บทที่ 722 ในที่สุดก็ได้พบหน้ากันสักที

เฉินเมื่อหันหน้าไปมองก็เห็นมีสาวๆ หลายคนที่แต่งตัวอย่างมี สไตล์และมีรูปร่างหน้าตาที่งดงามยืนอยู่ตรงหน้า

หนึ่งในนั้นที่เป็นแกนนำกลุ่มทำให้ดวงตาของเฉินเกอต้อง แดงแดงฉ่า

ซูมหาน!

ผู้หญิงตรงหน้า หากไม่ใช่ซูมู่หานแล้วจะเป็นใครไปได้ล่ะ!

เฉินเกอเริ่มรู้สึกหายใจเร็วขึ้นมากะทันหัน

เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน เฉินเกอรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาอยากเจอ หน้ามหานใจจะขาด แต่ไม่รู้ว่าควรใช้อารมณ์ไหนและวิธีไหนไป เจอดี จนถึงบัดนี้มู่หานได้ปรากฏตัวต่อหน้าตนแล้ว

ทําให้สมองของเฉินเกอว่างเปล่า

เขาจ้องมองเธออย่างตกตะลึง เธอยังคงสวยเหมือนเดิม ยังคง มีจิตใจดีเหมือนเดิม และยังคงน่ารักเหมือนเดิม!

ซูมหานตกใจกับแววตาของเฉินเกอที่มองมา ไม่รู้เป็นเพราะ อะไร ในแววตานั้นเธอเห็นอารมณ์ที่แปลกประหลาดของผู้ชาย คนนี้

“มู่หาน คนนี้คงจะเป็นบ้าแล้วมั้ง? ”

เมื่อเห็นท่าทีของเฉินเกอ เพื่อนร่วมหอหญิงทั้งหลายของเธอต่างก็รู้สึกหวาดระแวง รีบดึงตัวมู่หานออกห่าง

“ใช่แล้ว เพื่อนดูแววตาของเขาสิ ไม่ใช่ว่าเห็นความสวยของ หานแล้วเอ๋อไปเลยนะ?

ยังมีผู้หญิงกล่าวต่อ

แววตาเผยความรังเกียจยิ่งนัก

“มู่หาน ฉันว่าพวกเรารีบไปกันเถอะ!

บรรดาสาวๆ หมดอารมณ์จะดื่มชานมแล้ว ลากตัวมู่หานจาก

ไป

ส่วนซูมู่หานจ่ายเงินเสร็จก็มองเฉินเกอที่จ้องอย่างไม่กะพริบ สายตาแวบหนึ่ง กำลังจะถูกเพื่อนร่วมหอดึงตัวออกไป

“มหาน คุณอย่าไปนะ! ”

เฉินเกอก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ เห็นซูมู่หานกำลังจะออกไป

จึงรีบดึงข้อมือของซูมหานไว้

เขากลัวว่ามู่หานไปแล้วไม่รู้จะได้เจอกันอีกทีเมื่อไหน ยิ่งไป กว่านั้นอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลยก็เป็นได้

“หา! คุณจะทำอะไร? ”

ซูมหานถูกเฉินเกอจับข้อมือไว้แน่นจนรู้สึกสะดุ้งตกใจ

พูดจากใจจริง เมื่อกี้เห็นแววตาของเฉินเกอแล้ว ถึงแม้เพื่อน ร่วมหอจะมีอคติกับเขา แต่ในใจลึกๆของตน เหมือนมีบางสิ่ง บางอย่างบอกตนว่า เขาไม่ได้มีเจตนาร้าย ยิ่งไปกว่านั้นซูมหานเห็นในแววตาของเขามีความรักที่ลึกซึ้งแฝงอยู่

โดยเฉพาะตอนที่ถูกเขาดึงข้อมือไว้ หัวใจของตนเต้นตุ้มๆ ต่อมๆไปหลายครั้ง

แต่ว่าด้วยสัญชาตญาณของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอตกใจกลัวแล้ว รีบสะบัดมือทิ้ง

เป็นไปได้อย่างไรกัน ตนไม่รู้จักคนนี้เลย ทำไมถึงเกิดความ รู้สึกเช่นนี้ได้ล่ะ?

“ไอ้ลามก นายกล้าเสียมารยาทในที่สาธารณะเชียวเหรอ นาย ไม่อยากอยู่แล้วใช่ไหม!

