บทที่ 646 มาเยือนถึงที่

เฉินเกอก้าวถอยหลัง โดยไม่รู้ตัว

และเห็นว่าไม่ขยับเลย เพียงแค่หลับตาอย่างสงบ เฉินเกอจึง สงบสติลงแล้ว

ตรงหน้าเฉินเกอ ที่มุมหนึ่งของถ้ำ ขณะนี้ มีคนหนึ่งกำลังนั่งขัด สมาธิอยู่ เขาสวมเสื้อคลุม มีผมงอกสีเทา

บุคคลคนนั้นหน้าแดง หลับตา เหมือนพระภิกษุสงฆ์เข้าสู่ สมาธิ

จู่ๆ ก็มีคนนั่งอยู่ภายในภูเขาแห่งนี้ ดูเหมือนมีชีวิตอยู่ ไม่ว่า ใครก็ต้องตกใจ

ในมือถือไม้ปัดอยู่ เขาสงบมาก

เฉินเกอเดินผ่านไปอย่างระแวง

ทดสอบลมหายใจที่จมูกของเขา

จึงพบว่า พบว่าเขาไม่มีลมหายใจแล้ว

และทันทีที่เฉินเกอเข้าใกล้ ก็เห็นใบหน้าที่แดงของนักบวช ชรา เปลี่ยนเป็นสีดำทันที

ตามด้วยผิวแห้ง
ในพริบตา ก็กลายเป็นมัมมี่

เฉินเกอรีบถอยออก

เหลือบมองหินสะท้านฟ้าที่มีความสูงเท่าคน จากนั้นมองไปที่ ศพแห่งนี้

คาดเดาในใจ

หรือว่าหินสะท้านฟ้านอกเหนือจากการล้างบาปจากสวรรค์ให้

กับมนุษย์แล้ว

ผลลัพธ์อีกอย่างคือทำให้มนุษย์หนุ่มสาวชั่วนิรันดร์

ใช่แล้ว!

เฉินเกอนึกขึ้นได้ สองครั้งที่พบกับโลงศพอมตะ โลงศพอมตะ นั่นก็มีชีวิตชีวาเหมือนกับหินสะท้านฟ้านี้ทุกประการ

หรือว่า หินที่อยู่ด้านล่างของโลงศพอมตะชิ้นนั้น ก็คือการ ดัดแปลงจากหินสะท้านฟ้า

เฉินเกออดคิดไม่ได้

ก้มลงมอง และพบอีกว่าด้านหน้าของนักบวชชรา แกะสลักคำ

ศัพท์เป็นแถวๆ ด้วย

เช่นเดียวกับจดหมายลาตายของเขา

เฉินเกอจบจากภาควิชาวรรณคดี ดังนั้นจึงไม่เป็นปัญหาใน การทําความเข้าใจสิ่งเหล่านี้
นี่ดูเหมือนจะเป็นจดหมายลาตายก่อนเสียชีวิตของเขา

“ลิขิตสวรรค์ที่มีตัวตนจริงๆ อายุ60ปี ได้เข้าสู่ปรมาจารย์ โชคดีได้เข้าร่วมในสัญญาแห่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ แต่น่าเสียดาย ที่การ เดินทางนั้นอันตราย ยังได้รับรู้ถึงความลับสำคัญของสัญญาแห่ง น้ำศักดิ์สิทธิ์ รีบหนีตายจนถึงตอนนี้ แต่อ่อนล้าเกินไป และถึงแก่ ความตาย! สัญญาแห่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ เมื่อเดินหน้าแล้ว ก็ไม่ สามารถถอยกลับมาได้ หากปรมาจารย์ของคนรุ่นหลังเห็นสิ่งนี้ ต้องจําไว้ว่า หยุดทุกสิ่งอย่าง

เขียนไว้เพียงสั้นๆ เท่านี้

ที่จริงแล้วนักบวชชราผู้นี้ ยังเป็นถึงระดับปรมาจารย์ที่เข้าร่วม ในสัญญาแห่งน้ำศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย

และยังเป็นหนึ่งในผู้คน ที่รอดตายออกมาได้

เขากล่าวถึงการค้นพบความลับอันยิ่งใหญ่ของสัญญาแห่งน้ำ ศักดิ์สิทธิ์ แต่ความลับไม่ได้ถูกเขียนออกมา ทำให้เงินเกอรู้สึก กระวนกระวายเล็กน้อย

อันที่จริง สัญญาแห่งน้ำศักดิ์สิทธิ์นั้นลึกลับมาก เมื่อเดินหน้า แล้ว น้อยมากที่จะกลับมาอย่างราบรื่น

แต่สัญญาแห่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ มีความลึกลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเกี่ยว กับไท่หยางเหมิง

ตนเองยังมีคำสาปแห่งความตาย ไม่มีสิ่งใดสามารถหยุดเฉิน เกอได้ แม้ว่าต้องตาย ก็ต้องได้เห็นความลับของงานนัดหมายนํ้ามนต์ศักดิ์สิทธิ์นี้

หลุมดินอยู่ภายในภูเขา

ตนได้สํารวจไปรอบๆ ทั่วทุกทิศล้วนปิดลับ

หลุมใหญ่ที่ชั้นบนสุด ตนยังได้ส่ง

นักบวชชราผู้นี้เข้ามาได้ยังไง?

