บทที่ 648 ทำไมคุณถึงแซ่หลี่

“เสี่ยวหนาน? เธอมาได้ยังไง?

คนที่เรียกตัวเองก็คือหม่าเสี่ยวหนาน จะว่าไปก็ไม่ได้เจอหลายวันแล้ว

“วันนี้อาจารย์หนึ่งหย่วนมาบรรยาย ฉันมีหน้าที่รับผิดชอบใน การนํานักศึกษาดีเด่นในระดับชั้นของเรามาเข้าร่วม

หมาเสียวหนานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“บังเอิญจัง!”

เฉินเกอหัวเราะ

“นายล่ะเสี่ยวเกอ? นายสนใจกิจกรรมประเภทนี้ด้วยเหรอ เนี่ย?”

หม่าเสี่ยวหนานมองเฉินเกอและถาม

ทุกครั้งที่เจอเฉินเกอ สำหรับหม่าเสี่ยวหนานแล้วมักจะ

ประหลาดใจเสมอ

แม้ในคืนวันที่พลิกตัวไปมานอนไม่หลับครั้งนับไม่ถ้วน หม่า เสี่ยวหนานก็อยากโทรหาเงินเกอ

ถามว่าเขาทำอะไรอยู่ ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง? อย่างไรก็ตามหม่าเสี่ยวหนานเองก็ต้องหลีกเลี่ยงหักห้ามใจด้วย ไม่รู้ว่าตนเองตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เฉินเกอก็รู้ว่าตัวเองคิดอย่างไรกับเขา

แต่เธอก็เข้าใจดี ก่อนที่จะหาเจอซูมหาน ไม่ว่าความรู้สึกใดๆ สําหรับเฉินเกอที่ละเอียดอ่อนแล้ว ก็ล้วนไม่สำคัญสำหรับเงินเกอ

จิตใจของเขา ไม่ได้อยู่เหนือสิ่งนี้อีกต่อไป

แต่หมาเสียวหนานไม่ยอมแพ้ และยังเตรียมการไว้แล้วหาก เฉินเกอไปไหนเธอก็ตามจะไปถึงนั่น

“ฉันมา เพราะมีเรื่องจะคุยกับอาจารย์หนึ่งหย่วน!!

เฉินเกอไม่ได้ปิดบังอะไร

วันนี้ก็บังเอิญ ทั้งสองพูดคุยกันไป แล้วเข้าไปหาที่นั่ง และในเวลานี้ มือถือของเฉินเกอก็ดังขึ้น เมื่อดู ก็เห็นว่าหมาจิ้นโทรมาหาตน

“มีอะไรเหรอคุณหม่าจิ้น?”

“คืออย่างงี้ คุณชายเฉิน รู้ว่าคุณจะมา ผู้จัดกิจกรรมในครั้งนี้ ประธานหนู หนูต้าทรง ให้ความสำคัญเป็นพิเศษ ยังจัดที่นั่งวีไอพี สำหรับคุณและอาจารย์หนึ่งหย่วน โดยเฉพาะผู้จัดทำต้องการให้ ผมถามคุณ มาได้หรือไม่? เหอะๆ!”

หม่าจิ้นกล่าว

“ไม่ต้องแล้ว ตอนนี้ผมอยู่กับเพื่อนของผม รออาจารย์หนึ่งหย่วนบรรยายจบ คุณหมาจิ้นคุณช่วยผมนัดพบกับอาจารย์ เป็นการส่วนตัวก็พอ รบกวนด้วย!”

เฉินเกอกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ได้เลยคุณชายเฉิน!”

หม่าจิ้นเรียกได้ว่านับถือเฉินเกอจนอยากจะก้มตัวลงกราบเลย

ทีเดียว

การได้ช่วยเหลือเฉินเกอ ถือเป็นเกียรติสำหรับเขา ในตอนนี้

ขณะนี้ วางสายแล้ว หมาจิ้นทำได้เพียงส่ายหน้าอย่างเสียดาย ให้กับหนูต้าทรงซึ่งกำลังมือของเขาอย่างประหม่า

หวูต้าทรงเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก อดไม่ได้ที่จะผิดหวังเล็กน้อย

ครั้งนี้ถือได้ว่าฉันพลาดโอกาสสำคัญที่จะได้พบกับคุณชาย

เฉิน

เฮ้อ!

“นายยุ่งเหรอ? ถ้ามีธุระ นายไปทำก่อนก็ได้!

