บทที่ 556 บิดาของโม่ชางหลง

ปัง!

เสียงดังขึ้น โม่ซางหลงใช้สุดแรงเกิด ทุบไปที่อกของเฉินเกอ

วิ้ง!

ทันใดนั้น ก็มีพลังพิเศษ เข้ามาด้านพลังของตนเองไว้

ไม่ว่าตนเองจะเพิ่มแรงเข้าไปเท่าไหร่

ก็เหมือนกับหมัดของเด็กทารกที่เพิ่งเกิดใหม่อย่างไรอย่างนั้น เขาปล่อยหมัดในจุดที่สูงเฉกเช่นภูเขาหิมาลัย

แล้วเขาก็กระเด็นออกมา

ล้มลงไปที่พื้นอย่างแรง ไหล่ซ้ายโม่ซางหลงปวดชา จะหักแล้ว

“นี่…….นี่เป็นไปได้ยังไงกัน?

ดวงตาสองข้างเพ่งมอง นั่งหมดแรงอยู่บนพื้น

ยากที่จะเชื่อถือ

เพียงแค่สิบวัน

สิบวันก่อนหน้านี้ โม่ชางหลงต่อสู้กับเฉินเกอ ถึงแม้จะ กระอักกระอ่วนใจที่โดนไอ้เด็กนี่ใช้วิชากระบี่แปลกๆมาสู้ แต่ โม่ชางหลงเพียงต้องเพิ่มกำลังมากขึ้น ฆ่าเฉินเกอ ก็ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก

เหตุผลนี้เขาเข้าใจมาก

เชื่อว่าเฉินเกอเองก็เข้าใจถ่องแท้เช่นกัน เขาก็แค่ชนะแบบซุ้ม โจมตี

ดังนั้นไม่ซางหลงจึงเลือกที่จะรอยู่ที่นี่สิบวัน รอเขาออกมา แล้วลงมือฆ่าด้วยตัวเอง จากนั้นประกบเฉินเตี้ยนชาง รอเวลาที่ เฉินเตี้ยนซางพูดถึงความลับในสุสาน แล้วตนค่อยน่าร่างของ เฉินเกอโยนไปตรงหน้าของเขา

ถึงขั้นจินตนาการออกถึง ท่าทางที่สิ้นหวังของเฉินเตี้ยนชาง

อย่างนี้ ความลับที่อยู่ในสุสานนั้น มีเพียงโม่ชางหลงเท่านั้นที่

รู้ และมีเพียงตระกูลโม่เท่านั้นที่รู้

แผนการนี้ไม่มีทางจะง่ายไปกว่านี้อีกแล้ว แต่…..สุดท้ายแล้ว ตนเองไม่ใช่คู่ต่อกลอนของเฉินเกอ

“คุณยังอยากฆ่าผม?”

เฉินเกอยิ้มอย่างดูแคลน

“ไม่เข้าท่า ช่วงเวลาสั้นขนาดนี้ แกทำได้อย่างไร? การฝึกฝน ของแก แข็งแกร่งได้ขนาดนี้?

“ผมได้รับโชคมาบ้าง!

เฉินเกอกล่าว
“เป็นความลับในสุสานหรอ? มันทำให้คนแข็งแกร่งได้ขนาด

ไม่ซางหลงยังคงงงงวยต่อไป

แต่ ทันใดนั้นแววตาเขาก็เป็นประกายขึ้นมา หยิบทรายขึ้นมา หนึ่งกำมือ แล้วคว้าไปที่บนในหน้าของเฉินเกอ

แล้วใช้วิชามาทาเหยียบลง

หมุนตัวขึ้นไปบนฟ้า แล้วเหยียบไปที่อกของเฉินเกอ

ปัง!

มีเสียงของการระเบิดดังขึ้น

ก็ได้เห็นโม่ซางหลงจากส่วนขาขึ้นไปถึงส่วนหลัง แตกออก ด้วยควันสีขาว เหมือนกับปืนใหญ่แตกออกก็มิปาน

คนกระเด็นออกไป

กระแทกกับหินภูเขาอย่างรุนแรง

ภูเขาหินพังทลายลงมา

โม่ชางหลงกระอักเลือดออกมา

มองไปที่แววตาของเฉินเกอ งงงวยอย่างมาก

“ในสุสานมีความลับอะไรกันแน่!!! พระเจ้า! ไม่คิดว่าภายใน สิบวัน สามารถฝึกฝนให้คนๆหนึ่งมีกำลังภายในที่น่ากลัวได้ ขนาดนี้?”
ความจริงแล้วจนเองกำลังโจมตีเฉินเกอ แต่สุดท้ายกลับโดน กําลังภายในของเฉินเกือกระแทกจนเจ็บปวด

กำลังกายในของเขา เบื้องต้นคือสิบเท่าของตน ถึงจะมี ผลลัพธ์แบบนี้

“ถ้าหากคุณจากไป นั่นก็จบแล้ว แต่ไอ้แก่น ฆ่าคนไม่เลือก ถึง

วันนี้ยังรอผม งั้นผมก็ไว้ชีวิตคุณไม่ได้แล้ว!”

