บทที่ 827 ระดับหายาก

ครั้งที่สาม เฉินเกอได้เปลี่ยนวิธีการเดินเส้นใหม่อีกครั้ง

บอกตามตรง การเดินเส้นของเวทย์ลายมังกรทองนี้แปลก ประหลาดมาก ไม่ว่าจะเริ่มเดินเส้นจากจุดไหนก็จะได้ผลลัพธ์ที่ แตกต่างกัน และมีแต่หาการเดินเส้นที่แท้จริงเส้นนั้นเท่านั้น ถึงจะ สามารถสร้างเวทย์ระดับสุดยอดออกมาได้

ผ่านไปอีกไม่กี่นาที การวาดเวทย์ครั้งที่สามของเฉินเกอ เสร็จลง

และครั้งนี้ เฉินเกอมีการพัฒนาขึ้นเยอะมาก

แม้ว่าจะวาดรู้เวทย์ระดับสุดยอดออกมาไม่สำเร็จ แต่กลับ ทำให้เขาประสบความสำเร็จในการวาดรู้เวทย์ระดับหายากได้ สําเร็จ

มังกรเงินที่ส่องแสงด้วยสีทองพุ่งออกมาจากเวทย์ และล้อม

อยู่รอบกายของเฉินเกอ

“เฉินเกอ ฝึกฝนเป็นอย่างไรบ้างแล้ว? ”

ในเวลานี้เองเหอเฉิงกลับจากไปทำธุระด้านนอก และเดินมาที่ สวนหลังบ้านแล้วถามเฉินเกอ

แต่วินาทีต่อมา ดวงตาของเหอเฉิงเบิกกว้าง และแสดงท่าที่น่า เหลือเชื่อออกมา และความประหลาดใจก็ได้ปกคลุมไปทั่วทั้งหน้าของเขา

“ฮูเวทย์ระดับหายาก

เหอเพิ่งรีบเดินเข้ามาอย่างไร และมองไปที่มังกรเงินและอุทาน

ทันทีที่เขาพูด มังกรเงินก็หายไปต่อหน้าต่อตาของเฉินเกอและ เหอเฉิง เพราะผลของฮู้เวทย์หมดลง

ผลของเวทย์ทุกแผ่นสามารถอยู่ได้ในเพียงเวลาแค่ไม่กี่สิบ วินาทีเท่านั้น สูงสุดอยู่ได้หนึ่งถึงสองนาที และเมื่อถึงเวลา ผลลัพธ์ของเวทย์ก็จะหายไป

“นี่ เฉินเกอ นี่คุณเป็นคนวาดมันออกมาเหรอ?

หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง เหอเฉิงเพิ่งตื่นจากความประหลาด ใจ และมองไปที่เฉินเกอแล้วถามขึ้น

เฉินเกอพยักหน้าเล็กน้อย แล้วตอบกลับ : “ใช่ครับ อาจารย์ ผมเป็นคนวาดออกมา!

“คุณวาดสู้เวทย์ระดับหายากออกมาได้อย่างไร? หรือว่าคุณรู้ การเดินเส้นของฮู้เวทย์ระดับหายากเหรอ?

เหอเฉิงรู้สึกประหลาดใจและถามเฉินเกอด้วยความสงสัย

เพราะคนที่เพิ่งฝึกฝนจะไม่สามารถเดินเส้นเวทย์ระดับหา ยากได้ในระยะเวลาสั้นๆแค่นี้ ยิ่งไปกว่านั้นไม่ต้องพูดถึงสร้าง เวทย์ระดับหายากเลย และจำเป็นต้องเรียนรู้และฝึกฝนทุกขั้นตอนก่อนถึงจะสามารถเข้าสู่การฝึกฝนการเดินเส้นระดับหายาก ได้

แต่ตอนนี้เงินเกอกลับสร้างเวทย์ระดับหายากออกมา

โดยตรง ซึ่งทำให้คนรู้สึกตะลึงและตกใจหนักมาก “อาจารย์ ผมก็แค่พยายามฝึกฝนด้วยตัวเองไปเรื่อย ๆ และ เปลี่ยนรูปแบบการเดินเส้นของผมไปเรื่อย ๆ หลังจากนั้นฉันก็

สําเร็จ!

เฉินเกออธิบายให้เหอเฉิงฟังอย่างเบาๆ

เหอเฉิงมองไปยังกระดาษเวทย์ที่ถูกทิ้งเต็มอยู่รอบ ๆ และรู้ ว่าเฉินเกอไม่ได้กำลังคุยใหญ่ แต่สิ่งเหล่านี้ต่างก็เป็นผลลัพธ์และ ความสําเร็จที่เฉินเกอพยายามฝึกฝน

“ไป ไปตำหนักปรมาจารย์กับฉัน ฉันจะพาคุณไปพบ ปรมาจารย์ใหญ่!

เหอเฉิงทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงจับแขนของเฉินเกอไว้แล้วพูด ขึ้นทันที และทั้งสองคนก็ออกจากบ้านและตรงไปยังตำหนัก ปรมาจารย์อย่างรวดเร็ว

ตำหนักปรมาจารย์ เป็นอยู่อาศัยของกู่โฉว ซึ่งเป็นหัวหน้า สหภาพแรงงาน แปละก็เป็นวิหารที่ปรมาจารย์ใหญ่

ข่าวที่น่าประหลาดใจเช่นนี้เหอเฉิงต้องรีบรายงานให้ ปรมาจารย์ใหญ่โฉวรู้ เพื่อให้โฉวมอบตำแหน่งฉายาผู้ฝึก ชั้นที่หนึ่งให้เฉินเกอ
ไม่นาน เหอเองก็พาเฉินเกอมาถึงที่ตำหนักปรมาจารย์ และพวกเขาสองคนก็บังเอิญพบเจอกับเกาเล่และลูกศิษย์ของ เขาเจียงหนันที่หน้าประตูตำหนักปรมาจารย์

“อุ๊ย อาจารย์เหอเฉิง คุณก็มาหาปรมาจารย์ใหญ่เหรอ? ” เมื่อเห็นการมาของเหอเฉิง เกาเลก็ได้ยิ้มเยาะไปที่เหอเฉิงและ ถามขึ้นทันที

“อาจารย์เกาเล่ ทำไมคุณถึงอยู่นี่? ลูกศิษย์ของคุณไม่ใช่ได้ รับฉายาผู้ฝึกชั้นที่หนึ่งแล้วเหรอ? ”

เหอเฉิงเอ่ยปากถามเกาเล่จางๆ และเขาก็ครุ่นคิดอยู่ในใจว่า ทำไมเขาไปไหนก็เจอแต่ไอ้นี่ตลอด

และทุกครั้งที่เจอเกาเล่ เหอเฉิงก็จะรู้สึกปวดหัวหนักมาก

เพราะว่าไอ้คนนี้มักจะชอบต่อต้านตัวเอง อีกทั้งอยู่ ๆ ก็ชอบ

ประชดประชันตัวเอง หรือพูดโอ้อวดตัวเขา ซึ่งทำให้คนฟังมี

ความรู้สึกเบื่อมาก

“หลายวันก่อนตำหนักปรมาจารย์ปิด ดังนั้นลูกศิษย์ของฉัน เลยไม่ได้รับฉายา และวันนี้ฉันได้ข่าวว่าตำหนักปรมาจารย์เปิด แล้ว จึงรีบมาที่นี่เลย อาจารย์เหอเฉิง หรือว่าคุณเองก็พาลูกศิษย์ ของคุณมารับฉายาเหรอ?

เกาเลอธิบายให้เหอเฉิงฟัง จากนั้นก็ถามเหอเฉิงด้วยความ สงสัย

“ถูกต้อง ลูกศิษย์ของฉันมีพรสวรรค์มาก และก้าวหน้าได้รวดเร็วมาก ดังนั้นฉันเลยพาเขามาที่นี่เพื่อรับตำแหน่งฉายา เหอเฉิงตอบกลับเกาเลด้วยท่าทีที่มั่นใจ

เมื่อเกาเลได้ยิน ก็รู้สึกแปลกประหลาดขึ้นทันที เพราะต้องรู้ ก่อนว่าเหอเฉิงเพิ่งจะรับลูกศิษย์มาได้เพียงไม่กี่วัน แล้วตอนนี้ก็ กำลังจะไปรับฉายา มันไวเกินไปหรือเปล่า ซึ่งลูกศิษย์ของเขาเอง ใช้เวลาฝึกฝนมาเกือบหนึ่งเดือนถึงจะมีสิทธิ์มารับฉายา

“อาจารย์เหอเฉิง เรื่องเกี่ยวกับการรับตำแหน่งฉายานั้นไม่ใช่ เรื่องเล็ก จะล้อเล่นไม่ได้นะ คุณมั่นใจเหรอว่าลูกศิษย์ของคุณมี สิทธิ์นั้นจริง ๆ? ”

เกาเล่จ้องไปที่เหอเฉิงด้วยความไม่อยากเชื่อพร้อมกล่าวเตือน

หลังจากที่เหอเฉิงได้ยิน แน่นอนว่าเขารู้ความหมายของเก่าเล่ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเกาเล่ไม่เชื่อในคำพูดของตัวเอง

ตลก เฉินเกอสร้างฮู้เวทย์ระดับหายากออกมานะ อีกอย่าง สามารถสร้างได้โดยที่ไม่มีใครชี้แนะด้วย ซึ่งเขาฝึกฝนออกมา เอง แล้วพรสวรรค์และอำนาจแบบนี้ จะไม่มีสิทธิ์ได้อย่างไร?

