บทที่ 778 คันมือ

เวลานี้ ในโรงอาหาร

มีสมาชิกคนหนึ่งที่มือเต็มไปด้วยรอยแผล กำลังถือถาดด้วย มือทั้งสองข้างอย่างสั่นเทา เพิ่งจะนั่งลงในที่นั่งหนึ่ง

“เฮ้ย ใครให้นายนั่งลง? พี่หยุนเฟยของเรายังขาดผลไม้รีบ หน่อย ไปเอาผลไม้ให้กับพี่เฟย”

ข้างชายหนุ่ม มีวัยรุ่นสองสามคนนั่งอยู่อย่างเย็นชา

แต่วัยรุ่นพวกนี้ แต่ละคนดูเหมือนจะหยิ่งจองหองยิ่งนัก และ เห็นได้ชัดว่า กำลังกลั่นแกล้งชายหนุ่มคนนี้

ในบรรดาคนทั้งหลาย เห็นได้ชัดว่า คนที่นั่งอยู่กลางฝูงชน ก็

คือพี่หยุนเฟยคนนั้น แต่ในขณะนี้ เขากำลังหรี่ตาลง ปากยิ้ม

หยอกเย้า มองดูฉากตรงหน้า

“ได้ ฉันไปเอาเดี๋ยวนี้!

ชายหนุ่มกัดริมฝีปากเล็กน้อย แม้ว่าจะมีความอัปยศมาก แต่ เขาก็ยังคงยืนขึ้น ไปหยิบผลไม้ แล้วไว้ข้างๆหยุนเฟย

ทันทีที่นั่งลง

ชายหนุ่มด้านข้างก็ตะโกนอีกครั้ง

“ระยา นายเอาผลไม้อะไรมา? ไปเปลี่ยนของเล็กมาเลย รีบไปเร็วเข้า!”
ชายหนุ่มนั้นหัวเราะเยาะ

หลังจากพูดจบ พวกคนด้านข้าง ก็อดไม่ได้ที่จะปิดปากกลั้น หัวเราะ

และในที่สุดชายหนุ่มก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“หม่าเฟิง พวกนายจะสิ้นสุดได้หรือยัง ทุกคนต่างเป็นเด็กฝึก ของแกงค์ดากอน มีสิทธิ์อะไรที่ฉันจะต้องเชื่อฟังพวกนายทุก อย่าง?”

ชายหนุ่มตบโต๊ะ

“ตะคอก? ยังกล้าเถียงกลับ? ดูเหมือนว่าบทเรียนที่ให้กับ นาย ยังไม่เพียงพออย่างมาก!

หลังจากพูดจบ หม่าเฟิงก็โยนแอปเปิ้ลบนโต๊ะ ปาโดนจาน

อาหารในมือของชายหนุ่มโดยตรง

เสียงดังตกกระแทก จานอาหารกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

“นาย!”

หน้าผากของชายหนุ่มเส้นเลือดปูดโปนขึ้น กําหมัดไว้แน่น แต่ก็กลืนอารมณ์โกรธนี้เข้าไปจนได้

“รังแกคนมากเกินไปจริงๆ ได้ยินกันว่าไอ้หมอนี่ ตอนที่เข้ามา ในแกงค์ใหม่ๆ ขยันขันแข็งมาก ในการประเมินครั้งหนึ่ง เหนือ กว่าจหยุนเฟยนั่น สุดท้ายก็กลายเป็นสภาพนี้ ถูกคนของจูหยุ นเฟยรังแกเหยียดหยามทุกวันนายดูรอยแผลเป็นบนร่างกายของเขาสิ!”

“เฮ้ย! แล้วจะทำอย่างไรได้ ถูกจูหยุนเฟยกลั่นแกล้ง ยังจะมี อะไรดีอีก คาดว่าอยู่ในทีมฝึกของแกงค์ดากอน ไอ้หมอนี่ก็อยู่ได้ ไม่นานแล้ว!”

“ว่ากันว่า นายจูหยุนเฟย มีที่มาไม่ธรรมดา ใช่ไหม? ไม่เพียง แต่มีความสามารถเท่านั้น ภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่ด้วย!”

“นี่เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว นายก็ไม่คิดเลยว่าจหยุนเฟย นามสกุลคือจู จูเป่าซึ่งหัวหน้าของทีมหนึ่ง เหมือนจะเป็นอา แท้ๆของเขา และฉันยังได้ยินคนพูดว่า หลานสาวของหัวหน้า หลง ซึ่งก็คือสาวน้อยมังกรที่สวยสดงดงามในตำนาน ดูเหมือน จะมีใจให้กับจูหยุนเฟยคนนี้อย่างมาก

ให้ตายเถอะ ไม่น่าแปลกใจเลย ไอ้หมอนี่โดนกลั่นแกล้ง ขนาดนี้ ยังไม่มีใครกล้าห้ามเลย!”

