บทที่ 530 ในภัยพิบัติ

“ทีม?”

ทุกคนตกใจเมื่อได้ยิน ต่างพากันมองไปที่ในลาน

ก็พบกับเงาหนึ่ง กำลังค่อยๆ เดินเข้ามาในบ้าน และด้านหลังของเขา มีสุนัขตัวน้อยดวงตาเขียวเข้มตัวหนึ่ง

ตามอยู่

“เฉินเกอ!”

อาศัยแสงจันทร์ ในที่สุดก็เห็นผู้มาเยือนได้อย่างชัดเจน ทุก คนต่างก็หายใจเข้าลึก

“เขาหนีออกมาเองงั้นเหรอ เขาหมดสติอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

สมาชิก ในตระกูลโม่กล่าว

“เรื่องของเขา มาก็ดีเลย เราจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาเขาไปทั่ว

อีก!”

และยังมีสมาชิกคนอื่น ในตระกูลโม่พูดขึ้นอย่างเย็นชา

“วันนี้ทุกคนในตระกูลโม่น่าจะอยู่ที่นี่ทั้งหมดแล้วใช่ไหม?”

เฉินเกอถามด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มแบบนี้ มีสัมผัสของความ ชั่วร้าย ทำให้คนรู้สึกเย็นวาบ

“ไอ้หมอนี่ จะเย่อหยิ่งอะไร ได้ยินมาว่าแกเก่งนักหนา ฉันไม่เชื่อหรอก วันนี้ฉันจะสอนแกให้ได้เห็น สายเลือดแห่งตระกูลโม่ ที่แท้จริงคืออะไร!”

คนวัยรุ่นบางคนไม่พอใจ

ในขณะนี้ ผู้ประสบภัยพิบัติคนแรก โจมตีตรงไปที่เฉินเกอ อย่างไรก็ตาม ทันทีที่กำปั้นของเขามาถึงตรงหน้าของเฉินเกอ เขาก็ถูกเฉินเกอจับไว้ทันที

บุคคลนี้ ไม่สามารถขยับได้

จากนั้น เสียงดังพร

เฉินเกอกระแทกใบหน้าของคนนั้นด้วยฝ่ามือ

กระดูกแตกร้าว ร่างปลิวว่อนออกไป ตามด้วยกระแทกกับโต๊ะสิบกว่าตัว ตายกองอยู่ด้วยกัน

“อะไรกัน?”

เปลือกตาของทุกคนเต้นอย่างดุเดือด

ต่างพากันก้าวถอยหลัง

ตอนเฉินเกออยู่ตระกูลลู่ แปดคนถูกสังหาร ด้วยพลังของตัว เอง ตอนนี้ดูเหมือนว่าข่าวลือจะเป็นจริง

ส่วนไม่หยุนซานหายใจเข้าลึกกล่าว

“คุณชายเฉินมีความแข็งแกร่งจริงๆ ดูเหมือนหนึ่งปีมานี้ คุณ ชายเฉินมีโอกาสมากมาย แต่กระผมขอบอกไว้ตรงนี้ แนะนำให้เฉินเกอ ใจเย็นๆ เพราะเส้นสายของตระกูลโม่ คุณรู้ชัดเจนดี ตระ กูลเฉินแค่พึ่งคุณคนเดียว ไม่สามารถต่อสู้กับตระกูลโม่ได้หรอก ตอนนี้คุณ สังหารตระกูลโม่ของเราให้สิ้นที่นี่ ก็ไม่กลัวว่าจะสร้าง หายนะให้กับตระกูลเฉินของคุณเลยเหรอ?”

“เหอะๆ หายนะ? การดำรงอยู่ของตระกูลโม่ ก็คือหายนะ สำหรับตระกูลเฉิน ฉันอยากมาหาพวกแกทำให้มันจบสิ้นตั้งนาน แล้ว ดูเหมือนตอนนี้ ได้เวลาพอดี!”

เฉินเกอยิ้มจางๆ

จากนั้นก็สแกนทุกคน

“คุณชายเฉินพูดแบบนี้ดูหยิ่งผยอเกินไป กระผมดูออก คุณ แข็งแกร่งมากจริงๆ แต่คุณอย่าลืมสิ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคุณ หลาย ร้อยคนเป็นถึงชายหนุ่มที่มีฝีมือยอดเยี่ยมในตระกูลโม่ สองหมัด ยากจะสู้สี่มือ!”

