บทที่ 580 ลัทธิอ

เมื่อพูดจบใบหน้าของไม่ฉางคงก็โทรมไปด้วยเหงื่อ

และหยุนหลิน ถึงกับต้องถอนหายใจด้วยความตกตะลึง

โม่เฉิงคงเป็นแขกผู้ทรงเกียรติที่ถูกลัทธิอยู่ ส่งมาให้ ตระกูล หยุน ของพวกเขา ในช่วงเวลาปกติมักจะมีการพูดคุย และการ พูดคุยนั้นก็คือการบอกเล่าถึงประสบการณ์ที่แสนเจ็บปวด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเรื่องราวของคุณชายเฉินที่เข่นฆ่า ตระกูลใหญ่ ๆ ไปหลายตระกูลหยุนหลิน เองก็เกิดประหวั่นพรั่น พริง

เพราะจากที่ไม่เฉิงคงเคยบรรยายไว้

เขาคือคุณชายเฉินคนนั้น ถึงแม้ภายนอกจะดูหงิม ๆ แต่ แท้จริงแล้วจิตใจคับแคบ มีแค้นต้องชำระ

ยิ่งกว่านั้นเพียงแค่คุณยั่วโมโหเขาไม่ว่าคุณจะหนีไปสุดหล้า ฟ้าเขียว เขาก็จะตามคุณไปจนถึงที่สุด

พูดให้ชัดก็คือเมื่อคุณไปยั่ว โทสะเขาแล้วชีวิตนี้จะไม่เหลือค ตอบใดและอย่าได้หวังว่าเรื่องมันจะจบลงไปตลอดชีวิตของคุณ

หยุนหลิน ในตอนนั้นได้แต่เตือนตัวเองอยู่คนเดียวในใจว่า อย่าได้เข้าไปหาเรื่องคนแบบนี้

แต่กลับคิดไม่ถึง กลัวอะไรก็ต้องเจออย่างนั้น
ในตอนนี้เขานิ่งอึ้ง

และฟางเงี่ยนนั้น ก็มองไปที่เฉินเกอด้วยสายตาที่รู้สึกไม่น่า เชื่อ

“คุณชายเฉิน ผู้น้อยไม่รู้จริง ๆ ไม่ได้ตั้งใจ ผมเคยได้ยินชื่อ เสียงกิตติศัพท์ของคุณชายเงินมาแล้ว!”

หยุนหลิน ก้มโค้งจนสุดตัวและหน้าซีดเผือด

กลุ่มเพื่อนของหยุนหลาง ต่างกลืนน้ำลายอีกใหญ่และถอย กรูด

กลุ่มตรงนั้นต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์และแสดงอาการหวาด

กลัว

“คนคนนี้เขาเป็นใครกันแน่เนี่ย ทำคุณท่านตระกูลหยุน ถึง ต้องกลัวเขาด้วย?

“นั่นสิ แม้แต่ชายแก่ที่ดูไม่ธรรมดาคนนี้ยังต้องคุกเข่าเลย เขา

เป็นใคร?”

ทุกคนพากันวิจารณ์

“เพื่อน ๆ ตอนนี้พวกคุณไปกับผมได้แล้วสินะ?”

เฉินเกอกล่าวขึ้นอย่างเฉยชา

“ดะ…ได้ อันที่จริงคุณชายเฉิน ต้องการจะบีบบังคับคุณฟาง เจียนนั้นมันไม่ใช่ความคิดของพวกเรา แต่มันเป็นเพราะเซ่ง น้อย แห่งลัทธิอูกู่ เกิดถูกใจคุณฟางเงี่ยนนั้น แต่คุณฟางเงี่ยนนั้นไม่ตอบตกลง ดังนั้นเซ่งจูน้อย จึงได้สั่งกระผมให้กักตัว ครอบครัวของเธอเพื่อบีบบังคับเธอครับ!”

“พวกเราตระกูลหยุน ถึงแม้จะเป็นตระกูลใหญ่ในเกาะโม่เต่า แต่ถ้าจะให้พูดจริง ๆ เราก็เป็นหุ่นเชิดของลัทธิ เรื่องมากมาย พวกเราก็ต้องทําตาม!

หยุนหลินรีบแก้ตัว

“พูดแบบนี้ จะบอกว่าคุณเป็นคนดี เป็นผู้ถูกกระทำงั้นเหรอ?”

เฉินเกอมองไปที่เขาอย่างเย็นชา

เมื่อคำพูดนี้ออกไป มันทำให้ หยุนหลิน เกิดสะดุดกึกในใจจน เหงื่อไหลพลั่ก

กลัวจนไม่กล้าพูดอะไร

หยุนหลิน คิดไม่ถึง เฉินเกอที่อายุยังน้อยแต่กลับเป็นพวกหัว เก่า ก็ใช่น่ะสิ ตัวเขาเองจะเรียกว่าเป็นคนดีได้อย่างไรกันล่ะ?

“ลัทธิ ที่มีคนติดตามมากมาย เกิดทำเรื่องสกปรกแบบนี้ ดู แล้ว ชื่อเสียงไม่สมคำล่ำลือเลยนะ!!

เฉินเกอพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย จากนั้นก็มองไปที่ไม่เฉิงคงที่ เงียบเป็นจักจั่น ในฤดูหนาวแล้วถาม

“คุณหันมาพึ่งลัทธิอูกู มันคือศาสนาอะไร แล้วไหนจะเซ่งน้อย อะไรนั่น มันเป็นมายังไง?”

โม่เฉิงคงไหนเลยจะกล้าปิดบัง จึงรีบอธิบาย:
“ศาสนาที่มีประวัติความเป็นมาเกือบแปดร้อยปี ที่เกาะไม่เต่า นี้ มีความเลื่อมใสศรัทธาที่เหนียวแน่น แต่ว่าเส้นสายภายใน ของพวกเขานั้นมีความสลับซับซ้อน บุคคลสำคัญที่เป็นหัวใจของ องค์กร ผะ..ผมก็ไม่สามารถเข้าถึงได้ เพียงแต่ว่าเมื่อหลายปี ก่อน เคยรู้จักกับท่านผู้อาวุโสฝ่ายนอกของลัทธิ หากวันนี้ขอให้ เขาช่วยพาเข้าไปและที่อยู่ของเจ้าหน้าที่ภายในซึ่งมันลึกลับมา แน่นอนว่านอกจากเซ่งน้อย แล้ว ถ้าจะเทียบกัน เขาค่อนข้างได้ รับความสนใจจากผู้คนมากเลย!”

โมเฉิงคงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นอีก

“เซ่งจูน้อย ท่านนี้ ถึงแม้ว่าจะมีผู้คนเลื่อมใสศรัทธามาก แต่ว่า กลับเป็นคนต่ำทรามอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ทั้งปล้นฆ่าข่มขืน ไม่มีอะไรที่ไม่ทำ!”

โม่ฉางคงพูดอย่างไม่กั๊ก

เพียงแต่ระหว่างนั้น หยุนหลิน ที่กำลังก้มทำความเคารพ อด ไม่ได้จะชำเลืองมองดูโม่เฉิงคงด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิม และภาพนี้ ก็ไม่อาจจะหนีพ้นสายตาของเฉินเกอไปได้

เขาชำเลืองตามองหยุนหลิน อย่างเย็นชา ดูแล้ว ไอ้สารเลว จะเป็นจอมวางแผนอยู่ไม่น้อย

กลับมาที่ไม่เฉิงคง เพราะกลัวกับความสามารถของตัวเขา จึง ได้เล่าให้เขาฟังอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย

“เขาจะปรากฏตัวตอนไหน?”
เงินเกอซักเพิ่ม

“คืนนี้ ที่งานเทศกาลต้อนรับเทพศักดิ์สิทธิ์เขาจะต้องเข้าร่วม อยู่แล้ว ลัทธิ ของพวกเขามีประเพณีที่แปลกประหลาด ก็คือก่อน งานเทศกาลต้อนรับเทพศักดิ์สิทธิ์สามเดือนไม่สามารถมีเพศ สัมพันธ์ และในงานเทศกาลต้อนรับเทพศักดิ์สิทธิ์คืนนี้ เขาจะ ต้องหา…ต้องหา!”

โม่เฉิงคงพูดถึงตรงนี้ ตาเขาก็มองไปที่ฟางเจี้ยนนั้นและไม่ พูดอะไรต่อ

“คืนนี้เขาจะมาใช่ไหม?”

เฉินเกอยิ้มเยาะ

“ครับ!” หยุนหลิน พยักหน้าเบา ๆ

“งั้นก็ดี คืนนี้ผมจะรอเขา ผมอยากจะเห็นว่า ท่านนี้เซ่งน้อย มันเป็นยังไงกันแน่!

เฉินเกออดยิ้มแหย ๆ ไม่ได้

หยุนหลิน เหงื่อแตกไม่หยุด

“อย่างนั้น ผู้น้อยจะไปปล่อยท่านปู หมอเทวดาโจ๋วและพวก เขา เพียงแต่คุณชายเงินครับ แล้วลูกชายผมที่ไม่ได้สติล่ะครับ?”

หยุนหลิน มองไปที่ หยุนหล้าง ด้วยความปวดใจ

จากนั้น เพียงแค่เห็นเฉินเกอสะบัดออกมาก็มีแรงวูบหนึ่งพัด ออกมาและมีเสียงดังปัง รางหลอดไฟก็แตกทันที
หยุนหลาง ก็หกคะเมนลงมา

“ควบคุมลมปราณ?”

โม่เฉิงคงที่คุกเข่าอยู่ถึงกับตกใจ

แม้แต่ฟางเงี่ยนนั้นในเวลานี้ก็ยังมองเฉินเกออย่างไม่น่าเชื่อ เฉินเกอ ในเวลานี้ดูแล้วเขาต่างจากเมื่อหนึ่งปีก่อนมากจริง ๆ

“คุณชายเฉิน ผมขอตัวก่อน!

หยุนหลิน พูดขึ้นด้วยความกลัว

“เดี๋ยวก่อน!”

