บทที่ 842 แผ่นดินหลังคง

หลังจากที่จัดการทั้งสี่คนสำเร็จ เฉินเกอเก็บหินเทพของทั้งสี่คน ไว้ในกระเป๋า

เพียงแค่ชั่วครู่เดียวเฉินเกอก็ได้รวบรวมหินเทพได้ถึงห้าก้อน

แล้ว

จากนั้นเดินเกอก็มองมายังหลินจื่อหลัน

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ”

หลินจื่อหลันสายหัวเล็กน้อย

“ไม่เป็นอะไร ขอบคุณที่พวกคุณยื่นมือเข้าช่วยเหลือ กระผม ชื่อหลินจื่อหลับ! “หลินจื่อหลันพูดคำขอบคุณต่อเฉินเกอและโจ วโน่จากใจจริง และกล่าวแนะนำตัวอย่างคร่าวๆ

เมื่อได้ยินหลินจื่อหลันกล่าวคำแนะนำตัว โจวโนถึงกับมีสีหน้า ประหลาดใจ

“คุณคือหลินจื่อหลันที่เป็นคุณชายรองตระกูลหลินที่โลกยู่? ” โจวโน่ถามหลินจื่อหลันอย่างสงสัย

หลินจื่อหลันละสายตามองมาที่โจวโน่ คิดไม่ถึงว่าโจวโน่จะ รู้จักตนด้วย

“คุณคือ? “หลินจื่อหลันถามอย่างสงสัย
“ฉันคือโจวโนแห่งตระกูลโจว คิดไม่ถึงว่าจะได้พบเจอคุณชาย รองตระกูลหลินที่นี่ นับว่าเป็นเกียรติอย่างสูงเลย! “โจวโน่ แนะนำตัวแก่หลินจื่อหลับอย่างยิ้มแย้ม

ตระกูลหลินเป็นตระกูลที่ใหญ่โตในโลก และคนของตระกูล หลินนั้นมียอดฝีมือมาก ซึ่งมีคนเก่งอยู่ในระดับขอบเขตเงินเหริน แล้วด้วย

แต่ตอนนี้เป็นถึงคุณชายรองตระกูลหลินแท้ๆกลับถูกคนล้อม โจมตีเช่นนี้ มันน่าขายหน้านัก

“คิกคิก คุณโจวพูดยกย่องเกินไปแล้วครับ ผมเป็นแค่เศษสวะ ที่ตระกูลหลินได้ละทิ้งแล้ว! “หลินจื่อหลินยิ้มฝืดๆพลางถอน หายใจหนึ่งครั้ง

ถึงแม้หลินจื่อหลันจะเป็นถึงคุณชายรองตระกูลหลิน แต่พลัง วิชาของเขามีน้อยมาก จนป่านี้ยังอยู่ในขอบเขตหลุนหวางชั้น เก้าอยู่เลย

แม้กระทั่งขอบเขตเงินเหรินก็มิอาจจะไต่เต้าไปถึงได้ ดังนั้นจึง ถูกคนตระกูลหลินเรียกเป็นเสียงเดียวกันว่าเศษสวะคุณชายรอง ถูกตระกูลละทิ้งไปตั้งนานแล้ว

“พลังวิชาของคุณแค่หยุดอยู่ที่ขอบเขตหลุนหวางชั้นเก้า

ชั่วคราวเท่านั้น เพราะมีอะไรที่น่าประหลาดใจบางอย่างส่งผลให้ คุณไม่สามารถพัฒนาไปไกลได้ เฉินเกอเห็นความผิดปกติของร่างกายหลินจื่อหลันทันที จึงจ้องมองหลินจื่อหลันพลางอธิบาย
“คุณช่างมีแววตาที่ดีนัก ใช่ครับ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ร่างกายผมถึงเป็นเช่นนี้ ดังนั้นจึงทําให้ผมไม่สามารถก้าวไปถึง ขอบเขตเงินเหรินได้เลย ภายในร่างกายของผมมีอะไรบางอย่าง ที่แปลกประหลาดได้ควบคุมดานเขียนของผมไว้ ผมไม่สามารถที่ จะทำลายมันได้เลย! “หลินจื่อหลันพยักหน้าพลางอธิบายให้ เฉินเกอฟัง

“แต่กรณีของคุณไม่ใช่จะไม่มีวิธีแก้ไข เพียงแค่จำเป็นต้องใช้ วิธีที่พิเศษก็เท่านั้นเอง”

เมื่อหลินจื่อหลันได้ยินก็จ้องมองเฉินเกอด้วยสีหน้าที่มีความ

หวังขึ้นมา

เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะตอบตนเช่นนี้ นั้นแสดงว่าเป็นเกอจะ ต้องมีวิธีช่วยเหลือตนอย่างแน่นอน

“ไม่ทราบว่าคุณพี่มีชื่อเรียกว่าอะไรครับ?”

