บทที่ 564 กล่องไม้

เฉินเพื่อนึกคิดกับประโยคสองประโยคนั้น ค่าข้างหน้าที่พูดคือข้างดอกยังปะนะ(เป็นดอกไม้ที่เติบโตใน

นรก) ได้เกิดใหม่ หลังจากนั้นก็จะปรากฏมังกรขึ้นที่เจ๋อตง

เอ๋อตง!

เฉิน!

ในใจของเฉินเกอตกใจมาก

ตั้งแต่ต้นจนจบเขาก็ไม่อยากเชื่อว่า บนโลกใบนี้จะมีคน ทำลายขอบเขตขีดจำกัดทั้งหมดได้ มาถึงจุดที่อดีตและปัจจุบัน สามารถไปมาหาสู่กันได้ แต่ทั้งหมดของทั้งหมด ก็กำลังพัฒนา ไปอีกขั้นหนึ่งอยู่!

“บรรพบุรุษของฉันคาดคะเนว่า คนคนนี้น่าจะนามสกุลเงิน หลังจากที่มีการกำเนิดเขาแล้ว ชาติตระกูลจะมีชื่อว่าเฉิน!”

หยางเวยมองไปทางเฉินเกอแล้วพูด “คุณผู้ชายหน้าตาของ คุณกับคนที่อยู่บนรูปภาพคล้ายกันมาก แต่แค่ไม่รู้ว่า วงศ์ตระกูล ของท่านนามสกุลอะไร! ถ้าหากว่านามสกุล ในวงศ์ตระกูลก็ถูก ต้อง งั้นคุณผู้ชาย คุณก็คือคนที่พวกเราตระกูลหยางรอคอย

เฉินเกอขมวดคิ้ว ขณะนั้นพยักหน้า

“ฉันชื่อเฉินเกอ!”
เฉินเกอพูด

“อ้า! นั่นท่านก็คือ….ใช่แล้ว จริงๆ ด้วย

หยางเวยดีใจมาก

แต่เฉินเกอกลับรู้สึกเศร้ามาก

ก็เหมือนกับมือล่องหนอันใหญ่ใบหนึ่ง ที่ปกปิดทั้งหมด ยิ่ง เรื่องราวการจัดการทั้งหมด ก็อยู่ภายใต้มือใหญ่นี้ ทุกคนต่างก็ เป็นหมากเดินของเขา ต่างก็เดินในทางที่เขาได้วางไว้แล้ว

โศกเศร้า หวาดกลัว ทำให้คนหายใจไม่ออก

เขา….เป็นใครกันแน่?

เฉินเกอรู้สึกว่าหลังของเขาเย็นไปหมด ขณะนั้น ได้เก็บอารมณ์ ของเขากลับไป

หยางเวย ได้นํากล่องๆ หนึ่ง ออกมาจากห้องลับห้องหนึ่ง

เป็นกล่อมไม้โบราณที่แปลกตามากๆ

“นี่ก็คือสิ่งที่ขอทานชราท่านนั้นได้ให้ฉันส่งต่อให้คุณ!

หยางเวยไอไปหนึ่งที

“คุณผู้ชาย คุณดูเลย ฉันจะออกไป!”

“ไม่ต้องแล้ว ก็ไม่ใช่อะไรที่จะให้คนอื่นเห็นไม่ได้ บนโลกใบนี้ สําหรับเขาแล้ว เหมือนว่าจะไม่มีความลับอะไรที่สามารถเก็บไว้ ได้ เฮอะๆ!”
เฉินเกอฝืนยิ้ม

ขณะนั้นก็เปิดกล่องไม้ออก

เปิดกล่องไม้ออก มีกลิ่นแปลกๆ กลิ่นหนึ่งลอยผ่านมา

หลังจากนั้นก็เห็นภายในกล่องไม้ ก็มีป้ายยันต์สีทองที่ยาวกับ ราวกับหางปลาทอง นอนอยู่ข้างในอย่างเงียบๆ ยาวประมาณ สามมิล เนื้อดูแข็ง

ข้างๆ คือยาสีดำเม็ดหนึ่ง

เหมือนจะเป็นยา

“หอมขนาดนี้เลย!”

หยางเว่ยพูดด้วยความตกใจ

เฉินเกอหยิบขึ้นมาคมที่จมูก แล้วคิดในใจอย่างสงบ ไม่ได้พูด

อะไร

“คุณผู้ชาย นานขนาดนี้แล้ว ยาเม็ดนี้ยังสามารถทานได้อยู่ หรือเปล่า?”

