินยอมนัก แต่ความแข็งแกร่งของ เขาเองก็ไม่ดีเท่าไปเล่จริงๆ จึงได้แต่ยอมรับผลการประลอง

“หึ หลินจื่อหลัน ฉันจะบอกนาย นายจะต้องพ่ายแพ้ในกำมือ ฉันตลอดไป ทางที่ดีจากนี้ถ้าเห็นฉันก็จงไสหัวไปไกลๆ ซะ ไม่ อย่างนั้นฉันเจอนายครั้งหนึ่งก็มีนายครั้งหนึ่ง

จากนั้นก็เห็นไป๋เลชี้ไปที่หลินจื่อหลันต่อหน้าทุกคนในลาน ประลองและเอ่ยเตือนอย่างเย็นชา

ทันทีที่เขากล่าวเช่นนี้ ผู้คนทั้งหมดก็ตกใจ ใครจะไปคิดว่าไป เล่จะกล้าหาญถึงขนาดพูดจาข่มขู่ชั่วร้ายแบบนี้ออกมา อีกทั้งยัง เอ่ยจ่อหน้าคณบดีและเหล่าปรมาจารย์อีกด้วย

อย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้ถือเป็นเรื่องปกติยิ่ง สวีหมีและเหล่า ปรมาจารย์ไม่ได้สนใจอะไรเช่นกัน ในเมื่อที่นี่นั้นมีการแข่งขัน อยากดุเดือดอยู่จริง อีกทั้งท้ายที่สุดแล้วนักเรียนระดับเยี่ยมก็มี สถานะที่สูงกว่าระดับต้นจริงๆ

แต่เฉินเกอไม่คิดเช่นนั้น เขาคิดว่าไปเล่หยิ่งผยองและวาง อำนาจเกินไป จนเขาอดไม่ได้ที่จะโมโหขึ้นมา
หลินจื่อหลินเป็นเพื่อนของเขา ไปเล่ทำแบบนี้เห็นได้ชัดว่าดูถูก เพื่อนของตน ดังนั้นเงินเกอจึงไม่สบอารมณ์ และตัดสินใจที่จะ ทวงความยุติธรรมกลับมาให้หลินจื่อหลัน

“เอาล่ะ ต่อไปเป็นการประลองครั้งที่สาม เป็นการต่อสู้ของ ระดับเยี่ยมและเฉินเกอศิษย์ของคณบดี นักเรียนระดับเยี่ยม โปรดส่งคนออกมาประลองที่ใจกลางจัตุรัส! ”

การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไป และปรมาจารย์หยุนคงก็ ประกาศการประลองครั้งที่สาม

เฉินเกอรู้ว่าโอกาสของเขามาถึงแล้ว เขาลุกขึ้นยืนทันที จาก นั้นจึงกระโดดลงและร่อนลงตรงกลางจัตุรัสกลายเป็นจุดสนใจ ของผู้คนทันที

ทุกคนที่นี่ล้วนอยากเห็นพลังของเฉินเกอ ว่าจะแข็งแกร่งเพียง

ได

ในเวลานี้ นักเรียนห้องระดับเยี่ยมกำลังมีการพูดคุยและถูก เถียงกันปั่นป่วน มีหลายคนที่อยากออกมาสู้กับเฉินเกอ ทุกคน ล้วนเอะอะโวยวายกันขึ้นมา

“คณบดีและปรมาจารย์ทุกท่าน ผมมีเรื่องร้องขอ! ”

เฉินเกอมองและตะโกนไปทางคณบดีและปรมาจารย์ผู้ยิ่ง

ใหญ่ทั้งสี่

“เฉินเกอ ว่ามา! ”

สวีหมีตอบทันที
“ผมสามารถเลือกคนในห้องระดับเยี่ยมเพื่อประลองได้หรือ ไม่!” เฉินเกอร้องขอ

สุด!

คำพูดนี้ ทําให้นักเรียนระดับเยี่ยมไม่พอใจอย่างมาก พวกเขา รู้สึกว่าเป็นเกอหยิ่งเกินไป นี่เท่ากับว่าไม่เห็นพวกเขาอยู่ใน สายตาเลยสักนิด

“ได้ ถ้าอย่างนั้นนายว่ามา นายจะเลือกใคร? ”

ในเมื่อท้ายที่สุดเฉินเกอเป็นลูกศิษย์ของตน สวีหมีย่อมเข้า ข้างเขา และเอ่ยถามเฉินเกอทันที

“เขา! ”

“ไปเล่! คนที่ผมอยากเลือกคือเขา! ”

หลังสวีหมีเอ่ยปาก เฉินเกอกโพล่งชื่อออกไปตรงๆ และชี้นิ้ว ไปที่ไปเล่ที่เพิ่งนั่งลง

ทันใดนั้นทุกคนก็หันไปมองไปเลทันที พวกเขาไม่คาดคิดว่า เฉินเกอจะเลือกไปเล่เป็นคู่ต่อสู้ นี่ทำให้พวกเขาประหลาดใจ อย่างมาก

แต่ในใจของไปเล่กลับความสุข เขารู้สึกว่าโอกาสของเขามา แล้ว ตราบใดที่เขาเอาชนะเงินเกอได้ เขาก็จะสามารถเป็นลูก ศิษย์ของคณบดีได้