เฉินเกอยากที่จะเข้าใจ

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เฉินเกอจะคิดเรื่องนี้

ตอนนี้มีสำนักสามนักบุญหยุนฉิงปรากฏออกมา ยังมีสำนัก

ฟีนิกซ์อะไรนั่นอีก

จุดประสงค์ของพวกเธอแข็งแกร่งเกินไป

ส่วนพี่สาวในชุดขาว จะต้องไม่ตกอยู่ในมือของพวกเขาเด็ด

ขาด มิฉะนั้นสิ่งที่ตนเองทำสูญเปล่า

หินสะท้านฟ้า

หลังจากที่เฉินเกอโค้งไหว้นักบวชชราแล้ว

ก็มาที่ด้านข้างของหินสะท้านฟ้า

สัมผัสกับหินสะท้านฟ้าในระยะใกล้ ความรู้สึกก็ยิ่งแข็งแกร่งเฉินเกอยกมือขึ้นและลูบ
บูม!

ความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายถูกปลดปล่อยออกมาจากหิน สะท้านฟ้า

และไหลเวียนในร่างกายของเฉินเกออย่างรวดเร็ว

และรูขุมขนของเฉินเกอเปิดออกอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่ากำลัง ได้รับการล้างบาป……..

เวลาสามวันผ่านไป โดยไม่รู้ตัว

“หึ แม่มดเฒ่า แกยังไม่ตาย หากไม่ใช่เพราะแก เฉินเกอคงจะ อยู่ในมือของพวกเราอย่างง่ายดายแล้ว!

ในละแวกเขาหยุนติ่ง หลายร่างกระโดดข้ามไป

ก็คือแปดคนนั้น

บวกกับเถียหง

หลายวันก่อนหน้า พวกเขาล้อมเงินเกอ

ในท้ายที่สุดเขาก็ถูกจี้หยกที่เฉินเกอใส่ทำให้บาดเจ็บอย่าง หนัก

วินาทีนั้น พลังบนร่างกายของพวกเขาดูเหมือนจะถูกควบคุม

ทั้งเก้าคนกลัวเล็กน้อย

กลัวว่าจะถูกเฉินเกอฆ่า
ด้วยอาวุธวิเศษในร่างกายของเงินกอนั้น ทรงพลังเกินไป จริงๆ

หลังจากที่พวกเขาหนีไป ค่อยๆ คิดทบทวน จึงนึกรายละเอียด เหตุการณ์บางอย่างได้

เฉินเกอไม่สามารถควบคุมจี้หยกวิเศษนั้นได้อย่างสมบูรณ์

และพลังของหลายคนก็ฟื้นตัวแล้วเช่นกัน

ต่างคิดจะคว้า หยกนั่นก่อน

ค่อยจับตัวเฉินเกอไป

เพราะเหตุนี้จึงมาที่เขาหยุนติ้งก่อน

ไม่คิดว่าจะเจออีกครั้ง ในระหว่างทาง

แล้วเกิดการต่อสู้ตลอดทาง

“แม่มเฒ่า การได้พบแกเป็นเรื่องโชคร้ายมากถึงแปดพบแปด ชาติ ไม่ว่ายังไง เฉินเกอกับจี้หยก เราต้องได้มาเท่านั้น!

ขณะที่พูดหลายคนก็ลงมืออีกครั้ง สู้กันกระทั่งเข้าไปที่ด้านข้างของเขตปิดกั้นของเขาหยุนกิ่ง เมื่อบอดี้การ์ดเห็นว่าเป็นพวกเขา ก็ตกใจมาก

รีบแจ้งหัวหน้า

ในระหว่างการสนทนา เงาหลายคนเคลื่อนไหวเร็วมาก สู้กัน ตั้งแต่ด้านล่างของภูเขา จนถึงด้านบนของภูเขา
“พวกแกนี่เอง!”

บนยอดเขา เถียเฉงนั่งไขว่ห้างรักษาความปลอดภัยมาหลาย

วันแล้ว

เห็นพวกเขา โดยเฉพาะเมื่อเห็นเถียงเกิดประกายความ

เกลียดชังที่ฝังลึก ในดวงตาของเถียเฉิง

และขณะนี้ ก็ทำให้เถียหงพวกเธอหยุดการต่อสู้ “หี คนทรยศ คิดไม่ถึงเลยจริงๆ เฉินเกอจะมีวิธีทำให้สติของ แกฟื้นคืนมาได้!”

