บทที่ 546 การไล่ตาม

“เกิดอะไรขึ้น? ”

ทุกคนอยู่รอบ ๆ

พวกเขาทั้งหมดตกตะลึง

เห็นว่าบนเนินทราย มีศพสองศพนอนอยู่

ภายใต้แสงจันทร์ กลับเห็นได้ชัดว่าทั้งสองร่างกลายเป็นมัมมี่ ทั้งร่างแห้งเหี่ยวแห้งราวกับถูกดูดออกจนหีบ

“เป็นอะหมิงกับอะย่วน!”

มีคนจําเสื้อผ้าของพวกเธอได้ และร้องไห้ตะโกนออก

“เป็นแบบนี้ไปได้ไง? นี่มันแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น! ”

แม้ว่าศาสตราจารย์หยางจะมีประสบการณ์มากมาย แต่เขาก็ ยังรู้สึกเหลือเชื่อจนหนังศีรษะชา

“เป็นเจ้าย่าชานหยาง เธอ….เธอมาแล้ว!”

ปังกงกลืนน้ำลาย เขาพูดด้วยความหวาดกลัว

ทุกคนยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นจนต้องอิงแอบเข้าด้วยกัน

“เสี่ยวหยา รีบมาข้างๆ ผม ผมมี ! ”

หว่านหาวเองก็ยังเอ่ยอย่างหวาดกลัว
ส่วนปังกง ในตอนนี้กำลังคุกเข่าลงแล้วเริ่มสวดมนต์

หลายคนเริ่มคุกเข่าลงและสวดมนต์ตามปังกง

“เจ้าย่าซานหยาง พวกเราเป็นแค่คนผ่านทาง ไม่ได้มีเจตนา อื่น โปรดไว้ชีวิต!

พวกเขาเอ่ยพิมพ์

ในเวลานั้นเอง

เฉินเกอค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ เขาเข้าไปดูร่างทั้งสอง “เจ้าย่าชวนหยางอะไรกัน ก็แค่สัตว์ร้ายตัวหนึ่งเท่านั้น!

“นาย…..นายพูดมั่วซั่ว! เด็กอย่างนายไม่รู้จักฟ้าดินสูง ระวัง เจ้าย่าชานหยางจะมาฆ่านายเป็นคนแรก!”

ปังกงคิดว่าคำพูดของเฉินเกอช่างไม่เคารพอย่างยิ่ง ดังนั้นจึง

ได้ค่าขึ้นมา

“ระวังเจ้าย่าซานหยางจะมาฆ่านายเป็นคนแรก! ‘

ในเวลานี้ เสียงที่แผ่วเบาลอยผสมมากับลมและทราย

“ระวังเจ้าย่าซานหยางจะมาฆ่านายเป็นคนแรก! เสียงนี้ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้ตัว

น้ำเสียงราวกับเด็กน้อย ท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืนแบบนี้ ยิ่งส่งผลให้ดูแปลกประหลาดออกไปเป็นพิเศษ

พวกศาสตราจารย์หยางกลั้นลมหายใจมากขึ้น
ในขณะนี้ ทุกคนมองไปข้างหลังเฉินเกอ

“พี่ชาย ระวังข้างหลังของคุณ!”

หยางเสว่และ เฉินเมิ่งเสวยืนขึ้นและพูดในเวลาเดียวกัน น้ำเสียงของพวกเธอ ยิ่งดูหวาดกลัวมากขึ้น

ส่วนเฉินเกอนั้น เขาพบเธอตั้งนานแล้ว

ในตอนนี้ เฉินเกอหันไปดูอย่างเย็นชา

เขามองเห็นเนินทรายใหญ่ก้อนหนึ่ง มีสัตว์ประหลาดขนดก ดวงตาสีเขียวกำลังคืบคลานออกมา

เธอมีโครงสร้าง โครงกระดูกราวกับมนุษย์ เมืองมองแวบแรก คล้ายกับคนอย่างยิ่ง

ลิ้นของเธอ ตกลงที่พื้น บนนั้นมีหนามแหลมเรียงรายอยู่

ในขณะที่กำลังเรียนรู้ที่จะพูดกับคน อีกด้านหนึ่งก็คลานเข้าไป หาเงินเกอ

“เจ้าย่าชานหยาง!!! ”

ปังกงตกใจจนต้องคุกเข่าลงอีกครั้ง จากนั้นจึงก้มลงคำนับ

“ตามหาเธอมาทั้งวันทั้งคืน ในที่สุดเธอก็กลับมาปรากฏตัวอีก ครั้ง! ”

เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นชา
ตามความเร็วของเฉินเกอ จนถึงตอนนี้ แน่นอนว่าไม่มีทาง หยุดลงอยู่แค่ในตำแหน่งกลางทะเลทรายเท่านั้นแน่