แววตาทั้งสองประกายด้วยแรงแห่งความอาฆาต

ตอนนี้ ยกหมัดขึ้น ไม่ซางหลงทั้งร่างกาย ถูกกำลังภายในของ เฉินเกอดูดขึ้นมาทันที

ร่างกายเขา ไม่สามารถขยับได้

แรงดันที่อธิบายไม่ได้ ปกคลุมไปทั่วร่างกายของโม่ชางหลง บนศีรษะไม่ชางหลงเส้นเลือด แตกออกมาโดยตรง

“เฉินเกอ อย่าฆ่าฉันเลย งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ใกล้ มาถึงแล้ว อย่าฆ่าฉันนะ ฉันยังมีประโยชน์ ฉันรู้ความลับที่ลับ มากๆมา!”

“ความลับ? ความลับอะไร?”

เฉินเกือกล่าวอย่างสงบ

“ฉันรู้ ตระกูลเฉินของแกกำลังตรวจสอบเรื่องของไท่หยางเหมื งอยู่ ความจริงแล้ว ตระกูลโม่ รวมทั้งตระกูลหนานกง ตระกูล ฟางตระกูลใหญ่ที่ไม่เปิดเผยตัวตนเหล่านี้ หลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยยอมแพ้การตรวจสอบของไท่หยางเหมิงเลย

“ฉันมีหลักฐานสำคัญจะรายงาน เพียงขอแกไว้ชีวิตฉัน หาก ฉันฝึกฝนไม่สําเร็จ หากให้ฉันตาย ก็ให้ฉันตายงานนัดหมาย น้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์นั้นเถิด!”

นํ้าตาไหลเป็นสายออกมาทันที

“คุณมันไอ้แก่เจ้าเล่ห์ เป็นคนที่อายุก็จะย่างร้อยปีอยู่แล้ว ยัง กลัวตาย แล้วยังร้องไห้? คุณคิดว่าคุณพูดแบบนี้ แล้วผมจะไว้ ชีวิตคุณ?”

เฉินเกอหัวเราะและร้องไห้ไม่ออก

“ฉันไม่ได้ขอให้คุณไว้ชีวิตฉัน เพียงแค่บิดาของฉันตายเพราะ งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ แล้วงานนัดหมายน้ำมนต์ ศักดิ์สิทธิ์ ยังมีความสัมพันธ์อยากมากกับไท่หยางเหมิง ความ ปรารถนา ในชีวิตของฉัน ก็คือเป็นปรมาจารย์ ได้ไปดูงานนัด หมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ด้วยตนเอง ฉันอยากรู้ว่าพ่อฉันเสียชีวิต อย่างไร

“ยังจำที่ฉางคงพูดกับฉันได้ ตระกูลเฉินของแกได้หาครึ่งหนึ่ง ของศิลาจารึกเจอในทะเลได้มั้ย? ศิลาจารึกนั้นสลักแผนที่นั้น ก็ เป็นที่อยู่ของงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ สถานที่ตรงนั้นมีชื่อ ว่า เขาไร้นาม ในภูเขาซ่อนความลับไว้มากมาย!

ไม่ชางหลงกล่าวอย่างรีบเร่ง

เขาไม่ได้เป็นศัตรูของเฉินเกอแล้ว
เผชิญหน้ากับเฉินเกอ เขาจนมุมเข้าแล้ว

ถึงแม้ในใจจะเกลียดเฉินเกอ

แต่ สิ่งที่เขาพูดกลับไม่ใช่คำโกหก เขาอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ถึงแม้ต้องตาย แต่ต้องตายที่งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ เท่านั้น

“คุณพูดแบบนี้ ฉันก็เข้าใจงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ที่จัด อยู่ที่เขาไร้นาม!”