โม่หยุนซานเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง ความแข็งแกร่งของเฉินเกอ เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร แต่ เพื่อหลีกเลี่ยงการนองเลือดที่ไร้เดียงสาของตระกูลโม่ เขา ต้องรังเฉินเกอเอาไว้

พยายามทำให้เงินเกอตก ใจยอมถอย

อย่างไรก็ตาม ผู้มีฝีมือยอดเยี่ยมหลายร้อยคนของตระกูลโม่ อยู่ที่นี่ คนเหล่านี้ ทั้งหมดเป็นผลมาจากการฝึกฝนอย่างเพียร พยายามเป็นเวลาหลายปีจากนายใหญ่
“ฉันไม่สนว่าพวกแกจะมีกี่คน ยังไงก็ตามวันนี้ ฉันจะสั่งสอน คนของตระกูลโม่ ไม่ให้มีใครรอดสักคน!

เมื่อเงินเกอเกิดการเคลื่อนไหว

จากนั้นพลังที่รุนแรง ก็พุ่งออกจากตัว

คู่ดวงตาของเฉินเกอ กลายเป็นสีแดงสดในทันที แสงสีแดง เปล่งประกาย ทำให้คนกลัวเป็นพิเศษ

“คิดว่าตัวเองเป็นใคร วันนี้ฉันจะฆ่าแกที่นี่ ดูสิว่าแกเป็นบ้า อะไร!”

ไม่หยูโกรธมากในขณะนี้

ตั้งแต่เขาได้เปิดตัว ก็อยู่อย่างไร้เทียมทาน ได้รับการสืบทอด จากพ่อที่แท้จริง

ยังไม่เคยถูกทำให้อับอายขนาดนี้ กล้าทําลายล้างตระกูลโม่ ด้วยตัวเพียงคนเดียว บ้าเกินไป

แล้ว!

โม่หยูกำหมัดทั้งสองข้าง

ลมปราณแห่งกำลังภายในยังคงวนเวียนอยู่รอบกาย บินขึ้นในแนวตั้ง ฟาดเตะโจมตีมาที่เฉินเกอ การเคลื่อนไหวของเขาเร็วมาก

แต่……เฉินเกอเร็วกว่า
ยกขาขึ้นเพื่อสู้กลับเช่นเดียวกัน

เสียงแกร๊บ!

เสียงกระดูกแตกร้าวดังขึ้น โม่หยถูกกวาดออกไป

ร่างกายกระแทกเสาหิน ในห้องโถงหักโดยตรง ขาข้างหนึ่ง

หักทันที

“อะไรกัน?”

โมหยุนซานเหงื่อแตก

เขาพบแล้วว่า คนที่อยู่ในเหตุการณ์ ไม่ว่าใครก็ยากที่จะ ต้านทานการโจมตีของเขาได้

“สมาชิกทุกคนของตระกูลโม่ ขึ้นโจมตีพร้อมกัน

โม่หยุนซานตะโกน รีบพูดขึ้น

อารมณ์กล้าหาญของตระกูลก็พุ่งขึ้นเช่นกัน เข้ามาปิดล้อมเฉิน เกอไว้

ผู้มีฝีมือยอดเยี่ยมของตระกูลโม่เหล่านี้ ไม่ได้ถือว่าเป็นผู้มี ฝีมือยอดเยี่ยมที่เข้มงวดของตระกูลโม่ อย่างมากก็แค่ฝึกกงฟู เหิงเลี่ยน จะเป็นคู่ต่อสู้ของเฉินเกอได้อย่างไร

ในขณะนี้เฉินเกอฆ่าเหมือนสับผัก

แต่ละท่วงท่าถึงแก่ชีวิต

“แกร่งเกินไปแล้ว! แกร่งเกินไปแล้ว!”
โม่หยุนซานกลืนน้ำลาย คนเยอะขนาดนี้ ไม่สามารถต้านทาน ความสามารถของเขาได้

เขาใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายและมาหาไม่หยูที่ถูกโจมตี

อย่างหนัก

“คุณชายรอง คุณเป็นอย่างไรบ้าง? โม่หยุนซานตะโกนอย่างกระวนกระวาย

“เส้นลมปราณของฉันฉีกแล้ว ถูกเขาหักแล้ว!”

ไม่หยูอดทนต่อความเจ็บปวด

“อ๊า!!!”

และมีเสียงร้องโหยหวนตามมาในขณะนี้

สมาชิกสายโลหิตบางคนตระกูลโม่ แม้ว่าพวกเขาจะเคยเจอ เลวร้ายมาเยอะ แต่ไม่เคยถูกสังหารหมู่

กำลังอุ้มเด็กอยู่ และกรีดร้องด้วยความสยดสยอง

“ไม่ไหวแล้ว พวกเราไม่สามารถเฉินเกอได้เลย เขาเก่งเกิน ไป คุณชายรอง ผมพาคุณหนีไปก่อน สิ่งสำคัญคือต้องช่วยชีวิต คุณ!”

