บทที่ 636 หยิ่งเกินไป

“เป็นเธอ?”

เงินเกือมองเธอนิ่งๆ การทักทายแบบนี้ ออกจะไม่ถูกต้องอยู่ หน่อยมั้ง?

หรือผู้หญิงคนนี้จะสติไม่ดี?

ในขณะที่พวก เว่ยกุ้ยฟางเมื่อเห็นว่าเป็นเขียนตบลงบนหัว ของเฉินเกอ ก็ถึงกับตัวสั่นไปทั้งร่าง

เธอวิ่งเหยาะๆ เข้ามาและยืนอยู่ข้างหลัง เฉินเยี่ยน

“เสแสร้ง! เฉินเกอ นายเสแสร้งต่อไปให้ฉันดู!

เฉินเยี่ยน เอ่ย

“เสแสร้งอะไร? พวกเรารู้จักกันหรือไง?

เฉินเกอพูดไม่ออก

เขาจำไม่ได้ว่าตนเองรู้จักผู้หญิงคนนี้

“ฮ่าฮ่า ได้งั้นฉันจะเตือนความจำานาย ฉันถามนาย นายเรียน โรงเรียนประถมที่อำเภอผิงอันใช่ไหมโรงเรียนประถมที่สามของ อ่าเภอผิงอัน?”

เฉินเยี่ยนถามด้วยความเย้ยหยัน

“อืม เธอรู้ได้ยังไง?”
เงินเกอพยักหน้า

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ตอนนายอยู่ประถมสามนายอยู่ห้องสอง ใช้หรือ เปล่า?”

เฉินเยี่ยนถามอีกครั้ง

“ไม่ผิด!

เฉินเกอยังรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? แม้กระทั่งตนอยู่ห้องไหนยังรู้

ที่เธอพูดมาถูกต้องทั้งหมด ในโรงเรียนประถมหกปี ตั้งแต่ชั้น ประถมศึกษาปีที่หนึ่งถึงชั้นประถมศึกษาปีที่หกเฉินเกออยู่ห้อง สองมาตลอด

“อาฮ่าฮ่าฮ่า คุณยาย ได้ยินไหม ฉันบอกแล้ว ว่าฉันรู้จักเขา!”

เฉินเยี่ยน เอ่ยอย่างร่าเริง

เว่ยกุ้ยฟางเมื่อได้เห็นกระบวนการทั้งหมด ก็รับรู้ได้อย่างเป็น

ธรรมชาติ

จากนั้นเธอจึงพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือได้เร็วยิ่งกว่าพลิก หน้าหนังสือ

ทันใดนั้น ท่าทางเย้ยหยันก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“เธอคือ?”

เฉินเกอมองเธออย่างสงสัย
“ฉันคือ เฉินเยี่ยนสีไง? ทำไม? ทำเป็นไม่รู้จักหรือไง? หี ฉัน ย้ายไปโรงเรียนประถมที่ยากจนของนายตอนชั้นประถมศึกษาปี ที่สาม จากนั้นจึงกลายเป็นหัวหน้าห้องของพวกนาย ในชั้นของ พวกเรา นายนั้นยากจนที่สุด หรือว่านายลืมไปแล้ว?

“มีครั้งหนึ่งมีเด็กชายคนหนึ่งมาขโมยยางลบของฉันไปแล้ว ใส่ร้ายนาย ฉันสาด ใส่หน้านายและขอให้พ่อของฉันเอาคน มาขัดขวางนายไว้ จนนายถึงกับตกใจไม่ไปโรงเรียนหลายวัน! ”

เฉินเยี่ยนเอ่ยอย่างดูถูก

เฉินเยี่ยน ?