คำว่าปฏิเสธ เด็กคนนี้ถูกสร้างขึ้นมาแบบนี้ไม่มีใครกล้าพูด อะไร

ทุกคนต่างหวาดกลัวจนเงียบสงบ

ในขณะนี้ ยังมีท่าทีเหมือนดูเรื่องตื่นเต้น มองดูชายหนุ่มที่ถูก

รังแก

ส่วนจูหยุนเฟยนั้น ยังคงหรี่ตาอยู่ตลอดเวลา ค่อยๆกินอาหาร โดยไม่เร่งรีบ

ส่วนหม่าเฟิง ก็เดินไปหาชายหนุ่มคนนั้นอย่างไม่ยอมจบง่ายๆ
“ฮ่าๆ มีอะไร? ไม่พอใจ?

หม่าเพิ่งยิ้มเยาะ จากนั้นใช้เท้าขข้าว ใต้ฝ่าเท้าอีกครั้ง

แล้วก็คว้าข้าวสกปรกหนึ่งกำมือ เอาไว้ตรงหน้าของชายหนุ่ม

“แก ไม่เห็นคุณค่าของผู้อื่นเช่นนี้ ถึงกับกล้าเหนือกว่าลูกพี่ของ เรา วันนี้อาหารดีๆไม่มี มีแค่ข้าวนี้ แกเก็บขึ้นมากินให้หมด!

หม่าเฟิงพูดอย่างโหดเหี้ยม

ใบหน้าของชายหนุ่มแดงก่ำ

ปัง!

ไม่รอให้ชายหนุ่มตอบสนอง บนตัวเขา ก็ได้ถูกลูกน้องอีกคน โจมตีแล้ว ล้มลงบนพื้นโดยตรง

จากนั้นหม่าเฟิงดึงผมของชายหนุ่มไว้ทันที ยัดข้าวเหล่านี้เข้า

ปากของเขา

“โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว!

ผู้คนรอบข้างต่างรู้สึกหวาดกลัวจนลุกขึ้นยืน แต่ไม่มีใครกล้าพูดมากอะไร “เสี่ยว…..เสี่ยวเฟย?” แต่ในขณะนี้ หน้าประตูมีเสียงสั่นคลอนเล็กน้อย คนนี้ ไม่ใช่เฉินเกอแล้วจะเป็นใครได้
เมื่อกี้ เฉินเกอกับท่านซินแสกุยและหยุนเท้าเทียน เพิ่งเดินเข้า มา ก็ได้เห็นฉากตรงหน้าโดยบังเอิญ

ส่วนหมุนเห้าเทียนเมื่อเห็นสมาชิกในแกงค์ต่อสู้กัน กำลังจะ

ห้ามปราม แต่เห็นได้ชัดว่า เฉินเกอที่อยู่ด้านข้าง ปรากฏไอเยือกเย็นขึ้น

ทำให้เขาตกใจจนกลืนคำพูดที่กำลังจะพูดโดยตรง

เหมือนว่า คนผู้นี้รู้จักคุณเฉินหรือ?

และดวงตาของเฉินเกอแดงเล็กน้อย ชายหนุ่มที่ถูกทุบตีตรงหน้า คือเพื่อนรักของตัวเอง ไปเสี่ยว เฟยไม่ใช่หรือ

ถ้าหากเห็นไม่ชัด เสี่ยวเฟยที่มีรอยแผลทั้งตัว ตัวเองแทบจะจำ

ไม่ได้เลย

“อืม? ที่แท้คือหัวหน้าหยุนเอง?”

และในขณะนี้เอง ได้เห็นหยุนเจ้าเทียนเข้ามาแล้ว พวกหม่า เฟิงยังคงให้เกียรติหยุนเช้าเทียนบ้าง ถึงได้หยุดมือลง

“คุณ……คุณชายเฉิน?”

ส่วนไป๋เสี่ยวเฟยที่ล้มอยู่บนพื้น เมื่อเห็นเฉินเกอแล้ว

ทั้งร่างสั่นสะท้านทันที

ทันใดนั้น น้ำตาแห่งความเสียใจน้อยใจ ก็หลั่งไหลทะลักออก มา ราวกับน้ำท่วมเขื่อนแตก
“คุณชายเฉิน!”

ไปเสี่ยวเฟียร้องไห้เรียก

“เสี่ยวเฟย รีบลุกขึ้น!”

