บทที่ 816 ครอบครัวพร้อมหน้า

ในตอนกลางคืน

ณ คฤหาสน์ลับแห่งหนึ่งในประเทศหนานเยว่

ครอบครัวของเฉินเกอต่างกันนั่งร่วมโต๊ะอาหารอย่างมีความ สุข ทุกคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน หัวเราะพลันกินอาหารไป ด้วย

หวงหยงหาวอิงอยู่ในอ้อมกอดของจางหงแม่ของเฉินเกอ ด้วยท่าทางขี้อ้อน ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่เคยจางหายไป

เพราะตอนนี้คือเวลาแห่งการรวมตัวของครอบครัว

แต่สําหรับเฉินเกอ เขากลับไม่ได้มีความสุขอย่างแท้จริง เมื่อ มองดูน้องชายของตัวเองที่สูญเสียดวงตาทั้งสองและลิ้นไป พ่อ แม่ที่สูญเสียขาทั้งสองข้าง และพี่สาวที่ต้องทนทุกข์ทรมาน จึงทำ ให้เฉินเกออดรู้สึกผิดไม่ได้ จนไม่มีความสุข

เขาไม่ได้ปกป้องครอบครัวของตัวเองอย่างสุดกำลัง จึงทำให้ พวกเขาต้องทุกข์ทรมานขนาดนี้

และน้องชายของเขาควรจะได้ใช้ชีวิตมีความสุขเหมือนคน ธรรมดาทั่วไป แต่เพื่อไปทวงความยุติธรรมให้กับตระกูลเฉิน แทนเฉินเกอ เขาถึงได้กลายเป็นแบบนี้ เฉินเกอจึงรู้สึกละอายใจ ต่อเขาไม่น้อย
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ตอนนี้เงินเกอจะต้องจัดการทําลายตระกูล ฉินแห่งเมืองสงให้สิ้นซากซักก่อน นั่นถือจะเป็นการแก้แค้นให้ กับครอบครัวของเขาอย่างแท้จริง

“เสี่ยวเกอ ทําไมถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ? จางหงผู้เป็นแม่ถามเฉินเกอด้วยรอยยิ้ม

“จริงด้วย เสี่ยวเกอ เป็นเรื่องยากมากเลยกว่าเราจะได้มา รวมตัวกันครบหน้าครบตาอีกครั้ง มันควรจะเป็นการเฉลิมฉลอง ที่ดีถึงจะถูก ทำตัวให้มีความสุขหน่อย!

ส่วนผู้เป็นพ่ออย่างเฉินจิ้นตงก็พูดต่อคำพูดของจางหงพร้อม กับพูดชักชวน

เฉินเกอจึงรีบตอบกลับด้วยการทำเหมือนไม่เป็นอะไร แล้วยิ้ม

ออกมาให้กับคนในครอบครัว

“พ่อแม่ น้องชายและพี่ นับตั้งแต่วันนี้ไป ผมจะไม่ให้ทุกคน ต้องได้รับบาดเจ็บอีก ผมสัญญาว่าจะปกป้องทุกคนอย่างดี ที่สุด!!

เฉินเกอมองไปที่ครอบครัวของเขา แล้วพูดด้วยสายตาที่แน่ว

“อืม เสี่ยวเกอ พวกเราเชื่อมั่นในตัวนาย! ” เฉินจิ้นตงยิ้มให้กับเฉินเกอพร้อมพยักหน้ารับ และในที่สุด ทุกคนก็ลงเอยด้วยเสียงหัวเราะหลังจากที่พลัดพรากกันมานาน

พ่อแม่ของเฉินเกอพาหวงหยงหาวไปพักผ่อน ส่วนเฉินเสี่ยว นั่งอยู่ในสวนด้านพูดคุยกับเฉินเกอ

“เสี่ยวเกอ เธอยังจําได้ตอนแรกที่เธอรู้ว่าตัวเองเป็นทายาท เศรษฐีได้หรือเปล่า?

เฉินเสี่ยวนั่งอยู่ข้างๆเฉินเกอ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามองดูดวง ดาวที่ส่องแสงและถามเงินเกอด้วยรอยยิ้ม

เฉินเกอยิ้มจาง ๆ และตอบว่า

“จำได้อยู่แล้ว พวกพี่นี่เก็บความลับได้ดีจริงๆ ปิดบังผมอยู่ ตั้งนาน พวกพี่รู้หรือเปล่าว่าตอนที่ผมอยู่ในโรงเรียนต้องเจอกับ อะไรมาบ้าง!