เพียงแต่ หลังจากก้าวเข้าสู่ทะเลทรายได้ไม่นาน

เฉินเกอก็พบสัตว์ร้ายตัวนี้

หากเป็นในอดีต เฉินเกือคงเลือกที่จะซ่อนตัวและไปตามทาง ของตัวเอง

แต่ตอนนี้มันต่างออกไป ฉินหยายังคงอยู่ด้านหลัง

สัตว์ร้ายชนิดนี้ทำร้ายนักท่องเที่ยวโดยตรง อีกทั้งยังเป็นเรื่อง ยากที่คนธรรมดาทั่วไปจะจัดการ

เขากลัวว่าจะเกิดอันตรายกับฉินหยาดังนั้นเงินเกอจึงได้แต่ ต้องหาฉินหยาอีกครั้ง

แน่นอนว่า เมื่อสัตว์ร้ายเห็นเฉินเกอ ดวงตาของมันก็ร้อนแรง

มาก

น้ำลายสีเขียวไหลออกมาเรื่อยๆ อย่างไม่หยุด “พวกคุณไปก่อน ฉันจะจัดการกับเธอเอง! ”

เฉินเกอหันไปพูดกับพวกของศาสตราจารย์หยาง

พวกศาสตราจารย์หยางพยักหน้า

“ฮ่ม ก็แค่สัตว์ร้ายตัวหนึ่ง มีอะไรให้กลัวกัน เสี่ยวหยาวางใจ เถอะ ผมจะปกป้องคุณเอง คอยดูฉันฆ่ามัน! ”
หลว่านหาวหยิบ ออกมาจากกระเป๋า เขาสับไกปืนและยิ่ง ออกไปที่สัตว์ประหลาด

ในสถานการณ์แบบนี้ แน่นอนว่าไม่อาจปล่อยให้คู่แข่งของ ตนเองได้เชิดหน้าชูตาได้

แต่สัตว์ประหลาดเมื่อโดนยิงเข้าไป กลับไร้ท่าทางเจ็บปวด

ใดๆ

นั่นเป็นเพราะผิวของมัน แข็งแรงเกินไป

“อะไรน่ะ? ”

หลว่านหาวงงงันไป

“ฟอ! ”

แต่สัตว์ประหลาดนั้นกลับถูกกระตุ้นให้โกรธจัดขึ้นมา และพุ่ง เข้าใส่ หว่านหาวด้วยความรวดเร็ว

มันจับปลอกคอเสื้อของหลว่านหาวจากนั้นจึงโยนเขาขึ้นไป บนท้องฟ้า

หลังจากตกกระทบลงบนเนินทรายอย่างแรง หว่านหาว กระอักเลือดออกมาจากปาก

“แข็งแกร่งอย่างยิ่ง!”

ศาสตราจารย์หยางตกใจจนหน้าซีดขาว เขารีบพาพวก

นักเรียนถอยหลังออกไป

แต่เห็นได้ชัดว่าตอนนี้สัตว์ประหลาดกำลังพุ่งเป้าไปที่ มันรับรู้ได้ถึงความอันตรายของเขา

จากนั้นมันจึงหันมาตะครุบเฉินเกอ

ปีง!

เฉินเกอเตะออกไป แม้สัตว์ประหลาดจะมีผิวหนังหยาบและมี เนื้อหนา แต่มันกลับไม่สามารถต้านทานลมปราณพลังภายใน ของปรมาจารย์ครึ่งระดับอย่างเฉินเกอได้และล้มลงไปที่พื้น จาก นั้นจึงกรีดร้องกลิ้งไปมา

ขาทั้งสี่ของมันคลานบนพื้นอย่างรวดเร็ว!

“พี่ชาย คุณระวัง!”

ฉินหยาไม่ได้วิ่งไป ตอนนี้เธอเอ่ยเตือนอย่างเป็นกังวล

สัตว์ประหลาดจ้องมองไปที่ฉินหยาจากนั้นจึงคว้าทรายขึ้นมา กำหนึ่งแล้วขว้างใส่เฉินเกอ

ร่างของมันหายวาบไป และพุ่งไปที่ ฉินหยาแทน

เห็นได้ชัดว่าสัตว์ร้ายนั้นฉลาดอย่างยิ่ง มันรู้จักวิธีหลอกล่อ

โจมตี

นอกจากนี้ เฉินเกอเองก็ไม่ทันคาดคิดว่า มันจะเข้าไปจับ ฉินห

จนกระทั่งเมื่อเขาตอบสนองกลับฉินหยาและ เฉินเมิ่งเสวก็ถูก

มันจับได้แล้ว

หวีด!
เงินเกอรีบเรียก วจนออกมาอย่างรวดเร็ว

แสงสีดำสว่างวาบ จากนั้นจึงพุ่งตรงไปยังหน้าอกของสัตว์ ประหลาด แต่สัตว์ประหลาดกลับยังคงมีชีวิตอยู่

มันพุ่งเข้าไปในเนินทราย จากนั้นทั้งฉินหยา เฉินเมิ่งเสว่และ มันก็หายตัวไป

“เสี่ยวหยา!”

