บทที่ 769 วัดสวนหยาง

จัดการหลี่เจียวเจียวต้องจัดการแค่คำพูดไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดา

อีกอย่างทางฝั่งเฉินเกอ

หลายวันนี้ มีคนจำนวนมากที่รอโอกาสเข้าใกล้เงินเกอวุ่นวาย

มาก

โชคดี ช่วงนี้เฉินเกออยู่แต่ในถ้ำซากเทพของภูเขาไม่

ที่นี่เป็นซากเทพแห่งหนึ่ง

ข้างในมีวัตถุวิเศษณ์มากมาย

เฉินเกอค้นหาเป็นเวลาอยู่สามวันเต็มๆ

จึงพบสมบัติที่เป็นซากเทพที่ท่านซินแสกุ่ยมอบหมายให้ตัว เองยึดคว้ามานั่น

สิ่งนี้คือหินคริสตัลสีฟ้าทรงพลังก้อนหนึ่ง ขนาดเล็กประมาณเล็บมือผู้ใหญ่

แต่ของสิ่งนี้จะใช้งานอย่างไรนั้น เฉินเกอก็ยังไม่รู้ได้

สังเกตละเอียดครั้งแล้วครั้งเล่า ก็พบเพียงแค่ว่ามีพลังงานที่ แข็งแกร่งมากพร้อมด้วยคุณสมบัติพิเศษ

“ท่านซินแสกุยให้ตัวเองยึดคว้าหินอัญมณีนี้เพื่อใช้ทำอะไร?
เฉินเกอคิดในใจ

ศึกษาอยู่หลายวันไม่มีผล แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ ที่ชัดเจน คือยังต้องตามหาท่านซินแสกุย

มีเพียงตามหาท่านซินแสกุยเจอเท่านั้น

พ่อแม่ของตัวเอง พี่จ่อเขียน ยังมีเสี่ยวหาน ทุกสิ่งอย่างก็จะ เริ่มมีเบาะแสแล้ว

เพราะเงินเกอรู้สึกว่า ตอนแรกท่านซืนแสกุยได้เห็นจุดนี้แล้ว เห็นได้ชัดเจน ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง และอยู่ในความคาดการณ์ของ

เขา

ปัญหาที่ยากในตอนนี้คือ ท่านซินแสปุ๋ยซ่อนตัวอยู่ที่ไหนกัน

แน่?

ตอนที่เฉินเกอกำลังขมวดคิ้ว

“คุณเฉิน คุณว่านเสวของตระกูลว่านมาแล้ว! เธอรออยู่ข้าง นอกทั้งวันแล้ว บอกว่าต้องพบคุณให้ได้

หลินจิ๋วเดินไปพูดที่ข้างๆ เฉินเกอ

“ว่านเสว? เธอมาทำอะไร?

เฉินเกอหญิงสาวคนนี้ได้อยู่แล้ว แต่เธอรู้สึกเฉยๆ กับตัวเอง นอกจากงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครั้งก่อน เรียกได้ว่าไม่มีการ

ติดต่อกันเลย

แต่ได้ยินหลินจิ๋วบอกว่าเธอรอมาทั้งวันแล้ว
จะมีหรือไม่มีธุระ ตัวเองก็ต้องออกไปเจอ

ใครให้ตัวเอง ใช้เธอเป็นเครื่องมือเพื่อให้ได้บัตรเข้างาน

“พาเธอเข้ามาเถอะ!”

เฉินเกอผงกศีรษะ

พลิกข้อมือ คริสทัลสีฟ้า ก็หายไป

“เฉินเกอ……………….คุณเฉิน!”

ว่านเสวถูกพาไปที่หลังบ้าน เมื่อเห็นเฉินเกอ ในใจว่านเสน่ เกิดอาการใจสั่นอย่างรุนแรงอีกครั้ง

คิดดูเมื่อหลายวันก่อน ผู้ชายคนนี้ยังดูเรียบง่ายและธรรมดา อย่างงั้น ตัวเองยืนอยู่ตรงหน้าเขา บอกตามตรง มีความรู้สึกว่า อยู่เหนือกว่า

แต่พอถึงตอนนี้ว่านเสวดูเหมือนจะกังวลเล็กน้อยไม่กล้ามอง

เขา

“เธอมาหาฉันมีเรื่องอะไร?”