“ฮ่าๆๆ เสี่ยวเกอ แต่เธอก็ได้รับอะไรมามากมาย ได้เรียนรู้ อะไรตั้งเยอะแยะ ไม่ใช่หรือไง? สิ่งเหล่านั้นคือประสบการณ์ที่ สั่งสมในชีวิตของเธอ พวกเราในตอนนั้นเพียงอยากให้เธอ เติบโตอย่างเข้มแข็ง เพราะแบบนี้ในอนาคตเธอถึงจะสามารถ แบกรับความหวังของทุกคนในครอบครัวได้! ”

“เธอก็ดูตอนนี้มันเป็นอย่างที่พวกเราหวังแล้วไม่ใช่หรอ? พ่อที่เคยเป็นเสาหลักของบ้านเรา ตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นเธอแล้ว เธอก็คือทุกสิ่งทุกอย่างของครอบครัวเรา ที่จริงพี่ไม่ได้หวังให้ เธอจะต้องเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกนี้หรอกนะ พี่แค่หวังว่า พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขก็พอ
เฉินเสี่ยวจ้องเฉินเกอพลางพูดถึงสิ่งที่อยู่ในใจออกมาอย่าง จริงใจ

นานมากแล้วที่พวกเขาสองพี่น้องไม่ได้มานั่งพูดคุยกันเหมือน วันนี้

“พี่ ตอนที่อยู่ในตระกูลฉินพี่คงจะได้เจอกับเรื่องลำบาก มากมาย ต้องขอโทษด้วย ล้วนเป็นเพราะผมมันไม่ได้เรื่อง ที่ไม่ ได้ปกป้องพ่อแม่ พี่แล้วก็น้องชายให้ดี เลยทำให้ทุกคนต้องเป็น แบบนี้!

เฉินเกอก้มหน้าลงและกล่าวอย่างรู้สึกผิด

เฉินเสี่ยวยื่นมือออกไปลูบศีรษะของเฉินเกอและปลอบโยนเขา ด้วยการสัมผัสเบา ๆ

“เสี่ยวเกอ พวกเราไม่โทษเธอหรอกนะ เพราะทั้งหมดนี้ไม่ใช่ เรื่องที่เธออยากให้มันเกิดขึ้น เมื่อก่อนพวกเราคอยปกป้องเธอ ตอนนี้เธอโตแล้ว แน่นอนว่าถึงเวลาที่เธอสามารถปกป้องพวก เราแล้ว ดูสิ ตอนนี้ครอบครัวของเราก็ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา กันแล้ว นี่ถึงจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุด เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะนะ! ”

“อืมๆ! ”

เฉินเกอเองก็พยักหน้าตอบรับ

ในขณะนั้นเอง ก็มีเงาดำแวบผ่านป่าที่อยู่นอกคฤหาสน์ไป อย่างรวดเร็ว
ความเร็ว นว่องไวมาก มันแวบผ่านไปเพียงพริบตา แต่มันก็ ถูกเฉิน กอสังเกตเห็นอยู่ดี

เฉินเกอสะดุ้ง เขารู้สึกถึงลมหายใจที่ไร้ความปรานีจากผู้มา เยือน

“พี่ ตอนนี้ก็ดึกแล้ว พรีบไปพักผ่อนเถอะ!

จากนั้นเฉินเกอจึงรีบพูดกับเฉินเสี่ยว เขาไม่อยากให้เป็น เสี่ยวและพ่อแม่ของตัวเองรู้เรื่องนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงให้พวกเขาไม่ ต้องรู้กลัวและกังวล

“อืม ได้ งั้นเสี่ยวเกอเองก็รีบไปพักผ่อนเหมือนกันนะ! ” เฉินเสี่ยวยิ้มจางๆ ก่อนหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน

หลังจากที่มองดูพี่สาวเดินหายเข้าไปในตัวบ้าน เฉินเกอ กระโดดบินออกไปจากคฤหาสน์ด้วยความรวดเร็ว ไล่ตามไปยัง ทิศทางที่เงานั้นหายไปและปลดปล่อยความรู้สึกทางจิตของเขา ในการค้นหา

“ออกมาเถอะ ผมรู้ว่าคุณอยู่แถวนี้!!

