บทที่ 579 เขาก็คือคุณชายเงิน

และภายในห้องนั้น ฟางเจียนนั้นได้เล่าเรื่องที่เธอมาถึงเกาะไม่ เต่า เมื่อสามเดือนก่อนและเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น ที่แท้ ฟางหมีน้องสาวของฟางเงี่ยนนั้น ก่อนหน้านี้หนึ่งปี เพื่อ

สืบหาตัวเองที่เป็น อะซาน บ้าใบ้เกิดอุบัติเหตุรถคว่ำ

จนกลายเป็นคนอัมพาต

ท่านคิดว่าภัยพิบัติได้สิ้นสุดลงแล้วเขาและลูกสาวของเขาได้ คืนดีกันแล้วและแม้กระทั่งคืนดีกับตระกูลเฉินทุกอย่างก็ดีขึ้นและ เขาก็มีความสุขกับวัยชราได้

แต่กลับคิดไม่ถึงฟางหนีกลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้

ด้วยความกังวลใจ ท่านปูล้มป่วยอีกครั้งเมื่อหกเดือนก่อน

ฟางเจียนนั้นจึงรีบไปหาหมอเทวดาโจ๋วด้วยความร้อนรน แท้จริงแล้วใจหนึ่งปีนี้ หมอเทวดาโจ๋วได้ทุ่มเทรักษาฟางหยอย่าง ไม่ลดละ

บวกกับท่านปูก็ล้มป่วยลง

หมอเทวดาก็ได้ทําการรักษาตามใบสั่งยาที่ตัวเองให้ไว้ และ เริ่มมองหามาตรการรับมือ

ในที่สุดก็พบใบสั่งยาสองรายการสำหรับการรักษาทั้งสอง แต่ ใบสั่งยาทั้งสองยังขาดตัวยาที่เป็นตัวยานำพาอีกตัวหนึ่ง
ซึ่งตัวยานพาตัวนั้นเรียกว่า อเถิง

แต่ว่าในแผ่นดินใหญ่นั้นก็ไม่มี ไปทุกที่แล้วก็ยังหาไม่ได้

จึงได้รู้ว่าเกาะโม่เต่า เป็นแหล่งผลิตจื่อเถิง และคุณสมบัติของ จื่อเถิง มันเก็บรักษาคุณสมบัติทางยาไว้ได้เพียงสามวันเท่านั้น หลังจากเด็ดมา

ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถส่งไปได้

ดังนั้นเมื่อสามเดือนก่อนฟางเงี่ยนนั้นจึงอาสาพาท่านปู่และ น้องสาวมาที่เกาะโมเต่า และอาจารย์หมอโจ๋วมาด้วย

เรื่องต่อจากนั้นก็เป็นเรื่องที่เข้ามาเกี่ยวพันกับตระกูลหยุน

หลังจากที่มาถึงเกาะโมเต่า ก็ได้เสียเงินเสียทองไปมากมาย แต่หัวหน้าตระกูลหยุน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จึงไม่ยอมปล่อยฟาง เจียนนั้นไป

โดยบอกว่าเซ่งจูน้อย ได้ถูกใจในตัวเธอ

ตระกูลหยุน

จึงทำหน้าที่เป็นแม่สื่อ

ซึ่งแน่นอนว่าฟางเจียนนั้นนั้นไม่ยินยอม เพราะเรื่องนี้จึงได้มี ข้อพิพาทกับตระกูลหยุน ตระกูลฟางได้ส่งคนมาแต่ก็ประสบอุบัติ เรือล่มกลางทาง

ตระกูลหยุน จึงได้จับตัวท่าน น้องสาวและหมอเทวดาไว้ แล้วบีบให้ฟางเจียนนั้นต้องตอบตกลง