เฉินเกอตะโกนเรียกพวกเขาไว้ “โมนางคง เรื่องของเราสอง คน ดูเหมือนว่าจะยังไม่จบ!

โม่เฉิงคงคุกเข่าไม่กล้าไปไหน

จากนั้นแรงกำลังบนตัวเขาทั้งหมดก็ขอรวมตัวเข้าด้วยกันแล้ว

ร้องออกมา

กรอบ!

ควันขาวพวยพุ่งออกมาจากตัวเขา เหมือนหม้อต้มระเบิด

เขาทําลายกำลังภายในทั้งหมดของตัวเอง

เขาล้มตัวปวกเปียกลงกับพื้น เหมือนกับชายแก่ผู้พิการดูแก่ลง

ไปกว่าเดิมมาก

“ผมทำลายกำลังภายในทั้งหมด แบบนี้ก็คงอยู่ได้อีกไม่นานคุณชายเฉิน พอใจหรือไม่?”

โม่เฉิงคงพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าและนอนอยู่กับพื้น

เฉินเกือมองเขาด้วยแววตาเรียบเฉย จากนั้นจึงพูดขึ้น: “กล้าม เนื้ออาจจะถูกทำลายได้ แต่จิตใจยังคงไม่ถูกทำลาย ตอนนั้นคุณ บีบบังคับผมจนหมดหนทาง หลายครั้งที่ผมจะเจออันตรายจน เกือบถึงแก่ความตาย คนในตระกูลเฉินต้องตายด้วยน้ำมือคุณ หลายคน ถ้าดูจากการที่คุณกำลังหมดเรี่ยวแรงไปแล้ว ผมจะให้ คุณตายอย่างสง่างาม ผมให้เวลาคุณอีกสามวัน รอรับผลกรรม ของคุณเถอะ!”

พูดจบเฉินเกอก็หันหลังแล้วเดินจากไป

เหลือไว้เพียง ที่เงียบเหมือนจักจั่น ในฤดูหนาวและไม่เฉิงคงที่ นอนอยู่บนพื้นและหลับตาลงพร้อมน้ำตาแห่งความเจ็บปวดและรู้ ซึ้ง

ไม่เฉิงคงหลงคิดว่าตัวเองจะยังพอสามารถต่อลมหายใจไปได้ อีกหลายวันเพื่อจะได้พบหน้าลูกชายคนโตที่อยู่แดนไกล ในเขต ทหาร

น่าเสียดาย ที่เฉินเกอวันนี้ไม่เหมือนเฉินเกอเมื่อปีครึ่งที่ผ่าน มาอีกแล้ว เฉินเกอที่ลังเล ไม่ตัดสินใจไม่เด็ดขาดคนนั้น

“เฉินเกอ นะ…นายเจออะไรมาบ้างในหนึ่งปีที่ผ่านมา กลับไปที่ห้องของเฉินเกอ ความรู้สึกของฟางเงี่ยนนั้นที่มีต่อ เฉินเกอนั้นทั้งตื่นเต้นและอยากรู้
“ยิ่งกว่านั้นเงินเกอ ฉันได้ยินไม่เฉิงคงพูดว่า ตอนนั้นคนที่ จัดการฆ่าตระกูลซอ คือนายงั้นเหรอ?”

ฟางเจียนนั้นไม่อาจจะจินตนาการได้เลยว่าเด็กหนุ่มที่ดูว่า ง่ายและอ่อนแอคนนั้น ตอนนี้เขาเปลี่ยนแปลงไปราวกับพลิกฟ้า พลิกแผ่นดิน

“ต่อไปผมค่อย ๆ เล่าเรื่องนี้ให้คุณฟังแล้วกัน!

พูดแล้ว เฉินเกอก็ถอดเสื้อนอกออก

“อ๊ะ? เฉินเกอ…นะ…นายจะทำอะไรน่ะ?”

และเมื่อเธอเห็นทั้งร่างกายของเฉินเกอซ่อนกล้ามเนื้อพร้อม ระเบิดและน่ากลัว ฟางเจียนนั้นก็ใจเต้นแรงรัว อีกทั้งยังเป็น อายจนต้องใช้มือปิดตาไว้

“เปลี่ยนเสื้อน่ะสิ จะทำอะไรได้อีก คืนนี้ไอ้เซ่งน้อย นั่นคงจะ ทำมิดีมิร้ายคุณแน่ ผมจะรอดูว่ามันเป็นมายังไงกันแน่! คุณคิดว่า

ผมจะทำอะไรได้ล่ะ!”

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะยิ้มแหย ๆ

ระหว่างที่พูดเขาก็ได้เปลี่ยนเสื้อเป็นชุดลำลอง

“แล้วฉันจะไปคิดว่าคุณจะทำอะไรได้ล่ะ!”

ฟางเจียนนั้นมุ่ยปากเล็กน้อย

ใช่สิ เฉินเกอรักคนอื่น แล้วจะทำอะไรตัวเธอได้ล่ะ? เหอ ๆ ตัว เองน่ะคิดไปถึงไหน น่าขายหน้าจริง ๆ
ในใจของฟางเงี่ยนนั้นก็เกิดหม่นหมองขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