มองดูสมาชิกตระกูโม่ล้มนอนลงทีละคน

โม่หยุนซานกระวนกระวายใจ

“ไม่! ฉันไม่ยอม!”
โม่หยูกัดฟัน

“ทำแบบนั้นไม่ได้ เกิดเรื่องกับคุณชายสามแล้ว คุณไม่ สามารถเป็นอะไรไปอีก ทุกอย่างจะถูกตัดสินใจหลังจากที่นาย ใหญ่กลับมา คุณชายรอง เราไปกันเถอะ!”

“ทุกคนพยายามอย่างเต็มที่ คุ้มกันคุณชายรอง!

ไม่หยุนซานตะโกน

“ฆ่า!!!”

สมาชิกของตระกูลโม่ตาแดงในขณะนี้ พุ่งเข้าไปหาเงินเกอ

โม่หยุนซานอาศัยความโกลาหลวิ่งหนีไปพร้อมกับโม่หยุ “ฉันไปไม่ได้ คน ในตระกูลโม่ทั้งหมดอยู่ที่นี่ ฉันไปไม่ได้ ฉันจะ ฆ่าเฉินเกอ!”

โม่หยูตะโกนด้วยความเจ็บปวด

โม่หยุนซานอดทน พาโม่หยูหนีไปอย่างฮึกเหิมตลอดทาง และ ยังมีบอดี้การ์ดส่วนตัวอีกหลายคน ตามหลังไม่หยุนซาน หลบหนี ออกไปด้วยกัน

พวกเขาทั้งหมดแตกตื่น และเจ็บปวด

เพราะในขณะนี้ด้านหลัง แม้แต่เสียงกรีดร้องของเด็กๆ ก็ดัง

มา!

ไม่รู้ว่าวิ่งไปนานแค่ไหน โม่หยุนซานและพวกเขาหลายคน พร้อมกับโม่หยู มาถึงเนินเขาแห่งหนึ่ง
เมื่อมองย้อนกลับไป ตระกูโม่ทั้งหมด กำลังเกิดไฟที่โหม กระหนํา

ทุกคนรู้อยู่แล้วว่าผลเป็นอย่างไร

“พ่อบ้านโม่ ลางสังหรณ์ของคุณถูกต้อง เราพาเขากลับมา ล่อ หมาป่าเข้ามาในบ้าน ทําลายตระกูลโม่!”

บอดี้การ์ดบางคนร้องไห้กล่าว

แล้วทำไมโลหยุนซานจะไม่เสียใจล่ะ

ในขณะเดียวกันก็มีความขมขื่นอยู่ในใจ

ใช่ ท่าทุกวิถีทาง ค้นหาเงินเกอเป็นเวลาหนึ่งปี สุดท้ายเจอเขา แล้ว แต่สิ่งที่ตามมา กลายเป็นหายนะของตระกูล

เพราะครั้งนี้ โหดร้ายเกินไป ทั้งคนแก่ผู้หญิงอ่อนแอและเด็ก

ไม่ปล่อยไว้เลย

“พ่อบ้านโม่ คุณดูเร็ว!!

มีบอดี้การ์ดชี้ไปที่คฤหาสน์ของตระกูลโม่ที่กำลังไฟลุกโซน

กล่าว

มองไปในทิศทางตามนิ้วที่

ก็เห็นคนกลุ่มใหญ่ในชุดดำ กำลังเดินเข้าเข้าใกล้คฤหาสน์ มากถึงสามร้อยคน

ยังปิดกั้นประตูเอาไว้
แต่ใครก็ตามที่หนี ก็ยากที่จะหนีเคราะห์ร้าย

“หมดกัน! หมดกัน! ตระกูล โม่หมดกัน!”

โมหยุนซานวิ่งออกไปอย่างสุดชีวิต แต่สมาชิกของตระกูลโม่ ถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม คุกเข่าอยู่กับพื้น จับดินเต็มกำมืออย่าง รุนแรง

“เขามีการเตรียมพร้อมก่อนมา นำกำลังคนมาด้วย เป็นผู้มีฝี ยอดเยี่ยมอีกด้วย ทุกอย่างจบแล้ว รีบแจ้งให้นายใหญ่ทราบ อิทธิพลของตระกูลเฉินจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป!

โม่หยุนซานเส้นเอ็นพุ่งออก รีบกล่าว

“ผมลองแล้ว แต่การสื่อสารของเราดูเหมือนจะถูกตัดขาด ติดต่อไม่ได้เลย!”

คนนั้นร้องไห้กล่าว

โม่หยุนซานคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้ว: “แย่แล้ว เรา รีบถอยเร็ว!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