จึงได้เกิดเหตุการณ์เช่นวันนี้ขึ้น
เมื่อเฉินเกอฟังแล้ว เขาก็เกิดแอบรู้สึกผิดอยู่ในใจเพราะหาก ฟังให้ละเอียด สาเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับ ตนเองอยู่ด้วยเล็กน้อย

ตัวเขาเองจึงไม่สามารถจะปัดความรับผิดชอบ

“เฉินเกอ หยุนหล้างคนนี้เป็นลูกชายคนเดียวของหยุนหลิน เขาถูกทําร้ายบาดเจ็บสาหัส เขาจะต้องไม่ปล่อยนายไว้แน่ เป็น เพราะฉันไม่ดีเอง! ตอนนี้ยังพอมีเวลา นายรีบหนีเถอะ!

ฟางเจียนนั้นลากแขนของเฉินเกอแล้วพูดขึ้น

“มีอาจารย์ใหญ่อยู่หนึ่งคน เขาร้ายกาจมาก กองเรือของพวก เราตระกูลฟางก็โดนคนของเขานี่แหละทำให้อับปาง เขามีวร ยุทธสูงส่ง เหมือนว่าเขาจะมีความสัมพันธ์กับลัทธิอะไรสักอย่าง ที่นี่ เฉินเกอนายหนีไปเถอะ!

ฟางเจียนนั้นพูดขึ้นอีกครั้ง

“หนี? ทำไมต้องหนีด้วย? ในเมื่อได้ฟังเรื่องราวของพวกคุณ แล้ว คุณวางใจเถอะ ผมจะช่วยคุณปู่และพวกเขาเอง!”

เฉินเกอฝืนยิ้มและพูดขึ้น

ในใจของฟางเงี่ยนนันซาบซึ้งเป็นหนักหนา แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ ก็จะยิ่งต้องไม่ทําร้ายเฉินเกอ

“ไปกันเถอะ เชื่อว่าไม่ต้องใช้เวลานานหรอก คนของตระกูล หยุน ต้องกลับมา ถ้าหากมันเป็นอย่างที่คุณว่า คุณชายหัวแก้ว หัวแหวนของ ตระกูลหยุน อยู่ในมือผม ถ้าไม่อยากให้ลูกชายของตัวเองเป็นอะไร ก็ต้องทำข้อตกลงกับผม!” เฉินเกอพูดอย่างเย็นชา

จากนั้นเขาก็เดินออกไปข้างนอก

อีกด้านที่บ่อน้ำพุร้อน ในตอนนี้รายล้อมไปด้วยผู้คนจำนวน

มาก

พวกเขาต่างพากันมือไม้พูดถึงหยุนหล้าง ที่หายใจรวยริน กําลังจะตาย

“อะไร? ใครมันช่างกล้า? ทำกับลูกชายข้า?”

เกาะโม่เต่า ตระกูลหยุน ชายวัยกลางคนหนึ่งระเบิดเสียงดัง ราวกับฟ้าผ่า

เส้นเลือดบนใบหน้าปูดโปนกระตุก

“ไม่รู้เหมือนจะแซ่เงิน คนพวกนั้นเรียกเขาว่าคุณชายเฉิน เขา เก่งมากเลย บอดี้การ์ดสิบกว่าคน อยู่ในมือเขาใช้เวลาเพียงไม่กี่ สิบวินาที คุณชายก็ถูกเขาเหวี่ยงขึ้นฟ้าทรมานหลายต่อหลาย ครั้ง ตอนนี้ใกล้จะตายอยู่แล้ว!”

เพื่อนของหยุนหล้าง หลายต่างพากันร้องไห้

“มันหาเรื่องตายชัด ๆ!”