เฉินเกอกล่าวกับเธอด้วยรอยยิ้ม

“เอิ่ม มีเรื่องนิดหน่อย แต่ฉัน………นคิดว่าคุณไม่น่าตกลง

ว่านเสวพูดขึ้นอย่างเสียอาการ

คําขอของเธอค่อนข้างเสียมารยาท แต่ตามความประทับใจ ครั้งแรกของเธอที่มีต่อเฉินเกอ รู้กว่าเฉินเกอจะต้องตอบตกลงกับตัวเอง

แต่เห็นตัวตนที่แท้จริงของเฉินเกอจริงๆ แล้ว

ทำให้เธอมีเพียงความประหม่าและความเหนือกว่า ฉะนั้นคำขอ ว่านเสน่ไม่รู้จะเปิดปากเอ่ยอย่างไร

“เธอลองพูดดูสิ……

เฉินเกอถามขึ้นอย่างงุนงงเล็กน้อย

“ฉันต้องการให้คุณไปที่ภูเขาสวนหยางเป็นเพื่อนฉันหน่อย แต่คุณยุ่งเกินไป!”

ดวงตาของว่านเสวีเผยให้เห็นถึงความคาดหวังอย่างแรงกล้า

“ภูเขาสวนหยาง? ทำไมฉันต้องไปเป็นเพื่อนเธอ?”

เฉินเกอถามด้วยรอยยิ้มขมขื่น

“ฉัน……”

ว่านเสว่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี แต่เมื่อคิดๆ ดูแล้ว พูดๆ มันออก ไปเลยจะดีกว่า

ว่านเสวน่ะ ความจริงแล้วก็คืออยากเชิญเฉินเกอไปที่ภูเขาสวน หยางกับตัวเอง ไปที่ข้างแม่น้ำด้านหลังของภูเขาสวนหยาง ไป หาหมอดูคนนั้นอีกครั้ง ให้เขาช่วยทั้งสอง

ชะตากรรมของคู่แต่งงานที่เคยดูดวงไว้เป็นเรื่องจริงหรือเท็จ แน่นอนอยู่แล้ว ว่านเสวยอมรับว่าตัวเองค่อนข้างน่าเบื่อเกินไป

ผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่มีเรื่องอะไรอื่น เอาแต่คิดเรื่องชะตากรรม ของคู่แต่งงานมาตลอดทั้งวัน และเห็นได้ชัดว่าคุณเฉันไม่ใช่คนที่ ว่างแบบนั้น

ดังนั้นว่านเสวจึงพูดด้วยความอับอาย

แต่ ว่านเสว่ให้ความสำคัญกับการชะตากรรมของคู่แต่งงาน ของตัวเองมาก

ดังนั้น ตอนนี้จึงพูดเรื่องดูดวงที่หมอเคยดูก่อนหน้าออกมา

“หมอดู? เขาหน้าตาเป็นยังไง?

เฉินเกอจริงจังขึ้นมาทันที ถามขึ้น

หลังจากคำอธิบายของว่านเสว่ เฉินเกอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย หรือว่าจะเป็นท่านซินแสกุ่ย?

ท่านซินแสกุ่ยซ่อนตัวอยู่ที่ภูเขาสวนหยางมาโดยตลอดเหรอ? หากเป็นแบบนี้จริงๆ ตัวเองก็ไม่ต้องเสียแรงตามหาแล้ว

เฉินเกอครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

จากนั้น เขาจึงตอบตกลง

ยังไงซะนี่เป็นเบาะแสสำคัญในการตามหาท่านซินแสกุย

ว่านเสว่เห็นเฉินเกอตอบตกลง ทั้งประหลาดใจและดีใจ
ที่อยู่ของภูเขาสวนหยาง ที่ตั้งอยู่เมืองฝั่งใต้ของมณฑลโจว เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของวัดเต่า

บนภูเขาสวนหยางมีที่หนึ่งเรียกว่าวัดสวนหยาง

ที่นี่มีผู้แสวงบุญไม่น้อยเช่นกัน

ยิ่งดู เฉินเกอก็ยิ่งมีความรู้สึกบางอย่าง บางทีท่านซินแสกุ่ยที่ ตัวเองกำลังตามหาอาจอยู่ที่นี่จริงๆ

“พวกคุณทั้งสอง จะไปจุดธูปที่วัดเต๋าเหรอ?”

เมื่อเฉินเกอมาถึงที่หน้าประตูวัดเต่า ก็ถูกนักบวชเต่าหนุ่มสอง คนขวางทางเอาไว้

พวกเขาทําความเคารพเฉินเกอและว่านเสด้วยความเคารพ ถามด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ค่ะท่านอาจารย์ พวกเราแค่อยากไปเดินเล่นที่ภูเขาด้าน

หลัง ทำไมวันนี้มีผู้แสวงบุญบนภูเขาน้อยขนาดนี้?”