เฉินเกอรีบวิ่งเข้าไป ช่วยพยุงไปเสี่ยวเฟยขึ้นมา

พูดตามตรง ถ้าอยู่ในสถานที่อื่น คนพวกนี้ ร่างกายน่าจะอยู่ คนละที่ละทางแล้ว แต่มีหยุนเจ้าเทียนอยู่ที่นี่ เชื่อว่าหยุนเจ้า เทียนจะให้ความยุติธรรมแก่เพื่อนรักของตัวเอง

แน่นอนว่า ไม่ว่าความยุติธรรมนี้จะให้หรือไม่ก็ตาม เรื่องนี้ก็ จะไม่จบลงง่ายๆ

เพราะนิสัย ในตอนนี้ของเฉินเกอก็เป็นเช่นนี้ ไม่สนว่าใครจะ ถูกหรือผิด และไม่สนว่าตรงหน้าจะเป็นใคร เพียงแค่แตะต้อง เพื่อนรักของตัวเอง แม้ว่าเพื่อนของตัวเองจะมีความผิดก่อน คน ตรงข้ามก็จะต้องชดใช้อย่างแสนสาหัส

เมื่อหยุนเช้าเทียนรู้ความสัมพันธ์ของไปเสี่ยวเฟยกับเฉินเกอ ก็โกรธเช่นกัน

รีบประณามพวกหม่าเฟิงทันที

แต่พวกหม่าเฟิง ไม่กลัวหยุนเจ้าเทียนเลย

“ฮ่าๆ หัวหน้าหยุน คุณไม่ได้ฝึกพวกเรา ถ้าเก่งมากพอ ก็ไป หาหัวหน้ามา พวกเราฟังของหัวหน้าเท่านั้น และเราสั่งสอน คนในทีมของเราเอง ก็ไม่ได้อยู่ในการดูแลของคุณด้วย!!
หม่าเพิ่งยิ้มเยาะ

คนหนุนหลังของพวกเขา ก็คือหยุนเฟยนั่นเอง ส่วนใครที่อยู่ เบื้องหลังของจูหยุนเฟย ก็ไม่จำเป็นต้องพูดแล้ว

ในเวลานี้ หยุนเช้าเทียโกรธเกรี้ยวจนพูดไม่ออก

ท่านซินแสกุ่ยรีบพยุงไปเสี่ยวเฟยไว้ อยากให้ไปเสี่ยวเฟียนั่ง

พักผ่อน

คาดไม่ถึงว่า หม่าเฟิงขยิบตาส่งสัญญาณให้กับพวกเพื่อนๆที่ อยู่ข้าง

ในทันใดนั้น ก็เห็นวัยรุ่นคนหนึ่ง วิ่งไปตรงตำแหน่งที่ไปเสี่ยว เฟย กำลัง จะนั่งลง

“ขอโทษนะ ที่นี่มีคนนี้แล้ว!

พูดจบ ทั้งหลายก็เริ่มหัวเราะเยาะ

“พวกคุณ……

ดวงตาของท่านซินแสกุ่ยเต็มไปด้วยไฟโกรธ หลังจากนั้น ก็ช่วยพยุงไปเสี่ยวเฟยไปนั่งอีกด้านหนึ่ง กำลังเตรียมจะนั่งลง

“ขอโทษนะ ที่นี่ก็มีคนอยู่แล้ว!”

ชายหนุ่มอีกคนก็แย่งนั่งลงไปก่อน

เฉินเกอขมวดคิ้ว
ในขณะนี้ เหลือบมองไปที่หยุนเฟย ที่นั่งอยู่ด้านข้าง กินข้าว อย่างสงบ โดยไม่ขยับเขยื้อนเลย

ก็เข้าใจแล้วว่ามันหมายถึงอะไร

ยากที่จะจินตนาการเสียจริงๆ ว่าฐานแกงค์ดากอนของพวก คุณ กลับเป็นเช่นนี้!”

หลังจากช่วยพยุงไปเสี่ยวเฟยไปนั่งหลายที่ ก็โดนคนตัดหน้า แย่งนั่งไปก่อน ท่านซินแสกุ่ยพูดด้วยความโกรธ

ดังนั้น ในตอนนี้ จึงพยุงไปเสี่ยวเฟยไว้ แล้วเดินไปตรงที่นั่ง

หน้าประตู

ส่วนหม่าเฟิง ในขณะนี้มือล้วงกระเป๋าแล้วยิ้มเล็กน้อย แล้วรีบเดินเข้าไป

“ขอโทษนะ……..

“เพียะ !!!”

ทันทีที่หม่าเฟิงนั่งตัดหน้า แล้วเอ่ยปากขึ้น มือตบที่เหมือนเงา ก็ตบเข้าที่ใบหน้าของเขาโดยตรง

“อ๊าก!”

หม่าเพิ่งบินพุ่งออกไปทั้งตัว กระแทกโต๊ะอาหารติดต่อกันสิบ กว่าโต๊ะ

ฟันเต็มปาก ร่วงกระจัดกระจายไปทั่วพื้นทันที
ใบหน้าครึ่งหนึ่งหดตัวเข้าไป

เห็นได้ชัด การตบนี้ ตบจนใบหน้าของเขาผิดรูปไปเลย คนที่ลงมือ ก็คือเฉินเกอนั่นเอง

เฉินเกอมือข้างหนึ่งล้วงในกระเป๋า อีกข้างหนึ่ง ตบฝุ่นบนตัว เบาๆ พูดกับเด็กฝึกที่ตกตะลึงทั้งห้องว่า

“ขอโทษทีนะ เมื่อกี้ฉันคันมือ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