หยุนหลิน กำหมัดแน่น

“รีบไปเชิญท่านอาจารย์มา ให้เขาไปกับฉัน ไปช่วยหยุนหล้าง!”
หยุนหลิน ตะโกน

เมื่อได้ยินคำว่าอาจารย์สองคำนี้ กลุ่มเด็กวัยรุ่นก็เงยหน้าขึ้น

มอง

แน่นอนว่า มีท่านอาจารย์อยู่ ใครกล้าสร้างปัญหา ไอ้หน้าขาว นั้นมันต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

มีการเคลื่อนไหวแล้ว เหล่าคนรับใช้ที่เคลื่อนไหวด้วย ตรงไปที่ วิลล่าไห่เทียน

และเมื่อหยุนหลิน ไปถึงก็ได้เห็น คุณชายคนหนึ่งกำลังนั่งดื่ม น้ำชาอยู่ใต้รางหลอดไฟ บนนั้นมีหยุนหลาง ที่ใบหน้าซีดขาว ราวกับไม่มีเลือดอยู่ในตัวแล้ว เขาหมดสติไปนานแล้ว

“ต่อให้ หยุนหล้าง ขอฉันทำผิดแค่ไหน แต่การกระทำของนาย ก็อัปรีย์เกินไป และถือว่าไม่มีตระกูลหยุน ของฉันอยู่ในสายตา!”

หยุนหลิน เจ็บปวดใจยิ่งนักและมีความขุ่นเคืองอยู่ในแววตา

“ผมไม่ได้ฆ่าพวกคุณก็นับว่าดีเท่าไหร่แล้ว คุณเข้าใจว่าอัปรีย์ คืออะไร คุณจับรุ่นน้องและท่านอาวุโสท่านหนึ่งของผมไป และ บีบบังคับเพื่อนของผม ทำแบบนี้ เขาเรียกว่าอะไร?”

เฉินเกอวางถ้วยชาลง

“หึ ๆ ที่แท้ตระกูลฟางก็ร้องขอให้คนมาช่วย มิน่าล่ะ น่า เสียดาย ไม่ว่าตระกูลฟางจะเก่งกาจแค่ไหน แต่อยู่ที่โม่เฉิง ก็ไม่มี ทางเหนือกว่าตระกูลหยุน ของฉันได้!”
หยุนหลิน พูดขึ้น

“ท่านปู่หมุน จะเสียเวลาพูดอะไรกับมันมากมาย เรียกท่าน อาจารย์ออกมาฆ่ามันเลย ให้มันรู้ว่าตระกูลหยุน ร้ายกาจแค่ ไหน!”

“นั่นสิครับ ผมจะเผานั่งยางมันเพื่อแก้แค้นให้กับคุณชายหยุ

บรรดาเพื่อนฝูงต่างพากันปากดี พากันก่นด่า

“ท่านอาจารย์ ต่อจากนี้ก็แล้วแต่ท่านจะเห็นสมควร!

และหยุนหลิน ก็มีดวงตาที่มืดมนและเย็นชาและหลีกทางให้ โดยอัตโนมัติ

จากนั้นก็มีคนแก่คนหนึ่งค่อย ๆ เดินแหวกออกมาจากกลุ่มคน ตรงนั้น

เขามีดวงตาเรียวเป็นรูปสามเหลี่ยม เมื่อหรี่ตาลงดูเหมือนงู

พิษที่กำลังแลบลิ้นสองแฉกของมัน

ทำให้ผู้คนต่างรู้สึกหนาวยะเยือก

เขาค่อย ๆ เดินเข้ามา

และหยุดนิ่งทางกลางกลุ่มคนนั้น

ในขณะเดียวกันก็จ้องมองไปที่เฉินเกอ

เพียงแต่ว่า คนตระกูลหยุน ที่กำลังบ้าคลั่งฮึกเหิม กลับไม่ได้ เฉลียวใจเลยว่าเปลือกตาของท่านอาจารย์ของพวกเขานั้นกำลังกะพริบอย่างรุนแรงและขาทั้งสองก็กำลังสั่นจนไม่สามารถจะ ควบคุมได้

และฟางเงี่ยนนั้นที่กำลังตื่นเต้นจนเหงื่อออกจนซุ่มมือเธอไม่ หมดนั้น เธอจับแขนเสื้อของเฉินเกอแน่น

เพียงแต่ว่าในวินาทีนั้นเอง ดวงตาของทุกคนก็ต้องเบิกโพลง

ตุบ! เสียงดังขึ้น

ทุกคนได้เห็นท่านอาจารย์วัยกลางคนคนนั้น ทันใดนั้นก็ คุกเข่าลงต่อหน้าเงินเกออย่างแรง

“คุณชายเฉิน….ไว้ชีวิตผมด้วย!