เฉินเกอถึงค่อยจําได้ขึ้นมาว่าที่แท้เธอคือเป็นเยี่ยน

เธอถูกย้ายมาเรียนในชั้นประถมศึกษาปีที่สามจริงๆ และ กลายมาเป็นหัวหน้าห้องของเขา เพียงแต่ในตอนนั้น เธอสวมใส่ เสื้อที่ดีที่สุด อีกทั้งยังเป็นหัวหน้าห้อง ดังนั้น ใครๆ ก็กลัวเธอ

แน่นอนว่า เธอเองก็ไม่เคยมองเห็นเฉินเกออยู่ในสายตา

ช่วงเวลาที่จดจำได้มากที่สุด ก็คือเรื่องการสาดน้ำ

ตอนนั้นมีเด็กคนหนึ่ง ในชั้นเรียนขโมยยางลบของเธอ ยางลบ ก้อนนั้นสวยอย่างยิ่ง จากนั้นจึงโยนความผิดมาให้ตัวเอง

เธอจึงเดือดดาลขึ้นมา

การสาดน้ำไหนเลยจะง่ายขนาดนั้น ตอนนั้นเป็นฤดูหนาว เธอเติมนํ้าร้อนมา จากนั้นจึงสาดลงบนใบหน้าของเขาโดยตรง

จนแทบจะทำให้เขาเกือบเสียโฉม

ที่เฉินเกอไม่ได้ไปโรงเรียนในสองสามวันนั้น ไม่ใช่เพราะเขา กลัว

แต่เขาต้องที่สถานีอนามัยเพื่อใส่ยาเหลวแทน

หัวหน้าห้องที่ชั่วร้ายคนนั้น เขาเกลียดแทบตาย

แต่หลังจากชั้นประถมศึกษาปีที่ห้า เธอก็ได้ย้ายไปเรียนที่ โรงเรียนอื่น และค่อยๆ เลือนหายไปจากชีวิตของ เฉินเกอ

เหอะเหอะ โลกใบนี้ช่างแคบเสียจริง

ทำไมคนถึงได้เอาแต่พบเพื่อนร่วมชั้นอยู่เสมอ? ตอนนี้ แม้แต่ เด็กประถมที่ตนลืมไปนานมากแล้วก็ยังสามารถพบเข้าให้ได้

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างขมขื่น

“เป็นเธอนี่เอง ฉันนึกได้แล้ว! ”

เฉินเกอพยักหน้า

” โอ้! เป็นเธอนี่เอง ฉันนึกได้แล้ว เฉินเกอ นายคงจะไม่แกล้งเส แสร้งมาจนกระทั่งตอนนี้อยู่หรอกนะ? ดูไม่ออกเลยจริงๆ สิบยี่สิบ ปีผ่านไป นายโตขึ้นมาแล้ว จะกล้าแกล้งปลอมตัวเป็นคุณชาย เฉิน?”

ดวงตาของเฉินเยี่ยนลี่จู่ๆ ก็เยียบเย็นขึ้น
“อะไรนะ? สวมรอยเป็นคุณชายเฉิน? ”

ผู้คนทั้งหมดเองก็ประหลาดใจเช่นกัน พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ เฉินเยี่ยนสี่ด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

“พวกคุณยังไม่เชื่ออีก คนๆ นี้ ที่แท้ไม่ใช่คุณชายเฉินแต่อย่าง ใด เขาชื่อ เฉินเกอ เขาอาศัยอยู่ในเขตชนบทของอำเภอฝั่งอัน เขาเป็นคนยากจนมาตั้งแต่ยังเด็ก! ได้ ฉันจะให้ตนไปหารูปเมื่อ ก่อนมา พวกคุณลองเปิดดูก็น่าจะรู้แล้ว!”

ตอนที่อยู่ชั้นประถมศึกษา มีการถ่ายรูปหมู่

เฉินเยี่ยนลี่ มีนิสัยชอบเก็บรักษาเองไว้

เธอหยิบขึ้นมาให้ทุกคนดู นี่ไม่ใช่ตอนที่เฉินเกอยังเป็นเด็ก หรอกหรือ? “แม่เจ้า เป็นเพื่อนร่วมชั้นประถมของคุณหนูเฉินจริงๆ ยัง

แต่งตัวแย่ขนาดนั้นอีกด้วย?”