หม่าเสี่ยวหนานและเฉินเกอนั่งลงข้างๆ นักเรียนของตนเอง

มองเฉินเกอและถาม

แม้จะพูดแบบนี้ แต่ในใจของหม่าเสี่ยวหนานก็กังวลเล็กน้อย กลัวว่าเฉินเกอจะไปทำอย่างอื่นจริงๆ

“ไม่ยุ่ง!”
ยังดีที่เฉินเกอกล่าวด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองพูดคุยกัน รอการเปิดกิจกรรม

และหม่าเสี่ยวหนานก็ให้ความสนใจทั้งหมดไว้ที่ตัวของเฉิน เกอ ไม่ได้สนใจนักเรียนชายหลายคนที่วิ่งไปมาข้างหลัง

และในเวลานี้ เกิดเสียงดังโครมคราม

ชายคนหนึ่งวิ่งไปแย่งโทรศัพท์มือถือกับชายอีกคน และแล้ว ไม่ได้ระวังไปชนเข้ากับถาดไวน์ที่พนักงานเสิร์ฟถือ

เพียงแค่นี้ไม่เท่าไหร่ มีหญิงสาวสวยคนหนึ่งเดินผ่านพนักงาน เสิร์ฟชายวัยกลางคนพอดี

ไวน์แดงหกใส่บนตัวเธอโดยตรง

“อ๊า!”

หญิงสาวร้อง

ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

ใครก็ตามที่มาร่วมงานที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ ทุกคนก็แต่งตัวดี และ สวยงาม เพราะมันเป็นโอกาสที่จะเปล่งประกาย

แต่ตอนนี้ บนเสื้อผ้าของตนเปรอะเปื้อนแล้ว น่าขายหน้าจริงๆ

“ขอโทษ!”

และนักเรียนชายไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ขอโทษทันทีด้วยความ

กังวลเล็กน้อย
“เพียะ!”

แต่เขายังพูดไม่จบ ใบหน้าก็ถูกผู้หญิงคนนั้นตบเข้าจังๆ อย่าง แรงเสียงดังลั่น หูหนวกยังได้ยิน

นักเรียนชายถูกตบจนงง

“ขอโทษคิดว่าจะจบรึไง? ตาบอดจริงๆ!”

หญิงสาวกล่าวด้วยความโกรธ

“ผม…….ผมไม่ได้ตั้งใจ!

นักเรียนชายถูกตบต่อหน้าสาธารณะ ดึงดูดความสนใจของ ผู้คนเป็นจํานวนมากในทันที

ถูกคนเยอะแยะขนาดนี้จับจ้อง ห้องโถงมีฝูงชนจำนวนมาก

เกิดความรู้สึกอับอายในทันที

และดูเหมือนสามีภรรยาคู่นี้เป็นคนร่ำรวย ยั่วยไม่ได้ นักเรียน ชายก็หายใจไม่ออกด้วยความอับอาย

“แม่งเอ๊ย ไม่ได้ตั้งใจ ก็หมายความว่าจงใจสินะ?”

และสามีของหญิงสาว เมื่อมองก็รู้ว่าไม่ง่ายที่จะยั่วยุ ยกขาขึ้น และเตะท้องของผู้ชายอีกครั้ง

ผู้ชายถูกเตะล้มลงกับพื้น

ทุกคนถอนหายใจมองมาที่เขา

น้ำตาไหลอย่างช่วยไม่ได้
“หี ชุดของฉัน ราคาแสนกว่า ตอนนี้ใส่ไม่ได้แล้วแน่ๆ เงินนี้ แกต้องชดใช้ฉัน!”

หญิงสาวกล่าวอย่างเย็นชา

“ผม………บ้านผมไม่มีเงินมากขนาดนั้น!

ผู้ชายกล่าวด้วยความกลัว

“หี จนตรอก แกยังมางานแบบนี้อีก? เห็นคนจนตรอกอย่างแก ฉันก็รู้สึกสะอิดสะเอียน

ในขณะที่หญิงสาวพูด ก็ตบหน้าของเด็กชายตบแล้วตบอีก มีน้ำตาในดวงตาของเด็กชาย ยอมให้เธอตบตี ไม่กล้าที่จะต่อ

ต้าน

“คุณครูหม่า หลิวห้าวถูกตบตี

และในเวลานี้ นักเรียนในห้องจํานวนไม่น้อยเห็นเหตุการณ์ ตรงหน้า ผู้หญิงหลายคนรีบเดินมาบอก

“อะไรนะ?”