หยางเว่ยถาม

“ไม่สามารถทานได้ตั้งนานแล้ว นี่คือยาเลือดลม สามารถ ทำให้คนคนหนึ่งอาการดีขึ้นอย่างรวดเร็ว อีกอย่างถ้าหากว่ามา ถึงทางที่หมดหวังแล้ว สามารถใช้ยาเลือดลมเม็ดนี้ได้ ไม่แน่อาจ จะเกินใหม่อีกครั้งในที่อื่นก็เป็นได้!”

เฉินเกอนึกถึงหยกชิ้นนั้นที่นำความทรงจำแปลกๆ มาให้ตัวเอง ขณะนั้นจึงมองยานั้นออก

“คุณผู้ชายฉลาดมาก!

หยางเวยชื่นชม

“จะฝึกฝนและผลิตยาแบบนี้ ส่วนประกอบที่ใช้จำเป็นต้อง รุนแรงมาก จริงด้วย เมื่อตอนที่ฉันเข้ามาในบ้านของนาย ก็ได้ กลิ่นของยาสมุนไพร ฟังเต็มไปทั่ว ตระกูลหยางของพวกนายทำ ธุรกิจอะไรหรอ?”

เฉินเกอถาม

“ประเภทส่วนประกอบของยาสมุนไพรครับ ส่วนมากจะเป็นยา สมุนไพรที่มาจากทะเล

หยางเวยพูด

“ไม่รู้ว่าพวกเธอมียาชนิดหนึ่งที่ชื่อว่าหมู่เว่ยเฉ่าไหม? นี่คือ ส่วนประกอบหลักที่ใช้ฝึกฝนและผลิตยาเลือดลมนี้”

“หมู่เว่ยเฉ่า? ฉัน…ฉันไม่เคยได้ยินเลย!” หยางเว่ยยิ้มด้วย

ความฝัน

“เฮ้อ ดูแล้วเหมือนจะไม่มี!” เฉินเกอส่ายหัวเบาๆ

คนลึกลับคนนี้มอบยาเลือดลมให้ตัวเอง แน่นอนว่าไม่มีทาง ที่จะไม่เข้าใจว่า ยาเลือดลมมีอายุเพียงหนึ่งเดือน นี่เขาอยากจะ

ให้ตัวเอง ใช้ช่วยเหลือตัวเองตอนที่ฝึกฝนและผลิตยาชนิดนี้หรอ “แต่ก็ไม่แน่นอน ฉันเป็นแค่เจ้านาย เฮะเฮะ ไม่ได้เรียนรู้สิ่งของด้านนี้มา คําพูดที่จะพูด…..แน่นอนว่ามีอยู่แล้ว?” หยางเ

ยมองไปด้วยความลังเลหนึ่งที่มองเฉินเกอแล้วพูดว่า “คุณผู้ชาย คุณเคยได้ยินงานประมูลยาแพทย์แผนจีนโบราณชื่อดังหรือ เปล่า?” “นายหมายถึงงานประมูลงานฉลองฟ้าสมุทรนั่น?” เฉินเกอ

ถามด้วยเสียงที่เบา

“ถูกต้อง งานประมูลนั้น ถือว่าเป็นหนึ่งในกิจกรรมใหญ่ของ งานฉลองฟ้าสมุทร ข้างบนต่างก็เป็นยาสมุนไพรมากมายที่เด็ด มาจากคนในทุ่งยาสมุนไพรและบนภูเขาที่รวบรวมยาแพทย์แผน จีนโบราณชื่อดัง โดยตรง มีจำนวนอายุอยู่ที่ร้อยปีขึ้นทั้งนั้น ไม่ส่ง เข้าตลาด ได้เชิญพวกเศรษฐีและคนที่ทำธุรกิจมากมายมางาน ประมูลโดยตรง แล้วจ่ายสดในตอนนั้นเลย” หยางเว่ยพูด

งานประมูลแบบนี้ ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่าเป็นงานสำหรับ กลุ่มคนส่วนตัว ไม่สามารถให้คนอื่นเห็นได้

ก่อนอื่น ที่มาของประเภทยาสมุนไพร ก็พูดไม่ชัดเจนแล้ว ยา สมุนไพรที่ตายในใต้ทะเลลึกทุกปี ถึงขั้นทุ่งยาสมุนไพรที่อยู่บน ภูเขาก็นับไม่ถ้วน

“ฉะนั้น สิ่งของจึงมีค่า มีเศรษฐีมากมายมาร่วมงานงานฉลอง ฟ้าสมุทร ต่างก็เพราะว่ายาสมุนไพรโบราณพวกเรา ไม่แน่อาจจะ มีสิ่งที่คุณผู้ชายตามหาก็เป็นได้” หยางเว่ยพูด

เฉินเกอแค่พยักหน้า

“จริงแล้ว เมื่อกี้ได้ยินนายพูดว่า แต่ว่าซินแสกุ่ยนั่นก็คำนวณได้แม่นจริง เขาเองก็คำนวณว่าฉันมาจะมา?”