ฝูงชนหลังจากได้เห็นภาพก็ตกใจ

“ซินหัวนึกไม่ถึงว่า คนที่เต็มไปด้วยพลังในยามปกติอย่างเธอ ถึงกับกล้าทำสิ่งต่ำช้าไร้ขอบเขตแบบนี้ได้ พวกเรารู้ด มู่หานหาย ไป พวกเธอโศกเศร้า อีกทั้ง คุณชายเฉินคนนั้นก็ไม่สนใจพวก เธอแล้ว พวกเธอจึงผิดหวังไร้ที่พึ่ง คิดอยากจะกลับเข้าแวดวง ธุรกิจโดยเร็วที่สุด แต่เธอก็ไม่ควรทำเรื่องต่ำช้าแบบนี้นี่ พวกเรา อายุปูนนี้แล้ว คุ้มค่างั้นหรือ?” สิ่
เว่ยกุ้ยฟางเอ่ยหัวเราะเสียงดัง คนรอบข้างเปลี่ยนสีหน้าไปทันที นอกจากนี้ยังมีคนที่กำลังยกน้ำชากับซูโกเฉียงอยู่ ตอนนี้สีหน้ายิ้มประจบแปรเปลี่ยนเป็นตีตัวออกห่างรังเกียจ ทันที

เช่นเดียวกับคนอื่นๆ พวกเขามองไปที่ตระกูลซูด้วยความ รังเกียจ

“ของปลอมอะไร? อะไรต่ำช้า เขาก็คือคุณชายเฉิน เว่ยกุ้ยฟาง เธออย่าพูดจาเหลวไหล!”

จางซินหัวเอยอย่างโมโห

“ฮ่าฮ่าฮ่า ถึงตอนนี้ยังจะมาปากแข็ง หากเธอคิดหาคนมา แสดงเป็นคุณชายเฉินจริงๆ ก็ดี อย่างน้อยเธอก็ควรจะหาคนที่ หน้าตาดีเหมือนหลานชายของฉันสักหน่อย แต่นี่เธอกลับหาคน แบบไหนมากัน?”

เว่ยกุ้ยฟางหัวเราะดัง

“ก็ใช่ก็ใช่ หาคนจนๆ มาเล่นเป็นคุณชายเฉิน แล้วเขาจะ สามารถแสดงความรู้สึกพวกนั้นออกมาได้หรือ? ซูมหานซูมหาน ซูมหานพวกเธอตระกูลซู ทั้งวันคือซูมหานตอนนี้เธอหายไปแล้ว แต่กลับมัวฝันลมๆ แล้งๆ อีกว่าคุณชายเฉินเขาจะยังมาสนใจ!

“คิดว่ามู่หานของพวกเธอเป็นนางฟ้าหรือไง?
ความหึงหวงในใจของเฉินเยี่ยน ก็เพิ่มสูงขึ้นเช่นกัน

ในเมื่อสามีของตนเคยไปสู่ขอซูมู่หานเพื่อขอแต่งงานมาก่อน “เฉินเยี่ยน ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร แต่ทางที่ดีอย่าได้เอ่ยถึง หาน!”

เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นชา

“ฮ่าฮ่า นายไม่ให้ฉันพูด ฉันก็จะพูด คนแก่ไร้ยางอาย เด็กก็ได้ ยางอาย! ยังกล้าไปหาคนจนขนาดนี้มาเล่นละครอีก คิดจะ ทําให้พวกเรารังเกียจหรือไง? ”

เฉินเยี่ยน ด่าไปและหันไปมองที่ยังหวั่นเป็นคนสุดท้าย

“เธอค่าใครไร้ยางอาย? เธอนั่นแหละไร้ยางอาย!”