เฉินเกอหยุดลง แล้วยืนนิ่งอยู่กับที่ แล้วพูดกับต้นไม้อย่าง เฉยชา

“ช่าๆๆ! “ทันทีที่ได้ยินเสียงใบไม้ขยับ ก็มีเงาดำพุ่งออกมา พร้อมกับพลังกระบี่ที่ตรงมายังทางของเฉินเกอ

เฉินเกอที่ไหวตัวทัน จึงหลบไปยังอีกทาง พร้อมกับปล่อยพลังฝ่ามือออกไป

ทั้งสองถึงจะปล่อยพลังออกมาแบบนี้ แต่ก็ไม่มีใครได้รับบาด เจ็บสักคน

“คุณเป็นใคร? ”

เฉินเกอถามไปอย่างเย็นชา

“ดูแล้วที่ตระกูลฉินถูกแกทำลายก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะแกได้บรรลุเข้าสู่ขอบเขตเงินเหรินอย่างเต็มตัวแล้ว หลัง ไม่ได้น้อย อายุเพียงแค่นี้ทั้งยังมีโอกาสที่จะเพิ่มพลังได้อย่างไม่ จํากัดอีก !!

อีกฝ่ายพูดด้วยถ้อยคำที่ค่อนข้างกำกวมลึกลับ ถึงมีพลังของ เขาจะทำให้เฉินเกอรู้สึกประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาตก ตะลึงได้ เฉินเกอจึงหรี่ตาลง จ้องมองไปยังชายชุดคลุมสีดำ

“คุณเป็นใครกันแน่? ไม่ต้องมาหลบซ่อน มีเรื่องอะไรก็แสดง ตัวออกมาอย่างโจ่งแจ้งเลยจะดีกว่า!!

“! ”

“ในตอนนี้นายยังไม่มีความสามารถพอที่จะรู้ตัวตนของฉัน! ฉันจะบอกได้แค่ว่าท่านราชเทพเป็นคนส่งฉันมาเท่านั้น!

ชายในชุดคลุมสีดำหัวเราะเบา ๆ และให้คำตอบกับเฉินเกอ

พอพูดจบ ไม่รอให้เฉินเกอได้ตั้งตัว ชายชุดคลุมสีดำก็หายวับ ออกไปล่องลอยหายไปในท้องฟ้ายามค่ำคืน
“นายท่าน คนผู้นี้พลังของเขาไม่ได้อ่อนหัด อย่างน้อยก็ต้อง เป็นคนที่มีการบำเพ็ญจิตชั้นสองของขอบเขตเงินเหรินขึ้นไป

ในเวลานั้นเองญาณกระบี่ที่อยู่ในตัวของเฉินเกอก็เอ่ยปาก เตือนเฉินเกอ

“ญาณกระบี่ นายรู้จักท่านราชเทพที่เขาพูดถึงหรือเปล่า? แล้ว

เขาคนนั้นคือใคร?

เฉินเกอถามญาณกระบี่ด้วยความสงสัย

“ก็ไม่แน่ใจ แต่ผมสามารถรับรู้ถึงลมปราณบนตัวของเขาซึ่ง มันมาจากโลกแน่นอน

ญาณกระบี่รีบตอบกลับเฉินเกอทันที

เป็นคนจากโลกอีกแล้ว ดูเหมือนว่าทั้งหมดนี้จะเป็นไปตามที่ เงินเกอคาดไว้ที่ว่าการตายของตระกูลฉินนั้นทำให้โลกเกิด ความปั่นป่วน ซึ่งมันจะทำให้เขาต้องเดือดร้อน

“แต่นายท่าน คนคนนี้ไม่ได้จะมาก่อกวนท่าน คาดเดาได้ว่า เขามาที่นี่เพียงเพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของท่านเท่านั้น!

ญาณกระบี่อธิบายสาเหตุให้กับเฉินเกออีกครั้ง

จุดนี้เฉินเกอก็พอจะมองออกว่าอีกฝ่ายไม่ได้ลงมือจะฆ่าตัว เอง แต่ทำการทดสอบแต่ยังโชคดีที่เฉินเกอเองก็ไม่ได้แสดงพลัง ที่แท้จริงของตัวเองออกไปมากมาย ซึ่งมันทำให้อีกฝ่ายไม่ สามารถมองพลังของเขาออก
“ดูแล้วฉันต้องหาคนให้ไปสืบหาว่าราชเทพคนนี้คือใครกันแน่ ซะแล้วล่ะ!”

เงินเกอมองไปยังทิศทางที่ชายในชุดคลุมสีดำหายตัวไป อย่างจดจ่อ ก่อนจะพูดออกมา