หลินจื่อหลันรีบถามเฉินเกอทันที

“เฉินเกอ! “เฉินเกอพูดอย่างไม่คิดอะไรมากมาย

“คุณพี่เฉิน ถ้าหากคุณมีวิธีช่วยเหลือผม ผมหลินจื่อหลันจะขอ เป็นทาสรับใช้คุณตลอดไปครับ! “หลินจื่อหลันพูดอย่างตื่นเต้น กับเฉินเกอ ไม่มีราศีของคุณชายรองตระกูลหลินเลย

เห็นหลินจื่อหลันมีความจริงใจเช่นนี้ และอีกอย่างเฉินเกอ รู้สึกว่าหลินจื่อหลั่นไม่ใช่คนเลวอะไร ดังนั้นเฉินเกอจึงตัดสินใจ ช่วยเหลือหลินจื่อหลันสักครั้งหนึ่ง
“คุณชายหลินเกรงใจแล้ว แต่ตอนนี้พวกเราควรจะรวบรวมหิน เทพให้ได้ห้าดวงแล้วออกจากแดนมายาก่อน จากนั้นค่อยว่ากัน ทีหลัง! ”

เงินเกอไม่ได้พูดวิธีแก้ออกมาทันที เพียงแต่เดือนหลินจื่อหลัน กับโจวโน่หนึ่งประโยค

บัดนี้เฉินเกอได้รวบหินเทพครบห้าก้อนแล้ว ส่วนโจวโน่ยัง ขาดอีกสามก้อน และหลินจื่อหลันยังไม่มีสักก้อนเดียว ซึ่ง หมายความว่าพวกเขาทั้งสามคนยังจะต้องรวบรวมหินเทพอีก แปดก้อน จึงจะต้องเอาชนะให้ได้อย่างน้อยแปดคน

“คุณพี่เฉินพูดถูก! “หลินจื่อหลันเห็นด้วย

จากนั้นหลินจื่อหลันการจัดบาดแผลของตัวเองคร่าวๆ แล้ว ติดตามพวกเฉินเกอทั้งสองคนไปด้วยกัน

แต่เวลาต่อมา เฉินเกอพวกเขาสามคนถือว่าโชคดีมาก เพราะ

ระหว่างทางได้เผชิญกับเฉพาะคนที่ไม่ค่อยมีน้ำยาสักเท่าไหร่

ซึ่งใช้เวลาไม่นาน ทั้งสามคนก็รวบรวมหินเทพที่เหลืออีกแปด ก้อนได้อย่างร่า น

หลังจากที่รวบรวมหินเทพจนครบแล้ว เฉินเกอและเพื่อนทั้ง สามคนก็รีบไปยังด่านตรวจประตูเข้าออกทันที หลังจากที่ตรวจ เช็คครบตามกติกาเสร็จแล้วจึงได้ออกจากแดนมายาไป

กลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง พวกเฉินเกอทั้งสาม คนมีป้ายคำสั่งอยู่ในมือ ป้ายคำสั่งนี้เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญในการเข้าสู่แผ่นดินหลังคง และหากไม่มีป้ายคำสั่งนี้จะไม่สามารถ เข้าไปยังแผ่นดินหลังคงได้

ทั้งสามคนอดใจไม่ไหวรีบเดินเข้าไปในประตูทางโดยถือป้า คำสั่งไว้

หลังจากที่ฉายแสงสีขาวขึ้น พวกเฉินเกอทั้งสามคนก็ได้ถูกส่ง ไปถึงแผ่นดินหลงคงอย่างร่านแล้ว

หลังจากที่มาถึงแผ่นดินหลงคง ทำให้ทั้งสามคนมีตาเป็น ประกายเงาวับ รู้สึกว่าแผ่นดินหลิงคงช่างสวยงามยิ่งนัก ซึ่งเป็น แผ่นดินที่อยู่เบื้องบนของท้องฟ้า

“อุ้ย คนนี้ไม่ใช่คุณชายหลินเหรอ?

ทั้งสามได้มาถึงที่หมายจนสำเร็จ จากนั้นก็ได้ยินเสียงเย้ยหยัน ที่แหลมและดุดันมาจากด้านหลัง

เมื่อได้ยินเสียง พวกเฉินเกอทั้งสามคนจึงหันหลังไปมอง เห็นมีชายหนุ่มสวมใส่เสื้อคลุมสีเขียวเข้มคนหนึ่งเดินเข้ามา

“ไปเล่!”