ใบหน้าเถียหงเต็มไปด้วยความอาฆาต

เถียเฉิงกำหมัดแน่น: “นี่คือโอกาสที่เฉินเกอเปิดให้ฉัน สามารถแก้แค้นได้!”

เถียหงที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าจะเป็นยายของตนเอง แต่เธอ แต่

เธอก็ไม่เคยมองว่าตัวเองเป็นหลานชายของเธอ

ตนเองในสายตาเธอ ก็แค่สุนัขตัวหนึ่ง

ตั้งแต่ต้นจนจบ ก็มันเป็นแค่หมาตัวหนึ่ง เธอไม่ลังเลที่จะฆ่าตนทิ้ง และเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นสัตว์ ประหลาดที่ไม่ใช่มนุษย์หรือ

เถียเฉิงเกลียด!

“หึ แก้แค้น? เถียเฉิง หลังจากที่แกติดตามอยู่กับเฉินเกอ สมองก็เปลี่ยนแล้วสินะ? อยากแก้แค้นฉัน?”
“ได้ ฉันจะทำให้แกกลายเป็นพิษกู่แค่ทำให้แกกลายเป็น เครื่องมือสังหารของฉัน แกกลับหักหลังฉัน งั้นฉันก็จะฆ่าแกทิ้ง ซะ ครั้งนี้ คือจะฉีกไม่ให้เหลือชิ้นดี!”

เถียหงกล่าวด้วยสายตาเย็นชา

“สู้ไม่ไหวก็จะสู้ ต่อให้ต้องตาย วันนี้พวกแกก็อย่าหวังว่าจะได้ เข้าไปแม้แต่ก้าวเดียว!”

เถียเฉิงยืนขึ้นโดยไม่เกรงกลัว

“ฮ่าๆๆ แม่มดเฒ่าเถียหง ต้องการให้พวกเราช่วยจัดการเปิด ทางให้แกไหม ถ้าเป็นแบบนี้ เฉินเกือยก ให้แก่ จี้หยกเป็นของ พวกเรา? ว่ายังไง ดูเหมือนว่า เฉินเกอจะอยู่หลุมใต้ดินข้าง หน้า!”

คนคนนั้นแสยะยิ้มกล่าว

“ฝันไปเถอะ วันนี้ เฉินเกิดกับจี้หยก และชีวิตของคนทรยศน

ฉันจะเอาไปด้วยทั้งหมด!”

เถียหงหัวเราะอย่างน่าขนลุก

ตูม!

เธอยังพูดไม่จบ

ทันใดนั้น ใบหน้าก็ย่ำแย่มาก

ร่างเคลื่อนไหว มุ่งโจมตีไปที่เถียเฉิง

เถียเฉิงสามารถต้านทานได้เพียงไม่กี่ครั้ง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งการถูกจี้หยกของเฉินเกอ ไอพิฆาตถูกขับ ออกมากเกินไป

แรงในการต่อสู้ของเถียเฉิง แย่ลงกว่าเดิมมาก

ไม่กี่ทํา ก็ถูกเถียงตีเข้าหน้าอกด้วยฝ่ามือ กระอักเลือด กระแทกก้อนหินใหญ่อย่างแรง จนหินใหญ่แตก ละเอียด

ใบหน้าเถียเฉิงเต็มไปด้วยเลือด ค่อยๆ ยืนขึ้นจากพื้นอีกครั้ง ฝ่ามือนี้ เถียหงตั้งใจเอาให้ถึงตาย แต่คิดไม่ถึง ขาของเถียเฉิงสั่น แต่เขาก็ยังยืนขึ้น

“เว้นแต่ว่าพวกแกจะข้ามศพฉันไป!”

ใบหน้าเมียเพิ่งมีแค่ตาเท่านั้นที่เป็นสีขาว ส่วนอื่นๆ แดงไป ด้วยเลือดทั้งหมด แต่ดวงตาของเขา เต็มไปด้วยความอดทน

“ฮ่าๆๆ แม่มดเฒ่า ไม่ไหวๆ ฝ่ามือที่รุนแรงขนาดนี้ เขายังไม่ ตายอีกเหรอ? จะไม่ให้พวกเราลงมือจริงๆ ใช่ไหม?”

ทั้งแปดคนยืนกอดอกอยู่อีกฝั่ง กล่าวเหน็บแนม “หี อีกแค่ฝ่ามือเดียว ฉันจะทำลายเส้นลมปราณทั้งหมดของ

เขาให้ขาด และตาย!”

เถียหงคราม ตีอีกครั้งด้วยฝ่ามือ

เถียเฉิงกัดฟันแน่น
“สู้กลับไป!”

และเมื่อเดียเฉิงรู้ว่า ตนเองจะต้องตาย

ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้นข้างหูของเขา เหมือนดั่งอยู่ข้างหู แต่ก็ เหมือนจะดังขึ้นภายใต้จิตสำนึกของตัวเอง……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