หัวใจของเฉินเกอเกร็งเครียด จนโพล่งออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่สัตว์ร้ายจากพื้นพิภพตัวนี้ กลับหลุดลอยไปท่ามกลาง ความมืดมิดแล้ว

สัตว์ร้ายตัวนี้กระหายเลือด หากพวกเสี่ยวหยาตกอยู่ในมือ ของมัน ไหนเลยจะมีทางรอดได้

“ทำอย่างไรดี ทำอย่างไร? เสี่ยวหยาเพิ่งเสบู่ถูกจับไปแล้ว?” สมาชิกในทีมสํารวจร้องไห้อย่างลนลาน

เฉินเกอเดินตรงเข้าไปที่ปังกงซึ่งตอนนี้กำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้น เขายกตัวปังกง ให้ลุกขึ้น

“ฉันถามนาย นายรู้ไหมว่ารังของสัตว์ร้ายอยู่ที่ไหน? มันมักจะ ออกไปที่ไหน?”

เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นชา

“ฉัน…ฉันไม่รู้ นายกำลังจะทำอะไร? เป็นนายที่ทำให้เจ้าย่าชานหยางโกรธ มันโกรธแล้ว ต้องฆ่าคน!!

ปีงกงกล่าว

“งั้นหรือ ฆ่าคน? งั้นฉันจะฆ่านายไปด้วยเหมือนกัน!

“พ่อหนุ่ม อย่าเพิ่งใจร้อน!

ศาสตราจารย์หยางรีบเข้าไปเกลี้ยกล่อมเงินเกอ

จากนั้นเขาจึงเอ่ยถามปังกงว่า

“พี่ชาย ชายหนุ่มคนนี้มีความสามารถในการฆ่าสัตว์ ประหลาดตัวนั้น คุณเองก็เห็นแล้ว นอกจากนี้ มันยังจับคนของ เราไป นั่นคือชีวิตสองชีวิตเชียวนะ! ”

ศาสตราจารย์หยางกล่าว

“ช่วยพวกเราหน่อยเถอะ หากคุณว่ารังของมันอยู่ที่ไหน ได้ โปรดบอกกับพวกเรา ไม่อย่างนั้นถ้าสายเกินไป เด็กสาวทั้งสอง อาจจะกลับมาไม่ได้แล้ว! ”

“ฉันพูดได้ แต่…. …คุณ ณให้เขาวางฉันลงก่อน! ‘

ปังกงมองไปที่เฉินเกอที่สีหน้าแดงก่ำ รู้สึกได้ถึงความอำมหิต

จากเขา

เฉินเกอขมวดคิ้วและโยนเขาลงบนพื้น

ปังกงจัดเสื้อผ้าไปและเอ่ยไป “ฉันเคยแต่ได้ยินคนพูดว เข้าไป ในทะเลทรายต้องไม่ไปที่บ่อน้ำตรงเทือกเขาว่านชาตรงนั้นเป็น พื้นที่ต้องห้าม ใครไปที่นั่น จะต้องถูกเจ้าย่าชานหยางจับกิน! ที่นั่น สมควรจะเป็นรังของเจ้าย่าชานหยาง เพียงแต่ เทือกเขาว่าน ซาอยู่ที่ไหนนั้นกลับไม่มีใครรู้ และไม่มีใครได้มีชีวิตเห็น! ”

“เทือกเขาว่านซา?”

เงินเกอบ่นพึมพำ

จากนั้นเขาก็มองไปที่นาฬิกา และมองไปยังดาวเปียโต่วบน ท้องฟ้ายามค่ำคืน

“ฉันรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน!”

จากนั้นจึงเห็นเฉินเกอพุ่งออกไปยังทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว บนแผนที่ที่ชายลึกลับมอบให้ตนนั้น มีการทำเครื่องหมาย ตำแหน่งของเทือกเขาว่านชาเอาไว้

เฉินเกอไปหาตามแผนที่ ดังนั้นย่อมไม่ใช่เรื่องยาก

“พี่ชาย รอพวกเราด้วย!”

คนในกลุ่มทัวร์ การอยู่ที่นี่ต่อนั้นออกจะดูน่ากลัวเกินไป ดังนั้น การตามบุคคลคนนี้ไป เป็นเพียงหนทางเดียวที่ทำให้รู้สึก ปลอดภัย

พวกเขาทั้งหมดจึงไล่ตามเฉินเกอไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