หลินจื่อหลันกดคิ้วลงมาเล็กน้อยและเอ่ยชื่อออกจากปากมา หนึ่งคํา

ชายหนุ่มตรงหน้าคือไปเล่ ซึ่งเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลไปใน โลก และมีพลังวิชาไปถึงขึ้นการบำเพ็ญจิตชั้นหนึ่งของขอบเขตเงิน

เหริน

“คิดไม่ถึงว่าเศษสวะอย่างคุณชายรองตระกูลหลินจะสามารถ เข้าแผ่นดินหลิงคงได้ ต้องมีคนคอยช่วยเหลือแน่ๆ! “ไปเล่มอง หลินจื่อหลันพลางพูดเยาะเย้ย และเหลือบไปมองเฉินเกอด้วย สีหน้าที่อย่างน่าสนใจ

ความหมายของคําพูดนี้ชัดเจนมาก นั่นก็คือหัวเราะเยาะหลิน จื่อหลับได้รับการช่วยเหลือจากคนอื่นถึงจะผ่านเข้ามาในแผ่นดิน หลิงคงได้

พูดจบ ไปเล่ก็หัวเราะเยาะเสียงดังลั่นแล้วเดินไปด้านหน้า อย่างไม่แยแสหลินจื่อหลัน เฉินเกอ และโจวโน่

“เชอะ ได้ยินมาตั้งนานแล้วว่าคุณชายใหญ่ตระกูลไปมีฝีปากที่

แรงกล้า วันนี้ได้เห็นกับตาแล้ว! “โจวโน่เหล่ตามองแผ่นหลัง

ของไปเล่พลางพูดอย่างเย้ยหยัน น้ำเสียงยังแฝงความดูถูกไว้

ด้วย

โจวโน่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของไปเลดี เพียงแต่ไม่เคยได้ พบปะกันเท่านั้นเอง

แต่เฉินเกอไม่ใส่ใจคนอย่างไปเล่หรอก สิ่งสำคัญในตอนนี้คือ หาที่พักพิงให้ได้เสียก่อน

ไม่นาน พวกเฉินเกอสามคนก็ได้เดินทางมาถึงโรงแรมแห่ง หนึ่ง แต่กลับพบว่าไม่มีเงินตราที่จะสามารถแลกเปลี่ยนสิ่งที่ปรารถนาได้เลย

มาถึงแผ่นดินหลงคงก็จะต้องใช้เงินสกุลหลังคงนั่นเอง ดังนั้น เงินสกุลโลกกับสกุลเงินโลกมนุษย์จึงไร้ความหมายไม่สามารถ ใช้ได้ และที่สำคัญแลกเปลี่ยนเงินตราไม่ได้อีกด้วย ดังนั้นพวก เขาจึงต้องคิดวิธีหาเงินให้ได้เสียก่อน

แผ่นดินหลิงคงใช้สกุลเงินเหรียญทอง ดังนั้นทุกอย่างจึงใช้

เหรียญทองแลกเปลี่ยน

และสถานที่เดียวที่จะได้เหรียญทองมาอย่างรวดเร็วนั้นก็คือ สถานที่ที่มีชื่อเสียงเลื่องลือที่สุดในแผ่นดินหลิงคง”ร้านประมูล มหาง”

เมื่อย่างกายเข้าสู่แผ่นดินหลงคง ลำดับแรกจะต้องไปที่ร้าน ประมูลจินหางเสียก่อน เพื่อจะได้นำสิ่งของติดตัวที่มีค่าไปขาย หรือประมูลขาย ซึ่งนี่เป็นหนทางเดียวที่จะได้เหรียญทองมาได้ เร็วที่สุด

พวกเฉินเกอทั้งสามคนได้ข่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว จึง รีบมุ่งหน้าไปที่ร้านประมูลจินหางทันที

เมื่อมาถึงที่ร้านประมูลจินหางเห็นเพียงในร้านอัดแน่นไปด้วย ผู้คน ซึ่งเข้าในลักษณะคนมืดฟ้ามัวดินเลยทีเดียว

คนที่มาจากโลกยู่กับคนที่มาจากโลกมนุษย์ช่างแตกต่างกัน อย่างสิ้นเชิง แค่มองเพียงแวบเดียวก็สามารถแยกแยะได้ว่าใคร มาจากไหนกันแน่ และคนแผ่นดินหลิงคงมักรังเกียจและมีอคติ ต่อคนโลกไม่ใช่น้อย