ส่วนเพื่อนร่วมหอที่เหลือทั้งหมดต่างพุ่งเข้ามาฉีกดึงเฉินเกอ

“ใช่แล้ว ความหวังดีกลับไม่เห็นค่า มู่หานช่วยเขา เขากลับมา ล่วงเกินมหานซะงั้น พี่น้องอย่าให้เขาได้ใจเป็นอันขาด

คนกลุ่มหนึ่งได้ล้อมตัวเขาไว้

“พอแล้ว พวกเราไปกันเถอะ!

ซูมู่หานเห็นผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีเจตนาร้ายและดูแล้วน่าสงสาร อีกห่างหาก จึงไม่ได้ไปแจ้งความอย่างที่เพื่อนร่วมหอบอก

เธอเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยน จึงลากตัวเพื่อนร่วมหอออกไป ประเด็นสำคัญคือตอนนี้เริ่มมีคนมามุงดูยิ่งขึ้นทุกทีเสียแล้ว!

วิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆนาๆ

และมองแผ่นหลังของมู่หานที่จากไป เฉินเกอจึงค่อยๆได้สติกลับคืนมา

ไม่ถูก! ตอนนี้ทะลุมิติกลับมาในอดีต มหาน ในตอนนี้ยังไม่รู้

จักตนเลย

เพราะความวู่วามของตน ในชั่วขณะนั้นเกือบจะทำให้เธอ ตกใจกลัวเสียแล้ว

เฮ้อ!

เงินเกออดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจ

แต่ว่าในใจของเฉินเกอเริ่มมีแผนการในหัวขึ้นมา เมื่อก่อนไม่ว่าจะเป็นตอนที่เริ่มรู้จักกันหรือตอนที่คบหาดูใจกัน ล้วนแล้วแต่เรียบง่ายกันทั้งนั้น

ถึงแม้ตนจะมีเงินทองมหาศาล

แต่ไม่เคยทำเรื่องที่น่าประทับใจอย่างอลังการให้แก่เธอสัก ครั้งเดียว

เพราะเมื่อก่อนเฉินเกอคิดมาโดยตลอดว่า ขอแค่ทั้งสองคนมี ใจรักที่จริงใจต่อกันก็เพียงพอแล้ว

ภายหลังเฉินเกอถึงได้เข้าใจว่า ความรักระหว่างคนสองคน

จําเป็นจะต้องมีความโรแมนติกด้วย

ตนไม่เคยสร้างความโรแมนติก ให้มู่หานเลยสักครั้งเดียว

พอตนคิดจะสร้างแต่กลับไม่มีโอกาสเสียแล้ว
ครั้งนี้ได้ทะลุมิติกลับมา เฉินเกออยากจะชดใช้ความเสียใจใน เรื่องนี้ จะมอบความโรแมนติกที่ตระการตาแก่มหาน ให้เธอ กลายเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก!

เฉินเกอคิดอยู่ในใจ

เงินเกอไม่ได้กลับไปที่มหาวิทยาลัย และไม่ได้วิ่งตามมหานไป ในสถานการณ์เช่นนี้ เพราะเป็นห่วงว่าตนจะทำให้เธอตกใจได้

อีกทั้งตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญจะต้องทำเรื่องหนึ่ง

นั้นก็คือคฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทน บัดนี้คฤหาสน์หยุนซึ่งเมาท์ เทนได้ก่อสร้างเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพียงแต่ยังไม่ได้ประมูล ขายก็เท่านั้นเอง สิ่งที่เฉินเกอจะต้องทำคือติดต่อกับหลี่เจิ้นทั่วไป ซื้อคฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทน และยังต้องลงทุนจ้างแรงงานคน ไปขุดค้นหินสะท้านฟ้าอีกด้วย

เวลาเพียงแค่เจ็ดวัน ไม่ใช่จะเป็นเรื่องง่ายในการหาแรงงาน คนและแรงงานเครื่องมือต่างๆเพื่อใช้ในการขุดภูเขาหยุนติ้ง

และที่สำคัญพี่จื่อเยียนเคยบอกแล้วว่า ขอเพียงตนไม่ เปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้น ส่วนเรื่องเวลาก่อนหลังก็ไม่ใช่ ปัญหาที่ใหญ่โตอะไร

บัดนี้เฉินเกอรีบนมือถือของตนออกมา

โทรออกไปยังเบอร์โทรศัพท์มือถือเบอร์หนึ่ง

ไม่ช้า อีกฝ่ายก็รับสาย
“พี่สาว! “เฉินเกอกล่าว

“เสี่ยวเกอ ทำไมถึงโทรหาพี่ในเวลานี้ล่ะ พี่กำลังทำงานอยู่ที่ โรงงานอยู่เลย น้องฟังเสียงรอบๆดูสิว่าดังแค่ไหน!

