บทที่ 523 ปีศาจของตระกูล

“พิษชนิดนี้ เมื่อครึ่งปีก่อน ฉันใช้มันเป็นยาเพื่อบำรุงสุขภาพ แก เอามาทําร้ายฉัน?”

เฉินเกอถูกลุงฉินแซ่ด้วยวัตถุดิบยาเป็นเวลาครึ่งปี สำหรับสาร พิษบางชนิด พิษมากมายก็ถือได้ว่าไม่เป็นอันตรายอีกต่อไป ของพวกนี้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

และเฉินเกอผู้มีความเชี่ยวชาญด้านเภสัชวิทยา ทำไมจะไม่รู้ ว่าซาโสมที่ลู่หานนำมานั้นมีพิษล่ะ

ลู่หานไม่มีทางทำร้ายตน

คนที่จะทำร้ายตน มีความเป็นไปได้อย่างเดียว นั่นก็คือคนของ ตระกูล มีคนคิดไม่ดีต่อตน

เฉินเกอแสร้งทำเป็นไม่สบาย เพียงแค่จะรอให้คนเหล่านี้ยืน อยู่ตรงหน้าตนเอง

“หึ ไอ้หมอนี่ ตระกูลโม่ของฉันพยายามอย่างหนัก ตามหาแก มานานกว่าหนึ่งปีแล้ว ครั้งนี้ก็ใช้พิษกับแกไม่สำเร็จ แต่แกอย่า คิดว่าจะหนีไปได้!” โม่หยุนไห่ยิ้มอย่างเย็นชา

“คุณ คุณไม่เป็นไร ดีเลย!”

เพิ่งดังกุมอกลุกขึ้นยืน ยิ้มกล่าว

ผู้เฒ่าเมิ่ง เมื่อกี้ขอบคุณนะ!”
ความจริงแล้ว เฉินเกออยากเห็นเมิ่งคั่งผู้นี้ จริงใจกับตนมาก ขนาดไหน แต่การเสี่ยงตายเพื่อช่วยชีวิตเมื่อกี้ เฉินเกอก็อดไม่ ได้ที่จะรู้สึกตื้นตันใจ

เมื่อเห็นว่าชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย เฉินเกอจึงรีบตื่นขึ้น

มา

“ผู้จัดการโม่ หยุดพูดเรื่องไร้สาระกับไอ้หมอนี่ได้แล้ว ให้ผู้ น้อยเข้าไปจัดการกับมัน!”

ชายหนุ่มจากตระกูลโม่ ยิ้มอย่างดูถูก

จากนั้นร่างก็เคลื่อนไหว พุ่งตรงไปที่เฉินเกอ แต่ ขณะที่มีห่างจากเงินเกอหนึ่งก้าว เฉินเกอลงมือทันที จับหัวของคนคนนี้เอาไว้โดยตรง ทันใดนั้น คนนั้นก็เหยียดแขนขาทั้งสี่ สั่นไปทั้งตัว แกร๊บ!

ข้อมือเฉินเกอกระตุกเบาๆ บิดคอหักทันที

โยนไปตรงหน้าผู้คนของตระกูล ไม่

คนตระกูลโม่ทั้งเจ็ด ต่างตกตะลึง

คนเหล่านี้ล้วนเป็นรุ่นน้องของตระกูลโม่ ความแข็งแกร่งเป็น

เลิศ

แต่เมื่อครู่ เหมือนกับแกะน้อยตัวหนึ่ง ถูกจับเอาไว้จะทำร้ายสั่นไปทั้งตัว ไม่สามารถต้านทานได้

“ไอ้หมอนี่ คิดไม่ถึงไม่เจอหนึ่งปี เก่งขึ้นได้ขนาดนี้

โม่หยุนไห่เบิกตากว้าง

“เข้าไปพร้อมกัน จับมันไว้!”

เมื่อโม่หยุนไห่โบกมือ

ที่เหลือหกคน พุ่งมาพร้อมกัน

ฮึบ!