เงินเกอนึกถึงคำพูดของหยางเว่ย จึงถามว่า “ซินแสกุ้ยนี้คือ ใครอีก?”

เฉินเกอไม่ใช่ว่าจะได้ยินชื่อนี้ของเขาเป็นครั้งแรกแล้ว

จ้าวยีฟาน ก็คือคนที่หาเขามาแก้ปัญหา

บางครั้ง ยังแม่นกว่าภาพสุริยันด้วยซ้ำ เฉินเกอรู้สึกแบบนี้

“เขาคืออาจารย์มหัศจรรย์ท่านหนึ่งของไห้เฉิงพวกเรา คำนวณได้แม่นมาก! ประมาณวันที่11ของเดือนที่แล้ว ฉันไป เยี่ยมเยือนเขา ได้ถามถึงเรื่องราวที่ตระกูลหยางของเรารอเมื่อ แปดร้อยปีที่แล้ว อยากจะฟังข่าวบางอย่างจากคำพูดของเขา เขาก็พูดว่า ให้นายรอนายก็รอ อีกอย่างไม่ต้องใช้เวลานานแล้ว ฉันจะเจอคนที่ตระกูลหยางให้รอ! นี่ก็ พึ่งผ่านมาไม่นาน คุณก็ ปรากฏตัวแล้ว!”

เฉินเกอขมวดคิ้ว

ถ้าหากว่าเขาเก่งขนาดนี้ ตัวเองมาถึงที่นี่แล้ว จะต้องไปเยี่ยม เขาแล้วล่ะ

“ซินแสกุ่ย เขาพักอยู่ที่ไหน?

เฉินเกอถาม

“คุณผู้ชายมีเรื่องต้องถาม เรื่องนี้ให้ฉันมาเป็นคนจัดการก็ได้ แล้ว แต่ว่า วันนี้ไม่ได้!
“เพราะอะไร?”

“เพราะว่าท่านซินแสกุ่ยท่านนี้มีนิสัยอย่างหนึ่ง นั่นก็คือจะต้อง เป็นวันที่ ของทุกเดือนเขาถึงจะทำนายให้คนอื่น เวลาที่เหลือ ไม่ เคยพบใครเลย! อยากจะไปเยี่ยมเยือน ต้องรอพรุ่งนี้วันที่ 21

หยางเวยพูด

“ฉันรู้แล้ว!”

เงินเกอพยักหน้า “งั้นคืนนี้ ฉันจะไปงานประมูลยาสมุนไพร งานฉลองฟ้าสมุทรนั่นที่นายพูด ดูว่ามียาสมุนไพรที่ฉันอยากได้ หรือเปล่า!”

เก็บรวบรวมยาสมุนไพรพวกนี้ มาฝึกฝนและผลิตยาเลือดลม งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ก็จะมาถึงแล้ว สิ่งของพวกนี้เป็น ของจําเป็น

อีกอย่าง ยังเป็นข้อแนะนำที่คนลึกลับให้ตัวเอง คิดแล้ว ก็มี

ความคิดของเขา

เฉินเกอพูดด้วยความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ถูก “ได้ คุณผู้ชาย ฉัน……..ฉันไปเป็นเพื่อน…..แค่กแค่ก!”

หยางเวยไออย่างรุนแรงขึ้นมา

“ฉันให้รายการยาสมุนไพรหนึ่งกับนาย นายนำยาสมุนไพร พวกนี้ให้คนอื่นบดให้เรียบร้อย ฉันจะรักษาแผลของนายก่อน!