“แต่คุณไม่รู้ แม้แต่ของแกก็ไม่รู้จะหาตำแหน่งของเขาได้ นามได้ที่ไหน น้ำมนต์ เพียงแค่แนะนำเขาไร้นาม โดยคร่าวๆ แต่ ไหนแต่ไรก็ไม่เคยบอกถึงทางไป หากอยากเข้าไปถึงเขาไร้นาม จําเป็นต้องมีปรมาจารย์ขั้นสูงไปด้วย ยังต้องเสียทั้งแรงกายและ แรงใจ สุดท้ายแล้วคนที่สามารถเข้าไปได้ ก็มีเพียงส่วนน้อย เท่านั้น”

“ทั้งนี้ข่าวที่มาของเขาไร้นาม สูงตระหง่านอยู่บนเกาะขนาด ใหญ่ที่ลึกลงไปในมหาสมุทร! และเกาะกลางทะเลนี้ก็แปลก ประหลาดยิ่งนัก ได้ยินมาว่ามีเพียงตอนที่น้ำมนต์หยดลงมา เท่านั้น จึงจะปรากฏออกมาให้เห็น เกาะกลางทะเลนี้ ถูกผู้คน ขนานนามว่าเกาะลี้ลับ ฉันรู้วิธีเดินทางไปที่เกาะกลางทะเล

ไม่ชางหลงพูดอย่างเร่งรีบ

“เกรงว่าผู้ที่รู้ ไม่น่าจะมีคุณแค่คนเดียวนะ? งานนัดหมาย น้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ช่วงปีนั้น ก็ไม่ได้มีเพียงพ่อของคุณคนเดียวที่ กลับมา เชื่อว่าหากงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์มาบรรจบอีกครั้ง นี่ก็ไม่ถือว่าเป็นความลับแล้ว! ทางไปงานนัดหมายน้ำมนต์ ศักดิ์สิทธิ์อันตรายมาก ไม่มีปรมาจารย์คนไหนเดินทางไปคน เดียว!”

เฉินเกอหัวเราะอย่างดูแคลน

ไอ้เด็กบ้าน มันแม่งรั้นชิบหาย

ในใจเป็นทุกข์ เหงื่อไหลเป็นสาย

ไม่เลว รู้ความลับนี้ไม่ได้มีเพียงโม่ซางหลงแน่นอน แต่เขา กำลังเตรียมพร้อมรวมกับตระกูลหนานกงไปพร้อมๆกัน

“หากความลับนี้แกไม่สนใจ แต่ ฉันอยากพูดอีกหน่อย แกจะ ต้องสนใจแน่

“ลองพูดมา!”

“งานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ ทุกคนล้วนคิดว่ามีเพียง ปรมาจารย์ที่มีชีวิตรอดกลับมาเท่านั้น ไม่สนว่าจะเป็นคนบ้าแล้ว หรือไม่ แต่ไม่มีข้อสงสัยใดๆ คือผู้แข็งแกร่ง เพราะพวกเขา สามารถเดินออกจากที่ตรงนั้นได้ แกคิดว่าพ่อฉัน ถือเป็นผู้ แข็งแกร่ง ถูกมั้ย?”

โม่ชางหลงกล่าว

“อืม ของฉันนับถือพ่อคุณเป็นอย่างมาก ในปีนั้น ตระกูลไม่ เปิดเผยตัวตนไม่น้อย ยกตระกูลโม่ของคุณเป็นที่หนึ่ง”

เฉินเกอกล่าว
“แต่ทว่า คำตอบทั้งหมดกลับสวนทางกัน เพราะ คนที่มีชีวิต รอดกลับมาจากงานนัดหมายน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ เป็นผู้อ่อนแอ เพราะพวกเขาไม่สามารถอยู่ตรงนั้นได้ ถึงแม้พ่อของฉันจะเป็น บ้ามาตลอด แต่ทว่าคืนก่อนที่เขาเสียชีวิต ทันใดนั้นเขาได้เรียก ฉันไปที่ด้านหน้าที่นอน แล้วดึงแขนของฉันเอาไว้ แล้วตะโกนใส่ ฉันสามประโยค!”

โม่ชางหลงกลืนน้ำลายหนึ่งเฮือก กล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม เฉินเกอขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก

ตอนนี้จึงหยุดกำลังภายใน แล้วปล่อยเขาลงมา

“สติในตอนนั้นของพ่อฉัน รวมทั้งสามประโยคนี้ ฉันจะไม่มี ทางลืมได้ตลอดชีวิต!”

“เขาพูดว่าอย่างไร?”

“เขาเหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นหวาดกลัวสุดขีด ตะโกนเสียงดัง”

ฉันไม่อยากไป! ฉันอยากกลับ!!!

ฉันไม่อยากไป! ฉันอยากกลับ!!!

ฉันไม่อยากไป! ฉันอยากกลับ!!!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