เงินเกอเงยหน้าขึ้นอย่างเหี้ยมหาญ

คู่ดวงตาสีแดงสด มองตรงไปที่ทุกคน

ลมเย็นยะเยือก ผัดผ่านพวกเขา ทำให้ทั้งหกเย็บวาบที่สันหลัง อากาศภายในห้อง ดูเหมือนเย็นลงเล็กน้อย

และเฉินเกอฟันแทงอย่างรวดเร็ว

ก็เพราะคนพวกนี้ ทำให้ตนเองจนตรอกไม่มีที่ไป มีบ้านแต่ กลับไม่ได้

ก็เพราะคนพวกนี้ ทำให้ตนเหมือนหมาที่ถูกปลิดชีพ ถูกรังแก สารพัด

คนที่ต้องการเอาทรัพย์สินของตระกูลเฉินไป ก็คือพวกเขา

ฆ่า!
เงินเกอเกิดเจตนาฆ่าอย่างรุนแรงในใจ เมื่อเกิดเจตนาฆ่า อย่างไร้เทียมทาน

หกคนนี้จะเป็นคู่ต่อสู้ของเฉินเกอได้ที่ไหนกัน

แต่ละท่วงท่าคร่าชีวิตของเฉินเกอ เพียงแค่เวลาหายใจไม่ถึง สิบครั้ง ก็ตายไปทั้งหมด

เลือดสาดกระเซ็นทั้งห้อง

“เก่ง……เก่งมาก!”

เปลือกตาของโม่หยุนไห่กระตุกรุนแรง

เมื่อเดินเกอลงมือ เขาก็รู้ทันที ตนเองก็ไม่เป็นคู่ต่อสู้เช่นกัน

คิดอย่างเดียว ในตอนนี้ ก็คือหนี!

ขณะนี้ กำลังจะหันจากไปทันที

ฟี้ว!

มีดบินเล่มหนึ่งวาบผ่าน

ปักเข้าคอของโม่หยุนได้ทันที

โม่หยุนไห่ส่งเสียงร้องแผ่วเบาสองครั้ง ช่วงเวลาต่อมา ก็ล้ม ลงกับพื้นทันที

“อ๊า!!!”
เสวก็ตกใจเช่นกัน ปิดปากเอาไว้ หดอยู่ที่มุมกำแพง รวมถึงคนของตระกูลทุกคนที่เข้ามา ไม่มีใครกล้าออกมา

“เหอะๆ เฉิน……..คุณเฉิน ทุกอย่างเป็นเพราะตระกูลไม่บีบ

บังคับ.….…….

ลู่จงเหนียนรู้ว่าตัวเองได้ทำความผิดครั้งใหญ่ที่สุด รีบลุกขึ้น มายิ้มอย่างสำนึกผิด พยายามขอร้องให้เฉินเกอไว้ชีวิตเขา

แต่เขาเพียงแค่สัมผัสแขนของเฉินเกอที่ดวงตาสีแดงเข้มๆ ก็ถูกเฉินเกอล็อกคอเอาไว้ทันที

แกร๊บ! ทีเดียว

เลือดพุงออกมา ถูกเฉินเกอโยนออกไปนอกหน้าต่างโดยตรง ดิ้นรนสักพัก ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอีก

“คุณเฉิน ไว้ชีวิตด้วย!!

ลู่จงหยวนคุกเข่าลงด้วยความตกใจ ทุกคนในตระกูล คุกเข่า

ฉินเกอหายใจเข้าลึก

สีแดงในดวงตาจึงจางไป

เมื่อกี้ลู่จงเหนียนเข้าใกล้ ที่จริงแล้วจิตใจที่โหดเหี้ยมเงินเกอ ยังไม่ได้หายไป แตะต้องสัมผัสเฉินเกอ ก็ไม่ต่างกันรนหาที่ตาย

“ปล่อยพวกแกไป?”
เงินเกอเดินไปหาลู่จงหยวนอย่างช้าๆ

“ในเมื่อนายสัญญาว่าจะให้ฉันยืมดูคัมภีร์ไปโชว ก็ไม่ควร กลับคำพูด ยิ่งไม่ควรสมรู้ร่วมคิดกับตระกูลโม่เพื่อทำร้าย

ขณะที่เฉินเกอพูด

มือข้างหนึ่ง จับหัวของจงหยวนเอาไว้แล้ว จงหยวนน้ำมูก และน้ำตาไหลเข้าปากแล้ว

กําลังจะออกแรง

“เฉินเกอ อย่า!!!”

และในเวลานี้ ลู่หานวิ่งพุ่งเข้ามา รีบตะโกนเสียงดัง

“เสี่ยวหาน เธอมาสักที รีบช่วยฉันด้วย!

ลู่เสบู่วิ่งไปหาลู่หาน ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังลู่หาน

มองเฉินเกอด้วยความหวาดกลัว

“เฉินเกอ พ่อฉัน ฉันรู้ว่าเขาผิดไปแล้ว แต่เขาแค่หลงผิด เฉิน เกอ นี่คือคัมภีร์โป๊โชวของตระกูล ให้นาย นายปล่อยพวกเขา

ไปเถอะ!”