หลังจากนั้น เฉินเกอและคนอื่นๆ ก็ต่อรถมาถึงงานงานฉลองฟ้าสมุทร ขณะนั้นดึกมากแล้ว งานฉลองฟ้าสมุทรกลับมีแสงไฟ ส่องไสว ผู้คนมากมาย

“ขอโทษครับ ที่นี่คือสถานที่ส่วน หากท่าไม่มีการ์ดเชิญ ก็เชิญ กลับเถอะครับ” รปภ.คนหนึ่งเดินขึ้นมา แล้วพูดอย่างไม่เกรงใจ

“การ์ดเชิญ เฮอะเฮอะ ทำไมฉันหยางเวียมา ก็จำเป็นต้องใช้

การ์ดเชิญหรอ?” หยางเว่ยพูด

ส่วน รปภ. ได้ยินแล้ว ก็เบิกตากว้างทันที “ประธานหยาง ประธานหยางบ้าบออะไร ฉันไม่เคยได้ยิน ไม่มีการ์ดเชิญ ก็ไป ซะ! แล้วก็นาย มองอะไรงานฉลองฟ้าสมุทร ก็คือสถานที่ที่คน อะไรก็มาได้หรอ”

รปภ. พูดด้วยความเย็นชา

“เฮ้ยลี่ลี่ เธอรีบดู นี่คือรุ่นน้องเธอสมัยมหาวิทยาลัยไม่ใช่ หรอ? เขาก็อยู่นะ!”

ขณะนี้ ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น เฉินเกอหันไปดู ปรากฏว่าเห็น กลุ่มพวกหลีหย่า ปรากฏตัวอยู่ที่นี่พอดี

“ดูแล้ว เขาอยากจะเข้ามาในงานงานฉลองฟ้าสมุทร แต่ว่าถูก ปฏิเสธไปแล้ว!” ผู้หญิงไม่กี่คนกำลังหัวเราะกันอยู่

“คนคนนี้ทำไมถึงซื่อบื้อขนาดนี้เนี่ย ยากจนจนโง่ไปแล้วหรือ เปล่า งานฉลองฟ้าสมุทรก็คือสถานที่ที่คนอะไรก็สามารถเข้ามา ได้หรอ?”

“เฉินเกอ นายมาทําอะไร?”
หลีหย่าถามด้วยความตกใจ อ้าปากกว้างจนไม่สามารถยึด เข้าไปได้แล้ว

“จะทำอะไรได้อีก คนที่ยิ่งจน ก็ยิ่งชอบอวดรวย ที่เข้ามา ก็ อยากจะลองมาดู เองเคยมา!” แล้วโพสต์ลงในโซเชี่ยล แสดงให้เห็นว่าตัว

ผู้หญิงไม่กี่คนพูดด้วยเสียงที่เบา

ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่า ผู้หญิงพวกนี้ไม่ชอบเฉินเกอ

เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไร

แต่ว่า ดูออกเลยว่าพวกหลีหย่าพวกนั้นไม่อยากอยู่ที่นี่กับ เฉินเกออีกต่อไปแล้ว เพราะว่ามีคนไม่น้อยเลยที่มองมาทางนี้

ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ หลีหย่าพูดขึ้น “พอแล้ว พวกเราเข้าไปก่อน

เถอะ เดี๋ยวงานก็จะเริ่มแล้ว!

ขณะนี้ใบหน้าของหยางเว่ยเต็มไปด้วยความอาย

แล้วมองไปทาง รปภ. ด้วยความโกรธ “นายแน่ใจไม่ให้เข้า ใช่ไหม? งานประมูลยาสมุนไพรแค่ยืมชื่อของงานฉลองฟ้าสมุทร มาเปิดงานเท่านั้น ไม่ได้เป็นของของ ตระกูลหมิง ไม่ต้องเกิน ไป!”

“บอกแล้วไม่ให้เข้าก็คือไม่ให้เข้า! ไม่มีการ์ดเชิญ พูดอะไรก็ ไม่มีประโยชน์!” รปภ.พูดด้วยความเย็นชา

“เกิดอะไรขึ้น?”
และในขณะนี้ ก็มีเสียงเปล่งประกายของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ก็ทำให้ผู้คนต่างก็มองไปทางนั้น

สีหน้าของหยางเว่ยหนักขึ้นมาทันที หลังจากที่ได้ยินแล้ว ก็ มองเห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินมา คนที่พูดคือผู้หญิงคนหนึ่ง

ผู้หญิงคนนี้รูปร่างสูงผอม ใบหน้าสวยงามเหมือนก้อนหินที่ถูก สลักมา ดูแล้วเหมือนจะเป็นลูกครึ่ง คางแหลมเชิดขึ้น ในแววตา มีความดูถูกอยู่

“ขอคารวะคุณผู้หญิงครับ!” รปภ.พูดขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