หมาเสียวหนานหันไปดู ที่ทางเข้าหอประชุม ผู้คนล้อมรอบ มากมาย และหลิวห้าวนักเรียนในชั้นเรียนของตนเองกำลังยืน

ร้องไห้อยู่ ถูกหญิงสาวคนหนึ่งตบหน้า

เขาก้มหน้ากำหมัดแน่น น้ำตาร่วงหล่นที่ละหยด

“หยุดตีได้แล้ว หยุดตีได้แล้ว มีอะไรคุยกันดีๆ ไม่ได้รึไง?”
หมาเสียวหนานรีบวิ่งไป

ดึงเด็กชายไว้ข้างหลังตัวเอง

และนักเรียนชายที่เอามือถือของหลิวห้าวก็นิ่งเช่นกัน ตอนแรก ก็แค่อยากจะแกล้งหลิวห้าวไม่คาดคิดว่าจะทำให้เกิดปัญหาใหญ่ ขนาดนี้

หลิวห้าวอ่ะเหรอ ฐานะทางบ้านค่อนข้างยากจน แต่เป็นคน ซื่อสัตย์ ตั้งใจเรียนและทำงานหนัก ไม่ต้องบอกหมาเสียวหนาน ก็รู้ ต้องเป็นเพราะคนพวกนี้แย่งมือถือของเขา แกล้งหลิวห้าวอีก แล้วแน่ๆ

หม่าเสี่ยวหนานมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นและพูดทันที แต่เมื่อทั้งสองคนมองหน้ากัน ก็ต้องตกตะลึง “หม่าเสี่ยวหนาน”

“หวังเสี่ยวเหม่ย?”

ชัดเจน ว่าทั้งสองรู้จักกัน

“โย้ จําได้ว่าหลังจากพวกเราจบมัธยมปลาย เธอสอบเข้ามหา วิทยาลัยจินหลิงไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ กลายเป็นครูได้ล่ะ?”

หวังเสี่ยวเหม่ยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ มีแม้กระทั่งคำดูถูก เหยียดหยาม

บางคนก็เป็นแบบนี้แหละ รู้สึกว่าชีวิตของตัวเองเหนือกว่า จะ มีความรู้สึกเหนือกว่าคนอื่นอย่างอธิบายไม่ได้
“อืม หลิวห้าวเขาทําอะไรให้เธอไม่พอใจ? เธอถึงต้องตบหน้า เขาต่อหน้าสาธารณะแบบนี้?”

และเห็นได้ชัดว่าหมาเสี่ยวหนานรู้ว่าหวังเสี่ยวเหม่ยเป็นใคร และไม่ได้พูดทักทายอะไรกับเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอดูถูก คนอื่นแบบนี้ ทำให้หม่าเสี่ยวหนานโกรธมาก

“หึ ใครให้เขาทำไวน์แดงหกใส่ตัวฉัน เสื้อของฉันแพงแค่ ไหน? เขามีปัญญาชดใช้เหรอ?”

หวังเสี่ยวเหม่ยกล่าวอย่างเย็นชา

“มีปัญญาชดใช้หรือไม่มี นั่นมันเรื่องของเงิน สมมติว่าเป็น อย่างอื่น ฉันถามเธอ ทำไมต้องตีเขาแบบนี้?”

หม่าเสี่ยวหนานจ้องมองเธอที่ตะโกน

หวังเสี่ยวเหม่ยก็รู้สึกตกใจกับคำพูดที่ยุติธรรมของหมาเสียว

หนาน

แน่นอน ไม่ว่าเงินมากขนาดไหน ก็เป็นเรื่องของเงิน ตนตบตีเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่าการแสดงความเหนือกว่า ของตัวเอง

ถูกหมาเสียวหนานถามให้มีความรู้สึกผิด

และทุกคนก็มองไปที่หวังเสี่ยวเหม่ย

ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด นิสัยอารมณ์ของคนรวยก็แสดงขึ้นมา ทันที เธอยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ยังง้างมือ: “ฉันอยากตบเลยตบเขา แล้วเธอจะทำไม?”

สามีของหวงเสี่ยวเหม่ยก็หันกลับมาดูนาฬิกา Rolex ของตัว เอง จัดเชื้อสูตร เดินขึ้นหน้าหนึ่งก้าว

“ฉันชื่อหลี่เจินเซียง! เป็น…….

“ตูม!”

และเขายังพูดไม่จบ ทันใดนั้นก็ถูกต่อยเข้าที่ปากหนักหน่วง จนปากเบี้ยว ร่างนั้นบินกระจุยออกไป กระแทกกับโต๊ะล้มสิบกว่า

คนรอบข้างกลัวจนกรีดร้อง

แน่นอนว่าเฉินเกอทนดูต่อไปไม่ได้เดินมา จึงลงมือ ส่วนหวังเสี่ยวเหม่อมองไปที่สามีของเธอที่ฟันหลุดออกไป อย่างสับสน

กล่าวด้วยความหงุดหงิด “นาย…….นายอยากตายรึไง นาย…….นายร้ายสามีฉันทำไม?”

เฉินเกอค่อยๆ มองไปที่เธอ: “ใครให้เขาใช้นามสกุลหลี่ไม่ใช้ นามสกุลจาง ฉะนั้นผมเลยทําร้ายเขา!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