พี่เฉินเสี่ยวกล่าว

เมื่อก่อนตอนโทรหาพี่สาว ได้ยินเสียงอย่างนี้ก็รู้สึกไม่มีปัญหา

อะไร

ตอนนี้ฟังดูแล้วเหมือนกำลังร่วมงานปาร์ตี้สังสรรค์กันอยู่นะ? “ผมต้องการเงิน! “เฉินเกอส่ายหัวพลางกล่าวอย่างยิ้มแห้งๆ

“พี่รู้ว่าน้องต้องการเงิน ครอบครัวของเราก็ต้องการเงินเช่นกัน ตอนนี้คนทั้งครอบครัวจึงได้เป็นแรงงานอยู่ที่ต่างประเทศยังไง ล่ะ? ครอบครัวเรามีหนี้สินเยอะขนาดนี้ เลยไม่มีเงินจริงๆ เฮ้อ น้องต้องการเท่าไหร่ล่ะ พี่จะดูว่าจะหาทางให้น้องได้ไหม! “เฉิน เสี่ยวพูดอย่างลำบากใจ

“พี่ ผมต้องการหลายหมื่นล้าน เพื่อซื้อถนนการค้าจีนหลัง จาก นั้นก็ให้ผมเป็นคนจัดการทั้งถนน เป็นยังไงครับ ถือว่าไม่เยอะใช่ ไหมครับ?

เฉินเกอกล่าวอย่างยิ้มแย้ม

“น้อง……..น้องว่าอะไรนะ? ”

เฉินเสี่ยวพูดด้วยตากลมโต

“พี่ช่วยได้ไหม? ผมต้องการหลายหมื่นล้านจริงๆ! ”
เฉินเกอกล่าว

“เสี่ยวเกอ มีคนมาพูดอะไรกับน้องใช่ไหม? “น้ำเสียงของเฉิน เสี่ยวเริ่มเย็นชาขึ้นมา

“ผมเคยคาดเดาอะไรบางอย่างได้ก็เท่านั้นเอง ตลอดที่ผ่านมา น้องชายพี่เป็นคนซื่อสัตย์ ไม่ใช่เป็นคนซื่อบื้อ! “เฉินเกือกล่าว

“ฮาๆๆๆ! น้องชายฉลาดมากเลย ดูไม่ออกจริงๆ ออได้ ตอน แรกพี่กะว่าจะเปิดเผยกับน้องในอีกสองสามวันนี้ คิดไม่ถึงว่าน้อง จะคาดเดาได้เอง ไม่เลวเนี่ย พี่ขอบอกน้อง บ้านพวกเราเป็น ตระกูลที่สูงส่งระดับโลกเลยนะ ทรัพย์สินครึ่งโลกเป็นของตระกูล เรา และน้องก็เป็นทายาทเศรษฐี ทายาทเศรษฐีตัวท็อปเลย แหละ! ”

พี่สาวกล่าว

“เก่งจังเลย!

เงินเกอพยายามให้ตนเองมีท่าทางที่ประหลาดใจ

“ในเมื่อน้องจะใช้เงิน พี่ก็ไม่มีปัญหาอะไร และถนนการค้าจิน หลิงกับวิลล่าสปาที่ใช้ชื่อของน้อง ในการจัดการดูแล สัญญา เปลี่ยนเสร็จแล้ว พี่กำลังคิดจะให้หลู่เจิ้นทั่วไปรับน้องอยู่พอดี ตอนนี้ก็ดี น้องไปหาหลี่เจิ้นกั่วให้เขาไปรับน้อง ถนนการค้าจีน หลิงเป็นของบ้านเรานะ

พี่สาวกล่าว

เห็นทีว่าอยากจะคุยกับเฉินเกออีกเยอะ แต่ตอนนี้เฉินเกออยากจะช่วยพวกเธอ และไม่มีอะไรจะคุย

หลังจากที่คุยผ่านๆแล้วจึงได้วางสายลง เฉินเกอไม่ได้รอหลี่เจิ้ นถั่ว แต่ตรงไปยังวิลล่าสปาโดยตรง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