แน่นอนว่าเหอเฉิงจะไม่นำเรื่องราวและความจริงของเฉินเกอ พูดออกมา

“เหอะๆ เรื่องนี้ฉันรู้อยู่แล้ว แต่ฉันเชื่อว่าลูกศิษย์ของฉันจะไม่ ทําให้ฉันผิดหวัง!

เหอเฉิงยิ้มเบาๆและตอบกลับเกาเล่
หลังจากที่เกาเลได้ยินก็หัวเราะเยาะอยู่ในใจของเขา และหลัง จากนี้อีกสักพักเขาก็อยากดูว่าเหอเฉิงจะขายหน้าอย่างไร และ เขาก็ไม่เชื่อว่าลูกศิษย์ของเหอเฉิงจะประสบความสำเร็จในระยะ เวลาแค่สั้นๆนี้

หลังจากผ่านไปสักพัก ประตูของตำหนักปรมาจารย์ก็เปิดออก และเหอเฉิงกับเกาเล่ทั้งสองคนก็พาลูกศิษย์เข้าไปในตำหนัก

ภายในตำหนักมีชายชราที่สวมเสื้อคลุมมังกรไหมทองนั่งอยู่ ซึ่งเขาก็คือปรมาจารย์ใหญ่โฉวแห่งวิหารนั้นเอง

“เหอเฉิง เกาเล่ พวกคุณสองคนมาที่นี่มีเรื่องอะไรหรือ เปล่า? ”

เมื่อเห็นการมาของเหอเฉิงและเกาเล่ โฉวจึงเอ่ยปากถามขึ้น ช้า ๆ

“กราบเรียนท่านปรมาจารย์ใหญ่ ฉันพาลูกศิษย์ของฉันมา

รายงานให้ท่าน เพื่อรับตำแหน่งฉายาผู้ฝึกชั้นที่หนึ่ง

ไม่รอให้เหอเฉิงตอบ เกาเลก็รีบเอ่ยปากรายงานให้ก่โฉวก่อน “หืม? แล้วลูกศิษย์ของคุณสร้างเวทย์ระดับไหนออกมาได้ ล่ะ?

กู่โฉวถามอีกครั้ง

จะรับตำแหน่งฉายาผู้ฝึกชั้นที่หนึ่งนั้น จำเป็นต้องผ่านการ ยอมรับของปรมาจารย์ใหญ่โฉวถึงจะได้
“ปรมาจารย์ใหญ่ ลูกศิษย์ของฉันเจียงหนันสามารถสร้าง เวทย์ระดับกลางที่ดีที่สุดได้แล้ว! “เกาเลรีบตอบกลับโฉวทันที พร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจที่ไม่สามารถปกปิด ได้

“อืม ฮูเวทย์ระดับกลางที่ดีที่สุด ดีมาก ค่อนข้างมีพรสวรรค์ ได้ ฉันยินยอมให้ตำแหน่งฉายาผู้ฝึกชั้นที่หนึ่งแก่ลูกศิษย์ของคุณ คุณไปลงชื่อที่วิหารอย่างเป็นทางการเถอะ!

หลังจากที่โฉวได้ยินเช่นนั้น ก็พยักหน้าด้วยความภูมิใจและ กล่าว

บอกตามตรงเวทย์ที่ผู้ฝึกชั้นที่หนึ่งสามารถสร้างได้ สามารถสร้างได้ถึงขั้นที่ดีที่สุดเท่านั้น

“ขอบคุณท่านปรมาจารย์ใหญ่

เกาเลรีบพาลูกศิษย์ของเขาเจียงหนันกล่าวขอบคุณ

ปรมาจารย์ใหญ่ทันที

“เหอเฉิง คุณล่ะ? คุณก็พาลูกศิษย์ของคุณมารับตำแหน่ง ฉายาเหมือนกันเหรอ?

ต่อมาโฉวก็มองไปที่เหอเฉิงที่อยู่ด้านข้างแล้วถามขึ้น

“ใช่ครับ ปรมาจารย์ใหญ่ ลูกศิษย์ของฉันชื่อเฉินเกอ เขา สามารถสร้างฮูเวทย์ระดับสูงได้แล้ว!

เหอเฉิงรีบเอ่ยปากเล่าให้โฉวฟังทันที