ถังหมั่นลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธและผลัก เฉินเยี่ยน ที่ดูถูก

ตระกูลซู

ส่วน เฉินเยี่ยนลี่ ไหนเลยจะเคยถูกใครทำแบบนี้ใส่ อารมณ์คุณหนูใหญ่เริ่มขึ้นมา เธอยกมือขึ้นและคิดจะตบหน้า ของถังทรัน

ระหว่างเอ่ย เฉินเกอก็พุ่งเข้าไป จากนั้นจึงเข้ามาขวางหน้าถึง หนเอาไว้ เขาคว้าข้อมือของเฉินเยียนและใช้แรงสะบัดมันออก ไปโดยตรง

“แกเองก็กล้าตีฉัน?”

เวลานี้ ดวงตาของ เฉินเยี่ยนทะลึ่งกว้าง
ช่างกินดีเสือมาจริงๆ แกเฉินเกอเป็นกัน? ก็แค่ยาจกคนหนึ่ง ตอนนี้เขามาแอบอ้างเป็นคุณชายเฉิน แล้วคิดไปว่าตนเป็นคุณ ชายเฉินจริงๆ หรือยังไง?

หากตนเองถูกเสือกัด กลับยังคงจะรู้สึกเป็นเกียรติ แต่ตอนนี้ ราวกับกำลังโดนหมูกัด ทั้งน่าอับอายและรับไม่ได้ ทุกคนรอบข้างล้วนตกตะลึงไปหมด

ไม่มีใครเชื่อได้ว่า เด็กบ้านนอกคนนี้จะกล้าปฏิบัติต่อ เฉินเยี่ยนลี่ แบบนี้

“ฉันยังไม่ได้ตีเธอเลย” เฉินเกอพูดกับ เฉินเยี่ยน อย่างเย็น ชา “ฉันแค่ปกป้องยังหวั่น นอกจากนี้ เฉินเยี่ยนลี่ เธอไม่คิดว่า เธอทําเกินไปหรือไง? แม้แต่ทางลงสักนิดยังไม่เหลือให้ตนเอง วันนี้ฉันเดินเกออยู่ที่นี่ ฉันไม่มีทางให้เธอได้แตะคนในตระกูล คนไหนทั้งนั้น ในเมื่อกล้าพูดไม่ดีกับฉัน ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะ จริงๆ!

“ฮ่าฮ่าฮ่า เฉินเกอ เสแสร้ง! นายยังมัวแต่เสแสร้งต่อ ซ้ำยัง กล้าตีฉันด้วย? เรื่องน่าขันในวันนี้ ฉันนึกว่าจะดูสักที ว่านายกล้า ฉันจริงๆ หรือเปล่า?”

เพียะ!

ทันทีที่เธอพูดจบ ฝ่ามือหนึ่งก็ตบเข้าที่หน้าเธออย่างจัง คราวนี้ ทุกคนล้วนตาบอดไปแล้ว
ต้องรู้ด้วยว่าพ่อของเฉินเยี่ยนลี่ เป็นใคร

“ดีนี่ นายกล้าลงมือจริงๆ ขอทานอย่างนายกล้าตบฉัน? นาย จบเห่แล้ว จบเห่!”

เงินเยี่ยน ดูเหมือนจะเป็นบ้าไปแล้ว

“รูปภ. รปภ. ตีมันให้ตายให้ฉันเดี๋ยวนี้ มีเรื่องอะไร คุณลุงฉัน

จะดูแลทุกอย่างเอง!”

เฉินเยี่ยนลี่ ตะโกนเสียงดัง

จากนั้น กลุ่มรปภ.ก็เข้ามาพร้อมไม้

เฉินเยี่ยน ปกปิดใบหน้าของเธอเอาไว้ และมองไปที่เขา อย่างโหดเหี้ยม ราวกับว่าถ้าวันนี้ไม่ได้หักขาของเฉินเกอลง ก็ ยากที่จะปล่อยความเกลียดชังนี้ออกไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