ท่านอาจารย์ท่านนี้จู่ ๆ ก็ร้องขึ้นด้วยสีหน้าซีดเผือด

และหยุนหลิน มองดูท่านอาจารย์ด้วยสายตาที่แทบจะไม่น่า เชื่อ “ท่านอาจารย์?”

“คุณชายเฉิน…ไว้ชีวิตผมด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำผิดเลย!”

ท่านอาจารย์พูดขึ้นอีก

ฟางเจียนนันถอนหายใจลึก เธอตกตะลึงจนต้องใช้มือกุม ปากตัวเองไว้แน่น

เมื่อครู่เธอยังเป็นกังวลแทบตาย แต่ตอนนี้

“โม่ฉางดง ผมให้โม่ซางหลง เป็นคนชำระความกับคุณ คิดไม่ ถึงว่าเขาจะใช้แผนย้อมแมวขายมาเล่นกับผม คุณมาอยู่ที่นี่เอง อย่างนั้นเหรอ!”
เงินเกอเผยรอยยิ้มเยาะที่มุมปาก

ชายแก่ที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ เขาไม่ใช่ไม่นางคง ตนเองให้ไม่ซางหลงใช้กฎของตระกูลจัดการกับเขา แต่ไม่ ชางหลงคน กลับหน้าไหว้หลังหลอก

เกรงเขาเองก็เข้าใจดี อนาคตของตระกูล ไม่ต้องอาศัยไม่ฉาง คง และตนเองก็เข้าร่วมงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์

เจ้าจิ้งจอกเฒ่าตัวนี้ และไม่เฉิงคงในเวลานี้ต้องทนทุกข์ เขาหลบซ่อนและเข้าใจ

ผิดว่าการซ่อนตัวครั้งนี้ได้มาไกลสุดหล้าฟ้าเขียวแล้ว ไม่ว่าอยู่ ที่ไหน เฉินเกอก็สามารถตามรอยของเขาได้เสมอ

แต่ว่าการออกมาเกกมะเหรกก็ต้องชดใช้เสมอ จะซ่อนยังไงก็ ไม่มีทางซ่อนได้

ในใจของโม่เฉิงคงเข้าใจชัดแจ้ง เฉินเกอในวันนี้เป็นหนึ่งใน

ใต้หล้า แม้แต่ไม่ชางหลงก็ไม่มีทางต่อกรกับเขาได้

เลิกคิดหาทางจะแก้แค้นเขาไปนานแล้ว เพียงต้องการจะรักษา

ชีวิตตัวเองไว้เท่านั้น

“ท่านอาจารย์ทำไมทำแบบนั้นเล่า?”

หยุนหลิน ยังคงไม่เข้าใจ

“คุณยังจำที่ผมเคยเล่าเรื่องคุณชายเฉินท่านนั้นให้ฟังได้ เปล่า? ตระกูลซือถูถูกทำลาย ตระกูลหลง ตระกูลโม่ ถูกสังหารหมู่ทั้งครอบครัว ผมไม่ฉางคงหมดหนทางไม่มีที่ไประหกระเหิน จนมาถึงที่นี่!”

ไม่เฉิงคงใบหน้าซีดเผือด

หยุนหลิน ถามขึ้นด้วยความตะลึง “หรือว่า?” “เขาก็คือคุณชายเฉิน!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