ลู่หานร้องไห้กล่าว

ขณะนี้ เธอค่อยๆ เดินไปหาเงินเกอ

“เสี่ยวหานอย่า เขาจะฆ่าคน
เสว่คว้าแขนของลู่หานเอาไว้

“ไม่เป็นไรพี่ เฉินเกอเคยบอก เขาเป็นเพื่อนกับฉัน เขาจะไม่ ทําร้ายฉัน!”

ลู่หานไปถึงตรงหน้าเฉินเกอ

น่าคัมภีร์ไปโชวนให้เงินเกอ

“เฉินเกอ ถ้านายต้องฆ่าพ่อฉันเพื่อระบายความเกลียดชัง นั้น นายก็ฆ่าฉันเลย แล้วปล่อยพ่อฉันและพวกเขาไป ถือว่าเห็นแก่ ความเป็นเพื่อนกัน ดีไหม?”

ลู่หานพูดด้วยน้ำตา

และเมื่อเห็นน้ำตาของลู่หาน

ในใจเฉินเกอก็ทําไม่ลง

ในใจของเขา คนของตระกูลก็เหมือนกับตระกูลโม่ หนีไม่พ้น

ความตาย

แต่ลู่หานมองว่าตัวเองเป็นเพื่อน เมื่อนึกถึงท่าทางเมื่อครู่ตอน ที่ลู่หานเห็นว่าตนถูกวางยาพิษแล้วกระวนกระวาย เฉินเกอทำไม่ ลงจริงๆ

“คัมภีร์ไป๋โชวฉันดูจบ จะคืนตระกูลของพวกเธอ!”

เฉินเกอรับมันมาจากลู่หาน

จากไปโดยตรง
และลู่จงหยวน ตกใจจนลุกไม่ขึ้น

“ประธานลู่ แย่แล้ว ข้างนอก……..างนอกมี…… ขณะนี้ ชายหนุ่มรับใช้คนหนึ่งพุ่งเข้ามา แต่เมื่อเห็นที่เกิดเหตุ ภายในห้อง ตกใจตัวแข็งทื่อ

“มีคนใส่ชุดด่ามาเยอะมาก……

เขากลืนน้ำลาย แล้วพูดจนจบ เมื่อลู่หานเดินตามหลังเฉินเกอ ตอนที่ส่งเขาออกไป ก็เห็น คนชุดเหล่านั้น ในคฤหาสน์ของตัวเอง แรงอาฆาตกระจายไปทั่วร่างกาย และคนเหล่านี้ ก็คือคนของเงินโป๊

“ไปแล้วนะ!”

เฉินเกอกล่าวเบา ๆ

จากนั้นพวกเขาก็จากไปโดยตรง

ลู่หานถอยออกไปหลายก้าว

ตอนแรก เขาคิดว่าเฉินเกอเป็นพี่ชายที่คนหนึ่งที่ค่อนข้างเงียบ แต่วันนี้ได้เห็นแล้ว ความน่ากลัวและความโหดร้ายของเฉินเกอ หากตัวเองเป็นเหมือนพี่สาว ดูถูกเฉินเกอ

งั้นก็เกรงว่า ตอนนี้ทุกคนในตระกูล จะถูกปีศาจคนนี้สังหาร ทําลายล้างอย่างไม่ลืมหูลืมตาแล้ว
“เฉินเกอ ที่จริงแล้วจนถึงตอนนี้ ฉันเพิ่งจะเห็นตัวตนที่แท้จริง

ของนาย……

ลู่หานพูดในใจ

ไม่รู้ว่าเฉินเกอจากไปนานแค่ไหน

ก็เห็นหยางเสวีเดินมาพร้อมกับบอดี้การ์ดส่วนตัว

“คุณหนูสอง บังเอิญจัง ใช่แล้ว ตอนนี้พ่อของคุณไม่น่าจะยุ่ง แล้วใช่ไหม ฉันกำลังจะไปเยี่ยม…

หยางเสวกล่าว

แต่ลู่หานกลับไม่สนใจ

เพียงแค่พิมพ์สองคำในปากของไม่หยุด

จากนั้นก็กลับไปโดยไม่หันไป

“คุณหนูสอง คุณพูดอะไร?”

หยางเสวถามอย่างกังวล

“วันนี้อารมณ์ของคุณหนูสองดูผิดปกติ ผมคุณหนู พวกเราไป เยี่ยมลู่จงหยวนกันเถอะ!!

บอดี้การ์ดของหยางเสว่กล่าว

“ไม่ เหมือนฉันได้ยินคุณหนูสองพูดพึมพำ………..ว่าเฉิน เฉออยู่ตลอด?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