ว่านเสวมองไปรอบๆ กล่าวขึ้น

“เหอะๆ ต้องขออภัยจริงๆ ภูเขาสวนหยางเริ่มตั้งแต่หนึ่งเดือน ก่อนหน้า ก็ปิดภูเขาไปแล้ว หลังภูเขาไม่เปิดสู่โลกภายนอกอีก ต่อไปแล้ว ฉะนั้นถ้าอยากไปเดินเล่นที่ด้านหลังภูเขา ทั้งสองเชิญ กลับเถอะ!”

ชายหนุ่มทั้งสองกล่าว

แต่มีชายหนุ่มคนหนึ่ง ในขณะเดียวกันกับที่ก้มหน้าพูด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หน้าอกของว่านเสวี และยังกลืนน้ำลายอีก

ด้วย

ฉากนี้ อยู่ในสายตาเฉินเกออยู่แล้ว

นักบวชเต๋าเหล่านี้ ไม่เหมือนคนดี

และบนร่างของพวกเขา ยังมีร่องรอยของความตั้งใจในการ ปกปิดแรงอาฆาตอีกด้วย สิ่งหนีไม่พ้นสายตาของเฉินเกอ

ขณะนี้ เฉินเกอจึงเปิดจิตสำนึกทิพย์ มองไปรอบๆ

พบว่าทั้งภูเขา ว่างเปล่าจริงๆ ด้วย

มีเพียงนักบวชเต๋าเหล่านี้เท่านั้น

เฉินเกอมองทั้งสองคนอย่างเย็นชา และไม่พูดอะไรอีก

ว่านเสวีเมื่อได้ยินว่าไม่สามารถไปที่ด้านหลังภูเขาได้ ในใจก็ รู้สึกเสียอาการอย่างมาก

กําลังเตรียมจะหันหลังจากไป

นักบวชเต๋าทั้งสองทุบข้อศอกของกันและกัน

สื่อสารกันทางสายตา

จากนั้นวิ่งมาพูดว่า: “คุณผู้หญิงกรุณาหยุดก่อน!

นักบวชเต๋าทั้งสองกล่าว

“ท่านอาจารย์ทั้งสอง มีอะไรเหรอ?”
ว่านเสวถาม

“เอิ่ม จากการสังเกตของเราทั้งสองเห็นว่าคุณผู้หญิงเป็นคน เคร่งศาสนา มันคงจะดีกว่า ถ้าเปิดทางสะดวก ให้อนุญาตในสิ่ง ที่คุณผู้หญิงขอ อนุญาตให้คุณไปเดินหน้าไปที่ด้านหลังภูเขาได้

นักบวชเต่าคนหนึ่งกล่าว

“ฮะ? จริงเหรอ งั้นของคุณท่านมาก!!

ว่านเสวกล่าวด้วยความประหลาดใจและดีใจ

“แต่ สองคนสามารถเดินหน้าไปด้านหลังภูเขาได้เพียงคน เดียว อีกคนสามารถพักผ่อนรอที่ที่ห้องรับแขก มิฉะนั้น พวกเราก็ จะหาคําอธิบายได้ยาก!!

นักบวชเต๋าทั้งสองพูดอีก “แบบนี้เหรอ ก็ได้!

ว่านเสวมองไปที่เฉินเกอ หลังจากเห็นเฉินเกอตกลง เธอจึง ผงกศีรษะ

ไม่ว่ายังไง ตัวเองเพียงแค่หาท่านอาจารย์หมอดูที่กวาดพื้นคน นั้นพบ เขาจะต้องบอกคำตอบกับตัวเองอีกครั้งอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ท่านอาจารย์บอกสถานที่ที่นัดพบเธอ มีเพียง ว่านเสว่คนเดียวเท่านั้นที่รู้ ถ้าสามารถไปที่ภูเขาด้านหลังได้ ก็จะ หาเขาพบอย่างแน่นอน

และแล้ว เฉินเกอและว่านเสวจึงเดินตามหลังนักบวชเต๋าทั้งสองเข้าไปในวัดเต่า

แต่ เฉินเกอดีดนิ้ว ฉีดเงินเข้าไปในร่างกายของว่านเสวี ได้ อย่างง่ายดายมาก……

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